ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 229

ร่างกายของเซียวเฉวียนถูกแช่แข็งมาเจ็ดวัน เพิ่งจะฟื้นตัว แม้จะโดนสัมผัสเบาๆ ประสาทมีความไวเป็นพิเศษ! ใช้นิ้ววาดเบาๆ ก็รู้สึกเจ็บ!

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงดาบอันแหลมคมของฉินเฟิง!

ดาบอันแหลมคมแทงเข้ามา ร่างกายส่วนบนของเซียวเฉวียนหลบซ้ายหลบขวา หลบดาบของฉินเฟิงด้วยความรีบร้อน!

เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวส่วนที่ต่ำกว่าเอวได้ ฉินเฟิงแทงร่างกายส่วนบนของเขาอย่างระบายโทสะ เขาหลบซ้ายหลบขวา ไอดาบเฉียดผ่านใบหน้าของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

”หยุดที หยุดที! วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า!”

ฉินหนานไม่เก่งในวิชาต่อสู้ คิดจะช่วยพี่เขย แต่ถูกแรงอาฆาตของฉินเฟิงผลักดันจนมิอาจเข้าใกล้!

ดวงตาของฉินเฟิงเป็นสีแดง!

หลบได้หลบไป!

หลบได้หลบไป!

ไอ้ตัวไม่เอาไหนยังกล้าหลบอีก!

ไม่เอาไหน แต่หลบเก่งจริงแฮะ!

ฉินเฟิงโมโหจนอารมณ์ขึ้น เอาขากระทืบไปที่เซียวเฉวียน เซียวเฉวียนอยู่ในท่านั่งตีลังกาคว่ำลงกับพื้นทันที!

ทีนี้เซียวเฉวียนจะหลบก็ไม่ใช่ง่ายๆ แล้ว!

ฉินเฟิงเอาขากระทืบที่เอวของเซียวเฉวียน ไม่เอาไหน! ไม่เอาไหน!

ไอ้ตัวไม่เอาไหนนี้กล้าที่จะคบหากับองค์หญิง!

ผู้ชายที่มีร่างกายแข็งแรงอย่างเขา แต่องค์หญิงไม่แม้แต่จะมอง!

ทำไม!

ทำไมเซียวเฉวียนขนาดเป็นอัมพาต ยังได้รับการเลื่อนตำแหน่ง!

ฉินเฟิงเป็นข้าราชสำนักมาหลายปีแล้ว หลังพิงเสาต้นใหญ่อย่างตระกูลฉิน ก็ยังได้แค่อันดับสี่เท่านั้น!

แต่เซียวเฉวียนในเวลาไม่ถึงสองเดือนก็ได้ขึ้นอันดับที่ห้าแล้ว!

ห่างจากฉินเฟิง เซียวเฉวียนขาดแค่ก้าวเดียวเท่านั้น!

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะอะไร!

ฉินเฟิงไม่ยอมแพ้!

ที่ยิ่งกว่านั้นคือหวาดกลัว!

กลัวคนอื่นจะว่าตัวเองสู้ไม่ได้แม้แต่กับคนพิการคนหนึ่ง!

ฉินเฟิงตาแดงก่ำแสดงรอยยิ้มที่ชั่วร้าย ตอนนี้เซียวเฉวียนยังมีพลังมากขนาดนี้ กล้าพูดโต้เถียง! กล้าหลบ! นั่นเป็นเพราะความพิการของเซียวเฉวียนยังไม่ทั่วถึงเพียงพอ!

ใช่ จัดให้เขาอัมพาตสุดๆ ไปเลย!

ให้เคลื่อนไหวไม่ได้แม้แต่ร่างกายส่วนบน!

เซียวเฉวียนจะคบหากับองค์หญิงแบบนี้ได้อีกไหม! จะเลื่อนตำแหน่งและร่ำรวยได้อีกไหม?

ไฟร้อนสุมขึ้นหัว ฉินเฟิงเป็นฝ่ายได้เปรียบทุกด้าน!

เขาสองมือถือดาบจิงโหง กระโจมแทงเข้าที่บั้นเอวของเซียวเฉวียนอย่างดุร้าย!

ดาบยาวเจาะเข้าไปกระดูกสันหลังของเซียวเฉวียน!

เซียวเฉวียนนอนคว่ำอยู่บนพื้นโหยหวนเสียงดังลั่น!

เขาคิดว่าฉินเฟิงจะแทงเขาบาดเจ็บ!

แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะใช้ดาบแทงเข้ากระดูกสันหลังของเขา!

"พี่เขย!"

ฉินหนานตกใจและผลักฉินเฟิงออกไป "คุณกำลังทำอะไรอยู่!"

ทันทีที่ฉินเฟิงปล่อยมือ ดาบจิงโหงก็ตั้งลำตรง แสดงให้เห็นถึงความแรงที่แทงของมัน! ความลึกที่ปักเข้าสู่ร่างกาย!

"อ๊ากกก อ๊ากกก อ๊ากกก ! "

เสียงโหยหวนของเซียวเฉวียนทำให้ฉินเฟิงกลับมามีสติอีกครั้ง เขาจ้องมองไปที่มือว่างเปล่า "ไม่ ไม่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันแค่จะสั่งสอนเขา!"

เซียวเฉวียนเป็นอัมพฤกษ์ก็จริง แต่กระดูกสันหลังของเขายังมีความรู้สึก!

ความเจ็บปวด!

มันเจ็บทรมานเกิน!

เซียวเฉวียนนอนอยู่บนพื้น กล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายของเขาชักกระตุก!

ดูเหมือนว่ามีมดนับหมื่นนักพันตัวกำลังกัดร่างกายของเขา!

ดูเหมือนว่ามีน้ำมันร้อนมากเป็นตันราดลงบนร่างกายของเซียวเฉวียน!

มันเหมือนกับเลื่อยไฟฟ้าที่กำลังเฉือนร่างกายของเขาทั้งเป็น!

เจ็บ!

"อ๊ากกก อ๊ากกก!"

เซียวเฉวียนเจ็บปวดมากจนเปล่งเสียงออกได้เพียงคำเดียว!

เขาดูขาวซีด!

ฉินเฟิงโหดเหี้ยมมากกว่าที่เขาคิด!

ดวงตาของเซียวเฉวียนเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน! และประกายเยือกเย็นที่ไม่ยอมสยบ!

ฉินเฟิงตื่นตระหนก ถ้าเขาฟื้นขึ้นมาได้ เขาจะต้องแก้แค้นแน่นอน!

ไหนๆ! ก็ไหนๆ แล้ว

ฉินเฟิงที่ตื่นตระหนกก้าวไปข้างหน้าเพื่อจะทำอะไรต่อ ในที่สุดฉินหนานก็อารมณ์ระเบิด "อย่าเข้าใกล้พี่เขย! พี่กำลังจะทำอะไรอีก!"

”น้องหนาน เขาเจ็บปวดขนาดนี้! ให้เขาจบๆ กันไปเถอะนะ!”

ฉินเฟิงพยักหน้าซ้ำๆ "เขาตายที่นี่ ไม่มีใครรู้หรอก!"

"ไม่! ไม่ได้!" ฉินหนานส่ายหัว "พี่เขยยังมีชีวิตอยู่! พี่ฆ่าเขาไม่ได้!"

“อยู่ไม่รอดแล้ว!” ฉินเฟิงดูเหมือนเจ้าปีศาจ จ้องมองไปที่ฉินหนาน “ตอนนี้ร่างส่วนบนเขาก็น่วมแล้ว! เขาพิการไปทั้งตัวแล้ว! ใกล้จะเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง!”

ฉินเฟิงหว่านล้อมอย่างบ้าคลั่ง "เราแค่ฆ่าสุนัขตัวหนึ่ง! แค่ฆ่าสุนัขตังเดียวเท่านั้น!"

เซียวเฉวียนหอบอย่างแรง ความเจ็บปวดที่รุนแรงถึงสุดขีดได้ปิดกั้นผู้คนและเสียงทั้งหมดออกไป!

เขาลืมไปว่า ตอนที่เขามาถึงต้าเว่ยเป็นครั้งแรก เขาบอกกับเหวินฮั่นว่าแก่นทางจิตวิญญาณขั้นสุดยอดของชาวจีนหวาเซี่ยคือสี่ประโยคของเหิงฉวี

เสียงของเหวินฮั่นเริ่มเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ลากเท้าของเซียวเฉวียนลงมาอย่างช้าๆ ลาก ลาก ลาก ลากกลับไปที่หน้าพื้น

"อ๊ากกก!"

เซียวเฉวียนโหยหวนขึ้นอีกครั้ง!

ฉินเฟิงและฉินหนานที่กำลังโต้เถียงกันอยู่ หันหัวกลับมาทันที!

เห็นดาบจิงโหงสั่นอย่างบ้าคลั่ง!

สั่น!

"ฟี้!"

ทันใดนั้น พลังงานอันทรงพลังก็กระเพื่อมในร่างกายของเซียวเฉวียน!

ฉินเฟิงตกตะลึง!

ฉินหนานพูดตะกุกตะกัก "พี่ พี่เขยกำลังงอกรากเหง้าแห่งการฝึกตนเหรอ?"

ใบหน้าของฉินเฟิงหน้าซีด!

อะไร?

ก่อนนี้เซียวเฉวียนไม่มีรากเหง้าแห่งการฝึกตนเหรอ?

แล้วเขาควบคุมผู้อารักขาได้อย่างไร?

เขาแข่งท่องบทกวีอย่างไร?

"บูม!"

ฟ้าร้องฤดูใบไม้ผลิดังทุ้มๆ ระเบิดออกที่นอกเวหาชั้นเก้าโน่น!

สะท้านจนผู้คนหูชาไปเล็กน้อย!

”ฟ้าร้องฤดูใบไม้ผลิปรากฏขึ้น! ช่างเป็นสัญญาณที่ดีแท้ๆ!”

ในพระราชวัง งานเลี้ยงยังไม่เริ่ม องค์จักรพรรดิยังตรวจสอบสาส์นราชการอยู่ เฉาสิงจือกล่าวอย่างมีความสุข "ฟ้าร้องฤดูใบไม้ผลิปีนี้ดังมากเป็นพิเศษ! หิมะในปีนี้ก็หนักมากเช่นกัน! หิมะมงคลบอกลางเป็นปีที่ดี ฝ่าบาท ต้าเว่ยปีนี้ ชาติเจริญรุ่งเรือง ประเทศสันติสุข ประชาชนปลอดภัย!”

องค์จักรพรรดิวางพู่กัน เดินออกไปนอกประตู มองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยเมฆ และพยักหน้าอย่างมีความสุข "ท่านพูดถูก"

ไม่ใช่หรือ ที่วังหลังมีข่าวดีออกมาอย่างต่อเนื่อง นางสนมต่างก็ตั้งครรภ์แล้ว เสียงฟ้าร้องฤดูใบไม้ผลินี้ต้องเป็นลางดีแน่นอน

”ท่านเฉา ข้าพเจ้าว่าเครื่องปรุงรสจากภูมิภาคตะวันตกที่เซียวเฉวียนให้เตรียมล่ะ ยังไม่ได้อีกหรือ?”

”ทูลฝ่าบาท เครื่องปรุงรสเหล่านี้แปลก มีน้อย หายากจริงๆ ข้าน้อยจะ......”

”ได้เท่าไรก็ให้เซียวเฉวียนไปก่อน” จักรพรรดิกล่าวด้วยความดีใจ “วันนี้เขาจะมางานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่า เอาเครื่องปรุงรสให้เขาเป็นรางวัล เขาคงจะดีใจไม่น้อย”

เฉาสิงจือได้แต่พยักหน้า "ขอรับ ข้าน้อยจะไปเตรียมให้เดี๋ยวนี้"

”ลางดี ลางดี......”

จักรพรรดิมองดูท้องฟ้าอย่างมีความสุข ปีนี้ต้องมีผลเก็บเกี่ยวที่ดี

ขันทีหม่ากงกงตักเตือนว่า "ฝ่าบาท ฟ้าร้องฤดูใบไม้ผลิ ดูเหมือน......เป็นลางถือกำเนิด"