ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 235

ในเช้าวันที่สามของวันปีใหม่นั้น ด้านนอกประตูเมืองหลวงพลันมีเหล่าจอมยุทธ์ของยุทธภพประมาณสี่สิบคนถูกแขวนคอเอาไว้ สร้างความตกตะลึงให้กับเหล่าราษฎรที่พบเห็นเป็นจำนวนมาก

คนพวกนี้ต้องก่ออาชญากรรมใหญ่ขนาดไหนกัน ถึงได้ถูกแขวนคอประจานเช่นนี้ได้?

บนกำแพงเมืองยังมีเอกสารทางราชการที่ติดเอาไว้ หลังจากที่ได้อ่านป้ายประกาศทางราชการแล้วนั้น เหล่าราษฎรต่างก็พากันปรบมือและโห่ร้องออกมาด้วยความดีใจในทันที!

ปรากฎว่าบุคคลทั้งสี่สิบคนนี้เป็นพวกเหล่าจอมยุทธ์ของยุทธภพ!

ราษฎรทั่วไปเกลียดเหล่าจอมยุทธ์ของยุทธภพมากนัก พวกคนเหล่านี้อาศัยที่ตนเองมีทักษะวรยุทธ์ จึงทำตัวหยิ่งผยอง เอ่ยวาจาเสียงดัง พลางรังแกข่มเหงผู้อื่นไปทั่ว!

ในนิยายกำลังภายในนั้น เหล่าจอมยุทธ์ของยุทธภพที่มีความกล้าหาญคนใด หาได้มีให้พบเห็นในต้าเว่ยไม่!

เหล่าจอมยุทธ์ของยุทธภพนับเป็นกลุ่มที่น่ารังเกียจยิ่งนัก พวกเขาทำหน้าที่เป็นเพชฌฆาตของเหล่าผู้มีอำนาจ ทั้งยังเป็นเครื่องมือในการฆ่าคนของผู้มีอำนาจและเหล่าขุนนางร่ำรวยอีก ฉะนั้นแล้ว เหล่าจอมยุทธ์ของยุทธภพพวกนี้จึงได้มีผู้ได้เข้าไปจัดการกับพวกเขาไม่!

ในช่วงวันหยุดปีใหม่ของทุกปีนั้น บ้านเรือนของเหล่าราษฎรนั้น หากมิขาดเนื้อก็ต้องขาดเหล้า แม้แต่กระทั่งผลผลิตในไร่ที่พวกเขาเก็บเอาไว้ในตอนหน้าหนาวก็ยังถูกขโมย ถึงแม้พวกเขาจะบอกว่าเป็นฝีมือของพวกหัวขโมยตัวเล็กๆ ก็ตาม แต่แท้จริงแล้วใคร ๆ ต่างก็รู้ว่าเป็นพวกโจรป่าอันธพาลเหล่านี้แหละที่ชอบลักไก่คลำสุนัข!

เหล่าราษฎรทั่วไปนั้น ทำงานหนัก ๆ มาทั้งปียังมิเคยได้กินเนื้อเลยสักครั้ง เมื่อสิ้นปีก็อยากจะลิ้มรสชาติเนื้อดู กลับพบว่าเนื้อของตนเองถูกขโมยไป!

พวกเขาจึงเกลียดเหล่าจอมยุทธ์ของยุทธภพเสียจนเข้ากระดูกดำ แต่พวกเขาก็มิอาจทำอันใดได้!

คนธรรมดาจะไปเอาชนะผู้ที่มีเลือดติดปลายดาบได้อย่างไรกัน?

เมื่อเห็นว่าเอกสารจากทางการนั้นระบุว่า พวกเหล่าจอมยุทธ์ของยุทธภพอันธพาลเหล่านี้พกอาวุธมีดดาบและกระบี่เข้าไปในเหลาอาหารนั้น ทั้งยังเข้าไปกินดื่มโดยมิคิดเงินภายในเหลาอาหารอีกด้วย รวมไปถึงทำลายข้าวของมากมาย พร้อมทั้งทำร้ายเหล่าราษฎรและข่มเหงสตรีเอีก

"ดี! สังหารได้ดี!"

“เป็นเจ้าหน้าที่คนใดเล่าที่ทำการสังหารเขา? โหดเหี้ยมยิ่งนัก! ในที่สุดเขาก็ได้ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์เพื่อพวกเราปุถุชนคนธรรมดาเสียที!”

“ใช่ ใช่! ข้าละเบื่อคนพวกนี้มานานแล้ว!”

เหล่าราษฎรต่างพากันเอ่ยปากชื่นชมไม่ขาดสาย ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในต้าเว่ยคนใดจักมาช่วยจัดการปัญหาของราษฎรตาดำ ๆ กัน?

“เดี๋ยวก่อน มีรางวัลนำจับติดอยู่ในใบประกาศนี่!”

“ขอข้าดูหน่อยว่าเขียนว่าอะไร ในวันส่งท้ายปีเก่า ทางตอนใต้ของเมืองหลวงมีเหล่าจอมยุทธ์ของยุทธภพได้ทำการสังหารคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งจนถึงแก่ชีวิต พระเจ้า! ฮูหยินคนนั้นยังตั้งท้องอยู่! เช่นนั้นก็สองศพกับสามชีวิตเลยน่ะสิ!”

“โอ้ ช่างน่าสงสารจริง ๆ เลย! แม้แต่ปีใหม่ก็ไม่ฉลองกันแล้วหรือ! เหล่าจอมยุทธ์ของยุทธภพสมควรถูกสังหารไปให้หมดจริง ๆ เลย! ฆ่าพวกมันให้หมดไปเลยได้ยิ่งดี!”

“มือสังหารจอมยุทธ์ของยุทธภพผู้นี้สูงประมาณห้าฉื่อและใช้กระบี่ในการสังหาร”

“เหล่าจอมยุทธ์ของยุทธภพส่วนใหญ่มิใช่ตัวประมาณนี้หรือ? เช่นนั้นจะหาได้อย่างไรกัน?”

ที่เขียนรูปลักษณ์ของมือสังหารออกมาได้อย่างคลุมเครือนั้น เป็นเพราะเซียวเฉวียนมองเห็นได้มือสังหารไม่ชัดเจนนัก บุรุษผู้นั้นโผล่มาอย่างกะทันหันเกินไป ก่อนจะหลบหนีไปได้ในทันทีเมื่อสังหารคู่สามีภรรยาจนเสร็จสิ้น เซียวเฉวียนจึงไม่เห็นแม้แต่ใบหน้าเขาด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตาม ป้ายประกาศอย่างเป็นทางการเช่นนี้หาได้มีไว้สำหรับราษฎรและคนทั่วไปไม่ แต่มอบให้สำหรับเว่ยชิง

เซียวเฉวียนกำลังบอกกล่าวกับเว่ยชิงเป็นนัย ๆ ว่า เขาจะทำการสังหารเหล่าจอมยุทธ์ของยุทธภพทั้งหมดที่เจ้าเลี้ยงดูเอาไว้ อีกทั้ง มือสังหารที่ทำการฆ่าคู่สามีภรรยาคู่นั้น ข้า เซียวเฉวียนก็จะจับตัวมาให้ได้เช่นเดียวกัน!

เซียวเฉวียน ต้องการจะเปลี่ยนโลกที่เต็มไปด้วยเหล่าอันธพาลโจรป่าและความมืดมนนี้!

ให้ประชาชนได้มีชีวิตที่สงบสุขและเจริญรุ่งเรืองเสียที!

เขาจะไม่มีทางปล่อยความอยุติธรรมใด ๆ ให้ผ่านพ้นไปอย่างแน่นอน!

เพื่อให้ประชาชนได้อยู่ดีกินดีมีสุข!

เพื่อความสงบสุขชั่วนิรันดร์นั้น! เช่นนี้มาเริ่มจากการกวาดล้างเหล่าจอมยุทธ์ของยุทธภพกันเถอะ!

“ตรงนี้มีตราประทับอย่างเป็นทางการอยู่ด้วย ข้าขอดูหน่อยสิ ว่าเป็นข้าราชการคนใดกันที่ทำความดีเช่นนี้?”

“ใช่แล้ว พวกเราต้องขอบคุณพวกเขาที่ช่วยขจัดอันตรายให้กับประชาชนตาดำ ๆ เช่นพวกเรา!”

มีตราประทับสีแดงขนาดใหญ่ประทับอยู่ท้ายเอกสารราชการ!

สีแดง!

ชัดเจน!

จะเห็นได้ว่าในยามที่กดประทับตราลงไปนั้น ผู้ที่ทำมีพละกำลังแข็งแกร่งมาก ราวกับว่าเขากลัวว่าคนอื่นจะมองเห็นได้ไม่ชัดเจน

"มันคือตราประทับของกองราชองครักษ์นี่!"

"หา?"

เหล่าราษฎรพลันอุทานออกมาพร้อมกันในทันที!

กองราชองครักษ์?

เหตุใดถึงเป็นฝีมือของกองราชองครักษ์ไปได้เล่า?

เสมือนกับว่า หาได้มีผู้ใดสนใจการคงอยู่ของกองราชองครักษ์ไม่ แม้แต่เหล่าราษฎรเองยังมองไม่เห็นหัวของเหล่าขุนนางที่ทำงานในหน่วยเลยแม้แต่น้อย

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงของเหล่าราษฎรนั้น ต่างก็มองหน้ากันพร้อมกับปรบมือชื่นชมในทันที!

ช่างสิ! ขอเพียงแค่สังหารเหล่าคนชั่ว ทุกคนล้วนแต่เป็นคนดีทั้งหมด!

ความคิดของเหล่าราษฎรนั้น ทั้งธรรมดาเรียบง่ายและน่ารักมากนัก ในไม่ช้า คำพูดปากต่อปากก็ได้แพร่กระจายออกไปในทันที ยิ่งเหล่าราษฎรล่วงรู้เรื่องนี้กันมากเท่าใด คำพูดยกยอชื่นชมต่างก็เอ่ยออกมาไม่ขาดสายเท่านั้น

"ฟู่!"

น้ำชาพลันพุ่งตรงออกมาจากปากของหลี่มู่ในทันที พร้อมกับแรงโกรธโมโหมากมายที่ทำเอาจนแทบจะกระอักเลือดออกมา!

“ใครใช้ตราประทับของข้ากัน?” หลี่มู่โกรธโมโหเสียจนตบโตเสียงดังฉากใหญ่ในทันที!

กองราชองครักษ์หาได้เคยสังหารเหล่าจอมยุทธ์ของยุทธภพมาก่อนไม่!

“บุคคลที่ท่านเอาแต่คิดถึง ทั้งยังมิมีสิ่งใดให้น่ากังวลผู้นั้นอย่างไรเล่า” เหล่าหลี่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เอกสารทางการนั้น ไม่เพียงแต่จะมีตราประทับอย่างเป็นทางการของกองราชองครักษ์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงตราประทับส่วนตัวของหลี่มู่ซึ่งเป็นสีแดงสว่างวาบอีกด้วย

หลี่มู่พลางเบิกตาโตไปในทันที!

“เซียวเฉวียน! ไอ้สารเลวเอ๊ย!”

หลี่มู่โกรธโมโหมากเสียจนหัวใจ ตับ ม้าม ปอดและไตของเขาแทบจะหลุดทะลักออกมาในทันที "ขาไม่ดีเช่นนี้ยังมิรู้จักรักษาตัวดี ๆ อีก! เขาทำเช่นนี้ไปเพื่อสิ่งใดกัน?"