ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 710

”ไป่ฉี ! เหมิงเอ้า ! องค์หญิงให้กำเนิดลูกสาวแล้ว !”

เซียวเฉวียนความคิดผุดขึ้น เหมิงเอ้าและไป่ฉีเบิกตากว้างเหมือนกระดิ่ง อ่า ๆ ๆ เจ้านายมีลูกแล้ว !

ยังเป็นสาวน้อยอีก ! แค่ฟังก็รู้สึกน่ารัก !

ในสายตาของคนนอก คนในครอบครัวเซียวตายกันหมดแล้ว ซึ่งในนั้นรวมถึงองค์หญิงต้าถงและเซียวจิงด้วย

อันที่จริง องค์หญิงต้าถงอยู่ที่ภูมิภาคตะวันตก และเซียวจิง น้องสาวก็ถูกเซียวเฉวียนเก็บซ่อนไว้อย่างปลอดภัยในสถานที่ที่ไม่มีใครหาพบ

ฉะนั้น เซียวเฉวียนจึงทำได้แต่บอกไป่ฉีและเหมิงเอ้าด้วยเสียงทางใจว่าให้ชาวต้าเว่ยรู้ว่ามีองค์หญิงและเด็กอยู่ไม่ได้เด็ดขาด

ผู้ชายคนหนึ่งพอมีลูกเมียแล้ว ก็จะมีจุดอ่อน

เซียวเฉวียนจะไม่ยอมให้ใครใช้จุดอ่อนของเขาไปทำอะไรตามใจชอบ

ได้ลูกสาว เซียวเฉวียนก็ได้แต่แบ่งปันความปลาบปลื้มกับไป่ฉีและเหมิงเอ้าอย่างแอบๆ เท่านั้น

เหมิงเอ้าดีใจได้เพียงเดี๋ยวเดียว ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย "ถ้าเป็นชายน้อยก็ดีสินะ ข้าจะได้สอนวิธีใช้มีดใช้ดาบให้เขาได้ เด็กหญิงตัวน้อย ๆ น่าทะนุถนอมเกินไป ได้แต่โอบไว้ในอุ้งมือ”

เซียวเฉวียนยิ้ม "วันๆ มีแต่ตีรันฟันแทงมีอะไรดี ? มนุษย์ยังต้องใช้ชีวิตอย่างปกติของเขา"

เหมิงเอ้าพยักหน้า ก็ใช่ เด็กหญิงตัวน้อย ๆ ก็ดีเช่นกัน แค่อย่าเป็นเหมือนเซียนชิวน้อยก็พอ พวกเขาเหนื่อยมากต้องมาต่อสู้กับนายน้อย หือ ๆ ๆ ......

พอพูดถึงเซียนชิวน้อย เซียวเฉวียนกะจะไม่บอกข่าวนี้กับเธอ

เซียนชิวน้อยเกาะติดคนมาก ปัญหาลูกคนที่สองนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการในสังคมสมัยใหม่ ในสมัยโบราณก็ใช่ว่าจะง่าย

เซียนชิวน้อยเป็นเด็กเอาแต่ใจและใจแคบเล็กน้อย หากจู่ๆ เธอรู้ว่ามีน้องสาวเพิ่มขึ้นมา ไม่รู้ว่าเธอจะดีใจหรือจะบ้าดีเดือด

เซียวเฉวียนและบ่าวสามคนมีความปลาบปลื้มใจ ในสายตาของคนนอก พวกเขาทั้งสามไม่ได้พูดอะไรสักคำ พวกเขาแค่มองหน้ากัน พยักหน้า ส่ายหัว และหัวเราะ

ท่านมหาราชครูคนนี้สื่อสารกับผู้คนก็มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แตกต่างไม่เหมือนใคร ?

เว่ยเป้ยและคนอื่น ๆ ดูไม่เข้าใจ มีเพียงเซียนชิวน้อยที่รู้ว่าพวกเขากำลังแอบคุยกัน

มีอะไรน่าดีใจที่เธอรับรู้ไม่ได้หรือ ?

ดังนั้นเสียงในใจของเซียนชิวน้อยก็สอดแทรกเข้ามา "พ่อ พวกท่านกำลังคุยอะไรกัน ?"

”เด็กดี ไม่มีไร” เซียวเฉวียนรู้สึกผิดเล็กน้อย เป็นความผิดของเขาเองที่ทำให้ลูกสาวคนนี้โอหังไปหน่อย ทำให้ตอนนี้กลับพูดอะไรไม่ออก

”บอกหน่อย ๆ ! มีอะไรที่หนูรู้ไม่ได้หรือ ? หนูแค่เงี่ยหู ก็สามารถได้ยินเสียงจากรัศมีไกลร้อยลี้ คิดจะปิดบังหนูก็ทำไม่ได้หรอก !”

เซียนชิวน้อยรู้สึกน้อยใจเล็กน้อยและขมิบปากอย่างน่ารัก

หากพ่อมีความลับอะไรไม่บอกเธอ ไม่เท่ากับมองเธอเป็นคนนอกหรือ ?

ตั้งแต่เซียวเฉวียนทำลายตราจูเสิน เซียนชิวน้อยก็ไม่สามารถสัมผัสรับรู้ความคิดของเซียวเฉวียนได้ เธอรู้สึกอยู่เสมอว่ามีช่องว่างบางอย่างระหว่างเธอกับพอ ขัดขวางการสื่อสารระหว่างเธอกับพ่อ

แน่นอนว่าเซียนชิวน้อยไม่รู้ ก็เป็นเพราะมีตราจูเสินอยู่จึงทำให้เซียวเฉวียนทั้งตัวมีแต่แรงอาฆาต

เป็นเพราะตราจูเสินอีกเช่นกัน ที่ป้องกันเซียวเฉวียนมิให้ถูกผู้คนหรือสิ่งของของคุนหลุนสอดแนมได้

”พ่อ ไม่รักหนูแล้วหรือ......”

จิตใจของสาวน้อยนั้นไวต่อความรู้สึกเสมอ ทันทีที่ดวงตากลมโตของเธอก้มต่ำลง เซียวเฉวียนทั้งสามคนก็รู้สึกว่าทำบาปใหญ่หลวงที่ไปปิดบังสาวน้อยน่ารักเช่นนี้

“ก็ได้ พ่อจะบอกให้” เซียวเฉวียนใจอ่อน และพูดเบา ๆ “เจ้ามีน้องสาวแล้ว”

“ฮ่ะ ?” เซียนชิวน้อยมองไปทางซ้ายและขวาทันที อยู่ไหน ?

“องค์หญิงให้กำเนิดน้องสาว ไม่ใช่ที่นี่ อยู่ที่ภาคตะวันตกโน่น”

"ว้าว !"

เซียนชิวน้อยพยักหน้า ดูมีความสุขมาก

แต่หลังจากยิ้มเสร็จ เซียวชิวน้อยแสดงความโศกเศร้าจนแทบมองไม่เห็น เสียงของเธอค่อยลงมากๆ "พ่อ......จริงๆ แล้ว หนูรู้......หนูไม่ใช่มนุษย์ หนูเป็นเพียงวิญญาณดาบ ไม่มีร่างกาย ......"

พูดเสร็จ น้ำตาใสๆ แพรวพรายของเซียนชิวน้อยก็ร่วงหล่นทีละหยด ทำให้เซียวเฉวียนทั้งสามคนไม่รู้จะทำไงดี

”น้องสาวต้องมีมือเล็กๆ ที่อ่อนนุ่มและใบหน้าที่นุ่มนวล” เสียงของเซียนชิวน้อยลดต่ำลงเรื่อยๆ “และมีร่างกายที่อบอุ่น”

“และสิ่งพวกนี้ เซียนชิวน้อยไม่มีสักอย่าง......” เซียนชิวน้อยเงยหน้าขึ้น ขอบตาแดงก่ำทั้งน้ำตา “พ่อจะรักหนูในสภาพนี้ตลอดไปจริงๆ หรือ ?”

เซียวเฉวียนจับมือเธอไว้แน่นและรู้สึกเศร้าสลดในใจ "ถึงเจ้าจะเป็นวิญญาณดาบ แต่เกิดมาจากแก่นเลือดของพ่อและแม่เจ้า เจ้าก็คือเลือดเนื้อที่ตกมาจากร่างของพ่อแม่เจ้า จะมีร่างกายหรือไม่ ไม่ใช่มาตรฐานของความเป็นมนุษย์”

”บางคนมีเปลือกผิวหนังเสียเปล่า แต่ไม่มีปอดหัวใจ ก็คือสัตว์เดรัจฉาน”

”บางคนมีมือ แต่ใช้มันไปฆ่าคน”

”บางคนมีใบหน้าที่สวยงาม แต่ใช้มันไปยั่วยุคนอื่นให้สับสน”

เซียวเฉวียนปาดน้ำตาบนใบหน้าของเซียวชิวน้อย "เฉพาะคนที่จิตใจเที่ยงตรงเที่ยงธรรมเท่านั้นที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นมนุษย์ ถ้าเจ้ามีหัวใจก็เพียงพอแล้ว"

”สิ่งที่เรียกว่ารูปลักษณ์ภายนอกเหล่านั้น ก็แค่ภาพลวงตาที่ว่างเปล่าเท่านัน”

เพื่อปลอบใจลูกสาว เซียวเฉวียนถึงกับใช้คำสอนทางพุทธศาสนาเรื่องสีและความว่างเปล่า

อย่างไรก็ตาม วิธีนี้มีประโยชน์มากสำหรับเซียนชิวน้อย

มีหัวใจ......

เซียนชิวน้อยพยักหน้าอย่างครุ่นคิด กลับมาร่าเริงอีกครั้งในทันที "พ่อพูดถูก หนูมีหัวใจ หนูก็เป็นมนุษย์ !"