ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 863

ใจเย็น?

เมื่อเว่ยเชียนชิวได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น เขาคว้าถ้วยข้างเตียงแล้วขว้างใส่สายลับอย่างแรง สายลับส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดเล็กน้อย ก้มศีรษะลง ไม่กล้าเงยหน้ามองเว่ยเชียนชิว

เว่ยเชียนชิวที่เต็มไปด้วยความโกรธ และความโกรธที่รั่วไหลออกมาทำให้สายลับไม่กล้าเปล่งเสียงออกมา

ไอ้พวกไม่ได้เรื่องได้ราว!

เมื่อเห็นท่าทางขี้ขลาดไม่ได้เรื่องของสายลับ เว่ยเชียนชิวก็โกรธมาก

โคตรไร้ประโยชน์!

เซียวเฉวียนและฝ่าบาทอยู่ในห้องอักษรเป็นเวลาหนึ่งชั่วยามเต็ม แต่สายลับไม่ได้ยินอะไรเลย

เป็นไปได้หรือที่สองคนนี้จะนั่งกันอย่างเงียบๆ ในห้องห้องอักษรเป็นเวลาหนึ่งชั่วยามโดยไม่พูดอะไรเลย?

ตีให้ตายเว่ยเชียนชิวก็ไม่เชื่อ!

ต้องเป็นเพราะสายลับที่ขี้เกียจ ไม่ตั้งใจแอบฟัง และแค่อยากจะทำหน้าที่แบบลวกๆ!

คิดเหรอว่าข้าวในจวนเจียนกั๋วจะหลอกกินง่ายขนาดนี้!

หากไม่ใช่เพราะเว่ยเชียนชิวยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บ ยังคงต้องนอนอยู่บนเตียงในขณะนี้ ไม่เช่นนั้นเว่ยเชียนชิวคงจะฆ่าเขาด้วยดาบเดียว!

ไร้เหตุผลสิ้นดี!

คนเหล่านี้เห็นเว่ยเชียนชิวนอนรักษาตัวอยู่บนเตียง ก็ไม่กระตือรือร้นในการทำงานแล้วหรือ?

"มานี่!"

เว่ยเชียนชิวตะโกน และมีร่างหนึ่งรีบเข้ามา พูดด้วยความเคารพ: "ข้าน้อยอยู่นี่!"

สายลับมีลางสังหรณ์ว่าจะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น สิ่งสำคัญคือที่จะต้องรักษาชีวิตตัวเอง เขาจึงทำ ข้อแก้ตัวแบบสุ่มและพูดว่า: "เจี้ยนกั๋วโปรดไว้ชีวิตด้วย! ข้าน้อยพยายามอย่างเต็มที่แล้วใครจะคิดว่าจะมีบาเรียในห้องอักษร"

บาเรียกอีกแล้ว ข้างกายฝ่าบาทและเซียวเฉวียน ใครก็สามารถสร้างบาเรียได้อย่างง่ายดายงั้นหรือ?

คนที่เว่ยเชียนชิวสามารถส่งไปเป็นสายลับได้ไม่ใช่คนธรรมดา และบาเรียธรรมดาๆ ก็ไม่สามารถหยุดพวกเขาได้!

คนๆ นี้คือใครกันแน่?

ครั้งสุดท้ายที่เว่ยเชียนชิวไปที่ศาลาคุนหวู่เพื่อระบายความโกรธต่ออี้กุย คิดไม่ถึงว่าศาลาคุนหวู่จะถูกปิดกั้นด้วยบาเรีย เว่ยเชียนชิวที่มีพลังอำนาจมากยังถูกปิดประตูไม่รับแขก หากสายลับกระจอกแบบนี้จะได้ยินอะไรบางอย่างนอกห้องอักษร คงจะเป็นเรื่องแปลก

ท้ายที่สุดมันไม่ง่ายเลยที่จะฝึกสายลับ และยิ่งซับซ้อนกว่านั้นที่จะวางคนๆ หนึ่งไว้ในวัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเว่ยเชียนชิวสูญเสียกองทหารและนายพลไปแล้วหลายครั้ง เขาลูบคิ้วด้วยอาการปวดหัว พูดด้วยความเห็นอกเห็นใจที่หาได้ยาก : "ออกไปเถอะ!"

ด้วยคำพูดนี้ ในที่สุดสายลับก็โล่งใจ หลังจากกล่าวอย่างตื่นเต้น "ขอบคุณท่านเจียนกั๋วที่ไว้ชีวิต" เขาก็รีบคลานถอยกลับออกไป

ยิ่งไปได้เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น!

ด้วยอารมณ์ที่ไม่แน่นอนของเว่ยเชียนชิว เขาอาจเปลี่ยนใจเมื่อใดก็ได้ รีบจากไปได้ยิ่งดี!

ว่าแล้ว สายลับคนนี้ก็ถือได้ว่ารักษาชีวิตเขาไว้ได้ คือยังมึงฆาต!

เว่ยเชียนชิวเหลือบมองที่หลังของสายลับด้วยความปวดหัว ตอนนี้ เซียวเฉวียนและฝ่าบาทรับมือได้ยากขนาดนี้แล้วหรือ?

สายลับที่ได้รับการฝึกฝนอย่างใส่ใจโดยเว่ยเชียนชิวนั้นไร้ประโยชน์แล้วหรือไง?

ฮึ!

เว่ยเชียนชิวตะคอกด้วยความโกรธและตบโต๊ะข้างเตียงทำให้โต๊ะแตกหักทันที

คราวนี้เขาฉลาดขึ้นแล้ว ไม่กล้าที่จะทุบเตียง

กลัวจะเหมือนครั้งที่แล้ว ทุบจนเตียงพัง จนตัวเองเจอภัยพิบัติหนักกว่าเดิม!

เดิมรับมือเซียวเฉวียนเป็นเรื่องยากอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เขายังคงพยายามสร้างบาเรียทุกครั้ง!

เว่ยเชียนชิวต้องการเอาชนะ เซียวเฉวียน แต่เซียวเฉวียนไม่ยอมให้เขาเห็นตัวเขาเองด้วยซ้ำ จะชนะได้อย่างไรกันเล่า!

เว่ยเชียนชิวซึ่งเคยเป็นคนที่เย่อหยิ่งและนักยุทธศาสตร์มาโดยตลอด ถูกบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้ซ้ำๆ ทำให้เขาเต็มไปด้วยความโกรธจนเขาตื่นตระหนก!

ถูกต้อง!

เว่ยเฉียนชิวเริ่มรู้สึกกลัวเป็นครั้งแรก!

เขาเริ่มกลัวความแข็งแกร่งของเซียวเฉวียน และปีกของเซียวเฉวียนจริงๆ

เขากลัวว่าจะถูกเซียวเฉวียนฆ่าโดยไม่ทันได้ระวัง

ไม่สิ! ต้องเป็นเพราะตัวเขากังวลมากเกินไปแล้ว

เขาคือใคร?

เขาคือเว่ยเฉียนชิวเชียวนะ!

เขาคือเว่ยเชียนชิว ผู้ซึ่งไม่มีใครเทียบได้ในต้าเว่ย!

เว่ยเฉียนชิวคิดไปคิดมา ก็หัวเราะออกมาด้วยความดีใจ!

พวกคนรับใช้อดไม่ได้ที่จะแอบคิดคำนวนเว่ยเชียนชิว โดยหาว่าเว่ยเชียนชิวเป็นโรคประสาท!

นั่นน่ะสิ?

เมื่อครู่นี้ ยังเหมือนกับผลักภูเขาพลิกทะเล ทรงพลังยิ่งใหญ่ แต่หลังจากชั่วครู่ ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา!

ถ้าไม่ใช่โรคประสาทจะเป็นไรได้?

คนในวังรีบถอยกลับเก้าสิบลี้ ไม่กล้ายั่วยุเขา

ในเมืองหลวง ดวงอาทิตย์ยังคงขึ้นและตกทุกวัน

ชั่วพริบตาสองวันผ่านไป

อาจกล่าวได้ว่าเว่ยเชียนชิวมองเห็นผืนน้ำในฤดูใบไม้ร่วง เขารอแล้วรออีก แต่ฉินซูยังไม่มา เว่ยเชียนชิวอดไม่ได้ที่จะสงสัย

เกิดอะไรขึ้นกับฉินซูนี้?

ในเมื่อได้แสดงความปรารถนาดีต่อเว่ยเชียนชิวแล้ว ทำไมไม่ลองตีเหล็กในขณะที่ยังร้อนอยู่ มาที่จวนเจียนกั๋วเพื่อพบกับนายท่านอย่างคุณเว่ยเชียนชิวล่ะ?

เป็นไปได้ไหมว่าฉินซูเป็นคนสันโดษทนงตัวเหมือนกับนักปราชญ์คนก่อนๆ ต้องรอให้เว่ยเชียนชิวส่งคนไปรับเขา

นักปราชญ์แห่งต้าเว่ย มีความภูมิใจในตัวเองสูงส่งและใส่ใจเรื่องเกียรติมาโดยตลอด เว่ยเชียนชิวก็รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี

อย่างไรก็ตามฉินซูริเริ่มแสดงความปรารถนาดีในการแข่งขันประชันกลอน เดิมทีเว่ยเชียนชิวคิดว่าฉินซูแตกต่างจากนักปราชญ์คนอื่นๆ ตรงที่เขาไม่ได้ยึดติดกับเรื่องเล็กน้อย

เพื่อดึงดูดใจผู้คน เว่ยเชียนชิวต้องเคารพความปรารถนาของพวกเขา ปล่อยให้ฉินซูก้าวมาทีละขั้น

ตั้งแต่สมัยโบราณมีคนที่มีความสามารถ นิสัยก็จะเอาแต่ใจมาก

หากทว่าตัวเขาส่งคนไปถึงประตูบ้านเชิญเขาอย่างบุ่มบ่าม ทำให้ฉินซูไม่พอใจ จนเปลี่ยนใจ นั่นจะไม่ใช่เป็นการอยากจะทำให้ดี แต่ผลกลับทำให้เรื่องแย่หรอกหรือ

แต่นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้ว มันควรถึงเวลาแล้วที่ฉินซูจะมาใช่ไหมหรือ?

เป็นไปได้ไหมว่า...

นี่คือกลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับของฉินซู?