ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 884

ไป๋ฉี่เรียกขานแต่หวังหลินไม่ได้สนใจ เขาเหวี่ยงดาบจิงหุนและโจมตีไปที่คอของหวังหลินอย่างเบามือ

หวังหลินรู้สึกวิงเวียนในทันใด ร่างกายของเขาอ่อนปวกเปียก เดินกะโผลกกะเผลกและหมดสติไป

เพื่อไม่ให้รบกวนคนที่อยู่ข้างหน้า ไป๋ฉี่จึงรีบจับร่างหวังหลิน เมื่อคนอื่นไปไกลแล้ว ไป๋ฉี่ก็กระโดดขึ้นโดยที่มีหวังหลินอยู่บนหลังของเขา เขาจะพาหวังหลินกลับไปที่บ้านของเขาเพราะเกรงว่าหวังหลินจะตื่นขึ้นมาแล้วสร้างปัญหาในจวนเซียว

เซียวเฉวียนสั่งให้ไป๋ฉี่โจมตีหวังหลิน เพื่อชะลอไม่ให้หวังหลินไปรายงานต่อเว่ยเชียนชิว เกี่ยวกับหารหลบหนีของเว่ยเป่ย อย่างน้อยก็จนกว่าพวกเขาจะออกจากเมืองหลวง พาเว่ยเป่ยไปยังดินแดนตะวันตก

ในทันที เซียวเฉวียนส่งจดหมายถึงเหมิงเอ้า สั่งให้เหมิงเอ้าพาเว่ยเป่ยออกจากเมืองไปก่อน เซียวเฉวียนขอให้พวกเขาหลบอยู่ในป่าไผ่นอกเมืองเพื่อรอพบเจอ

ดังนั้นเว่ยเป่ยจึงติดตามเหมิงเอ้าและเป็นผู้นำออกจากเมือง

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เซียวเฉวียนก็ยัดของลงในมือของหมิงเจ๋อ และพูดว่า: “รับไป!”

เซียวเฉวียนเคยชินกับการทำงานด้วยตนเอง แต่ตอนนี้หมิงเจ๋ออยู่ที่นี้แล้ว เขาทั้งสูงทั้งแข็งแรง จะปล่อยไว้เฉยๆไม่ใช้แรงงานได้งั้นหรือ?

เซียวเฉวียนเป็นคนใช้ทรัพยากรอย่างชาญฉลาดและเเน่นอนว่าเขาจะใช้มันให้ได้ประโยชน์สูงสุด ไม่เพียงแต่ช้าวของส่วนตัวของเซียวเฉวียนแต่ของไป๋ฉี่ เซียวเฉวียนก็ยัดมันไว้ในมือของหมิงเจ๋อทันที

หมิงเจ๋อก้มมองย่ามสองใบในมือของเขา และความโกรธก็เผาไหม้อยู่ในดวงตาของเขา: “เซียวเฉวียน ทำเกินไปแล้วนะ!”

สำหรับเขา องค์ชายผู้ยิ่งใหญ่แห่งดินแดนตะวันตกที่ถูกเซียนเฉวียนจับเป็นตัวประกันและถูกโยนไว้ที่บ้าน!

เซียวเฉวียนใช้หมิงเจ๋อเยี่ยงคนรับใช้ และเขาก็ใช้ได้อย่างราบรื่น!

นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลยจริงๆ!

ทนไม่ไหวแล้ว!

หมิงเจ๋อเต็มไปด้วยความโกรธและกำลังจะระเบิด เขาเพิ่งยกย่ามสองใบขึ้นและกำลังจะโยนมันลงบนพื้น แต่ดวงตาของเขาไปสบเข้ากับยาในมือของเซียวเฉวียน เขามองด้วยท่าทางขี้เล่น ราวกับจะพูดว่า: “เจ้ากล้าดียังไง? ลองดูไหมล่ะ? เจ้ายังอยากจะมีชีวิตรอดไหม?”

ชีวิตของหมิงเจ่อยังคงอยู่ในมือของเซียวเฉวียน ไป๋ฉี่และเสี่ยวเซียนชิวมองดูอย่างกระตือรือร้น

หมิงเจ๋อรู้สึกเสียหน้าจึงยกสัทภาระเหล่านั้นขึ้นมาถือไว้ในมือด้วยสีหน้าประจบประแจง: “น้องเขย อย่ากังวลไป ข้าแค่ล้อเล่นเท่านั้น”

"แค่ล้อเล่น"

คนอย่างหมิงเจ่อต้องมาประสบกับอะไรเช่นนี้หรือ?

เป็นเรื่องจริงที่ข้าจะต้องก้มหัวหรือนี้!

ทันใดนั้น เซียวเฉวียนก็โยนผ้าสีเทามาทับผมสีเงินที่สะดุดตาของหมิงเจ๋อและสั่งให้เขารวบผมสีเงินเป็นมวยและพันไว้ด้วยเศษผ้า

หมิงเจ๋อขมวดคิ้ว นี้มันอะไรกัน?

เขามองไปที่เซียวเฉวียนด้วยท่าทางปฏิเสธ ข้าจะไม่ทำสิ่งนี้เป็นแน่

ผลที่ได้ก็คือเซียวเฉวียนมองไปทางอื่น ไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย

สถานการณ์นั้นกดดัน และหมิงเจ๋อก็ปฏิเสธไม่ได้ เขามีมือเพียงข้างเดียว เขาจะมวยผมได้อย่างไร? จะทำได้อย่างไร?

คงจะดีถ้าอาจื่อที่นี่

แต่อาจื่อถูกโจมตีโดยเซียวเฉวียนและยังคงหมดสติอยู่ในจวนฉิน

หมิงเจ๋อมองไปที่ไป๋ฉี่ หากไม่ได้รับคำสั่งจากเจ้านายไป๋ฉี่ก็เพิกเฉยต่อเขาราวกับว่าเขาเป็นอากาศธาตุ

จากนั้นหมิงเจ๋อก็มุ่งความสนใจไปที่เสี่ยวเซียชิวที่น่ารักสดใส นางเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มและคงจะฉลาดมาก

เสี่ยวเซียนชิวก็ฉลาดจริงๆ แต่นางเป็นวิญญาณแห่งดาบ จะให้นางมาทำเรื่องพวกนี้ให้มนุษย์ได้อย่างไรกัน ยิ่งไปกว่านั้น หมิงเจ๋อยังสังหารตระกูลเซียว ฆ่าแม่เซียว และยังต้องการเผาเสี่ยวเซียนชิว!

ความเกลียดชังนี้ถือว่าสมควรแล้ว!

ถ้าเซียวเฉวียนไม่บอกว่าชีวิตของหมิงเจ๋อมีประโยชน์ เสี่ยวเซียนชิวคงฆ่าเขาตายไปแล้ว!

รูปร่างหน้าตาของหมิงเจ๋อและเสื้อผ้าของเขาเรียบร้อยมาก แต่หัวของเขาพันกันราวกับมัมมี่ ซึ่งมันดูไม่เข้ากันเป็นอย่างมาก

องค์ชายผู้สง่างามทำตัวตกต่ำ

"แค๊ก!"

แม้แต่เซียวเฉวียนก็อดไม่ได้ที่จะไอแห้งๆ เพื่อซ่อนรอยยิ้มเยาะเย้ยไว้

ดูเหมือนว่าตราบเท่าที่เขามีบางสิ่งบางอย่างอยู่ในมือ แม้แต่องค์ชายผู้หยิ่งผยองก็จะทำทุกอย่างตามที่เซียวเฉวียนบอก!

........

เซียวเฉวียนพาเหล่าบัณฑิตเดินทางไปยังดินแดนตะวันตก เรื่องสำคัญเช่นนี้ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของเหล่าขุนนางไปได้อย่างแน่นอน

แต่ฮ่องเต้ก็หาข้อแก้ตัวให้เซียวเฉวียนว่านั้นเป็นการส่งเสริมการแลกเปลี่ยนทางวัฒนธรรมและการเจริญสัมพันธไมตรี

แต่ไม่ว่าฮ่องเต้จะพูดอะไร พวกเขาก็คัดค้านมันมาเสมอ

พวกคนโบราณนี้เหมือนกันหมด และฮ่องเต้ก็ไม่มีวิธีที่จะจัดการ ฮ่องเต้รู้ว่าการเดินทางครั้งนี้สำคัญอย่างยิ่ง ดังนั้นพระองค์จึงตกอยู่ภายใต้แรงกดดันมหาศาลที่ปฏิเสธไม่ได้ และจะไม่ปล่อยมือเซียวเฉวียนเหมือนอีกเช่นเคย

ในวันนี้ เพื่อที่จะไปพบเซียวเฉวียน ฮ่องเต้อ้างว่าตนเองประชวรไม่สามารถขึ้นว่าการได้ ดังนั้นจึงลับลอบออกมารอเซียวเฉวียนที่ประตูเมืองตั้งเเต่

วันเดินทาง เดิมทีเซียวเฉวียนและฮ่องเต้ต้องการให้มันเป็นความลับ แต่เพราะว่ากำแพงมีหู ประตูมีช่อง ผู้คนจำนวนมากและสายลับต่างรับรู้ ในเมืองหลวงแห่งนี้ไม่สามารถปกปิดได้แต่ว่าพวกเขาจะต้องการ

ดังนั้น ที่ประตูเมือง เหล่าขุนนางจึงมาถึงเร็วกว่าฮ่องเต้ ฮ่องเต้เห็นพวกเขายืนอยู่ที่ประตูเมืองจากระยะไกล พระองคืรู้ทันทีว่าพวกเขามาที่นี้เพื่อขัดขวางไม่ให้เซียวเฉวียนไปยังดินแดนตะวันตก

จต้องมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น!

องค์ฮ่องเต้ต้องการกลับไปส่งข้อความถึงเซียวเฉวียนเพื่อขอให้เขาหาทางอื่นออกจากเมือง แต่ทันใดนั้น เหล่าขุนนางหัวหมอก็คุกเข่าลงและกล่าวทำความเคารพเสียงดังขึ้น: “ถวายบังคมฝ่าบาท!”