ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 894

หมิงเจ๋อเอาความคิดตนเป็นหลัก พยายามเพื่ออะไรกัน ในใจมีความคิดโค่นล้มเซียวเฉวียนที่ฝังลึกในจิตใจมานาน เปรียบเสมือนเมล็ดพืชที่เติบโตเรื่อยๆแบบไม่อาจหยุดยั้ง เมื่อออกผลเจริญงอกงามดีก็ทำให้เขาคันยุบยิบในใจเกินทน

ประเด็นคือเสี่ยวเซียนชิวแข็งเกร่งเกินใคร หากปล่อยให้ไปยังซินเจียง ก็เสมือนว่าซินเจียงได้พรไปเลยน่ะสิ!

ถึงแม้เขาจะรู้อยู่แก่ใจดีว่าเสี่ยวเซียนชิวคือลูกสาวของเซียวเฉวียน ก็รู้สึกว่าทำแบบนี้นั้นไม่ได้ผิดอะไร

เซียวเฉวียนแต่งงานกับองค์หญิงต้าถงที่เป็นน้องสาวของเขา หมิงเจ๋อจะส่งต่อตำแหน่งให้ลูกสาวตน หากจะทำแบบนี้ก็ถือว่าสมเหตุสมผล

นับประสาอะไรกับเสี่ยวเซียนชิวที่เป็นดาบวิญญาณ จะว่าไปก็ไม่ใช่ลูกในไส้เซียวเฉวียนเสียหน่อย อยู่ในครอบครัวยากจนกับเซียวเฉวียนจะมีอนาคตที่สดใสได้อย่างไร?

หากไม่ได้เอากำลังที่มีมาใช้ให้เกิดประโยชน์ก็น่าเสียดาย

แทนที่จะเป็นแบบนี้ มาอยู่กับองค์ชายหมิงเจ๋อแห่งซินเจียงไม่ดีกว่าหรือ

หมิงเจ๋อตำแหน่งสูงและมีอำนาจมาก อีกหน่อยเมืองซินเจียงทั้งเมืองก็ตกเป็นของเขาแล้ว เสี่ยวเซียนชิวติดสอยห้อยตามหมิงเจ๋อไปก็จะเป็นผลดีกับวิชายุทธิ์ของตน เป็นเกียรติเป็นศรีไม่มีที่สิ้นสุด

แต่หากกล่าวเช่นนี้ ก็ถือว่าเสี่ยวเซียนชิวอยู่ข้างๆคอยรินน้ำชาให้หมิงเจ๋อ ยังดีกว่าอยู่กับเด็กเหลือขอตกอับแบบเซียวเฉวียนเป็นไหนๆ!

คิดไปก็เท่านั้น หมิงเจ๋อลอบมองเสี่ยวเซียนชิวเป็นระยะๆด้วยแววตาเป็นมิตร หากอยากดึงดูดให้นางหันมองตนก็ต้องทำเช่นนี้

เสี่ยวเซียนชิวไม่ได้สังเกตเห็นถึงสายตาที่หมิงเจ๋อมองมา เพียงชั่วครู่เสี่ยวเซียนชิวก็สลายตัวอย่างอ่อนช้อยขึ้นไปยังจุดสูงสุดบนต้นไม้สูงร่วมสิบเมตร ลมแรงพัดชุดนางปลิวไสว ผมยาวสยายปลิวไปตามลม เสมือนดั่งนางฟ้านางสวรรค์ลงมาสู่โลกมนุษย์ หล่อนมองเหล่ามนุษย์ที่อยู่ล่างตนด้วยสายตานิ่งเฉย

วิชาตัวเบานี้เปิดโลกหมิงเจ๋อจริงๆ

เขาเคยเห็นนักปราชญ์ฝึกฝนวิชาตัวเบา พลันเกิดความคิดที่ว่าเหล่านักปราชญ์เป็นบุคคลที่แข็งแกร่งจนไม่มีใครบนโลกสามารถเทียบชั้นกับพวกเขาได้ คิดไม่ถึงว่าเสี่ยวเซียนชิวจะเป็นคนที่เก่งกาจจนถึงขั้นมากกว่าเหล่านักปราชญ์เลยก็ว่าได้

คนหนุ่มสาวช่างเก่งนำหน้าคนรุ่นก่อนเสียจริง!

เสี่ยวเซียนชิวถึงแม้จะยังอายุน้อย แต่พลังที่มีก็ไม่เป็นสองรองใคร หากหล่อนตั้งใจฝึกมากกว่านี้อีกสักหน่อย รบกี่ครั้งก็กำหราบศัตรูได้สิ้นซากหมดเป็นแน่!

เมื่อถึงคราวปฏิบัตรหน้าที่ก็ชนะได้อย่างไม่มีข้อกังขา อาจื่อเทียบชั้นกับหล่อนไม่ได้ด้วยซ้ำ!

หมิงเจ๋อยิ่งคิดก็ยิ่งได้ใจ อดใจรอไม่ไหวที่จะได้พูดคุยกับเสี่ยวเซียนชิวอย่างเปิดเผยและตรงไปตรงมา “เสี่ยวเซียนชิว ตัวข้าต้องการคนเก่งกาจแบบท่าน หากท่านไม่รังเกียจข้าขอเรียนเชิญให้ท่านมาใช้ชีวิตอันมั่งคั่ง รุ่งโรจน์ กับข้าเถิด!”

แต่หากคิดอีกทาง ไอ้โง่เซียวเฉวียนยังคงอยู่ที่นี่ คิดการใหญ่ตีท้ายครัวอย่างไม่ละอายใจต่อหน้าเซียวเฉวียน ถ้าหากแม่นางไม่เล่นด้วย ไม่เพียงแต่จะโดนเซียวเฉวียนหัวเราะเยาะต้องโดนเซียวเฉวียนแก้แค้นเป็นแน่แท้

เขาไม่กลัวเซียวเฉวียน แต่ชีวิตเขายังคงอยู่ในเงื้อมมือของเซียวเฉวียน หากไปยั่วโมโหเข้าจนเซียวเฉวียนพิโรธก็ทำได้แค่รอวันตายแค่นั้นแหละ?

จะมาสิ้นชีพเพราะเสี่ยวเซียนชิวแค่คนเดียวไม่คุ้มอย่างยิ่ง!

แต่หมิงเจ๋ออยากได้แม่นางเสี่ยวเซียนชิวมาครอบครองมาก….

ดวงตาหมิงเจ๋อหลุกหลิก ฉับพลันก็มีความคิดหนึ่งวิ่งเข้ามาในหัว เขากำลังรอโอกาสยามดีเพื่อจะได้ลอบคุยกับแม่นางเสี่ยวเซียนชิวอย่างเงียบๆก็สิ้นเรื่องแล้วไหม?

เมื่อคิดออกก็พึงพอใจ หมิงเจ๋อฉีกมุมปากแสยะยิ้ม ในหัวคิดอย่างมีความสุขว่าจะหลอกล่อเสี่ยวเซียนชิวให้ละทิ้งสิ่งชั่วร้ายเพื่อไปหาอะไรที่ดีกว่าอย่างไรดี….

คิดไปคิดมาหมิงเจ๋อรู้สึกตกใจที่ตนไม่เคยห้ามความคิดในใจได้เลย เขายังจำได้ที่นักปราชญ์เคยเตือนไว้ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเซียวเฉวียนต้องควบคุมความคิดในใจตน ห้ามให้โพล่งออกมาได้

ตอนนั้นหมิงเจ๋อถามเหตุผลจากนักปราชญ์ นักปราชญ์ตอบกลับมาแค่ ความลับของฟ้า มิอาจเปิดเผย และยังมีอีกหลายๆครั้งที่นักปราชญ์มีท่าทางสุขุมจนคาดเดาไม่ถูกและไม่ยอมเอ่ยคำใด หมิงเจ๋อจะตื๊อเอาคำตอบก็ไม่เกิดประโยชน์ ทำได้เพียงทำตามคำสั่งของนักปราชญ์ไป

หมิงเจ๋อเคยคาดเดาว่าเซียวเฉวียนน่าจะอ่านใจคนได้ แต่ในใจลึกๆก็หวังว่าจะไม่เป็นแบบที่คิด เหล่านักปราชญ์เก่งกาจขนาดนั้นยังไม่สามารถอ่านใจใครได้ นับประสาอะไรกับเด็กเหลือขอแบบเซียวเฉวียน?

อีกอย่าง หมิงเจ๋อก็เคยยุ่งเกี่ยวกับเซียวเฉวียนอยู่หลายครั้งก็ไม่ได้รู้สึกว่าเขามีพลังอย่างว่า ตามที่หมิงเจ๋อบอก นักปราชญ์ที่ระมัดระวังตัวเกินเหตุขนาดนั้นมองเซียวเฉวียนสูงส่งไปมาก!

ไม่หรอกมั้ง หมิงเจ๋อแอบมองเซียวเฉวียน เขานั่งไขว่ห้างอยู่บนโขดหินพลางนั่งหลับตาพักสมอง หากเขาสามารถอ่านใจคนได้จริงๆ ตามท่วงทีที่ฉับพลันและเฉียบขาดของเซียวเฉวียน คงเอาความแค้นทั้งหมดที่มีมาลงกับหมัดแล้วต่อยหมิงเจ๋อนานแล้ว จะนั่งสมาธินิ่งๆแบบนี้ต่อได้อย่างไร?

นักปราชญ์กังวลในเรื่องที่ไม่จำเป็นต้องกังวลไปเสียแล้ว