ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 898

อาจื่อเข้าใจที่เซียวเฉวียนปฏิเสธ เดิมทีนางคิดว่าเมื่อตัวตนของนางถูกเปิดเผย นางจะไม่มีที่ซ่อน และจะต้องพบกับจุดจบที่น่าเศร้าอย่างแน่นอน แต่ที่ต้องประหลาดใจคือนางยังมีชีวิตอยู่

ดูเหมือนว่าเซียวเฉวียนจะมีความรู้สึกบางอย่าง ไม่อย่างนั้นทำไมเขาถึงปล่อยให้นางมีชีวิตอยู่?

อาจื่อกะพริบตาที่สวยงามของนาง มองอย่างลืมเลือน และพูดว่า “ให้ข้าอยู่กับท่าน ข้ารู้ว่าข้าเคยทำผิดพลาดมาก่อน แต่ข้าสามารถทำหลายสิ่งหลายอย่างให้กับท่านได้”

คำพูดของผู้หญิงสามารถหลอกลวงได้

เซียวเฉวียนมีประสบการณ์กับความเอาแต่ใจและความไร้เหตุผลของอาจื่อมาเป็นเวลานาน เขากระชับบังเหียนและยิ้มอย่างเย็นชา “ข้าไม่ต้องการเจ้า”

ผู้หญิงคนนี้ดื้อรั้นและไม่เชื่อฟัง นางก็ร่วมมือกับหมิงเจ๋อในตอนแรก การให้หมิงเจ๋ออยู่เคียงข้างเขา เป็นเพราะหมิงเจ๋อมีคุณค่าอย่างมากในซินเจียง อาจื่อซึ่งเป็นเพียงเบี้ยจะมีประโยชน์อะไร?

เพียงชำเลืองมองเพียงครั้งเดียว เซียวเฉวียนก็สั่งให้ไป๋ฉี่โยน อาจื่อไปที่ด้านหลังขบวน และสร้างเครื่องกีดขวางที่น่ากลัวเพื่อป้องกันไม่ให้นางหลบหนี

ขบวนม้าควบม้าออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้อาจื่อโกรธเคือง นางมองดูฝุ่นที่ฟุ้งกระจายและตะโกนว่า “เซียวเฉวียน! กลับมาที่นี่! ท่านกล้าดียังไงที่จะทิ้งข้าไว้เบื้องหลัง!”

อาจื่อหมกมุ่นอยู่กับตัวตนของฉินซูโหรวอย่างสมบูรณ์ เซียวเฉวียนไม่ได้ฆ่านาง เขาเก็บนางไว้ใช้เอง แต่นางเชื่อผิดว่านางได้กลับไปสู่อดีตและพบกับภาพลวงตาที่ทุกอย่างเป็นปกติ

……

เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนสำหรับปัญญาชนชั้นนำของ ต้าเว่ยที่จะออกเดินทางสำรวจ

แต่สำหรับต้าเว่ย นั่นหมายความว่าในที่สุดขั้นตอนสำคัญได้ดำเนินการไปแล้ว

ฮ่องเต้ทรงเข้าใจว่าขั้นตอนนี้สำคัญเพียงใด นับตั้งแต่ที่เซียวเฉวียนบรรยายอาวุธปืนและมันเทศให้เขาฟัง เขาก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง โดยจินตนาการถึงทุกสิ่งที่เซียวเฉวียนได้อธิบายไว้

เขาจินตนาการว่าด้วยอาวุธปืนและมันเทศ ต้าเว่ยจะแข็งแกร่งขึ้น

ฮ่องเต้ทรงทราบเรื่องนี้ แต่เหล่าขุนนางทั้งหลายไม่ทราบ พวกเขารู้เพียงว่าฮ่องเต้จงใจปล่อยให้เซียวเฉวียนก่อความวุ่นวาย

เซียวเฉวียนที่พาบุคคลที่มีความสามารถมากที่สุดของต้าเว่ย ไปยังซินเจียงถือเป็นการทรยศ เป็นการละเมิดหลักการระหว่างผู้ปกครอง!

ดังนั้นข้อกล่าวหาต่อเซียวเฉวียนจึงหลั่งไหลเข้ามาราวกับเกล็ดหิมะ เหล่าขุนนางหวังว่าฮ่องเต้จะสกัดกั้นเซียวเฉวียนและลงโทษสำหรับความผิดฐานละทิ้งและการทรยศ

อย่างไรก็ตาม ฮ่องเต้ก็ยืนหยัดมั่นคง ตั้งแต่วินาทีที่เขาสนับสนุนเซียวเฉวียน เขาได้คาดการณ์สถานการณ์ปัจจุบันแล้ว

เขาได้ทำข้อตกลงกับราชครู ว่าทั้งหมดนี้เพื่ออนาคตของต้าเว่ย

ไม่ว่าจะมีการกล่าวหาเกิดขึ้นกี่ครั้งหรือความรู้สึกของสาธารณชนสับสนอลหม่านเพียงใด เขาก็ตั้งใจแน่วแน่ที่จะทำให้แน่ใจว่าเซียวเฉวียนจะออกจากต้าเหว่ยอย่างปลอดภัย

ฮ่องเต้ยังคงนิ่งเฉย และจิตใจของเหล่าขุนนางก็เย็นชา

ขณะนี้ ในที่สุดพวกเขาก็จำเว่ยเชียนชิว ผู้ซึ่งรับบทเป็นตัวร้ายมาโดยตลอด

เขาเป็นคนเดียวที่เห็นเซียวเฉวียนเป็นศัตรูตัวฉกาจ

เขายังเป็นคนเดียวที่กล้าฝ่าฝืนเจตจำนงของฮ่องเต้และประหารเซียวเฉวียนทันที

ด้วยเหตุนี้ จดหมายลับก็เหมือนกับเกล็ดหิมะ จึงหลั่งไหลเข้ามายังจวนของเจียนกั๋ว

ตอนนี้เว่ยเชียนชิวฟื้นตัวเป็นส่วนใหญ่แล้ว เมื่อเห็นจดหมายขอให้เขาฆ่าเซียวเฉวียน ทำให้เขาปวดหัว

ให้ตายเถอะ คนเหล่านี้คิดว่าเขาไม่ต้องการฆ่าเซียวเฉวียนหรือ?

ไม่พยายามแล้วหรือ? ฆ่าไม่ได้สินะ!

ถ้าฆ่าเขาไม่ได้ก็ช่างมันเถอะ แต่เขาใช้เวลาครึ่งเดือนนอนอยู่บนเตียงเพราะเซียวเฉวียน!

แน่นอนว่าการไร้ความสามารถดังกล่าว จะต้องไม่เป็นที่รู้ของเหล่าขุนนาง

มิฉะนั้นชื่อเสียงของเว่ยเชียนชิว จะถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง!

เว่ยเชียนชิวรู้จุดแข็งและจุดอ่อนของตัวเอง เหตุผลที่เขายังมีชีวิตอยู่เพียงเพราะเซียวเฉวียนกลัวชาวยุทธ์แท้ที่อยู่ข้างหลังเขา

ถ้าเป็นเพียงเว่ยเชียนชิวคนเดียว หรือแม้แต่ชาวยุทธ์แท้ไม่กี่สิบคน เซียวเฉวียนก็คงไม่มีความกลัว

เซียวเฉวียนมีเหตุผลมากเกินไป และมีทักษะในการหลบหลีกมากเกินไป เว่ยเชียนชิวรู้สึกไม่สบายใจ

หากเป็นคนอื่น พวกเขาคงจะฆ่าเว่ยเชียนชิวและจัดการมันอย่างแน่นอน แต่เซียวเฉวียนปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่

เว่ยเชียนชิวกำหมัดแน่น ครั้งต่อไปที่เซียวเฉวียนลงมือต่อเขา มันจะเป็นการโจมตีที่ร้ายแรงอย่างแน่นอน และไม่มีที่ว่างให้หลบหนี

เขาต้องหาทางเอาตัวรอดด้วยตัวเอง

“มีใครเหลืออยู่ในเมืองหลวงอีกบ้าง? คนของเซียวเฉวียนออกไปหมดแล้วหรือ?”

เว่ยเชียนชิวถาม ผู้ที่อยู่ใกล้กับเซียวเฉวียน เช่น เสี่ยวเซียนชิว และโย่วควน ไป๋ฉี่ และเหมิงเอ้า ต่างก็เดินทางไปยังซินเจียง

สายลับไม่เคยเห็นเว่ยเชียนชิวกังวลขนาดนี้มาก่อน จึงก้มหน้าลงอย่างรวดเร็วโดยยอมรับความผิดพลาดของเขา “ข้าเข้าใจ ข้าจะปฏิบัติตาม!”

“ไสหัวไป!”

นับตั้งแต่พ่ายแพ้ให้กับเซียวเฉวียน อารมณ์ของเว่ยเชียนชิวก็ดีขึ้นจากอดีต ถ้าลูกน้องพูดโต้ตอบเขาแบบนี้ เขาคงทุบตีพวกเขาจนแหลกเป็นชิ้นๆ

แต่ตอนนี้ เว่ยเชียนชิวได้ควบคุมอารมณ์ของเขาแล้ว ท้ายที่สุดแล้ว มันไม่ง่ายเลยที่จะฝึกฝนบุคคล เนื่องจากเซียวเฉวียนยังคงเป็นปัญหาที่ยุ่งยาก เขาจึงควรพยายามเอาชนะใจผู้คนให้มากขึ้นและรักษาความสามารถไว้

“รายงาน!”

ทันใดนั้น สายลับอีกคนก็มาถึง ราวกับใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาเบาๆ “เจียนกั๋ว ท่านเดาถูกแล้ว เซียวเฉวียนเปลี่ยนเส้นทางไปสู่ซินเจียงแล้ว”

“โอ้?” เว่ยเชียนชิวยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “เขาไปที่ที่ข้าพูดถึงหรือเปล่า?”

สถานที่ที่เว่ยเชียนชิวกล่าวถึงคือ เมืองหรง

เป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรือง มีหญิงสาวสวยมากมาย

มันอยู่ห่างจากถนนสายหลักเล็กน้อยไปยังซินเจียง ซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายสิบกิโลเมตร ปัญญาชนและกวีหลายคนใฝ่ฝันที่จะไปที่นั่น

เว่ยเชียนชิววางแผนที่จะฆ่าเซียวเฉวียนที่นั่น เนื่องจากชายที่หลงทางในเมืองแห่งความอ่อนโยนจะจัดการได้ง่ายกว่า

โดยไม่คาดคิด สายลับส่ายหัว “เซียวเฉวียน ไม่ได้ไปที่เมืองหรง เขาใช้ทางอ้อมและมุ่งหน้าไปยังเย่ว์ไป๋กวน”

“อะไรนะ! ทำไมเขาถึงไปที่นั่นล่ะ?”

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เว่ยเชียนชิวจะประหลาดใจมาก สถานที่นั้นไม่คุ้มที่จะไปจริงๆ

เย่ว์ไป๋กวน

ความเจ็บปวดของต้าเหว่ย

ไม่มีอะไรที่นั่น

มันรกร้าง