ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 901

พูดจาหยาบจนใครๆก็คิดว่าอาจื่อ เป็นคนสำคัญของเสี่ยวเซียนชิว

เสี่ยวเซียนชิวไม่เหมือนเซียวเฉวียน ที่มักจะให้เกียรติผู้หญิงเสมอ เซียวเฉวียนพูดเสมอว่าผู้หญิงก็เหมือนน้ำ และควรได้รับการปฏิบัติอย่างอ่อนโยน

เสี่ยวเซียนชิวเป็นวิญญาณแห่งดาบ ในสายตาของนาง ไม่มีความแตกต่างระหว่างชายและหญิง ทุกคนถูกแบ่งออกเป็นสองประเภท ฆ่าได้หรือฆ่าไม่ได้

เสี่ยวเซียนชิวรู้ดีเกี่ยวกับการกระทำผิดของอาจื่อ ท้ายที่สุด นางและเซียวเฉวียนเชื่อมโยงกันทางจิตวิญญาณมานานแล้ว และนางก็รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับอดีตของเซียวเฉวียน อาจื่อไม่จำเป็นต้องพูดอะไรสักคำ และเสี่ยวเซียนชิวก็สามารถมองผ่านนางได้

ดังนั้น เสี่ยวเซียนชิวจึงไม่ปิดบังการดูถูกอาจื่อ

นางโยนขาไก่ทิ้งไป โดยคิดว่าถึงแม้พ่อของนางจะบอกว่าอย่าฆ่าอาจื่อ แต่เขาไม่ได้บอกว่าตีนางไม่ได้

ด้วยความคิดนั้น ดวงตาของเสี่ยวเซี่ยนชิวก็เปล่งประกาย

แย่แล้ว ไป๋ฉี่และเหมิงเอ้าเข้าใจทันทีเมื่อพวกเขาเห็นแววตาซุกซนในดวงตาของเด็กหญิงตัวเล็กๆคนนี้

แต่พวกเขาไม่มีเวลาหยุดนาง

วินาทีต่อมา ห้องครัวก็เข้าสู่ความสับสนวุ่นวาย

ในไม่ช้า อาจื่อก็ส่งเสียงร้องด้วยความทรมานพร้อมกับเสียงชาม จาน และถ้วยชาที่แตก

เหมิงเอ้ามีไหวพริบอย่างรวดเร็วในขณะนี้ “ข้าจะเอาอาหารนายท่านก่อน!”

ตราบใดที่นายท่านยังมีอาหารกินใครจะสนใจคนอื่นล่ะ

เสียงหัวเราะที่คมชัดของเสี่ยวเซียนชิวและเสียงกรีดร้องของ อาจื่อ ดังก้องทำให้ทุกคนส่ายหัว ไม่นะ มันจะเป็นหายนะจริงๆ นะ! อาหารเย็นคืนนี้อาจจะถูกทำลาย

ที่ชั้นบน หมิงเจ๋อฟังเสียงของอาจื่อที่ถูกทุบตีและกำหมัดของเขาอย่างเงียบๆ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ชอบอาจื่อเป็นพิเศษ แต่นางก็ยังคงเป็นลูกน้องของเขา และเขาได้ใช้ความพยายามอย่างมากในการฝึกฝนนาง!

คนของเซียวเฉวียนรังแกคนที่อ่อนแอจริงๆ!

และเซียวเฉวียนไม่สนใจ!

……

ต้าเว่ย เมืองหลวง

เรือนหวง

จางจิ่น ผู้สมัครชิงตำแหน่งอัครเสนาบดี นั่งในตำแหน่งสูง รู้สึกลำบากใจอย่างยิ่ง

เซียวเฉวียน เด็กสารเลวคนนั้นได้หายตัวไปแล้ว และตระกูลเซียวก็ถูกกวาดล้างไปแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะควบคุมเซียวเฉวียนหรือบังคับให้เขากลับมา

ในการสอบคัดเลือกครั้งนี้ ทุกคนสอบผ่านในวัง แต่แทนที่จะได้รับตำแหน่งทางการเหมือนปีก่อนๆ พวกเขากลับต้องออกเดินทางสู่ประสบการณ์

คนและม้าถูกแบ่งออกเป็นหลายขบวน และจางจิ่นไม่สนใจขบวนอื่นเลย ขบวนเดียวที่เซียวเฉวียนเป็นผู้นำเป็นการส่วนตัวคือขบวนที่ทำให้จางจิ่นงงมากที่สุด

เขาไม่เข้าใจว่าเซียวเฉวียนพยายามทำอะไร

เขายังไม่เข้าใจว่าฮ่องเต้กำลังคิดอะไรอยู่

เซียวเฉวียนเป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขามในศาลเฉาสำหรับจางจิ่น ท้ายที่สุดแล้ว ในเวลาเพียงปีกว่าๆ เซียวเฉวียนก็เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วและยังกลายเป็นราชครูด้วยซ้ำ

ตลอดทั้งเรื่อง นอกเหนือจากการสร้างปัญหาให้กับเซียวเฉวียนแล้ว จางจิ่นยังตระหนักว่าเขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับคู่ต่อสู้รายนี้

สิ่งนี้ทำให้จางจิ่นวิตกกังวลอย่างมาก

จางจิ่นมาจากตระกูลอันทรงเกียรติ และตระกูลจางของเขามีชื่อเสียงในเมืองหลวง ตระกูลจางของเขาหยั่งรากลึกในเมืองหลวง เหนือกว่าขุนนางส่วนใหญ่

มิฉะนั้น จางจิ่นจะไม่ทำหน้าที่เป็นอัครเสนาบดี

การเป็นอัครเสนาบดีอย่างเป็นทางการ โดยนำทัพทั้งสิบสามทัพภายใต้อัครเสนาบดี ซึ่งมีประชากรมากกว่าหมื่นคน คือเป้าหมายสูงสุดของจางจิ่น

แต่ตอนนี้ฮ่องเต้ไม่ได้แต่งตั้งเขา

เป็นไปได้ไหมว่าตัวเลือกของฮ่องเต้สำหรับอัครเสนาบดีคือเซียวเฉวียน?

จางจิ่นเคยพิจารณาคำถามนี้มาก่อน ท้ายที่สุดแล้ว หากฮ่องเต้สามารถยกระดับเซียวเฉวียนขึ้นสู่ตำแหน่งราชครูได้ อะไรอีกที่เขาทำไม่ได้

เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา จางจิ่นได้เขียนจดหมายหลายฉบับโดยไม่ระบุชื่อและส่งไปยังจวนเจียนกั๋ว

เขาหวังว่าเว่ยเชียนชิวจะสามารถคว้าโอกาสที่จะฆ่าเซียวเฉวียน ในขณะที่เขาไม่อยู่

แต่ไม่มีการเคลื่อนไหวจากจวนเจียนกั๋ว

เหตุใดแม้แต่จวนเจียนกั๋วถึงทำตัวแปลกๆในตอนนี้?

ดวงตาของจางจิ่นเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ผู้คนในเมืองหลวงโหดเหี้ยมต่อเซียวเฉวียนมากเกินไป เพื่อนสนิทของเซียวเฉวียนทั้งหมดถูกฆ่าตาย ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว

เซียวเฉวียนจะไม่นึกถึงสิ่งที่คนเลวนี้คิดได้อย่างไร?

ก่อนออกจากเมืองหลวง เซียวเฉวียนได้จัดเตรียมทุกอย่างเกี่ยวกับชวีจงเทียนไว้แล้ว

ไม่ว่าชวีจงเทียนอยู่ที่ไหน พวกเขาก็ไม่สามารถหาเขาได้

จวนชวีนั้นว่างเปล่า ยกเว้นดอกซากุระอันเขียวชอุ่ม

“อา!”

“อา!”

เหนือศีรษะมีนกกางเขนสองตัวบินอย่างสบายๆ

จางจิ่นกำหมัดแน่น เสียงไม่พอใจของเขาดังก้องไปในอากาศ “เซียวเฉวียน!”

คนอย่างจางจิ่น มาจากกำเนิดที่สูงและมีสถานะทางครอบครัวที่สูง ไม่เคยประสบกับความยากลำบากหรือความสูญเสียเลย

เซียวเฉวียนวางแผนต่อต้านเขาอยู่ตลอดเวลา และเขาก็พ่ายแพ้ให้กับเด็กคนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ขณะที่เขายังคงพ่ายแพ้ จางจิ่นก็เริ่มชินกับมันแล้ว

ใช่ ถ้ามันง่ายสำหรับเขาที่จะตามหาชวีจงเทียน มันก็จะไม่ใช่ลักษณะของเซียวเฉวียน

“ค้นหา!”

“ค้นหาเมืองหลวงทั้งหมดและที่อื่นๆ! ค้นหาชวีจงเทียน!”

จางจิ่นกำหมัดแน่น และทหารยามก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ทราบขอรับ ใต้เท้า!”

ในเงามืด ดวงตาคู่หนึ่งเป็นประกายและเยาะเย้ย “ช่างโง่เขลา!”

“ใคร!”

จางจิ่นได้ยินเสียงเยาะเย้ยและหันหน้าอย่างรวดเร็ว แต่เขาได้ยินเพียงเสียงลมเท่านั้นและไม่มีอะไรอื่นอีก

ลมกระโชกแรงพัด พัดผ่านหลายพันไมล์ในทันที ขยายออกไปเกินขอบเขตของซินเจียง