หากโย่วควนต้องการอยู่ที่ซินเจียง อยู่กับมู่เวย เซียวเฉวียนไม่ใช่ว่าจะไม่เห็นด้วย
แต่โย่วควนส่ายหัวอย่างเด็ดเดี่ยว: "ไม่ ข้าจะติดตามนายท่าน ไม่ว่านายท่านจะไปที่ไหน ข้าจะไปด้วยขอรับ"
โย่วควนผูกติดกับเซียวเฉวียนไว้แน่นแล้ว
ตอนที่อยู่ในจวนเซียว โย่วควนเข้ากันได้ดีกับฮูหยินผู้เฒ่าเซียว และเหล่าองคนักษ์ มิตรภาพที่สะสมในช่วงเวลาเหล่านี้ไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจนในสองสามประโยค
ยิ่งไปกว่านั้น โย่วควนได้เห็นความพินาศของตระกูลเซียวด้วยตาของเขาเอง ดังนั้นจึงไม่มีทางที่เขาจะละทิ้งเซียวเฉวียนได้
“ได้ อะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ”
เซียวเฉวียนตบไหล่เขา ดวงตาสีแดงของโย่วควน บางทีเขาอาจจะนึกถึงเรื่องราวอันน่าเศร้าที่ตระกูลเซียวถูกกวาดล้างอีกแล้ว
เซียวเฉวียนหาข้ออ้างโดยบอกว่าเขาจะไปนำยาให้องค์หญิงแล้ว จึงอุ้มลูกสาวในอ้อมแขนออกจากสวนไป
เขาไม่อยากนึกถึงฉากการทำลายล้างของครอบครัว
ไม่อยากนึกถึงอีก
เจ็บปวดหัวใจนัก
...
...
ภูเขาคุนหลุน หอคอยดาบ
เมื่อชิงหลงมาถึง หอคอยดาบก็ปล่อยแสงสีแดงพราวออกมา
“ฝ่าบาท ในที่สุดท่านก็เสด็จมาถึงแล้ว” ผู้พิทักษ์หอคอยพยุงตัวด้วยไม้เท้า คุกเข่าลงอย่างสั่นเทาต่อหน้าชิงหลง: “พระองค์โปรดเสด็จไปลองทอดพระเนตรดูเถิด”
“เกิดอะไรขึ้นข้างใน?” ชิงหลงรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก ดาบ หอคอยนั้นสวยงามจริงๆ
ถ้ามันสว่างขึ้นแบบนี้ ก็พิสูจน์ได้ว่า ดาบหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษกลับมาแล้ว!
หากกลับมาในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ ชาวคุนหลุนจะคงอยู่ยงคงกระพันอย่างแน่นอน และทำให้ทุกคนในโลกต้องคลานแทบเท้าของพวกเขา
“ฝ่าบาท พวกเราเป็นเพียงผู้พิทักษ์หอคอย พวกเราไม่มีสิทธิ์เข้าไปดูความยิ่งใหญ่ของดาบหมื่นดาบแห่งบรรพบุรุษ ดังนั้นเราจึงไม่รู้ว่าข้างในเกิดอะไรขึ้นขอรับ แค่กแค่กแค่ก!” ผู้พิทักษ์หอคอย เป็นคนชราแล้ว พูดพร้อมไอแรงจนกระดูกในร่างกายเหมือนจะแตกสลาย
ชิงหลงพยักหน้า อันที่จริง มีเพียงสมาชิกของราชวงศ์เท่านั้นที่มีคุณสมบัติที่จะเข้าไปได้: "เอาล่ะ ข้าจะเข้าไปดูก่อน"
หอคอยดาบตั้งอยู่บนยอดเขาทางทิศตะวันออกสุดของภูเขาคุนหลุน
การเดินทางครั้งนี้ยากลำบากและอันตราย และคนส่วนใหญ่ไม่สามารถมาถึงสถานที่แห่งนี้ได้
ทุกคนไม่ทราบที่มาของหอคอยดาบ
สิ่งที่รู้ก็คือหอคอยดาบอยู่ที่นั่นมาหลายพันปีก่อนแล้ว
ประวัติความเป็นมาของหอคอยดาบนั้นเก่าแก่พอๆ กับผนึกจูนเสิน หรือแม้กระทั่งเก่ากว่าผนึกจูนเสินมากด้วยซ้ำ
จนถึงบัดนี้ มีเพียงคนของราชวงศ์แห่งคุนหลุนเท่านั้นที่สามารถเข้าไปในหอคอยได้
นอกจากนี้ ผู้พิทักษ์หอคอยสามารถเข้าไปในชั้นหนึ่งของหอคอยดาบได้แค่นั้น
หัวใจดาบประดิษฐานอยู่ที่ชั้นสิบสองของหอคอยดาบ และชิงหลงเคยไปเยี่ยมชมเพียงครั้งเดียวตอนที่เขายังเป็นเด็ก
เดิมทีการมาดูหัวใจดาบเป็นกระบวนการที่จำเป็นสำหรับสมาชิกราชวงศ์ทุกคน เห็นมันสักครั้งในชีวิตก็เพียงพอ แต่ไม่คิดว่า ชิงหลงจะมาดูมันอีกเป็นครั้งที่สอง
นอกจากนี้ ยังมาดูมันตอนที่หัวใจดาบตื่นขึ้นแล้วอีกด้วย
ทันทีที่เขาเข้าไปในหอคอย รัศมีแห่งการฆาตกรรมก็กระทบใบหน้าของเขา
ถ้าเป็นคนอื่น เกรงว่าพวกเขาจะถูกตัดเป็นชิ้นๆ ทันทีด้วยรัศมีการฆาตกรรมอันดุเดือดนี้ อย่างไรก็ตาม ชิงหลงเป็นสมาชิกของราชวงศ์ ดังนั้นเมื่อพบกับชิงหลง รัศมีการฆาตกรรมก็กลายเป็นสายลมบางเบา พัดผ่านไปอย่างเบาๆ..
คราวนี้เขาย้อนกลับมาที่ภูเขาคุนหลุน ชิงหลงไม่ได้บอกใครเลย แม้แต่ผู้อาวุโสทั้งสี่คน
ท้ายที่สุดแล้ว มันไม่มีประโยชน์สำหรับพวกเขาที่จะมา เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถเข้ามาในหอคอยดาบได้อยู่แล้ว
เมื่อมาถึงหอคอยดาบ ความรู้สึกดีใจของชิงหลงผสมกับความไม่สบายใจเล็กน้อย ด้วยเหตุผลบางอย่าง รัศมีสังหารในหอคอยจึงรุนแรงมากในครั้งนี้ ยิ่งเขาขึ้นไปสูง ลมก็ยิ่งแรงขึ้นเท่านั้น
นึกถึงตอนที่เขามาที่นี่ตอนเด็กๆ ลมตอนนั้นไม่แรงมาก
ในที่สุดเมื่อชิงหลงมาถึงชั้นที่สิบสอง ลมพายุที่แรงพัดเขาจนแทบจะยืนไม่ไหว!
"วูวูวู!"
"วูวูวู!"
ท่ามกลางลมแรง ชิงหลงเห็นหัวใจดาบ!
หัวใจดาบซึ่งแต่เดิมอยู่ในกล่องไม้ ตอนนี้ลอยอยู่ในอากาศ หมุนอย่างรวดเร็ว!
ไม่เพียงเท่านั้น มันยังเรืองแสงสีแดงอีกด้วย!
หัวใจดาบก็เหมือนกับหัวใจของคน ที่กำลังหมุน ก็ดูเหมือนว่ามันกำลังเต้น
หัวใจดาบเป็นเพียงก้อนหิน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันมีชีวิตอยู่!
"ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่..." หัวใจพูดเบาๆ: "ข้าตายเพื่อคุนหลุน เป็นเวลากว่าหกพันปีที่คุนหลุนเลี้ยงดูข้า และตอนนี้ได้สร้างร่างดาบขึ้นมาใหม่ให้ข้า ไม่ต้องกังวล ตอนนี้โลกได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว แม้ข้าได้ฟื้นฟูรูปร่างของข้า ก็ไม่มีผลต่อพวกเจ้า"
“อ้อ อ้อ อ้อ เป็นเช่นนี้เอง..." ชิงหลงสับสนเล็กน้อย "เพียงแต่ท่านบอกว่าท่านสัมผัสร่างดาบได้ มันน่าจะอยู่ที่ใด ท่านพอทราบหรือไม่?”
โลกนี้กว้างใหญ่มาก คงไม่สามารถเพียงแค่ตามหามันตามความรู้สึกได้
“ไกลออกไปทางตะวันออกเฉียงใต้”
ต้าเว่ย?
ชิงหลงตกใจมาก สถานที่เขาไปไม่ได้ที่สุดคือต้าเว่ย
“บรรพบุรุษ บอกข้าทีว่าดาบมีลักษณะอย่างไร แล้วข้าจะแอบส่งคนไปตามหามัน”
“เป็นคน” หัวใจดาบพูดซ้ำด้วยเสียงต่ำ “มันเป็นคน”
คน?
นัยน์ตาของชิงหลงสั่นไหว อย่าบอกว่าเป็นฮ่องเต้ของต้าเว่ยนะ!
ถ้าเป็นฮ่องเต้แห่งต้าเว่ย ชิงหลงจะถูกบังคับให้ผิดคำสาบานไม่ใช่หรือ? ต้องการเป็นศัตรูกับต้าเว่ย?
“เป็นเขา”
หัวใจดาบเรืองแสง บรรยายถึงรูปร่างหน้าตาของชายคนนั้น
นัยน์ตาของชิงหลงตกตะลึง!
ไม่ใช่ฮ่องเต้!
แต่ยิ่งกว่าฮ่องเต้!
คือเว่ยอวี๋!
น้องชายของฮ่องเต้!
สหายพี่น้องที่ดีของเซียวเฉวียน!
ขาของชิงหลงเริ่มอ่อนแรง บัดซบเอ้ย เขากับฮ่องเต้ต่างกันอย่างไร!
“นำเขากลับมา หลอมรวมเลือดเนื้อของเขา แล้วคืนร่างดาบกลับมาให้ข้า”
หัวใจดาบพูดเบาๆ ชิงหลงตกใจอย่างมาก: “ข้า…”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซูเปอร์ลูกเขย
อ่านแรกๆก็สนุกนะแต่อ่านไปสักพักก็งงกับตรรกะของนักเขียน..นักเขียนจีนนี่โนทัศน์แปลกๆรื่องราวไล่เรียงไปเหมือนมีเหตุผลอยู่ก็กลับไร้เหตุผลดื้อๆซะงั้นคงอ่านไปต่อไม่ได้แล้วมันช่างทำร้ายจิตใจคนอ่านเป็นระยะอ่านไปรู้สึกหนืดๆไม่ไหลลื่นเลย...
ถึงตอน139 อ่านต่อไม่ได้ต้องทำอย่างไรครับ...
ถ้าแต่งเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแต่งเลยจะดีกว่าไม่มีความคิดสมัยใหม่เลยถ้าตัวเอกแบบนี้ก็สมที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทัพพาลูกน้องทั้งกองทัพไปตาย...
มีเรื่องนี้ที่ตัวเอกเป็นเหมือนขยะสังคมทั้งที่ทลุมิติมากเกิด...
ไอ้คนแต่งมันปัญญาอ่อนหารือเปล่า...
มันสมควจไหมที่เอาเลือดเขามาติดต่อวิณยาณไม่มีเหตัผลที่จะทำอย่างนี้เหมือนมันไม่มีอะไรทำทำไมไม่คิดเอาวิธีช่วยลูกเมียมันจะมีประโยชน์กว่า...
เรื่องนี้ตัวเอกเหมือนควายเหมือนหมาหมามาก...
ไม่สมควรเป็นชุปเปอร์ลูกเขยน่าเป็นลูกเขยะจริงๆ...
เป็นคนที่ไม่มีสำมาคาระวะเหมือนไพร่น่ารังเกลียดไม่น่าเอามาเป็นตัวเอก...
บางครั้งเชียวเฉวียนเล่นเหมือนเด็กไม่มีความน่านับถือไม่น่าเอามาเป็นตัวเอกน่าให้เป็นคนชั้นตำ่มาก็กว่า...