ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 102

หนานอิงถูกหานเซียวกุมมือข้างหนึ่งเอาไว้เขาเองยังมิกล้าบุ่มบ่ามมากมาย ในขณะที่หนานอิงเอาแต่ตกตะลึง องครักษ์ผู้นั้นบัดนี้กลับกลายเป็นหานเซียวหาใช่องครักษ์ของอ้ายเจิงอย่างที่หนานอิงคิด

นางปลอมแปลงกายอย่างแนบเนียน ไม่คิดว่าเพราะบุตรชายนายอำเภอมาก่อกวนจนนางต้องมาจัดการจึงเผยพิรุธให้หานเซียวจับได้

"ข้าเห็นท่านตายด้วยตาตนเอง ท่านตายไปแล้ว"

หนานอิงน้ำตาไหลพราก เมื่อเห็นว่ามารดาร้องไห้เด็กทั้งสองรีบวิ่งเข้ามากอด หนานอิงกอดลูกร้องไห้ นานหลายปีแล้วตั้งแต่บุตรชายฝาแฝดเกิดมาที่นางไม่เคยหลั่งน้ำตาอีก

"ท่านแม่ท่านร้องไห้ทำไม ท่านลุงหนวดยาวผู้นี้ทำร้ายท่านหรือ ข้าจะตีเขาให้อย่าร้องนะขอรับ"

หนานอิงปาดน้ำตา หานเซียวชี้ที่ตัวเอง

"ข้ามิได้รังแกแม่ของเจ้า ข้าไม่มีวันทำเช่นนั้น"

หนานอิงยิ้มให้เด็กชายทั้งสอง ก่อนจะส่งเด็กน้อยให้แม่นางเหมยเซียง

"ข้าไม่ไป ข้าจะสั่งสอนลุงหนวดยาวผู้นี้ที่กล้ารังแกท่าน"

หานเซียวอยากจะหยิกแก้มเด็กน้อย อยากจะโอบกอดพวกเขาแต่สองคนนี้ถือตัวและเหย่อยิ่งเป็นอย่างยิ่ง

"อย่ามาแตะข้า คนแปลกหน้ามาประลองกัน"

หนานอิงเอ่ยเสียงดุ

"ไปอยู่กับท่านยาย แม่มีธุระจะสนทนากับคนผู้นี้"

ได้ยินเสียงดุของหนานอิงเด็กทั้งสองถึงกับคอตก

"ขอรับ"

รับคำพร้อมกันแล้วหันหลังเดินไปหาแม่นางเหมยเซียง หานเซียวจึงเอ่ยขึ้น

"หากเจ้าอยากประลอง นั่นคือองครักษ์ของข้าเจ้าประลองกับเขาได้ หากชนะจะให้ข้าทำสิ่งใดก็ได้"

"จริงหรือขอรับ"

เด็กสองคนหันมาแล้วเอ่ยพร้อมกัน

หานเซียวพยักหน้า 

องครักษ์ผู้นั้นจึงถูกเด็กถือตัวทั้งสองยอมแตะต้องตัวเขาแล้วลากจูงไปข้างนอกเพื่อประลองกันแบบลูกผู้ชายก่อนที่จะปิดประตูให้คนทั้งคู่เพื่อให้ความเป็นส่วนตัวกับพวกเขา

"เขาสองคน"

หานเซียวเอ่ยถามด้วยความคับข้องใจ เนื่องจากเวลาก็เดาได้ไม่อยาก หนานอิงพยักหน้าในยามนี้นางก็ไม่คิดจะปิดบัง หานเซียวบัดนี้กลับรวบนางเอาไว้ในอ้อมกอด หนานอิงปล่อยโฮออกมารู้สึกล่องลอยคล้ายความฝัน ฝันที่ไม่อาจเป็นจริงได้

นางร้องไห้กอดเขาอยู่เช่นนั้นเนิ่นนาน นานจนหนานอิงคิดว่าตนเองสามารถที่จะจมบ่อน้ำตาตายได้ในตอนนี้ หานเซียวนั่งนิ่งปลอบนางทั้งตบหลังของนางแผ่วเบา

หนานอิงลูบใบหน้าของเขา ไต่นิ้วไปอย่างช้า ๆ ทั้งปากนี้ จมูกนี้ ใบหน้านี้ ล้วนคือหานเซียวแม้ว่าจะมีหนวดเคราเพื่อปลอมกายตนเอง แต่เขาคือหานเซียวอ๋องน้อยของนาง

หานเซียวจับนิ้วของนางเอาไว้แล้วจุมพิตทีละนิ้วอย่างมีความสุข ในที่สุดเขาก็ตามหานางจนพบ ทั้งนางทั้งลูกของเขาหรือแม้ว่าจะเป็นลูกของลู่หนิงหวังเด็กทั้งสองก็คือลูกของเขาเช่นกัน

หนานอิงยิ้มงดงาม รอยยิ้มที่ทำให้โลกของหานเซียวสว่างไสว เขาครางออกมาคำหนึ่งแล้วก้มลงจุมพิตหนานอิงอย่างดูดดื่ม

เรียวลิ้นสัมผัสกันด้วยความโหยหา ทั้งหมดหาใช่ความฝันล้วนเป็นความจริงที่หนานอิงไม่อยากจะเชื่อว่านางจะมีวันนี้ สองลิ้นกระหวัดเกี่ยว เขาประคองใบหน้าเล็กของนางเอาไว้ในฝ่ามือ จุมพิตนางซ้ำแล้วซ้ำเล่ามิอาจที่จะถอนจุมพิตออกจากกันได้

เสียงหายใจของหานเซียวเริ่มกระเส่า เขาลูบไล้ร่างกายของหนานอิงด้วยมือเร่าร้อน ฉับพลันร่างกายของเขาและนางก็เปลือยเปล่า นางอิงนั่งคล่อมบนตักของเขาครางแผ่วออกมา สองลิ้นพัวพันไม่หยุด หนานอิงโยกสะโพกเร่งร้อน

เขาก้มลงสูดความหอมหวานจากลมคอของนาง หนานอิงแหงนเงยใบหน้ากัดปากข่มเสียงคราง กระทั่งเขาจับนางกดลงเตียงแยกขาของนางให้ยกขึ้น กระแทกร่างของตนลงมาด้วยความอ่อนโยน ดวงตาของคนทั้งคู่ต่างสบประสานหาได้ละสายตาจากกันและกันเลยแม้แต่น้อย

กระทั่งในที่สุดบทเพลงอันอ่อนโยนแห่งความคิดถึงก็จบลง หนานอิงนอนเปล่าเปลือยในอ้อมกอดของหานเซียว ไต่นิ้วไปตามร่างกายของเขาด้วยความโหยหา นางจูบกลางอกแกร่งของเขา หานเซียวลูบหลังของนางยังมีรอยแผลเป็นจาง ๆ อยู่หลายแห่งกระนั้นก็นวลเนียนนิ้วน่าสัมผัสเป็นอย่างยิ่ง

หานเซียวเอ่ยถามเสียงแผ่ว

"ลูกของข้า ลูกของข้าพวกเขามีนามว่าอย่างไร"

หนานอิงยิ้ม

"แซ่หนานตามข้า นามอ้ายและเอ้อร์เจ้าค่ะ ความจริงข้ายังไม่ได้ตั้งชื่อให้พวกเขา"

ความจริงแล้วหนานอิงรอคนผู้หนึ่งมาตลอด คนที่นางอยากให้ตั้งชื่อลูกของนาง คนที่หลังจากนางจากมาเขาก็คล้ายจะตายจากไปอีกคน ในยามนั้นหนานอิงออกมาเพราะทิฐิในใจแต่เมื่อเวลาผ่านไปความรู้สึกนั้นก็คลายลง แต่ลู่หนิงหวังกลับไม่เคยแม้แต่สักครั้งเดียวที่จะมาหานาง

นางรู้ว่าเขาเกลียดนางที่ทำให้หานเซียวตาย นางรู้ดีเช่นนั้นจึงตัดใจจากมาและไม่คิดกลับไปหาเขาอีก

"นายน้อยเหตุใดท่านฟื้นขึ้นมาได้เจ้าคะ"

หานเซียวเอ่ยว่า

"ด้วยของสองสิ่ง มีดสั้นของเจ้าที่ปักเข้ามากลางอกข้า และยาคืนชีพของอ้ายเจิง"

หนานอิงไม่เข้าใจ

"ในยามนั้นท่านไม่หลบมีดของข้า ยังเอาตัวมาเป็นโล่กันธนูข้าไม่เข้าใจเจ้าค่ะ"

"มีดเล่มนั้นปักเข้าตรงจุดที่หยุดยั้งมิให้พิษกำเริบ ส่วนอ้ายเจิงในยามนั้นเขามียาคืนชีพเหลืออยู่หนึ่งเม็ด เจ้าจำไม่ได้หรือในยามนั้นที่ข้าและท่านพี่ทำร้ายเจ้า ความจริงเจ้าได้ตายไปแล้วคราหนึ่งแต่อ้ายเจิงใช้ยาคืนชีพของลู่หนิงหวังกับเจ้า ทำให้เจ้าฟื้นขึ้นมาได้"

หนานอิงรู้ว่าอ้ายเจิงรักษานางแต่นางไม่เคยรู้ว่าเขาใช้ยาวิเศษกับนาง ทั้งยังเป็นยาของลู่หนิงหวัง ได้ฟังความจริงทำให้นางตื่นตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

"ยาคืนชีพ"

"ใช่ ยาคืนชีพที่มีเพียงสองเม็ด หนึ่งเม็ดเพื่อข้าหนึ่งเม็ดของลู่หนิงหวัง เขาได้สละให้เจ้าโดยไม่ทัดทานสักคำ"

หนานอิงร้องไห้กับอกของเขา  หานเซียวลูบหลังของนาง

"แต่ข้าเห็นท่านตายแล้ว ไม่ได้ฟื้นมาอีกแล้ว"

"ความจริงข้ามิได้ตายแต่ถูกเก็บร่างเอาไว้ ฝ่าบาทแต่งงานกลับสตรีเผ่าอาข่าเพื่อแลกกับการรักษาพิษในร่างของข้า พิษนั้นทำให้ข้าเหมือนคนตายกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ในยามนั้นที่ลู่หนิงหวังกำลังจะฝังข้าท่านหมออ้ายบิดาของอ้ายเจิงมายับยั้งเอาไว้ เขาตรวจดูข้าแล้วพบว่าเป็นเพราะพิษที่กำเริบ ยาคืนชีพใช้ได้ผลข้ายังไม่ตาย การรักษาผ่านมาหลายปีกว่าข้าจะฟื้นก็ไม่พบเจ้าแล้ว"

"เหตุใดไม่มีผู้ใดบอกข้า"

หานเซียวเอ่ยว่า

"เพราะฮองเฮาเผ่าอาข่าเชี่ยวชาญเรื่องพิษและหวาดระแวง หากนางรู้ว่าฝ่าบาทมีเจ้าในใจนางสามารถใช้พิษเล่นงานเจ้าได้ จนกว่าข้าจะหายฝ่าบาทจำต้องผลักไสเจ้าออกมาเสียก่อนเพื่อให้นางวางใจ"

หนานอิงไม่เข้าใจ

"แต่เขาบอกข้าได้ ข้ารอได้"

หานเซียวส่ายหน้า

"หากการรักษาได้ผลย่อมดี แต่หากการรักษาไม่ได้ผลเช่นนั้นจะทำให้เจ้าเกิดความหวังและเสียใจอีกครั้ง เขาเห็นเจ้าทำใจได้บ้างแล้วไม่อยากพบเจ้าในสภาพเดิมอีก พี่ชายของข้าเขาเองก็รักเจ้ามากเช่นกัน เจ้ายกโทษให้เขาเถิดที่ผ่านมาก็ล้วนเป็นเขาที่จัดหาให้เจ้าทุกอย่าง เพียงแต่อ้ายเจิงกลับเก็บความลับเก่งยิ่งเขาไม่ยอมบอกว่าเจ้าตั้งครรภ์จนกระทั่งเจ้าหนีมาจึงไปสารภาพ แต่ในตอนนั้นก็ไม่มีผู้ใดพบเจ้าแล้ว"

หานเซียวจูบหน้าผากของนาง

"ตอนนี้ท่านหายสนิทแล้วหรือเจ้าคะ"

หานเซียวพยักหน้า 

"ข้าดีขึ้นแล้ว หมออ้ายอาศัยเรียนรู้และจดจำจากฮองเฮาจนในที่สุดเขาก็สามารถจับตัวยาที่ฮองเฮาใช้รักษาข้าได้ บัดนี้เผ่าอาข่าเรืองอำนาจยังส่งคนมาปะปนในวังหลวง ฮองเฮาเองก็ความจริงหากตั้งใจรักษาไม่เลี้ยงพิษในกายข้าเพื่อมัดใจให้ลู่หนิงหวังไร้ทางเลือก ข้าก็หายนานแล้ว แต่ในยามนี้ยาของท่านหมออ้ายช่วยข้าได้ นางจึงไร้ประโยชน์ ฝ่าบาทกำลังรวบรวมหลักฐานที่นางเป็นไส้ศึกเพื่อปลดนางลงจากตำแหน่ง"

หนานอิงกอดเขา นางไม่ได้โกรธลู่หนิงหวังแล้ว ตรงกันข้ามกับเห็นใจเขาเป็นอย่างยิ่ง แต่นางไม่อยากจะเข้าไปอยู่ในวังหลวง พยายามไม่ให้บุตรชายที่แสนฉลาดเฉลียวของนางโดดเด่นจนเลื่องลือ ทั้งไม่ยินยอมให้เข้าศึกษาในสำนักศึกษาทุกอย่างนางเลือกที่จะสอนพวกเขาเองเพื่อหลีกเลี่ยงมิให้พวกเขายุ่งเกี่ยวกับราชวัง

แต่ในยามนี้เด็กสองคนกลับกระตือรือร้นที่จะเป็นบัณฑิตเป็นอย่างยิ่ง หนานอิงเองก็สงสารลูกแต่ก็ไม่อาจละเลยได้เช่นกัน