ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 101

อ้ายเจิงยังคงคิดปักหลักหาหนานอิงที่นี่ เขาพักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งทั้งยังแยกย้ายกับองครักษ์เพื่อหาข่าว แต่สืบหาอย่างไรก็ไม่พบเห็นว่าจะมีคนลักษณะคล้ายหนานอิงอยู่ที่นี่ ทำให้เขามืดแปดด้านเสียแล้ว

กระทั่งวันหนึ่งขณะที่แยกย้ายกันออกหาคน องครักษ์ของอ้ายเจิงพลันพบเห็นเด็กสองคนกำลังปีนกำแพงหอนางโลมออกมาอย่างคล่องแคล่ว

เด็กตัวน้อยทั้งสองแต่งกายด้วยชุดที่แตกต่างจากชาวบ้าน พวกเขาทั้งคู่ล้วนใส่ผ้าไหมอันงดงามจึงดึงดูดความสนใจไม่ใช่น้อย องครักษ์อยากรู้ว่าเด็กสองคนจะไปที่ใดจึงได้ติดตามไป

จนกระทั่งเขาพบว่าเด็กทั้งสองลอบไปที่สำนักศึกษาของทางการสำนักหนึ่ง แล้วเข้าไปเรียนในนั้นโดยมีอาจารย์ผู้หนึ่งออกมารับ

พวกเขาแอบตามเข้าไป เห็นเด็กสองคนนี้ถูกแยกออกมาจากเด็กผู้อื่นและมีอาจารย์ใหญ่ของสำนักศึกษาคอยสอนให้เป็นพิเศษก็เกิดสงสัยเป็นอย่างยิ่ง

เป็นถึงหลานของแม่นางเหมยเซียง เหตุใดจึงไม่ให้มาเรียนที่สำนักศึกษาทั้งที่มีเงินทองมากมายปานนั้น เขารอจนกระทั่งเด็กทั้งสองออกมาแล้วจึงแสร้งไปตีสนิทเพื่อถามเรื่องราว

"ท่านแม่บอกว่าห้ามพูดกับคนแปลกหน้า ข้าไม่บอกท่านหรอกอย่ามาหลอกเด็กเลย"

กล่าวจบพวกเขาก็วิ่งด้วยฝีเท้าที่เร็วยิ่ง องครักษ์ทั้งสองต่างมองหน้ากันเด็กสองคนนี้เป็นวรยุทธ์แต่ผู้ใดกันแน่ที่เป็นผู้สอน

พวกเขาตามเด็กมาจนถึงหอนางโลมเด็กทั้งสองปีนกำแพงกลับเข้าไปดังเดิมมีบางสิ่งบางอย่างหล่นออกมาจากสาบเสื้อ ด้วยความเป็นเด็กจึงไม่ทันระวัง องครักษ์ผู้หนึ่งก้มลงเก็บของกำลังจะอ้าปากบอกพวกเขาแต่สิ่งที่อยู่ในมือช่างคุ้นตาเป็นอย่างยิ่ง คนทั้งคู่ต่างตกตะลึงแล้ว

พวกเขาตามเด็กเข้าไปในหอนางโลม ขอพบแม่นางเหมยเซียงเป็นการด่วนและถามเรื่องเกี่ยวกับเด็กอย่างตรงไปตรงมา

แม่นางเหมยเซียงคิดว่าคนพวกนี้ไม่กลับไปง่าย ๆ แน่ จนกว่าจะได้คำตอบจึงเอ่ยว่า

"นายท่านองครักษ์อย่าได้คิดมากไปเจ้าค่ะ แม่ของเด็กนางแค่เกรงใจข้าไม่อยากให้เปลืองเงินจ่ายค่าเล่าเรียนแสนแพง แต่เด็กดันมีความสามารถอาจารย์ที่สำนักศึกษาจึงสอนให้โดยไม่คิดเงินเจ้าค่ะ"

องครักษ์ผู้หนึ่งถามว่า

"แล้ววรยุทธ์เล่า พวกเขาเป็นวรยุทธ์เด็กตัวเท่านี้ผู้ใดสอนกัน"

แม่นางเหมยเซียงจึงเอ่ยว่า

"ย่อมเป็นแม่ของเขา นางพอมีวรยุทธ์บ้างก็เท่านั้น พวกท่านอย่าถามให้มากข้าจะทำงานออกไปเถิด"

แต่พวกเขาไม่ทันได้ออกไป คนของบุตรชายนายอำเภอก็กลับมาอาละวาดเสียก่อน แม่นางเหมยเซียงจึงต้องพักเรื่องของเด็กทั้งสองเอาไว้ด้วยความรำคาญใจ

"นายท่านได้โปรดเถิดเจ้าค่ะ ข้าค้าขายนำคนมาเช่นนี้แขกตกใจหนีไปหมดแล้วเจ้าค่ะ"

"เจ้าบังอาจยิ่ง ได้ข้าจะไป เจ้าไปลากตัวนังสารเลวผู้นั้นพร้อมเด็กสองคนนั้นมา ให้มันมาคุกเข่าอ้อนวอนข้า เด็กไม่ดีต้องตีสั่งสอน"

เพราะวันนี้พาคนมามากจึงทำให้คนผู้นั้นอวดเบ่งเป็นอย่างยิ่ง วันก่อนเขาไม่พอใจที่นางโลมผู้นั้นรินเหล้าช้าจึงปัดกาสุราจนหก แต่เมื่ออาภรณ์ของตนเองเปียกจึงเกิดโทสะตบใบหน้านางโลมไปหลายครั้ง จู่ ๆ เด็กเปรตก็โผล่ออกมา

คนพวกนี้เริ่มอาละวาดจนแขกคนอื่นหวาดกลัวหนีออกไปจากหอนางโลม แม่นางเหมยเซียงถูกคุกเข่าอ้อนวอนแต่พวกเขากลับไม่หยุด คนพวกนั้นบัดนี้กำลังทำลายข้าวของแล้ว

 องครักษ์สองคนกลับยืนนิ่งคอยดูว่าแม่นางเหมยเซียงจะทำเช่นไร อีกทั้งไม่ได้รับคำสั่งจากอ้ายเจิงจึงทำให้พวกเขาไม่ลงมือ

ฉันพลันปลายเสื้อของเขากลับถูกดึง เมื่อก้มลงไปเด็กน้อยทั้งสองกำลังมองพวกเขาด้วยสายตาตำหนิ

"ท่านลุง พวกท่านก็มีวรยุทธ์มิใช่หรือ ฝีเท้าที่ตามพวกข้าเบาเช่นนั้นเหตุใดใจดำไม่ช่วยคนกันเล่า"

องครักษ์ผู้หนึ่งจึงถามว่า

"แล้วทำไมเจ้าไม่ช่วยเล่า เจ้าเองก็มีวรยุทธ์ไม่ใช่หรือ"

ก้อนแป้งน้อยผู้หนึ่งกลับเอ่ยว่า

"มิได้ข้าย่อมช่วยท่านยายแต่เกินกำลังของข้า คนมากเช่นนั้นต้องขอร้องท่านแล้ว แต่หากท่านลุงมิกล้าและหวาดกลัวก็ไม่เป็นไร เราผู้น้อยทั้งสองจะจัดการเองขอรับ"

วาจาฉะฉานมิเกรงกลัวใคร ยังรู้จักขอความช่วยเหลือและเหน็บแนมคนในตัวถึงกับทำให้องครักษ์ทั้งสองอึ้งใบ องครักษ์ผู้หนึ่งยกมุมปากยิ้ม หนวดเครารุงรังเช่นนั้นช่างเป็นรอยยิ้มอันน่ากลัวจนเด็ก ๆ หวาดผวา

"ได้ เห็นแก่ที่เจ้ากล้าหาญข้าจะลงมือช่วยสักครั้ง แต่เจ้าต้องตอบคำถามข้าก่อน"

"ขอรับ"

"นี่ของผู้ใด"