ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 105

ความทรงจำของลู่หนิงหวังที่มีเกี่ยวกับบิดาของตนเองนั้นช่างเลือนลางจนจำไม่ได้ เขาไม่เคยรับรู้และเข้าใจความหมายของคำ ๆ นี้ จนกระทั่งเมื่อเขาได้พบเด็กชายสองคนที่มีใบหน้าคล้ายคลึงเขากับหานเซียวเป็นอย่างยิ่ง

เขาไม่รู้ว่าเด็กสองคนนี้เป็นบุตรของผู้ใดระหว่างเขาและหานเซียว ในยามนั้นเมื่อได้พบและคิดว่าใช่ใจของเขากลับหวาดหวั่นอย่างรุนแรง ว่าได้พบหนานอิงนั้นทำให้เขาหวาดกลัวแล้วการได้พบบุตรชายกลับทำให้ลู่หนิงหวังหวาดกลัวมากยิ่งกว่า

ลู่หนิงหวังรู้สึกสับสนและไม่รู้ต้องทำตัวเช่นไร เมื่อในยามนั้นหานเซียวส่งเด็กสองคนนี้มาสู่อ้อมแขนของเขา

“หากอยากประลอง ก็ประลองกับองค์รักษ์ของข้า”

เชื่อขณะนั้นที่หานเซียวชี้มาที่ตัวเขา ความรู้สึกหวาดหวั่นนั้นยิ่งรุนแรงมากขึ้น

จนกระทั่งเด็กน้อยทั้งสองเดินอย่างองอาจมาหาเขาโดยไร้ความหวาดกลัวอย่างสิ้นเชิง

กระทั่งมือเล็ก ๆ สองข้างกำลังจับจูงมือของเขาคนละข้าง ในยามนั้นพลันเกิดเหงื่อชื้นขึ้นที่ฝ่ามือ ความรู้สึกไหลเวียนไปจนทั่วร่างของเขา แต่ที่แปลกประหลาดคือความรู้สึกสับสนนั้นกลับหายไปในที่สุด

มือของเขาสั่นเทายังจับกระชับมือเล็ก ๆ ของเด็กชายทั้งสอง ขณะที่พวกเขาทั้งคู่พาลู่หนิงหวังเดินผ่านผู้คนที่กำลังเก็บกวาดข้าวของที่พังเสียหายภายในหอแห่งนี้กระทั่งเดินไปจนถึงลานกว้าง

เด็กทั้งสองคนหยุดเดิน ทั้งยังหันมาพูดกับเขา น้ำเสียงเล็ก ๆ เอ่ยขึ้น

“ท่านองค์รักษ์ แม้ว่าข้ายังเด็กแต่ก็อย่าได้ออมมือ ที่นี่คือสนามประลองเชิญท่าน”

ลู่หนิงหวังพลันหัวเราะออกมา คนทั้งสองนี้ต่างมีชีวิตและจับต้องได้จริง เขาไม่เคยคาดฝันการเป็นพ่อของผู้ใดมาก่อน แต่ครานี้เขาได้เป็นพ่อคนแล้ว ยามนี้เขารู้แล้วว่าที่เขายังมีชีวิตอยู่ก็เพราะเด็กน้อยสองคนนี้นี่เอง

กระทั่งเขาเอ่ยกับเด็กน้อยเป็นครั้งแรก

“พวกเจ้าเข้ามาพร้อมกันเลย”

เด็กทั้งคู่เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ประสานมือขึ้นพร้อมเพรียงกันแล้วกระโจนเข้ามาด้วยแรงอันน้อยนิดแต่กลับทรงพลังจนน่าประหลาดใจ

ลู่หนิงหวังหลบก่อนจะตีพวกเขาด้วยกระบี่ที่ยังไม่ถอดจากฝักเบา ๆ มิได้ลงมือให้เจ็บและยังเป็นเพลงกระบี่ที่อ่อนโยน

ฝีเท้าของพวกเขาไม่เลวสำหรับเด็กตัวเล็กเท่านี้ นับว่าหนานอิงสอนได้ดีเป็นอย่างยิ่ง แต่ยังดีไม่พอ

เด็กสองคนนี้มีพรสวรรค์เป็นอย่างยิ่ง เพราะแบบนี้กระมังหนานอิงจึงพยายามปกปิดพรสวรรค์ของเด็กทั้งสองเอาไว้ ด้วยคงกลัวว่าจะมีผู้ใดมาพรากเด็กจากนางไป

หนานอิงคิดผิด เขาไม่มีวันพรากลูกไปจากนางเด็ดขาด ที่ใดมีนางต่อไปนี้ต้องมีเขาและหานเซียวอยู่ที่นั่น

เวลาผ่านไปราวก้านธูปเด็กทั้งสองคนก็หมดแรงรุกไล่เขาแล้ว ต่างคนต่างนั่งกองกับพื้นเหมือนก้อนแป้งสองก้อนที่พร้อมถูกทุบทำขนม

ลู่หนิงหวังถอนหายใจใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยหนวดเคราปลอม ๆ จึงดูน่ากลัวไม่น้อยแต่เด็กสองคนกลับไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเขาเลยสักนิด

กล้าหาญไม่น้อย

เขาดึงเด็กทั้งสองคนขึ้นมาจากพื้นแล้วเอ่ยเบา ๆ

“กำลังอ่อนด้อย ยังต้องฝึกอีกมากข้าจะสอนพวกเจ้าท่าพื้นฐานจดจำให้ดี”