ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 98

หานเซียวล้มในอ้อมกอดของนางเขายังกำมือของนางแน่น ภายในความมืดมิดนี้นางกลับเห็นดวงตาที่ใสกระจ่างของเขาได้อย่างชัดเจน

"นายน้อย เหตุใดไม่หลบเล่า เหตุใดท่านทำเช่นนี้"

เขาคลายมือออกแล้วหนานอิงกอดเขาเอาไว้ บัดนี้จึงรู้แล้วว่าด้วยเหตุใดเขาจึงไม่หลบ ด้านหลังของหานเซียวมีลูกธนูปักอยู่สองดอก มันเสียบเข้ากลางหลังของเขาจนแทบจะทะลุร่าง หนานอิงมองไปยังทิศทางของธนูที่พุ่งมาพบว่ามีคนผู้หนึ่งนอนตายเป็นเงาตะคุ่มอยู่บนต้นไม้ ด้วยถูกดาบของหานเซียวแทงทะลุอก

หนานอิงรู้แล้วว่าเหตุใดเขาไม่หลบ ทั้งหมดนี้เพื่อปกป้องนาง ทั้งหมดนี้เพื่อรักษาชีวิตของนางเอาไว้

หนานอิงร่ำร้อง "คนเลวท่านห้ามตายนะ ท่านห้ามตายเด็ดขาด"

นางมองหาอ้ายเจิง ทั้งตะโกนด้วยเสียงอันดัง "อ้ายเจิงท่านมานี่ ท่านมานี่ ช่วยนายน้อย มาช่วยนายน้อยด้วย"

หนานอิงไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงมาจากที่ใด บัดนี้ร่างกายคล้ายจะระเบิดแล้วโลหิตในร่างเดือดระอุ นางตะโกนจนสุดเสียง อ้ายเจิงที่จับคนได้แล้วบัดนี้จึงทะยานมาหาหานเซียวอย่างรวดเร็ว

เพียงเขาเห็นหานเซียวในยามนั้นถึงกับเข่าทรุดลงมา

"หนานอิงท่านให้ข้าตรวจเขา"

หนานอิงขยับตัวออกห่าง ใช้มือเช็ดน้ำตาออกจากเบ้า หานเซียวไอออกมาคำหนึ่งโลหิตสาดกระเซ็นเต็มพื้น กระทั่งอ้ายเจิงเองยังหลั่งน้ำตาแล้ว

อ้ายเจิงยิ้ม

"อ๋องน้อยอดทนสักนิดข้าจะพาท่านไปรักษา มีดสั้นมิได้โดนจุดสำคัญไม่ต้องกังวล"

หานเซียวกลับยิ้ม กลิ่นคาวเลือดในปากคละคลุ้งมือของเขายังคงจับมืออันสั่นเทาของหนานอิงเอาไว้

"ข้าทำให้ภรรยาของข้าหวาดกลัวแล้ว เจ้าว่านางจะหายโกรธข้าหรือยัง?"

หนานอิงพยักหน้า น้ำตาหยดลงมาเป็นสาย

"ข้าไม่โกรธท่านแล้ว ข้าไม่เคยโกรธท่านนายน้อยท่านเชื่อฟังอ้ายเจิงเถิด"

หานเซียวยิ้มอ่อนโยน ดวงตายามมองนางเป็นประกายระยิบระยับ หาได้มีความเจ็บปวดไม่

"ข้าอยากพบท่านพี่ อ้ายเจิงเจ้าเองก็รู้ดีข้าไม่ไหวแล้ว"

หนานอิงเม้มปาก ส่ายหน้า

"ท่านอย่าดื้อ ไปหานายท่านด้วยกัน ข้ากับท่าน ไปด้วยกันดีหรือไม่"

หานเซียวยังเอ่ยคำเดิม

"ข้าอยากพบท่านพี่"

เพียงเขาพูดจบคำ ลู่หนิงหวังพลันปรากฏกายขึ้นมาเขาคุกเข่าประคองร่างหานเซียวเอาไว้ในอ้อมแขน

"ข้ารู้ว่าท่านต้องมา ท่านเป็นเช่นนี้เสมอมิเคยทิ้งให้ข้าต้องโดดเดี่ยว ไม่ว่ายามใดข้าวางใจในตัวท่านได้เสมอ"

ลู่หนิงหวังมองหน้าอ้ายเจิง

อ้ายเจิงส่ายหน้าช้า ๆ แล้วเอ่ยเบา ๆ

"แผลจากมีดสั้นเล็กน้อยนัก แต่แผลธนูกระตุ้นจุดกักพิษ บัดนี้พิษกระจายไปทั่วแล้วอีกทั้งเขายังฝืนตนเองใช้กำลังอีก"

ลู่หนิงหวังเอ่ยเสียเบาหวิว

"มีวิธีหรือไม่"

อ้ายเจิงพยักหน้า แต่แววตาไร้ซึ่งความหวัง ลู่หนิงหวังเอ่ยออกมาคำหนึ่ง

"อาเซียวเจ้ากลับจวนกับข้า ท่านหมออ้ายเสิ่นย่อมมีวิธี เขาเป็นบิดาที่เก่งกาจยิ่งของอ้ายเจิงมิใช่หรือ"

หานเซียวส่ายหน้า

"อย่าหลอกข้าเลย ท่านพี่ท่านสอนข้าเองอย่ากลัวความตาย ข้าหาได้กลัวสิ่งที่กลัวที่สุดคือกลัวท่านโดดเดี่ยว แต่ท่านพี่บัดนี้ท่านมีหนานอิงแล้ว ท่านรับปากข้าจะอยู่กับนางชั่วชีวิต อย่าทอดทิ้งนางได้หรือไม่ เพื่อนางเพื่อตัวท่านและเพื่อที่ข้าจะได้นอนตายตาหลับ"

หานเซียวจับมือลู่หนิงหวังและหนานอิงเอาไว้ด้วยกัน ลู่หนิงหวังกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบาก ใบหน้าของหานเซียวเปรอะเปื้อนเลือดเขาเช็ดให้อย่างเบามือ

เขามองหน้าหนานอิงผู้ที่กำลังร่ำไห้อย่างเจ็บปวด เลือดนองไปทั่วร่างของนางสตรีผู้นี้ยามนี้ไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดของร่างกายตนเองเสียแล้ว

หานเซียวย้ำด้วยน้ำเสียงโรยแรง

"ข้ารู้ตัวดีไม่อาจทนไหวแล้ว อิงอิงอย่าได้ร้องไห้เจ้าหาได้โดดเดี่ยวเจ้ายังมีท่านพี่ ลู่หนิงหวังจะปกป้องเจ้าเอง อย่าร้องเพื่อข้าเลยข้ามิได้คู่ควรเลยแม้แต่น้อย ข้าทำร้ายเจ้า ข้าก็ได้แต่ใช้ชีวิตของข้าชดใช้ให้เจ้าแล้ว อย่าได้โกรธท่านพี่อีกเลยข้าขอใช้ชีวิตของข้าขอโทษแทนเขาเช่นกัน เจ้าจะยกโทษหรือไม่ข้าล้วนไม่บังคับแล้ว แต่ข้าหานเซียวจริงใจกับเจ้า เจ้าเป็นสตรีเพียงคนเดียวที่ข้ารัก อิงอิงของข้า อย่าร้องไห้ น้ำตาของเจ้าทำให้ข้าปวดใจยิ่ง อย่าร้องไห้ได้หรือไม่"

เขายิ้มแล้วพยายามยกมือลูบศีรษะของหนานอิงคราหนึ่ง หนานอิงก้มตัวลงกอดเขาเอาไว้ นางแนบแก้มกับอกอบอุ่นของเขา ไร้คำพูดที่จะเอ่ยนอกจากน้ำตาที่หลั่งรินแทบใจสลาย

มือของเขาที่ลูบศีรษะของนางอยู่อย่างปลอบโยนค่อย ๆ หยุดนิ่งลง มีฝ่ามืออบอุ่นของใครอีกคนทาบทับลงมา หนานอิงกอดเขาแน่นเมื่อนางที่กำลังกอดเขาอยู่บัดนี้รับรู้ได้ถึงเสียงหัวใจที่ค่อย ๆ แผ่วเบาของเขาจนกระทั่งนางหาได้ยินเสียงนั้นอีกต่อไป

หนานอิงกอดร่างของเขาแน่น เกลือกใบหน้ากับร่างไร้การตอบสนอง

เพราะนางทำให้หานเซียวต้องตาย ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะนาง

"อ๋องน้อย อ๋องน้อย ท่านฟื้นสิ ท่านฟื้นสิ"

หนานอิงเรียกเขาเสียงเบา ปากของนางสั่นระริก เกลือกกลั้วใบหน้าของตนลงไปบนใบหน้าของเขาด้วยความเจ็บปวดที่ทรมานให้หัวใจแหลกสลาย

"หานเซียว หานเซียว"

เสียงเย็นทว่าเบาหวิวของลู่หนิงหวังคล้ายจะปลุกหานเซียวให้ตื่น แต่กลับไร้เสียงของเขาแล้ว

ใบหน้าของลู่หนิงหวังคล้ายจะราบเรียบแต่ดวงตากลับคลอด้วยหยดน้ำตา เขาปัดมือของหนานอิงออกแล้วอุ้มหานเซียวขึ้นมาประดุจเด็กทารกผู้หนึ่ง ยังกระซิบเบา ๆ ข้างหูของหานเซียว

"น้องข้า ในโลกนี้มีสิ่งใดที่ข้าทำให้เจ้าไม่ได้กันเล่า"

น้ำตาของลู่หนิงหวังหยดลงมาสายหนึ่ง น้ำเสียงของเขาสั่นเครือโดยที่ไม่อาจระงับเอาไว้ได้ ลู่หนิงหวังผู้แข็งแกร่งที่สุดในใต้หล้าบัดนี้ไม่อยากแม้กระทั่งจะหายใจแล้ว

น้ำเสียงเยียบเย็นเอ่ยออกมา

"อ้ายเจิงกลับจวน พานางไปรักษาให้ดี เตรียมงานของหานเซียวอย่างราบเรียบอย่าเพิ่งให้ผู้ใดรู้เรื่องนี้"

หนานอิงพยายามเดินตามลู่หนิงหวัง สิ่งที่นางเห็นเป็นครั้งสุดท้ายคือแผ่นหลังกว้างสง่าของเขาที่ค่อย ๆ เดินจากไปอย่างช้า ๆ

และในยามนั้นเองที่หนานอิงกลับไร้เรี่ยวแรงที่จะก้าวเดินนางทรุดลงบนกองหิมะ สตรีผู้หนึ่งวิ่งฝ่าพายุหิมะที่กำลังก่อตัวเข้ามาหานางแล้วพยุงร่างของหนานอิงเอาไว้

ใบหน้าของอาฉีบัดนี้ก็นองไปด้วยน้ำตาเช่นกัน

"อาฉีข้าเป็นคนฆ่าเขา เขาตายเพราะข้า เขาตายเพราะข้า"

หนานอิงกรีดร้องออกมาราวกับสัตว์ป่าที่กำลังเจ็บปวดแสนสาหัสก่อนที่จะหมดสติไป