ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 99

พิธีศพของหานเซียวถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายและยังถูกปิดบังมิให้ผู้ใดรู้กระทั่งฝ่าบาทเองด้วยบัดนี้ภายในวังยุ่งเหยิงเป็นอันมาก ลู่หนิงหวังหลังจากจัดการกับกบฏ จนนำความสงบสุขมาให้แก่วังหลวงและชาวประชาเกิดการกำจัดขุนนางฝั่งรัชทายาทเป็นจำนวนมาก

เพียงแต่ครานี้หาได้ฆ่าคนดั่งเช่นที่เคยเกิดขึ้นอย่างเช่นในรัชสมัยก่อน ขุนนางให้ปลดจากตำแหน่งส่งไปชายแดนอันกันดารเพื่อใช้แรงงานรวมทั้งเด็กชายอายุสิบสองขวบขึ้นไป

สตรีและเด็กต่ำกว่าสิบสองขวบให้ไปเป็นชาวนาปลูกข้าวให้ราชสำนักห้ามมิให้ทายาทถัดไปอีกสิบรุ่นรับราชการหรือประกอบอาชีพอื่น 

แม้จะถูกคัดค้านว่าอาจทำให้คนพวกนี้หาทางกลับมาแก้แค้นลู่หนิงหวังกลับหาได้สนใจ

"ไม่ว่าจะฆ่ามากเท่าใดคนคนพวกนี้คิดการใหญ่อย่างไรก็ต้องหาทางกลับมาล้างแค้น เขาสังหารคนมามากในสงครามย่อมรู้ดีว่าการฆ่ามิใช่ทางออกสำหรับผู้บริสุทธิ์"

คนสกุลหนานที่ยังหลงเหลือบัดนี้มาคุกเข่าที่หน้าจวนขอร้องให้หนานอิงช่วยชีวิตพวกเขา บ่าวไพร่ที่เคยดีต่อหนานอิงอาฉีจัดการตามสัญญาปล่อยพวกเขาออกจากการเป็นทาสยกที่ดินและเงินทองให้ไปแบ่งกันเพื่อตั้งตัว

ส่วนคนที่เคยล่วงเกินหนานอิงนั้นอาฉีกลับไล่ตะเพิด ท่านหนานที่เป็นบิดาของหนานอิงบัดนี้ถูกแม่นางอวี้ชิงทอดทิ้งไปแล้ว ด้วยเพราะเป็นบิดาของหนานอิงลู่หนิงหวังจึงเพียงแค่ปลดเป็นสามัญชนอนุญาตให้ค้าขายได้เล็กน้อยมิให้ทำกิจการใหญ่เพื่อประทังชีวิตในวัยชรา

ซึ่งหนานอิงเองก็มิเคยดูดำดูดีเขาอีกเลย ศพของมารดาที่หนานอิงหมดสิ้นความหวังที่จะเสาะหาแล้วนั้น ก่อนที่หานเซียวจะเสียชีวิตเขาได้ให้คนค้นหาและติดตามได้บางส่วน

ในวันที่อาฉีพาหนานอิงไปที่สุสานของมารดานั้นนางร่ำไห้ปริ่มว่าใจจะขาด นางไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าหานเซียวนั้นพยายามเพื่อนางมามากเพียงนี้

แต่บัดนี้ได้รู้เมื่อสายเกินไปเสียแล้ว หนานอิงคุกเข่าต่อหน้าท่านแม่อยู่เช่นนั้น ก่นด่าตนเองไม่หยุด ความโศกเศร้านี้หาได้มีผู้ใดเข้าใจไม่

หลังจากนั้นหนานอิงล้มป่วยอยู่นานนับเดือนก็ยังไม่หายดีแม้ว่าบาดแผลจะได้รับการเยียวยาแล้วแต่การจากไปของหานเซียวล้วนเป็นนางที่โทษตนเองจนใจพลอยป่วยไปด้วย

ที่นางยังคงมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้เพราะนางรับปากแล้วว่านางจะกลายเป็นมือสังหารให้ลู่หนิงหวัง นางหาได้มีสิทธิ์ในชีวิตตนเอง หากลู่หนิงหวังต้องการชีวิตของนางเท่านั้นนางถึงจะตายได้

ข้างกายของนางบัดนี้ไร้หานเซียวคอยเคียงข้าง ไร้คนที่คอยเอาใจใส่ นางนั่งเหม่อลอยมองดูรองเท้าที่เขาสั่งตัดให้นาง มองดูเสื้อผ้าอาภรณ์ที่เขาล้วนเป็นคนคัดเลือกของที่ดีที่สุดมาให้

กระทั่งของที่นางกินบำรุงร่างกายในทุกวันก็เพราะเขาเป็นคนกำชับ

โลกที่ไม่มีหานเซียวบัดนี้คล้ายจะแตกสลายไปแล้ว

หนานอิงกลายเป็นคนนิ่งขรึม น่าประหลาดใจนักที่หลังจากได้แก้แค้นไปแล้วจิตใจของนางหาได้สงบลงไม่ มือของนางที่แปดเปื้อนนี้สุดท้ายแล้วกลับว่างเปล่าไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่อีก

ตั้งแต่วันนั้นมาหนานอิงแทบจะไม่ได้พบหน้าลู่หนิงหวังอีกเลย การจากไปของหานเซียวทำให้ลู่หนิงหวังเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นหน้านางไปเสียแล้ว

ฝ่าบาทสวรรคตลงแล้วในที่สุดลู่หนิงหวังก็ได้รับการสถาปนาให้ครองราชย์กลายเป็นฮ่องเต้ในรัชศกใหม่ หนานอิงก่อนหน้านี้มิได้แต่งเข้าจวนอ๋องกลายเป็นสตรีที่วิวาห์ล่มและบัดนี้อยู่ในตำแหน่งมือสังหารอย่างสมบูรณ์

นางเองก็คงไม่ต่างจากสตรีอุ่นเตียงของลู่หนิงหวังผู้อื่น เมื่อเขาเบื่อหน่ายก็หมดความสำคัญไปแล้ว

หลังจากสถาปนาลู่หนิงหวังขึ้นเป็นฮ่องเต้ หนานอิงมิได้รับแต่งตั้งให้อยู่ในตำแหน่งใดเลย แต่เขากับเก็บนางเอาไว้เช่นนั้น ในฐานะองครักษ์ส่วนพระองค์

เพราะไม่สะดวกหนานอิงไม่อาจพาอาโจวมาอยู่ด้วยจึงฝากฝังนางไว้กับบ่าวเดิมสกุลหนานให้เลี้ยงดูอาโจวประดุจคุณหนูผู้หนึ่ง 

อาโจวเองด้วยได้ท่านหมออ้ายช่วยรักษาบัดนี้นางจึงหายดีขึ้นทุกวัน แม้ว่าจะยังเลอะเลือนอยู่บ้างแต่ก็ดีกว่าเดิมไม่น้อย

ในขณะที่อาฉีกลับไม่ได้อยู่ข้างกายหนานอิงแล้ว นางรู้เพียงแต่ว่าอาฉีมีเรื่องที่ต้องสะสาง เมื่อหน้าที่ในการคุ้มครองนางหมดลงอาฉีจึงถูกส่งไปแฝงกายทำงานที่อื่น

ฐานะของอาฉีย่อมไม่ธรรมดา ด้วยมือสังหารผู้อื่นมิมีผู้ใดได้เข้าใกล้ลู่หนิงหวังและอ้ายเจิงเช่นอาฉี พวกเขายังดูรักและเอ็นดูทั้งให้เกียรติอาฉีอยู่ไม่น้อย

แต่ความสงสัยนั้นกลับไม่เคยได้รับคำตอบ 

ก่อนย้ายเข้าวังหลวงตามคำสั่งของลู่หนิงหวังหนานอิงหนานอิงกลับได้รับข่าวที่ทำให้ตัวเองแทบจะใจสลาย เขาคงเกลียดนางเพียงนั้นเมื่อลู่หนิงหวังได้แต่งตั้งสนมพร้อมกันถึงสี่คน และเพื่อสานสัมพันธ์กับเผ่าอาข่าที่มีอาณาเขตกว้างใหญ่ยุติสงครามระหว่างสองแคว้นที่เคยเกิดขึ้นเสมอลู่หนิงหวังจำต้องแต่งตั้งธิดาของเผ่าอาข่าขึ้นเป็นฮองเฮา

หนานอิงได้ยินข่าวร้ายนี้ถึงกับทรุดลงโดยพลัน นางยิ้มเยาะหยันตนเองว่ากำลังหวังสิ่งใดกันแน่ หวังให้เขาแต่งตั้งตนเองเป็นพระสนมหรือฮองเฮาผู้สูงส่ง

มือสังหารเช่นนางก็เป็นได้เพียงมือสังหารเท่านั้น

หนานอิงถูกลู่ไท่เฟยไปพบคราหนึ่ง สตรีผู้นั้นเมื่อได้รับการแต่งตั้งเป็นไทเฮาดูคล้ายจะสติกลับมาอยู่บ้าง แต่ทว่าเรื่องกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อเข้าในวังหลวงลู่ไท่เฟยกลับคลุ้มคลั่งคิดว่าลู่หนิงหวังมีอายุเพียงห้าขวบ นางถึงกับออกว่าราชการแทนเขาในวันหนึ่ง

ลู่หนิงหวังโกรธเป็นอย่างมากจึงจับลู่ไท่เฟยขังไว้ในตำหนักของนาง มิให้ออกมาสร้างความวุ่นวายอีก หนานอิงได้ไปเยี่ยมนางคราหนึ่ง

ลู่ไท่เฟยเอ่ยกับนางว่า

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าหานเซียวตายเป็นเพราะผู้ใด"

หนานอิงส่ายหน้า

ลู่ไท่เฟยแววตาพิกลพิกาลมองนางแล้วหัวเราะ

"เพราะข้าเอง ความจริงแล้วหานเซียวหาได้มีดวงเกื้อหนุนลูกข้าแต่เขามีดวงบูชายัญเด็กคนนั้นหากตายไปจะทำให้ลู่หนิงหวังครองราชย์ ซินแสผู้นั้นเพียงหลอกข้าแต่คนเช่นข้าในที่สุดก็รู้ความจริง เป็นข้าเองที่วางยาเป็นข้าเอง กว่าจะตายได้ก็โตมาจนป่านนี้ ลู่หนิงหวังพาหานเซียวหนีไปแล้วแท้ ๆ สุดท้ายก็พากลับมาให้ข้าฆ่าเขาจนได้"

ความจริงพลันปรากฏที่แท้พิษในร่างหานเซียวที่รุนแรงนั้นเกิดจากการที่ลู่ไท่เฟยวางยามาแต่เด็ก และเมื่อเขาได้รับพิษเข้าไปเพิ่มจึงทำให้พิษเดิมกำเริบและไม่อาจรักษาได้ในที่สุด และที่น่าแปลกประหลาดเมื่อหานเซียวตายจาก นอกจากหนานอิงที่ตรอมใจแล้วยังมีลู่ไท่เฟยผู้นั้นที่ทั้งวันเอาแต่พูดถึงหานเซียวในวัยเด็ก หนานอิงเองบัดนี้เข้าใจแล้วว่าความจริงลู่ไท่เฟยนั้นก็มีใจรักหานเซียวเหมือนเป็นบุตรชายของตนเองผู้หนึ่ง แม้นางจะวางยาพิษหานเซียวแต่กลับใจไม่แข็งพอที่จะฆ่าเขา หาไม่ในยามนั้นหานเซียวคงได้ตายไปแล้ว เพราะเรื่องนี้จึงทำให้ตั้งแต่นั้นมาลู่ไท่เฟยจึงเริ่มวิปริตมีอาการผิดปกติทางจิตใจเป็นอย่างมาก

ในวันนั้นอ้ายเจิงบอกกับนางว่า

"หานเซียวเองก็รู้เรื่องนี้ดี เขายินดีเป็นเครื่องสังเวยให้ลู่หนิงหวังให้พี่ชายได้ในสิ่งที่ควรได้กลับคืนมา แต่เพราะมาพบเจ้าจึงทำให้เขามีความคิดที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ข้าเองก็ช่วยเขาได้เพียงเท่านั้น"

หนานอิงเพียงแต่รู้สึกสงสารลู่หนิงหวังเป็นอย่างยิ่ง คนที่ฆ่าน้องชายเขาแท้ที่จริงแล้วคือมารดาของเขาเอง เขาจะทำเช่นไร และคนที่ทำให้แผนของมารดาสำเร็จก็คือนางที่ถูกดึงมาข้องเกี่ยว

ในยามค่ำคืนลู่หนิงหวังเสร็จจากราชกิจเขาออกมายืนเหม่อลอยด้านนอกเดือนหน้าแล้วที่เขาจำเป็นต้องแต่งตั้งฮองเฮา เขาเห็นแววตาของหนานอิงแล้วกลับกลัดกลุ้มและรู้สึกรำคาญใจ

นางมิได้ถาม มิได้ต่อว่าเขา และยังคล่ายจะไม่สนใจ นางมิได้โกรธเกรี้ยว แววตากลับว่างเปล่าเป็นอย่างยิ่ง ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดใจอย่างบอกไม่ถูก

หรือจะเป็นเพราะว่านางยังชิงชังเขาอยู่ ยังไม่ให้อภัยเขา หากเขามิได้รับปากหานเซียวเอาไว้ เขาเองเคยคิดว่าจะปล่อยนางไปดั่งที่ใจนางต้องการได้หรือไม่

แม้ว่านางจะไม่เอ่ยปากแต่ลู่หนิงหวังเองกลับรู้ดีว่านางรู้สึกโดดเดี่ยวและไม่เป็นอิสระเพียงใด

"ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ พระองค์ประสงค์จะเสด็จตำหนักพระสนมผู้ใด หม่อมฉันจะได้ให้เตรียมการ"

ลู่หนิงหวังถอนหายใจ เขามิได้ต้องการสตรีใดทุกสิ่งล้วนเป็นเรื่องการเมืองเพื่อผูกสัมพันธ์กับขุนนางเท่านั้น

"ไม่ไปที่ใด เรียกองครักษ์หนานมาพบเรา"

"พ่ะย่ะค่ะ"

ฐานะของหนานอิงผู้ใดก็รู้ว่าพิเศษเพียงใด อาจจะสูงส่งกว่าสี่เฟยด้วยซ้ำ อีกทั้งตั้งแต่นางเข้าวังมาฝ่าบาทเองยังเรียกหานางแทบทุกคืน

แต่ผู้ใดจะรู้บ้าง ฝ่าบาทเรียกหานางก็จริงแต่มักให้ยืนเฝ้าเขาอยู่นอกม่านสีขาว ไม่ยินยอมกระทั่งให้นางเข้ามาใกล้เตียงแต่นับว่าเขามีน้ำใจที่ยังให้คนจัดที่นอนให้นางอย่างดี

"ข้ารับปากหานเซียวว่าจะดูแลเจ้าให้ดี แต่มิอาจให้เจ้าเข้าใกล้ข้าได้อีกต่อไป"

ลู่หนิงหวังเอ่ยคำนี้อย่างเลือดเย็น

หนานอิงเหม่อลอยนางออกจากวังมาเพียงลำพัง ในยามนี้มิมีคนคอยคุ้มกันนางแล้ว นางหาได้สำคัญอีกต่อไป นางเดินไปเรื่อย ๆ ความรู้สึกช่างว่างเปล่ายิ่งที่ผ่านมาในตลาดแห่งนี้นางเคยมาเดินเล่นกับลู่หนิงหวังและหานเซียว

ในยามนั้นเป็นช่วงเวลาที่แม้นางจะมีความแค้นนางกลับมีความสุขเป็นอย่างมาก หานเซียวจากไปได้เพียงสองเดือนลู่หนิงหวังกลับแต่งตั้งพระสนมยังจะแต่งฮองเฮาต่างแดนทอดทิ้งนางโดยไม่เหลียวมองเลยสักนิด

หนานอิงมิได้โกรธแค้นเขา เพียงแต่ยอมรับในโชคชะตาของตนเอง เพราะนางทำให้หานเซียวตาย นางเองก็ไม่อาจสู้หน้าเขาได้เช่นกัน