ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 107

ครั้งแรกที่ข้าเห็นหนานอิงข้าย่อมรู้ว่านางงดงามเพียงใด แต่สำหรับข้าแล้วสตรีที่งดงามนั้นประดุจงูพิษที่ครั้งหนึ่งทำให้ข้าและพี่ชายต้องพิษจนเกือบเอาชีวิตรอดไม่ได้

ในครานั้นเพราะข้ายังเยาว์ยิ่ง ไม่เชื่อคำที่อ้ายเจิงผู้เปรียบประดุจพี่ชายผู้หนึ่งตักเตือนและยังดื้อรั้นทุ่มเทใจให้สตรีนางนั้นจนเกือบทำให้กองทัพพ่ายแพ้และพี่ชายของข้าก็ยังเพลี่ยงพล้ำถูกจับเพราะสตรีนางหนึ่งเช่นกัน

ทั้งหมดล้วนคือแผนการ

หลังจากช่วยพี่ของข้าออกมาได้แล้ว เราทั้งคู่ต้องรับโทษทัณฑ์กองทัพที่ไม่มีผู้ใดสามารถฝ่าฝืนด้วยเป็นกฎที่เราต่างช่วยกันตั้งขึ้นมาเอง ท่ามกลางวงล้อมของทหาร ข้ากับพี่ชายต่างต้องสู้กับเสือสองตัวที่กำลังโหยหิว

ในยามนั้นเราสองคนต่างมองหน้ากันและคิดว่าหากต้องตายเพราะกฎที่ตนเองตั้งขึ้นมาก็สมควรแล้ว แต่หากเราสองคนรอดในชาตินี้เราทั้งคู่จะไม่ให้ค่ากับสตรีใดอีก คำสาบานนี้มิได้เอ่ยออกมาแต่ทว่าทำให้ข้าและพี่ชายที่รอดพ้นสังหารเสือและยังมีชีวิตอยู่จนถึงบัดนี้ยึดมั่นมาตลอด

กระทั่งได้พบนางผู้โง่เขลา

สตรีที่อยู่รอบกายของข้านั้นทุกคนล้วนหวังผลประโยชน์และมีเล่ห์เหลี่ยม ข้าจึงค่อนข้างประหลาดใจที่ได้พบนางผู้หมดหวังกับโลกใบนี้ หลังจากเสพสมกับนางจนอิ่มและไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวกับนางอีก โชคชะตาก็พาให้พวกเรามาพบกัน

นางผู้ผ่านความเจ็บปวดอันแสนสาหัสและหนึ่งในรอยแผลแห่งความเจ็บปวดนั้นก็เป็นข้าและพี่ชายที่ทิ้งเอาไว้ที่ใจของนาง นางผู้คิดฆ่าตัวตายด้วยความโง่งมหลายต่อหลายครั้ง กลับสามารถดึงดูดข้าให้สนใจในตัวของนางได้

ข้ารู้ว่าสตรีที่มารับใช้ข้าล้วนหวาดกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะชำเลืองดูข้า มีเพียงหนานอิงที่แม้จะหวาดกลัวแต่ข้ากลับสามารถสัมผัสถึงความห่วงใยของนางในแววตาไหวระริกประดุจลูกกวางพบราชสีห์ของนาง

แววตาใสซื่อนี้ทำให้ข้ารู้สึกสงบและสงสัยในคราเดียวกัน

ข้าผู้ใช้ชีวิตตามพี่ชายไปวัน ๆ และต่อสู้เพื่อแคว้นโดยไม่เคยหวั่นเกรงความตายมาก่อน แต่ในยามนี้ข้าเกิดมีความคิดประหลาด ข้าเกรงว่าถ้าหากวันนี้ข้าจากไปข้าจะไม่ได้เห็นใบหน้านี้อีก

ข้ากำลังกลัวหรือ กลัวว่าจะไม่เห็นนางอีกต่อไป

มันช่างเป็นเรื่องที่ไร้สาระที่สุดสำหรับตัวข้า แต่ทว่ายิ่งนับวันก็ยิ่งเป็นจริงมากที่สุด ในยามที่นางเข้ามาดูแลข้าเมื่อวันที่ได้รับบาดเจ็บ นางรีบร้อนออกจากกระท่อมเพราะกลัวข้า ใช่ นั่นเป็นเพราะนางโง่ไม่เห็นแม้แต่งูตัวหนึ่งที่กำลังกระโจนเข้าหาตัวเอง

ในยามนั้นข้าตัดสินใจขว้างมีดออกไปทันที มีดสั้นเล่มนั้นเฉียดหน้าของนางไปเพียงเสี้ยว นางตกใจมากหันมาหาข้า ดวงตาของนางสั่นระริกอีกครั้ง นางมองข้าเหมือนเป็นปีศาจร้าย

ในขณะที่ภายในใจของข้ากำลังกระหยิ่มด้วยคิดว่าจะได้รับคำขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ แต่นางกลับโกรธที่ข้าสังหารงูนั่น นางบ้าไปแล้วหรืออย่างไรถึงได้โกรธข้าที่เพิ่งช่วยชีวิตของนาง

นางเปิดประตูและเริ่มต้นวิ่ง ข้าอยากจะอธิบายกับนางนักว่ามิได้ตั้งใจทำให้นางโกรธ แต่ข้าก็ไม่เห็นความจำเป็นว่าเหตุใดข้าต้องทำเช่นนั้น แต่แล้วข้าก็นึกขึ้นได้ ที่นี่คือป่าและคือหุบเขาที่อันตรายยิ่ง

ข้าลืมคำกำชับของอ้ายเจิงไปจนสิ้น ข้าวิ่งตามนางออกมา ไม่รู้ว่านางหายไปที่ใดแล้ว กระทั่งข้าเจอนางข้าดีใจยิ่งและเหมือนพิษในร่างจะกำเริบเมื่อข้าเคลื่อนไหวร่างกาย

แต่ในยามนี้ใจของข้าห่วงนางยิ่งกว่าตนเองเสียอีก ข้าเคยเป็นเช่นนี้เมื่อนานมาแล้ว และคิดว่าจะฝังกลบความรู้สึกเช่นนี้ไปจากใจ แต่ข้ากลับไม่อาจทำได้ สวรรค์ท่านกำลังเล่นตลกอันใดกับข้า

เท้าของนางเริ่มขยับ ข้าเข้าใกล้นางโดยที่นางไม่รู้ตัวกระทั่งข้าเห็นหมาป่าหิวโซตัวหนึ่ง มันซุ่มดักรอนางอย่างเงียบเชียบ ข้ากำกระบี่ในมือแน่นขยับตัวช้า ๆ กระทั่งนางวิ่งไปอีกทางและหมาป่าตัวนั้นขยับเท้าและติดตามนางไป

ข้าเดินลมปราณเมื่อพิษกำเริบ ความรู้สึกเฝื่อนฝาดและยังเค็มเล็กน้อยเกิดขึ้นในโพรงปาก ข้ากระอักเลือดคำโตออกมาแต่ในยามนี้ไม่อาจรอช้า เมื่อหมาป่าตนนั้นติดตามนางไป ข้ากระโจนออกไปด้วยความรีบร้อน

สุดท้ายก็สามารถสังหารมันได้และสกัดพิษที่กระจายตัวในร่างกายของข้าได้ทันเวลา ข้าตามรอยของนางไปอย่างไม่เร่งรีบ ข้ารู้ว่านางกำลังหลงทาง ไม่ช้านางจะวนกลับมาที่ตรงนี้

กระทั่งข้าตามมาพบนางถูกห้อยหัวอยู่บนต้นไม้ ข้าไม่คิดว่าในโลกนี้จะมีคนโง่และซื่อบื้อมากไปกว่านาง สตรีงดงามที่ข้าเคยพบล้วนฉลาดและเจ้าเล่ห์เหตุใดนางผู้นี้จึงบื้อใบ้และโง่เขลาได้เพียงนี้

ในขณะที่ข้ากำลังคิดจะช่วยนางพลันข้ามองเห็นว่าท่านพี่กำลังมาทางนี้พร้อมกับอ้ายเจิง ข้าหยุดเท้าโดยพลันไม่อาจให้คนทั้งสองพบข้าได้

ร่างกายของข้ายังไม่อาจเคลื่อนไหว แต่ในยามนี้กลับเดินตามนางไปทั่วหุบเขา ยังมีที่สังหารหมาป่าไปอีก ถึงแม้ว่าจะฆ่ามันได้โดยง่ายแต่ข้าก็ใช้กำลังไปไม่น้อย

ข้าจึงถอยห่างและรีบกลับกระท่อมโดยเร็วที่สุด สุดท้ายพี่ชายและอ้ายเจิงก็กลับมาถึง อ้ายเจิงบ่นข้าอยู่หลายคำ พวกเขาเป็นคนช่างสังเกตุ คงรู้แล้วว่าข้าไม่ได้นอนเฉย ๆ อยู่ในกระท่อมเป็นแน่