ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 103

ตอนพิเศษ ยามเมื่อฟื้นคืนทุกอย่างเปลี่ยนผัน

ดอกเหมยในลานกว้างเบ่งบานและร่วงหล่นตกกระทบร่างสูงของบุรุษกลุ่มหนึ่งที่เดินฝ่าความมืดมิดโดยมีเพียงแสงโคมนำทางเล็ก ๆ คอยส่องกระทบพื้น

บุรุษผู้หนึ่งอยู่ในชุดคลุมยาวสีดำปักลายมังกร ใบหน้าคมคายหล่อเหลานัยน์ตาเปล่งประกายเจิดจ้า แม้ว่าใบหน้านั้นคล้ายจะอมทุกข์และให้ความรู้สึกสูงส่งและเย็นเยียบ อีกทั้งให้กลิ่นอายของความเหี้ยมโหดเอาเสียดื้อ ๆ

บุรุษผู้นั้นสูดลมหายใจเข้าลึกสูดดมความหอมของกลิ่นบุปผาเข้าปอด นานแล้วที่เขาไม่เคยได้ทำเช่นนี้ คล้ายกลับว่าความหวังอันลางเลือนของเขาพลันกลับมาชัดเจนอีกครั้ง

“ฝ่าบาทระวังพ่ะย่ะค่ะ”

อดีตพ่อบ้านจวนอ๋องบัดนี้ก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งกงกงคนสนิทของเขา แม้จะไม่ได้ผ่านพิธีการตอนดั่งเช่นกงกงผู้อื่นแต่เมื่อเขาต้องการก็มิกล้ามีผู้ใดปริปาก

ลู่หนิงหวังก้าวเท้าเร็วกระทั่งไปถึงหน้าตำหนักแห่งหนึ่ง เมื่อผลักประตูเข้าไปด้านในก็พบอ้ายเจิงและหมอหลวงหัตถ์เทวดาอ้ายเสิ่นบิดาของเขารออยู่ด้านใน

คนทั้งสองทำความเคารพเขา ลู่หนิงหวังยกมือขึ้นห้าม

“ไม่ต้องมากพิธี ข้ากับพวกท่านข้าขอเถิด”

ถึงเขาจะเป็นฮ่องเต้ของคนในใต้หล้า ลู่หนิงหวังก็ขอสักที่ที่เขาจะเป็นตัวของตัวเองและสามารถหายใจได้โดยไม่ต้องระแวงระวังอันใด พื้นที่ที่เป็นของเขาอย่างแท้จริง

“ฝ่าบาทยาพิษกระหม่อมทำสำเร็จแล้วพ่ะย่ะค่ะ สำเร็จแล้ว”

อ้ายเสิ่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นใจบนโต๊ะตัวนั้นในกล่องไม้อุ่นมียาหม้อเล็กที่ถูกโอบด้วยถ่านร้อนตั้งอยู่

ใบหน้าของอ้ายเสิ่นแย้มยิ้มเต็มที่ หลังจากใช้เวลาหลายปีเพื่อแอบแยกแยะส่วนผสมของยารักษาพิษที่ฮองเฮาใช้รักษาหานเซียวในที่สุดอ้ายเสิ่นก็ทำสำเร็จ

“ท่านลุง ท่านแน่ใจใช่หรือไม่”

อ้ายเสิ่นพยักหน้า

“ด้วยชีวิตของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

ลู่หนิงหวังคุกเข่าลงทั้งประสานมือเข้าด้วยกัน พลอยทำให้อ้ายเสิ่นและอ้ายเจิงถึงกับต้องรีบคุกเข่าตามด้วยความตกใจ

“ขอบคุณท่านลุงขอรับ โปรดรับการคารวะจากข้า”

น้ำตาของลู่หนิงหวังไหลออกมาเป็นสาย การรอคอยอันแสนทรมานและยาวนานในที่สุดก็สิ้นสุดลงแล้ว

“ฝ่าบาทกระหม่อมขอบังอาจเอ่ยคำนี้ ท่านอ๋องน้อยประดุจบุตรชายคนเล็กของกระหม่อม ด้วยชีวิตนี้อย่างไรก็ต้องช่วยเขาให้ได้ ฝ่าบาทอย่าได้ทำเช่นนี้เลย”

ลู่หนิงหวังพยักหน้า เขาลุกขึ้นคำว่าครอบครัวและความรักประดุจบิดา นอกจากฝ่าบาทแล้วเขายังสามารถสัมผัสได้จากอ้ายเสิ่นผู้นี้

“ฝ่าบาทเชิญเสด็จเถิดพ่ะย่ะค่ะ เราต้องรีบแล้ว”

คนทั้งหมดเดินลงไปตามบันไดวนแม้ว่าด้านนอกจะหนาวยิ่งแต่ด้านในกลับหนาวยิ่งกว่า กงกงหยิบเสื้อคลุมออกมาแล้วคลุมให้ลู่หนิงหวัง

“ฝ่าบาทถนอมพระวรกายด้วยพ่ะย่ะค่ะ”