ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 97

หนานอิงปิดตาทั้งสองแน่นอย่างเหนื่อยล้า นางบัดนี้ไม่มีแม้แต่น้ำตาที่จะรินไหล อาฉีเองก็ไม่ได้พูดอะไรนางประคองหนานอิงเอาไว้ เปิดแผลของนางออก โรยยาผงของอ้ายเจิงลงไปและทำการเปลี่ยนผ้าพันแผลใหม่ให้ทั้งที่ขาและที่ท้องของนาง โชคดีเป็นอย่างยิ่งที่ช่วงท้องมิได้ถูกแทงเข้าไป เป็นเพียงแต่แผลถาก ๆ เท่านั้น แต่กระนั้นก็ทำให้เลือดไหลออกมาไม่หยุด

หนานอิงเห็นว่าที่แขนของอาฉีก็ได้รับบาดเจ็บจากรอยกระบี่ 

"เจ้าทำแผลของเจ้าเถิดไม่ต้องสนใจข้า"

แต่อาฉีกลับไม่ฟังดูแลหนานอิงจนเรียบร้อย ถึงปล่อยให้คนของตนเองมาช่วยทายาและพันแผลให้ใหม่ หนานอิงมองร่างของศัตรูทั้งสองเป็นครั้งสุดท้าย

คนของนางได้ลากร่างนั้นไปแขวนบนกำแพงตามที่หนานอิงสั่งแล้ว

"นายหญิงบัดนี้จวนกั๋วกงถูกกวาดล้างเรามิอาจกลับจวนกั๋วกงได้ เช่นนั้นข้าจะพาท่านกลับจวนอ๋อง"

หนานอิงแววตาว่างเปล่า นางจะกลับไปเห็นหน้าคนทั้งสองนางทนได้หรือ หนานอิงมองมีดในมือเป็นมีดที่พวกเขาให้นางไว้คนละเล่ม หรือว่าแท้ที่จริงแล้วพวกเขาได้มอบการตัดสินใจไว้ให้นางตั้งนานแล้ว

ให้อภัยหรือแก้แค้น

ฆ่าหรือไม่ฆ่า

หนานอิงเพิ่งรู้ตัวเองว่าบัดนี้ไร้เรี่ยวแรงเพียงใด ดวงตาว่างเปล่าของหนานอิงสบกับดวงตาเฉยเมยของอาฉี ในขณะที่อาฉีพยุงหนานอิงให้ลุกขึ้นหนานอิงพลันถามว่า

"อาฉีข้าควรทำเช่นไรดี"

อาฉีกลับไม่ตอบคำ คำถามนี้คล้ายจะเป็นสิ่งที่อาฉีเองก็ต้องการคำตอบให้ตนเองเช่นกัน

ฉับพลันความทรงจำอันเจ็บปวดนั้นกำลังทำให้นางทรมาน ประดุจน้ำหมึกดำที่ถูกหยดลงในกระดาษ มันค่อยกระจายออกไปอย่างช้า ๆ จนกระทั่งท้ายที่สุดแล้วกระดาษแผ่นนั้นก็หาได้มีสีขาวบริสุทธิ์อีกต่อไป 

กลายเป็นกระดาษสีดำแผ่นหนึ่งที่มองอย่างไรก็มิอาจเห็นสีขาวแห่งความสดใสและบริสุทธิ์นั้นได้อีกแล้ว 

หิมะเริ่มโหมกระหน่ำลงมา อาฉีพาหนานอิงไปขึ้นม้า ด้วยสภาพของหนานอิงในยามนี้มิอาจขี่ม้าลำพังได้ อาฉีจึงขึ้นม้าตัวเดียวกันกับนาง

สตรีร่างบางสองคนอยู่บนหลังม้า ดูภายนอกอ่อนแอยิ่งแต่ภายในกลับทรหดเกินกว่าผู้ใดจะคาดคิด 

พวกนางขี่ม้าลงมาจากภูเขาลูกนั้น คนของจวนอ๋องก็ได้เตรียมรถม้าไว้รอรับหนานอิงแล้ว อาฉีพานางขึ้นรถม้าด้วยสภาพร่างกายของหนานอิงในยามนี้ไม่เหมาะที่จะได้รับการกระทบกระเทือนอันรุนแรง 

ออกมาจากหุบเขาลูกนั้นได้ไม่นานพลันหนานอิงได้ยินเสียฝนธนูห่าหนึ่งประดุจเสียงของฝูงผึ้งดังฝ่าอากาศลงมา ชั่วประเดี๋ยวนั้นลูกธนูถูกปักเข้ามาในรถม้า

สตรีทั้งสองแม้ได้รับบาดเจ็บแต่กลับสามารถหลบธนูห่านั้นได้ อาฉีมองที่ธนูดอกหนึ่งที่เฉียดศีรษะของนางไป ด้วยแรงอันน่าสะพรึงกลัวนั่นทำให้ลูกธนูปักจมมิดเข้าไปยังเสาต้นเล็กของประทุนรถม้า

อาฉีและหนานอิงมองหน้ากัน ก่อนที่ธนูอีกฝูงจะพุ่งเข้ามาพวกนางพลันขยับกายพุ่งตัวออกจากรถม้าไปคนละทาง มีคนโดนศรปักอกหลายคน คนที่ไม่ตายต่างปัดป้องและดิ้นรนต่อสู้ 

หลังจากตั้งสติได้อย่างรวดเร็วองครักษ์ของหนานอิงจึงตั้งค่ายต่อสู้ พวกนางพุ่งกายหลบหนีในความมืดก่อนจะไปโผล่ที่ด้านหลังมือธนูแล้วจัดการสังหารทีละคน

แต่คนมากมายเช่นนี้มิอาจสู้ได้หมด หนานอิงอยู่ในมุมมืดกำลังตั้งสติประเมินศัตรูว่ามีมากน้อยเพียงใด อาฉีบัดนี้อยู่ข้างกายของนาง ยังมองหนานอิงด้วยความห่วงใย

หนานอิงเองก็คิดจะสู้ตาย นางควรตายไปตั้งนานแล้วบัดนี้ได้แก้แค้นสำเร็จ ทวงความยุติธรรมให้กับมารดาได้อย่างสาสมใจ นางจึงคิดปกป้องอาฉี

นางรู้ดีว่าอาฉีไม่ทิ้งนางเด็ดขาด หนานอิงจึงคิดหลอกล่อ

"อาฉีระวัง"

หนานอิงหลอกให้อาฉีหันไปอีกทาง อาฉีคิดว่ามีคนร้ายกำลังเข้ามาคิดกระโจนปกป้องผู้เป็นนาย แต่กลับถูกหนานอิงซัดจนสลบจากด้านหลัง

หนานอิงลากร่างอาฉีไปที่มุมปลอดภัย คิดว่าคนพวกนี้ต้องการสังหารนางดูจากที่ตามติดนางไม่ห่าง หนานอิงจึงพุ่งตัวออกไปอีกด้านหลอกล่อศัตรูไปห่างจากร่างกายของอาฉีได้สำเร็จ

ลูกธนูยิ่งไล่ตามหนานอิงมา หนานอิงยังเก่งกาจหลบได้ทัน กลุ่มองครักษ์ของหนานอิงที่ยังเหลือรอดไล่ตามสังหารมือยิงธนูทีละคนจนตายไปมากกว่าครึ่งแล้ว

สุดท้ายแล้วหนานอิงจำต้องหนีขึ้นเขาอีกครั้ง เพื่อหลบหนีการตามล่าแต่คนพวกนั้นกลับติดตามนางมาได้สำเร็จ หนานอิงเองก็ไร้ทางหนีแล้วเมื่อด้านหลังของนางกลายเป็นหน้าผาสูง

คนผู้หนึ่งเผยตัวออกมา เสียงหัวเราะของเขาทำให้หนานอิงจดจำได้เป็นอย่างดี

"จางลี่ที่แท้เป็นเจ้า"

จางลี่บัดนี้แขนขาดไปข้างหนึ่ง หนานอิงคิดว่าคงเกิดจากผลที่โดนเสือตะบบ คนผู้นี้ถูกแทงยังไม่ตายคงเพราะในตอนนั้นหนานอิงอ่อนหัดจึงแทงไม่ทะลุหัวใจและยังมีคนช่วยเขาเอาไว้

"ใช่ข้าเอง นังแพศยาเช่นเจ้าไม่คิดว่าจะมีวันนี้ อุตส่าห์หลอกล่อท่านอ๋องจนทิ้งข้าสุดท้ายแล้วกลับกลายเป็นเพียงมือสังหารให้เขาเท่านั้นหรือ ตำแหน่งพระชายาที่เจ้าหวังคิดว่าเมื่อพวกเขาครองราชย์แล้วเจ้ายังจะได้มันอีกอยู่หรือ"

หนานอิงกลับหัวเราะมองสภาพของจางลี่ด้วยแววตาสมเพช

"คนแขนเดียวเช่นเจ้านี่ตายยากเสียจริง ข้าจะเป็นผู้ใดแล้วเกี่ยวอันใดกับเจ้า คนที่แม้แต่นายเหนือหัวยังขับไล่เช่นเจ้านี่น่าเวทนาเสียกว่า"

"ปากดีนักนะ ข้ารอวันนี้มานานมากแล้วย่อมไม่ปล่อยเจ้าไปเป็นแน่"