ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 96

หลังกำจัดคนจนหมดสิ้นบัดนี้ก็เหลือเพียงสองชีวิตของฮูหยินใหญ่และหนานหงแล้ว หนานอิงสั่งให้คนลากพวกนางออกมาจากเรือนแห่งนั้น

หนานอิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ อาฉียืนอยู่ข้าง ๆ ขอร้องให้นางรักษาบาดแผลเสียก่อนแต่หนานอิงคล้ายว่าจะไม่ได้ยินคำพูดของอาฉีแม้แต่น้อย

หัวใจของนางหม่นหมองกระทั่งไร้แม้แต่เสียงที่จะเอ่ยออกมา ความจริงที่นางได้ยินคล้ายจะแช่แข็งหัวใจของนางเอาไว้ กระทั่งยากที่จะหายใจ

หนานอิงก้มหน้านางยังจำวันนั้นได้เป็นอย่างดี นางตื่นขึ้นมาท่ามกลางความทรมาน ร่างกายปวดร้าวแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ทั้งความหนาวเหน็บที่เสียดแทงจนเข้ากระดูกดำ

นางพยายามอ้าปากร้องขอชีวิต นางขอเพียงใครสักคนสงสารขอเพียงน้ำสักหยดในยามนั้นกลับไม่ได้รับ คนทั้งสองกลับหมางเมินทำเหมือนนางเป็นสุนัขข้างถนนตัวหนึ่ง หลังจากใช้ประโยชน์เสร็จสิ้นก็โยนทิ้งโดยไม่ไยดี

ความทรมานที่แสนสาหัสนั้นหากไม่ใช่นางมีผู้ใดบ้างที่จะเข้าใจ คนไร้หัวใจทั้งสองคนนั้นย่ำยีสตรีเช่นนี้ไปกี่คนแล้ว พวกเขาทำชั่วกับสตรีไปมากน้อยเท่าใดแล้ว

สุดท้ายแล้วหนานอิงผู้โง่เขลากลับไม่รู้สิ่งใดเลย กลับเชื่อสิ่งลวงตาอย่างน่าละอาย บาดแผลนี้เกินเยียวยาไปเสียแล้ว

หนานอิงไร้ซึ่งน้ำตาสายตาของนางจับจ้องหิมะขาวโพลนท่ามกลางแสงจากคบไฟอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อย ๆ เบนออกไปมองสตรีสองคนที่นั่งกอดกันด้วยความหวาดกลัวอยู่เบื้องหน้า

หนานอิงมองหน้าคนที่ทั้งคู่ เรื่องทั้งหมดนี้เริ่มต้นเพราะคนสองคนที่มีใจริษยา ชั่วร้ายยิ่งนัก

หนานอิงยืนขึ้น ลากสังขารที่เต็มไปด้วยบาดแผลทั้งกายและใจของตนเองเดินมาช้า ๆ สตรีสองคนค่อย ๆ ถอยหลังแต่ถูกคนของหนานอิงจับเอาไว้

หนานอิงก้มลงใช้มีดสั้นเชยคางของฮูหยินใหญ่อย่างช้า ๆ บัดนี้ใบหน้าของฮูหยินใหญ่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นสีขาว อันเกิดจากจากน้ำร้อนที่หานเซียวโยนใส่นางในวันนั้น ในขณะที่หนานหงผู้งดงามกลับเสียโฉมเพราะผงพิษของอาฉี

หนานอิงยิ้มแต่แววตาเย็นเยียบ ฮูหยินใหญ่เอ่ยคำหนึ่ง

"จะฆ่าก็ฆ่าข้าสิ จะมัวช้าอยู่ไย"

หนานหงกลับไม่อยากตาย นางพูดไม่ได้จึงทำได้แค่เอะอะโวยวายส่ายหน้าไม่ยอมรับ

หนานอิงหัวเราะ นางสั่งให้คนลากหนานหงออกไปแล้วเอ่ยขึ้น

"หนานหงเจ้าไม่อยากตายใช่หรือไม่ ในเมื่อไม่อยากตายเหตุใดจึงขยันหาเรื่องตายให้ตนเองนัก ครานี้หาได้มีโอกาสอีกแล้ว ข้าต้องบอกเจ้าว่าพี่ห้าเองก็เสียใจเช่นกันที่ต้องลงมือสังหารน้องสาวที่ตนเองชุบเลี้ยงมา"

หนานหงหลบตาของหนานอิง เอาแต่ส่ายหน้าอย่างน่าเวทนา

หนานอิงหันกลับมามองฮูหยินใหญ่ด้วยแววตาว่างเปล่า

"แม่ของข้า ถูกเจ้าตัดแขน ยังถูกตัดขา ยังถูกตัดศีรษะ ถูกแล่เนื้อ แยกศพไปทิ้ง แล้วอย่างไรอีกนะ ทั้งควักลูกตาและตัดหน้าอกใช่หรือไม่ แล้วเจ้าเล่าจะตายเช่นไรดี"

ฮูหยินใหญ่พลันบังเกิดความกลัวขึ้นจับใจเมื่อเห็นแววตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึกนั้น คนที่รู้สึกว่างเปล่าคล้ายกับไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่ในโลกนี้น่าหวาดกลัวเป็นอย่างมาก นางยังเห็นเลือดที่ขาและที่ท้องของหนานอิงที่ไหลออกมา แต่สตรีผู้นี้กลับไม่มีทีท่าว่าหวาดกลัวเลยสักนิด

ฮูหยินใหญ่หวาดกลัวความเจ็บปวด สุดท้ายนางตัดสินใจแย่งมีดในมือของหนานอิงหวังปาดคอตนเองตาย แต่เรี่ยวแรงนางหรือจะสู้เรี่ยวแรงผู้ฝึกยุทธ์ หนานอิงหัวเราะบิดแขนฮูหยินใหญ่อย่างแรง เกิดเสียงดังกร๊อบคล้ายว่ากระดูกข้อมือจะหักเสียแล้ว

"เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ ข้าจะลองให้เจ้าได้ลิ้มรสชาติดูว่าคนที่ถูกตัดเฉือนร่างกายจะเป็นเช่นไร"

หนานอิงหัวเราะเสียงเย็น

"ยังมีหน้ามาร้องขอความตายจากข้าอีก หน้าด้านเกินไปแล้ว ข้าให้โอกาสปล่อยท่านครั้งหนึ่งแล้ว กลับยังส่งโจรมาดักหมายจัดการข้า ท่านหมายจะให้คนข่มเหงและทำให้ข้าเจ็บปวดปางตายเช่นกันใช่หรือไม่ ฮูหยินใหญ่จะให้ข้าทำเช่นไรเล่า เรื่องนี้เป็นท่านที่ก่อขึ้นมาเองครั้งแล้วครั้งเล่า ข้าหนานอิงจนใจเป็นอย่างยิ่ง"

"หนานอิงข้าขอร้องเจ้า ได้โปรดข้าฆ่าเถิด ได้โปรด"

ฮูหยินใหญ่ครานี้ร้องขอความตายคล้ายคนบ้าคลั่ง

"ยังไม่พอหรอก จะตายง่ายเช่นนั้นหรือ ความตายมันไม่ได้ง่ายเช่นนั้น คนที่อยู่เท่านั้นจึงจะสามารถรับรู้ความเจ็บปวดของผู้อื่น"

ฮูหยินใหญ่เบิกตากว้างเมื่อหนานอิงชักดาบออกจากฝักที่อาฉีถือเอาไว้แล้วยกขึ้นเหนือศีรษะ นางฟันลงมาอย่างแรงตัดขาทั้งสองข้างของฮูหยินใหญ่จนกุด กระทั่งหั่นแขนของนางออก

เดิมเสื้อผ้าของหนานอิงก็เต็มไปด้วยเลือดอยู่แล้ว บัดนี้กลับชุ่มจนโลหิตหยดติ๋ง ฮูหยินใหญ่กลายเป็นตุ๊กตาไม้ไร้แขนขา 

หนานอิงปิดตาแน่นคิ้วขมวดเข้าด้วยกันราวกับเหนื่อยล้า เอ่ยเสียงเย็นเยียบจับใจ

"ควักดวงตาของนางออกมา แล้วแขวนร่างไร้แขนขาของนางบนกำแพงตามที่นางเคยท้าทาย ไม่ต้องสังหารนางปล่อยให้เลือดค่อย ๆ ไหลจนตายและกลายเป็นเหยื่อของแร้งกาเพื่อเป็นการทำกุศล"

ฮูหยินใหญ่บัดนี้กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ดูเหมือนว่าจะเป็นความทรมานอย่างแสนสาหัสในจิตที่ตนเองสัมผัสรู้ก่อนที่จะสลบไปในที่สุด