ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 95

ยังร้ายยังมิทันได้ลงมือเลือดก็สาดนองไปทั่วพื้นห้อง โจรตาเดียวผู้ที่หนานอิงเคยหวาดกลัวนักหนาบัดนี้คุกเข่าทั้งสองข้างลงทั้งยังสั่นระริก มีดสั้นของหนานอิงถูกทาทับไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน ลูกน้องโจรอีกหลายคนที่หมายจะปลิดชีพหนานอิงกลับถูกนางแทงด้วยมีดสั้นนายตายเกลื่อนอยู่บนพื้น

ลูกน้องของโจรได้ยินเสียงกรีดร้องพลันวิ่งเข้ามาภาพที่เห็นคือหัวหน้าโจรผู้ที่เก่งกาจผู้นั้นกลับนั่งอยู่บนพื้นคุกเข่าต่อหน้าหนานอิงและร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

นางตัดเส้นเอ็นที่เข่าของโจรผู้นั้นจนมันไม่อาจขยับได้แต่ร้องด้วยความทรมาน คนที่มาทีหลังต่างหวาดผวาเมื่อเห็นสภาพนั้น ทุกคนต่างมองหน้ากันทั้งศพที่ตายเกลื่อนอยู่ตรงนั้น

บัดนี้มิมีผู้ใดกล้าอีกแล้ว ต่างคนวิ่งหนีออกมาราวกับมดแตกรังแต่พวกเขาก็มิอาจหนีพ้นเมื่อด้านนอกมีกองกำลังของอาฉีที่ตามมาคอยดักซุ่มโจมตี

เพียงเปิดประตูพวกเขาก็ถูกอาวุธลับสังหารของอาฉีพุ่งเข้าโจมตีจนถอยเข้าไปไปภายในเรือนแห่งนั้นแทบไม่ทัน เมื่อเข้ามาด้านในต่างคนต่างคุกเข่าวางอาวุธขอร้องอ้อนวอนหนานอิงให้ไว้ชีวิตพวกเขา

"ออกไปข้างนอกไม่ได้แล้ว มือสังหารจากที่ใดไม่รู้ล้อมพวกเราเอาไว้ แม่นางโปรดไว้ชีวิตเราด้วย เราเพียงทำตามคำสั่งเราไม่เคยล่วงเกินแม่นางมาก่อน โปรดไว้ชีวิตเราด้วย"

หนานอิงหัวเราะ นางกลับปามีดสั้นทั้งสองเล่มในมือออกไปมีดสองเล่มหมุนคว้างและปาดคอคนพวกนั้นจนล้มลงตายบนพื้นก่อนที่มันจะบินกลับมาหาผู้เป็นนาย

"เศษสวะเช่นพวกเจ้ามิสมควรมีชีวิตอยู่ต่อไป"

ด้านนอกเรือนแห่งนี้อาฉีกระโจนออกมาจากที่ซ่อนและบัดนี้ก็เผชิญหน้ากับองครักษ์จากเจียงหนานกลุ่มหนึ่งที่ฮูหยินใหญ่ได้จ้างเอาไว้ให้คอยอารักขา หากเป็นก่อนหน้าอาฉีคงเสียเปรียบด้วยคนพวกนี้ล้วนเป็นสุนัขลอบกัดมักใช้อาวุธลับและวิธีการที่คาดไม่ถึง

แต่ในยามนี้หลังจากได้ศึกษากระบวนท่าการต่อสู้และวิธีการของพวกเขามาไม่น้อย อาฉีและคนของนางก็สามารถจัดการคนเหล่านั้นได้โดยไม่ลำบากภายในพริบตาก็สามารถล้มคนพวกนั้นลงได้

ฮูหยินใหญ่ตะโกนก้องข้างกายของนางยังมีองครักษ์จากเจียงหนานที่แข็งแกร่งคนเดิมคอยให้ความคุ้มกัน 

"ปกป้องข้า ปกป้องข้า ข้าจะให้เงินทองเท่าที่เจ้าต้องการ"

หนานหงเองถึงกับมือสั่น นางคาดไม่ถึงว่าหนานอิงจะมีวรยุทธ์และเก่งกาจปานนี้ ที่ผ่านมานางและฮูหยินใหญ่ล้วนถูกหนานอิงหลอกลวงว่าเป็นสตรีอ่อนแอผู้หนึ่ง

"แม่ใหญ่นางมีวรยุทธ์ นางฆ่าคนไปมากเพียงนั้นองครักษ์ผู้นี้จะสู้ได้หรือไม่"

หนานหงหลบอยู่ด้านหลังฮูหยินใหญ่อย่างหวาดกลัว

"ไม่ต้องกลัวคนของข้านับเป็นยอดฝีมือจากแดนใต้ โจรพวกนี้ไร้ฝีมือแต่หาใช่องครักษ์ของข้าไม่"

ถึงฮูหยินใหญ่จะเอ่ยเช่นนั้นแต่หากกลับเสียงสั่นทั้งยังหวาดกลัว 

องครักษ์เมื่อรับงานแล้วย่อมทำงานจนสุดความสามารถ เขาก้าวเข้ามาเผชิญหน้ากับหนานอิงที่จับจ้องเขาด้วยดวงตาอำมหิต

"ข้าคิดเอาไว้แล้วว่าเจ้าย่อมไม่ธรรมดา ไม่ผิดจากที่คิด"

หนานอิงควงมีดคล่องแคล่วทั้งตั้งท่าเตรียมต่อสู้ 

"ข้าจะให้เจ้าได้ไปคิดสงสัยต่อในยมโลกว่าเหตุใดข้าจึงสังหารเจ้าได้ง่ายนัก"

หนานอิงเอ่ยเสียงเย็น ในขณะที่มือสังหารผู้นั้นยกมุมปากยิ้มเย็น

"จะพร่ำอยู่ไยฆ่ามันสิ"

เพียงคำพูดของฮูหยินใหญ่ที่ตะโกนออกมา คนสองคนก็เข้าปะทะกันแล้ว การต่อสู้ว่องไวจนมองไม่ทันฮูหยินใหญ่กับหนานหงแอบอยู่ที่มุมหนึ่งด้วยความหวาดกลัว

เสียงดาบปะทะกันและเสียงคนร้องด้วยความเจ็บปวดจนถึงแก่ความตายดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง สตรีทั้งสองแม้จะเหี้ยมโหดแต่มิเคยพบการต่อสู้อย่างบ้าคลั่งเช่นนี้มาก่อนในชีวิตหวาดกลัวจนแทบจะสิ้นสติแล้ว

การต่อสู้ระหว่างหนานอิงกับองครักษ์ผู้นั้นยังคงมิรู้ผลแพ้ชนะ เขาเป็นองครักษ์ระดับหัวหน้าของมือสังหารฝีมือล้ำเลิศยิ่งนัก หนานอิงเองยังเป็นสตรีพละกำลังอ่อนด้อยกว่าเขาเพียงแต่นางคล่องแคล่วกว่าจึงสามารถต่อกรเอาไว้ได้

จวบจนการปะทะผ่านไปครึ่งถ้วยน้ำชาองครักษ์พุ่งเข้าหาหนานอิงด้วยความรวดเร็วนางหลบทันแต่กลับถูกปลายดาบพาดผ่านหน้าขาจนเกิดเป็นแผลยาวโลหิตไหลย้อยออกมา