ช่วยข้าทีสองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด NC25 3P นิยาย บท 95

ยังร้ายยังมิทันได้ลงมือเลือดก็สาดนองไปทั่วพื้นห้อง โจรตาเดียวผู้ที่หนานอิงเคยหวาดกลัวนักหนาบัดนี้คุกเข่าทั้งสองข้างลงทั้งยังสั่นระริก มีดสั้นของหนานอิงถูกทาทับไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน ลูกน้องโจรอีกหลายคนที่หมายจะปลิดชีพหนานอิงกลับถูกนางแทงด้วยมีดสั้นนายตายเกลื่อนอยู่บนพื้น

ลูกน้องของโจรได้ยินเสียงกรีดร้องพลันวิ่งเข้ามาภาพที่เห็นคือหัวหน้าโจรผู้ที่เก่งกาจผู้นั้นกลับนั่งอยู่บนพื้นคุกเข่าต่อหน้าหนานอิงและร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

นางตัดเส้นเอ็นที่เข่าของโจรผู้นั้นจนมันไม่อาจขยับได้แต่ร้องด้วยความทรมาน คนที่มาทีหลังต่างหวาดผวาเมื่อเห็นสภาพนั้น ทุกคนต่างมองหน้ากันทั้งศพที่ตายเกลื่อนอยู่ตรงนั้น

บัดนี้มิมีผู้ใดกล้าอีกแล้ว ต่างคนวิ่งหนีออกมาราวกับมดแตกรังแต่พวกเขาก็มิอาจหนีพ้นเมื่อด้านนอกมีกองกำลังของอาฉีที่ตามมาคอยดักซุ่มโจมตี

เพียงเปิดประตูพวกเขาก็ถูกอาวุธลับสังหารของอาฉีพุ่งเข้าโจมตีจนถอยเข้าไปไปภายในเรือนแห่งนั้นแทบไม่ทัน เมื่อเข้ามาด้านในต่างคนต่างคุกเข่าวางอาวุธขอร้องอ้อนวอนหนานอิงให้ไว้ชีวิตพวกเขา

"ออกไปข้างนอกไม่ได้แล้ว มือสังหารจากที่ใดไม่รู้ล้อมพวกเราเอาไว้ แม่นางโปรดไว้ชีวิตเราด้วย เราเพียงทำตามคำสั่งเราไม่เคยล่วงเกินแม่นางมาก่อน โปรดไว้ชีวิตเราด้วย"

หนานอิงหัวเราะ นางกลับปามีดสั้นทั้งสองเล่มในมือออกไปมีดสองเล่มหมุนคว้างและปาดคอคนพวกนั้นจนล้มลงตายบนพื้นก่อนที่มันจะบินกลับมาหาผู้เป็นนาย

"เศษสวะเช่นพวกเจ้ามิสมควรมีชีวิตอยู่ต่อไป"

ด้านนอกเรือนแห่งนี้อาฉีกระโจนออกมาจากที่ซ่อนและบัดนี้ก็เผชิญหน้ากับองครักษ์จากเจียงหนานกลุ่มหนึ่งที่ฮูหยินใหญ่ได้จ้างเอาไว้ให้คอยอารักขา หากเป็นก่อนหน้าอาฉีคงเสียเปรียบด้วยคนพวกนี้ล้วนเป็นสุนัขลอบกัดมักใช้อาวุธลับและวิธีการที่คาดไม่ถึง

แต่ในยามนี้หลังจากได้ศึกษากระบวนท่าการต่อสู้และวิธีการของพวกเขามาไม่น้อย อาฉีและคนของนางก็สามารถจัดการคนเหล่านั้นได้โดยไม่ลำบากภายในพริบตาก็สามารถล้มคนพวกนั้นลงได้

ฮูหยินใหญ่ตะโกนก้องข้างกายของนางยังมีองครักษ์จากเจียงหนานที่แข็งแกร่งคนเดิมคอยให้ความคุ้มกัน 

"ปกป้องข้า ปกป้องข้า ข้าจะให้เงินทองเท่าที่เจ้าต้องการ"

หนานหงเองถึงกับมือสั่น นางคาดไม่ถึงว่าหนานอิงจะมีวรยุทธ์และเก่งกาจปานนี้ ที่ผ่านมานางและฮูหยินใหญ่ล้วนถูกหนานอิงหลอกลวงว่าเป็นสตรีอ่อนแอผู้หนึ่ง

"แม่ใหญ่นางมีวรยุทธ์ นางฆ่าคนไปมากเพียงนั้นองครักษ์ผู้นี้จะสู้ได้หรือไม่"

หนานหงหลบอยู่ด้านหลังฮูหยินใหญ่อย่างหวาดกลัว

"ไม่ต้องกลัวคนของข้านับเป็นยอดฝีมือจากแดนใต้ โจรพวกนี้ไร้ฝีมือแต่หาใช่องครักษ์ของข้าไม่"

ถึงฮูหยินใหญ่จะเอ่ยเช่นนั้นแต่หากกลับเสียงสั่นทั้งยังหวาดกลัว 

องครักษ์เมื่อรับงานแล้วย่อมทำงานจนสุดความสามารถ เขาก้าวเข้ามาเผชิญหน้ากับหนานอิงที่จับจ้องเขาด้วยดวงตาอำมหิต

"ข้าคิดเอาไว้แล้วว่าเจ้าย่อมไม่ธรรมดา ไม่ผิดจากที่คิด"

หนานอิงควงมีดคล่องแคล่วทั้งตั้งท่าเตรียมต่อสู้ 

"ข้าจะให้เจ้าได้ไปคิดสงสัยต่อในยมโลกว่าเหตุใดข้าจึงสังหารเจ้าได้ง่ายนัก"

หนานอิงเอ่ยเสียงเย็น ในขณะที่มือสังหารผู้นั้นยกมุมปากยิ้มเย็น

"จะพร่ำอยู่ไยฆ่ามันสิ"

เพียงคำพูดของฮูหยินใหญ่ที่ตะโกนออกมา คนสองคนก็เข้าปะทะกันแล้ว การต่อสู้ว่องไวจนมองไม่ทันฮูหยินใหญ่กับหนานหงแอบอยู่ที่มุมหนึ่งด้วยความหวาดกลัว

เสียงดาบปะทะกันและเสียงคนร้องด้วยความเจ็บปวดจนถึงแก่ความตายดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง สตรีทั้งสองแม้จะเหี้ยมโหดแต่มิเคยพบการต่อสู้อย่างบ้าคลั่งเช่นนี้มาก่อนในชีวิตหวาดกลัวจนแทบจะสิ้นสติแล้ว

การต่อสู้ระหว่างหนานอิงกับองครักษ์ผู้นั้นยังคงมิรู้ผลแพ้ชนะ เขาเป็นองครักษ์ระดับหัวหน้าของมือสังหารฝีมือล้ำเลิศยิ่งนัก หนานอิงเองยังเป็นสตรีพละกำลังอ่อนด้อยกว่าเขาเพียงแต่นางคล่องแคล่วกว่าจึงสามารถต่อกรเอาไว้ได้

จวบจนการปะทะผ่านไปครึ่งถ้วยน้ำชาองครักษ์พุ่งเข้าหาหนานอิงด้วยความรวดเร็วนางหลบทันแต่กลับถูกปลายดาบพาดผ่านหน้าขาจนเกิดเป็นแผลยาวโลหิตไหลย้อยออกมา

หนานอิงเดินคล้ายคนขาเป๋ แต่ว่าก้าวย่างมั่นคงยิ่งเข้าไปหาโจรตาเดียวผู้นั้น นางใช้ปลายมีดสั้นเชยคางของเขาขึ้น ดวงตาแดงก่ำทั้งใบหน้างามที่แปดเปื้อนเต็มไปด้วยหยาดโลหิตช่างดูน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

"เจ้าวันนั้นบอกข้ามาตามตรง ผู้ใดที่ย่ำยีข้าใช่เจ้าหรือไม่ อย่าได้คิดโกหกข้า"

โจรตาบอดคาดไม่ถึงว่าวันนี้สตรีอ่อนแอผู้นี้จะนำมีดมาจ่อคอตนเองทั้งยังเก่งกาจเช่นนี้  ส่ายหน้าตอบด้วยความสัตย์ซื่อ 

"ข้าเพียงแค่วางยาเจ้ายังมิทันได้ลงมือก็เกิดการโจมตีแล้ว พวกข้าเป็นเพียงโจรจะสู้ทหารจากกองทัพได้อย่างไร สองอ๋องนั่นที่ทำร้ายเจ้าเป็นพวกเขาแน่นอน ระหว่างทางที่ข้าซุ่มดูยังได้ยินคนของเขาพูดว่าจะพาเจ้าไปที่หอนางโลม ในยามนั้นแม้ข้าแค้นแต่ยังบาดเจ็บทำสิ่งใดไม่ได้จึงได้หนีไป ได้โปรดแม่นางปล่อยข้าเถิดข้าสัญญาว่าจะไม่ทำชั่วอีกแล้ว ข้าสัญญา ข้าในวันนั้นมิใช่คนย่ำยีท่านจริง ๆ พยานมีมากทั้งคนของข้าทั้งทหารในกองของสองอ๋องนั่นผู้ใดต่างก็รู้ ทุกคนรู้กันหมด"

เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของหนานอิงพลันดังขึ้น

"ใช่ทุกคนรู้หมด กระทั่งข้า พวกเขาเองก็เคยบอกข้าแล้วเป็นข้าเองที่โง่เง่า เป็นข้าที่หลอกตนเอง สองคนนั้นโหดเหี้ยมเพียงใดข้าย่อมรู้ พวกเขามิใช่คน ใจของพวกเขามิใช่คนเลยสักนิด ที่ข้าเป็นเช่นนี้ฆ่าคนได้โดยไม่กะพริบตาก็เพราะพวกเขามิใช่หรือ ข้ายังโง่งม ยังเชื่อว่าพวกเขาดีต่อข้า อ่อนโยนกับข้า ข้ามันโง่งม"

หนานอิงไม่มีกระทั่งหยดน้ำตาที่จะไหลแล้ว  คนเช่นนางสุดท้ายแล้วกลายเป็นสิ่งใดกัน หากนางไม่มีประโยชน์ต่อคนทั้งสองพวกเขาจะไว้ชีวิตนางหรือไม่ หากนางไม่กลายเป็นมือสังหารพวกเขาจะไยดีนางหรือไม่

คงไม่สินะ

ลู่หนิงหวังและหานเซียวหากไม่มีผลประโยชน์ล้วนไม่เคยที่จะใจดีกับผู้ใด

หนานอิงยิ้มเย็น นางค่อย ๆ ใช้มีดสั้นปาดคอของเขาแผลเพียงน้อยนิดแต่เลือดกับพุ่งกระฉูดออกมา โจรชั่วร้องอย่างทรมาน เขายกมือกุมคอตนเองด้วยเอ็นขาทั้งสองข้างถูกหนานอิงตัดขาดจึงไม่อาจเคลื่อนไหวร่างกายได้

"ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าตายง่ายเช่นนั้น ความทรมานเป็นเช่นไรก่อนตายเจ้าควรได้สำนึกรู้"

มีเพียงเสียงร้องโหยหวนจากคนผู้หนึ่งที่อยู่ด้านหลัง หนานอิงเหยียบย่างเท้าลงบนศพ ใบหน้าเยือกเย็นแต่แววตาที่เคยใสซื่อบัดนี้กลับน่าหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่งประดุจ

่