CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 27

EP27

วันต่อมา…

ของขวัญรู้สึกตัวขึ้นในเช้าของวันถัดมาเธอเปิดเปลือกตาแล้วมองออกไปผ่านรูช่องว่างประตูที่กำลังแง้ม ตอนนี้ทั้งสองกำลังนั่งกอดกันอยู่บนเตียงพร้อมกับพูดคุย คนตัวเล็กได้แต่นั่งฟังบทสนทนานั้นทั้งที่ไม่อยากจะได้ยินมันเลยสักนิด

"ดาตั้งกลับแล้วนะคะเมธ ป่านนี้คุณพ่อคงเป็นห่วงแย่ ไว้เจอกันที่มหาลัยนะคะ"

"ครับ"

"ดารักเมธนะคะ" พูดเพียงเท่านั้นนิดาก็ยื่นปากเข้าไปจุ๊บที่แก้มเมฆาก่อนจะผละกอดออกแล้วเดินลงมาจากเตียง โดยที่ร่างกายมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันเอาไว้ เธอเดินไปส่องหน้ากระจกแล้วสวมเสื้อผ้าก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาคล้องบ่าแล้วเดินออกจากห้องไป

ของขวัญรอให้เมฆาลุกออกจากเตียงแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วคนตัวเล็กก็ค่อยๆเดินออกมาจากห้องครัวด้วยร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง พลันปลายเท้าจะก้าวไปถึงหน้าประตูน้ำเสียงเรียบนิ่งก็เอ่ยขึ้น

"มาตอนไหน" ของขวัญหยุดแน่นิ่ง ดวงตาที่บวมชํ้าจากการร้องไห้มานานหันไปสบตากับเจ้าของเสียงนั้น

"หนูมาทำความสะอาดห้องให้พี่ค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะ…"

"จะเห็นไม่เห็นก็เรื่องของเธอ"

"หนูขอตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยว"

"…" ร่างเล็กหยุดแน่นิ่ง เธอรอให้เมฆาพูดออกมาว่าต้องการอะไร

"เรื่องเรา อย่าให้นิดารู้"

"หนูไม่คิดจะพูดอยู่แล้ว"

"อืม" ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงแน่นของขวัญข่มตาลงแล้วผลักประตูออก ขาเรียวก้าวออกมาด้วยสีหน้าเหม่อลอย ทำไมการรักเขาถึงได้เจ็บปวดมากขึ้นทุกวันแบบนี้กัน

สมองได้แต่คิดร่างกายก็เดินโดยปริยายจนกระทั่งกลับมาถึงที่ห้องพักตนเอง เธอจัดการทำธุระส่วนตัวให้เสร็จแล้วตรงดิ่งไปหาภูผาที่อู่ทันทีเพื่อทานข้าวเช้าด้วยกัน ทันใดที่มาถึงก็เห็นรถจักรยานยนต์หนึ่งคันจอดอยู่หน้าร้าน หญิงสาวได้แต่สงสัยก่อนจะเดินเข้าไปข้างในก็เห็นพี่ชายตนเองกำลังเช็ดทำความสะอาดอะไหล่รถยนต์อยู่

"รถใครมาจอดหน้าอู่หรอคะพี่ภู?"

"ลูกน้องพี่"

"ได้แล้วหรอคะ" ปากถามดวงตากลมโตก็กวาดมองทั่วบริเวณเพื่อมองหาลูกน้องของภูผา

"เฮีย ใช่กล่องนี้ไหม" และเสียงคุ้นหูก็เอ่ยขึ้น พร้อมกับร่างหนาที่สวมเพียงเสื้อกล้ามสีขาวเพียงตัวเดียวชายหนุ่มเดินมาพร้อมกับกล่องอุปกรณ์การซ่อมที่นำมาจากห้องเก็บของ

"ใช่อันนั่นแหละ"

"พี่เบ…"

"รู้จักหรอ?" ภูผาถามน้องสาวด้วยแววตาสงสัย

"รู้จักค่ะ รุ่นพี่สมัยมัธยมตอนนี้ก็เรียนมหาลัยเดียวกัน"

"ผมวางไว้ตรงนี้นะครับ" ว่าแล้วก็วางกล่องอุปกรณ์เอาไว้ข้างซากรถยนต์เก่า

"มานี้หน่อย สนิทกันถึงขั้นไหนแล้ว" ภูผากวักมือเรียกเบตอง เจ้าของความสูงราวร้อยแปดสิบห้าจึงเดินมาหยุดข้างกายภูผาแล้วแขนแกร่งก็ยกขึ้นคล้องคอเบตองด้วยความสนิทสนม

"รู้จักมานานแล้วแต่เราพึ่งเคยเจอกันเมื่อวันก่อนนี้เอง"

"พี่ภูรู้จักพี่เบหรอคะ" ของขวัญได้แต่กะพริบตามองด้วยความสงสัย

"ลองนึกดูให้ดีสิ ว่าตาคนนี้มันเป็นใคร"

"…" หญิงสาวนึกตามคำพูดของภูผาพลางนึกย้อนเหตุการณ์ไปเมื่อหลายปีก่อนตอนเธอยังอยู่มัธยมต้น คล้องคอกันด้วยท่าทางสนิทสนมแถมยังเรียกว่าเฮียมีอยู่คนเดียวที่เรียกภูผาว่าเฮียแบบนี้…

"พี่เบคือผู้ชายคนนั้นหรอคะ" เธอตกใจไม่น้อยมือบางยกขึ้นปิดปากตนเองแล้วเบิกตากว้าง เบตองคือลูกน้องภูผาตั้งแต่อยู่มัธยมต้นและเคยคุยกับของขวัญอยู่สองสามครั้งแต่เธอจำไม่ได้เพราะเบตองเปลี่ยนไปอย่างมาก เบตองไม่ยอมบอกแถมยังเก็บเงียบแสดงว่าที่ปลอมเป็นคุณหมีเพราะรู้จักของขวัญก่อนหน้านั้น ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างที่เขาเคยบอกจริงๆ

"ใช่ไง…พี่รู้แล้วว่าเราเรียนที่เดียวกันทั้งตอนมัธยมและตอนมหาลัยพี่แค่อยากรู้เท่านั้นว่าขวัญจะจำเบตองได้รึเปล่า"

"เจ้าเล่ห์ทั้งคู่เลยนะคะ"

"พี่กับเบแค่ทำงานกันเป็นทีม เบเล่าให้พี่ฟังหมดแล้วนะว่าขวัญเจออะไรมาบ้าง"