CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 28

EP28

เมฆากระซิบบอกให้ได้ยินกันแค่เพียงสองคนก่อนจะผละร่างกายถอยห่างออกจากของขวัญ แล้วเดินชนไหล่เบตองเพื่อจะเข้าไปในรถของตนเอง เบตองมองตามร่างเมฆาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ชายหนุ่มจึงเข้าไปพยุงของขวัญให้ลุกขึ้นในขณะที่คนในรถกำลังบีบแตรไล่ทำให้เป็นที่จับตามองของคนในคณะ

"ลุกไหวมั้ย" ถามเสร็จก็อุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาในอ้อมกอดเพื่อพาเธอหลบจากทางรถวิ่งของเมฆา ภาพของสองคนตรงหน้าที่ถึงเนื้อถึงตัวทำให้เมฆาบีบพวงมาลัยแน่นก่อนจะเหยียบคันเร่งแล้วขับผ่านตรงนั้นมา

"พี่เบหนูเดินเองได้ค่ะ"

"แค่ลุกยังไม่ไหว เดี๋ยวฉันพาไปห้องพยาบาล"

"หนู…"

"อย่าดื้อ" ของขวัญรีบงับปากในทันใดเมื่อสีหน้าเบตองเริ่มจริงจัง เธอปล่อยให้ชายหนุ่มอุ้มตนเองไปแบบนั้นจนกระทั่งถึงห้องพยาบาล เบตองก็วางคนตัวเล็กเอาไว้บนเตียงก่อนจะเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาให้แล้วย่อลงตรงหน้า

"พี่อย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะคะ คนแบบนั้นไม่ควรไปยุ่งด้วยเลย"

"ก็มันชอบหาเรื่องเธออยู่ตลอด"

"หนูชินแล้วค่ะ"

"เพราะเอาแต่พูดแบบนี้ไง มันถึงได้ใจ" เบตองพูดในขณะที่บรรจงทำแผลให้เธอ

"หนูทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว"

"ไม่ต้องยอมมันขนาดนั้นก็ได้นะ สู้บ้าง"

"ชีวิตหนูอยู่ในกรรมมือของเขาค่ะ คนอย่างเราจะสู้อะไรคนอย่างเขาได้"

"คนอย่างเรามันทำไม ก็คนเหมือนกัน สองตา สองแขน สองขา หรือว่ามันมีสามตาแบบนั้นหรอ"

"พี่เบโกรธหนูหรอคะ"

"ฉันโกรธตัวเองมากกว่าที่เมื่อกี้ไม่ต่อยหน้ามันไป เห็นอยู่ว่าจงใจ" เบตองทนรับฟังทุกครั้งตอนที่ของขวัญมาระบายกับตนเองผ่านข้อความ เขาไม่ชอบแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะปิดซ่อนตัวตนเองเอาไว้อยู่ ทั้งที่มีโอกาสแล้วก็พลาดจะซัดหมัดเข้าหน้าเมฆาให้สาสมกับสิ่งที่เขาทำกับของขวัญ ถึงจะเป็นลูกคนใหญ่คนโตแล้วคิดจะทำอะไรก็ได้แบบนั้นหรอ ไม่หรอก…เขาคนนึงที่ไม่ได้กลัวเมฆาเลยแม้แต่น้อย

"หนูขอโทษนะคะ หนูแค่ไม่อยากทะเลาะกับเขาให้เป็นเป้าสายตาของนักศึกษาคนอื่น"

"ไม่ต้องขอโทษฉันหรอก แค่หัดสู้มันบ้าง ถ้าเฮียรู้เรื่องนี้คิดว่าเรื่องจะจบมั้ย"

"พี่เบอย่าบอกพี่ภูเลยนะคะ หนูจะพยายามปกป้องตัวเองให้มากกว่านี้ค่ะ"

"ไม่ใช่แค่ปกป้อง ต้องรักตัวเองให้มากกว่าที่รักมันสิ"

"…" ของขวัญนิ่งเงียบ ทั้งสองสบตากันก่อนที่หญิงสาวจะเป็นคนหลบสายตานั้น คำพูดของเบตองมันทำให้ใบหน้าชาไปหมด แต่มันก็จริงเธอควรรักตัวเองให้มากกว่าหน่อยอย่าปล่อยให้ใครมาทำร้ายง่ายๆ

"ฉันรู้ว่าเธอรักมันมาก แต่ถ้าทำได้ก็ตัดใจเถอะนะ คนที่รักเธอเขาก็ยังคงรออยู่" พูดเท่านั้นเบตองก็วางก้านสำลีลงถาดก่อนจะหยิบพลาสเตอมาติดแผล ทำทุกอย่างเสร็จร่างหนาก็เดินเอาอุปกรณ์ไปเก็บแล้วเดินออกจากห้องไป ของขวัญได้แต่มองตามและคิดว่าเบตองคงกำลังโกรธตัวเอง เธอนั่งคิดอยู่เพียงลำพังก็ลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องพยาบาลเพื่อไปหาโยเกิร์ตที่ตึกเรียน

•••

"เมธรู้จักน้องคนนั้นหรอคะ?" นิดาถามออกมาในตอนที่เดินเข้ามาในห้องชมรมของนักศึกษาเกรดเอ

"เปล่า"

"แล้วทำไมเมธถึงไปแกล้งน้องเขาแบบนั้นล่ะ" เธอยังไม่หยุดถามก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงที่โซฟาแล้วตวัดขาเรียวขึ้นพาดกัน

"ก็เขาขวางทาง"

"แต่ดาไม่เห็นน้องขวางทางเลยนะคะ เราอยู่ตั้งไกลแต่เมธก็เหยียบคันเร่ง…"

"กำลังจะบอกว่าเมธสนใจ?" เมฆาหันกลับไปถามนิดาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"ค่ะ"

"หึ…"

"มันตลกหรอคะที่ดาคิดแบบนี้"

"ไม่มีวันนั้นหรอก" ชายหนุ่มตอบออกมาอย่างมั่นใจแล้วเดินไปหย่อนตัวนั่งลงข้างกายแฟนสาว

"ดาก็คิดแบบนั้น เมธรักดาจะตาย ไม่มีทางสนใจคนอื่นหรอก" นิดาบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะยื่นมือไปบีบแก้มเมฆาเล่น ซึ่งใบหน้าของเขาไม่ชอบให้ใครมายุ่งเท่าไหร่ยกเว้นนิดา

"ครับ"

"ใกล้จะถึงเวลาเรียน ดาไปก่อนนะคะ ไว้เจอกันตอนเย็นค่ะ" ว่าแล้วนิดาก็ยื่นใบหน้าเข้าไปจุ๊บแก้มเมฆา เธอหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินออกมาจากห้องชมรมและในตอนนั้นเองก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เอ็มเจเดินเข้ามาในห้อง

"ใครวะ"

"แฟนกู"

"แฟน?"

"อืม"

"มึงเคยมีแฟนด้วยหรอ แล้วเด็กนั้นล่ะ"

"ไม่ได้ชอบ" ตอบด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่งก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วส่งรูปใครบางคนเข้าเครื่องเอ็มเจ