CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 34

EP34

2 วันต่อมา

โรงพยาบาล

"เมธคะ วันนี้ดาซื้อกับข้าวมาให้ ดาสั่งให้ร้านระวังเรื่องกุ้งเป็นพิเศษเลยนะ…" เสียงนิดาหยุดเพียงเท่านั้นเมื่อผลักประตูเข้ามาในห้องของเมฆาแล้วไม่พบร่างหนานอนอยู่บนเตียงเหมือนอย่างวันก่อน

เธอจมอยู่กับความสงสัยก่อนจะเดินหาเมฆาทั่วห้องแต่ก็ไม่พบ ด้วยความสงสัยหญิงสาวจึงเดินออกมาจากห้องเพื่อมาติดต่อพยาบาลที่ดูแลเมฆา

"ขอโทษนะคะ ผู้ป่วยห้องศูนย์สามไปไหนแล้วค่ะ"

"คุณเมฆาออกไปจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืนก่อนแล้วค่ะ"

"ไปไหนหรอคะ"

"ไม่ได้บอกค่ะ พอคุณหมอบอกว่าหายดีแล้วคุณเมฆาก็ขอตัวกลับเลย"

"ขอบคุณค่ะ" สติเลือนรางกับคำพูดของพยาบาลวัยกลางคนที่บอกว่าเมฆาออกไปแล้ว กลับไปกรุงเทพแบบนั้นหรอ แล้วทำไมไม่บอกกันสัก คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวก่อนจะหมุนตัวแล้วทิ้งอาหารมื้อเช้าลงถังขยะ แบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรจากทิ้งกันไว้

นิดาได้แต่เก็บซ่อนความโกรธเอาไว้ภายในใจก่อนจะล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายเพื่อต่อสายหาผู้เป็นพ่อ ไม่นานปลายสายก็กดรับ

(ว่าไงดา พ่อกำลังยุ่งกับงานอยู่)

"เมธทิ้งดากลับกรุงเทพไปก่อนแล้วค่ะ"

(มีปัญหาอะไรกันอีกรึเปล่า)

"ดาไม่รู้ว่าเมธแพ้กุ้งเลยให้เมธทานหลังจากนั้นเมธก็เข้าโรงพยาบาลและขอนอนอยู่คนเดียว พอดามาเยี่ยมอีกทีพยาบาลก็บอกว่าเมธกลับไปแล้วโดยที่ไม่บอกดาสักคำ"

(แล้วทำไมเมฆาถึงกินทั้งที่รู้ว่าตัวเองแพ้)

"ดาก็ไม่ทราบค่ะ"

(ระวังตัวเองกว่านี้หน่อยนะดา เมฆาไม่ใช่คนโง่ แล้วพ่อจะรีบจัดการทุกอย่างให้)

"ค่ะ ดาจะระวังกว่านี้ ช่วยส่งคนมารับดาด้วยนะคะ"

(แล้วพ่อจะส่งคนไปรับ)

"งั้นแค่นี้ก่อนนะคะคุณพ่อ"

หลังคุยโทรศัพท์กับผู้เป็นพ่อเสร็จนิดาก็กดวางสายแล้วหย่อนมือถือลงที่เดิม…

•••

กรุงเทพ

สายการบิน Wine Ocean

"นายมาหาฉันถึงที่นี้มีเรื่องสำคัญอะไรล่ะ" เจนนี่เอ่ยถามในขณะที่เดินเข้ามาในห้องพักของกัปตันหลังจากที่เธอบินกลับมาจากไฟท์โตเกียวที่ญี่ปุ่น

"มีเรื่องอยากให้จัดการ" ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแล้วหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาสีเทา

"เรื่องอะไร" เธอถามแล้วทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามในชุดยูนิฟอร์มของนักบิน

"คลิปหลุดของนิดา"

"ทำไมล่ะ อยากจะรู้อะไรอีกเรื่องมันหลายปีแล้วไม่ใช่หรอ"

"ฉันอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับที่มาของคลิปหลุดนิดา"

"นิดาเคยแถลงข่าวว่าเป็นการจัดฉาก"

"คิดแบบนั้นหรอ"

"สงสัยอะไร"

"หลายอย่าง" เมฆาตอบแล้วทิ้งแผ่นหลังเอนกับผนักเก้าอี้มีหลายเรื่องที่ยังสงสัยอยู่ในหัวและต้องหาคำตอบ เขาหนีนิดากลับมาเพราะหมดอารมณ์เที่ยวความสนใจมันอยู่กับใครบางคนมากกว่า

"ไหนเล่ามา จะได้ช่วยสืบให้ได้"

"ตามหาผู้ชายคนนึงให้ที"

"ใคร"

"ธนากร พ่อของดาเสียชีวิตไปเมื่อหกปีที่แล้ว"

"จะเอาอะไรกับคนตาย"

"สืบเรื่องครอบครัวเขาให้ละเอียด มันมีผลประโยชน์กับฉัน"

"จะจัดการให้แล้วกัน"

"อืม" เมฆาตอบแค่นั้นก็หยัดกายลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินออกจากห้องพักของนักบินไป ชายหนุ่มเดินตรงดิ่งมาที่รถของตนเองแล้วสอดตัวเข้าไปนั่งข้างในพลันโทรศัพท์มือถือก็มีสายเรียกเข้า สายตาคมกริบปรายมองพอเห็นรายชื่อก็ถอนหายใจออกมาแล้วกดตัดสายทิ้ง มือหนาหยิบไดอารี่ของใครบางคนที่พกติดตัวไว้ตลอดขึ้นมาอ่าน

ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีที่แล้วเขาคบกับนิดาตอนนั้นยังเป็นความลับอยู่ ตลอดทุกครั้งการซ้อมบาสหลังเลิกเรียนก็มักจะมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคอยซื้อขนมและนํ้ามาให้

"เลิกเรียนวันนี้เข้าร้านเกมกันไหม"

"ไม่เอาว่ะ กูมีนัดกับแฟน" เสียงบอมกับนนท์คุยกันในขณะที่กำลังหมุนลูกบาสในมือเล่น สองหนุ่มกอดคอกันแล้วเดินตามหลังเมฆาในชุดนักเรียนชุ่มเหงื่อ

"เห้ย! น้องคนนี้อีกแล้วหรอ" บอมทักถ่วงเมื่อเห็นเมฆาหยุดเดินอยู่ต่อหน้าของขวัญที่สวมแว่นตาหนาเต๊าะ เธอมักจะเอาของกินมาให้เวลานี้เพราะช่วงแรกที่เริ่มเล่นจะมีเด็กนักเรียนหญิงมากมายมารุม ของขวัญจึงไม่กล้าและแอบมองอยู่ห่างๆ

"งั้นไว้เจอกันนะคุณเมธ" เป็นนนท์ที่บอกแล้วสองคนนั้นก็เดินห่างออกไปยังที่อื่น ทำให้ช่วงเย็นของวันนี้เหลือเพียงเมฆาในวัยมัธยมปลายและเด็กสาววัยมัธยมต้นที่ยืนอยู่ตรงหน้าของกันและกัน