CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 35

EP35

ปากหยักกดจูบสลับกับดูดเม้มลิ้นนุ่มไปด้วยแล้วเปลี่ยนเป็นจูบที่เร้าร้อนเพิ่มมากขึ้น ของขวัญพยายามปิดปากดันสัมผัสจากลิ้นหนาแต่ก็ไม่เป็นผล เมฆาใช้มือบีบใต้คางมนแล้วตวัดลิ้นดูดเลียอย่างมูมมามจนเกิดเสียงลากมกขึ้นภายในห้อง

"อื้อ!" เสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอเพื่อท้วงคนบนร่างให้หยุดการกระทำ ในขณะที่มือหนาสอดเข้าใต้ศีรษะทุยแล้วกดให้อยู่แน่นิ่ง

"อื้ม~" น้ำเสียงทุ่มตํ่าคำรามในลำคอตอนนี้อารมณ์ของเขาเริ่มอยากทำมากกว่าจูบแล้ว ก่อนจะห้ามเอาไว้ไม่อยู่เมฆาจึงยอมหยุดการกระทำแล้วหลุบตามองใบหน้าหวานที่ริมฝีปากกำลังแดงระเรื่อจากการถูกกดจูบ

"พี่มาทำไม"

"ทำไมฉันจะมาหาเมียตัวเองไม่ได้"

"หนูไม่ใช่เมียพี่ ไม่อยากเป็นด้วยค่ะ" ของขวัญตอบแล้วใช้มือดันอกแกร่งออกสุดแรงแต่ก็ไม่ได้ผลเมื่อแรงของคนตัวเล็กไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านอะไรเลย

"ที่ไม่อยากเป็นเพราะเธออยากเป็นของคนอื่นมากกว่า"

"ถ้าจะมาหาเรื่องกันก็กลับไปเถอะค่ะ"

"ฉันไม่ได้มาหาเรื่อง"

"ตอนนี้มันต่างตรงไหนค่ะ"

"เธอไม่เหมือนคนเดิมที่ฉันเคยรู้จักเลยนะ"

"หนูยังเป็นคนเดิม แค่หัวใจไม่ได้อยู่ที่เดิมแค่นั้นค่ะ"

"แท็กไอจีมันลงสตอรี่คืออะไร?" จากที่พยายามคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ให้แสดงออกมามากเกินไปก็ทำไม่ได้ คำพูดของขวัญทำให้ชายหนุ่มกระวนกระวายมากยิ่งขึ้น

"เรื่องส่วนตัวของหนู"

"จะไม่ตอบงั้นสิ"

"ค่ะ"

"เธอกำลังท้าทายฉันรู้ตัวรึเปล่า"

"หนูไม่ได้ท้าทายใครทั้งนั้นช่วยปล่อยด้วยค่ะ แล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องท้าทายพี่ด้วย" ของขวัญแค่อยากให้เมฆาออกไปจากชีวิตตัวเองสักที เธอเหนื่อยที่จะคอยมารับมือกับคนอย่างเขาแล้ว

"ตอบมาแค่คำเดียว"

"จะให้หนูตอบอะไร…"

"ชอบมันใช่มั้ย"

"ถ้าตอบว่าใช่พี่จะเลิกยุ่งรึเปล่า"

"คิดว่าไง" เมฆาขบกรามแน่นแล้วเผลอบีบแขนเล็กสุดแรงจนใบหน้าหวานเริ่มเบ้ด้วยความเจ็บ

"หนูเจ็บ"

"…" ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพียงปล่อยมือออกจากเเขนเรียวแล้วเดินออกไปเปิดประตู แต่พอจะเปิดประตูก็ถูกเปิดออกเสียก่อนเป็นภูผาที่ยืนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นเขาพึ่งนึกได้ว่าตนเองมีสำรองในห้องเก็บอุปกรณ์จึงตีรถกลับคืนมา

"มาทำไม" ภูผาเอ่ยถามแล้วปรายตามองสภาพของน้องสาวตนเอง

"มีธุระ"

"กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึง" ภูผาอดกลั้นอารมณ์โกรธของตนเองเอาไว้ ชายหนุ่มมองรอยแดงที่คอกับการหลบสายตาของขวัญก็พอจะรู้แล้ว

"สามนาที"

"ที่จริงกูก็มีบางอย่างอยากจะคุยกับมึงเหมือนกัน ตามมา" ว่าแล้วภูผาก็เดินนำเมฆาไปยังหลังอู่ซ่อมเพื่อคุยธุระกันอย่างที่เมฆาบอก พอมาถึงหลังอู่ก็เป็นภูผาที่เป็นฝ่ายเริ่มถามก่อน

"คิดว่าเป็นลูกคนใหญ่คนโตแล้วจะทำอะไรกับขวัญก็ได้แบบนั้นหรอ"

"ทำอะไร"

"ทำเหี้ยใส่น้องกูไง!"

หมับ! ภูผาคว้าคอเสื้อเมฆาเข้ามาแล้วตะคอกอย่างคนที่หมดความอดทนเขาอดกลั้นมานานมากพอแล้วกับการได้ยินว่าของขวัญถูกเมฆากลั้นแกล้งมาตั้งแต่สมัยมัธยมจนมันกลายเป็นฝันร้ายของเด็กผู้หญิงคนนึงมาตลอด ไหนจะเรื่องที่เมฆาเข้าใจผิดแล้วไปลงที่ของขวัญแทน

"มึงสารภาพมาว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมามึงไม่เคยเลิกยุ่งกับของขวัญเลย?!"

"อืม"

"มึงต้องการอะไรอีกวะ ความจริงก็รู้แล้วทำไมไม่ออกไปจากชีวิตน้องสาวกูสักที มึงจะทำให้ขวัญทรมานไปอีกนานเท่าไหร่ ผู้หญิงตัวเล็กๆที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยแล้วก็รักมึงมากด้วย ทำไมขวัญต้องมาเจออะไรแบบนี้ทั้งที่กูผิดคนเดียววะ" ภูผาตะคอกออกมาไม่หยุด มือยังคงคอยกระชากเสื้อเมฆาอยู่ตลอดทุกคำพูดในขณะที่คนฟังยังทำหน้านิ่ง

"…"

"กูถามว่าขวัญผิดอะไร ผิดหรอที่น้องกูรักมึง!"

"ไม่ใช่"

"แล้วเพราะอะไรมึงถึงไม่ยอมหยุดสักที"

"ไม่รู้…" เมฆาเองก็ยังสงสัยว่าเขาทำแบบนี้กับของขวัญไปเพื่ออะไร ชายหนุ่มรู้เพียงแค่ว่าไม่อยากเห็นเธอไปชอบหรือรักคนอื่น อยากให้ของขวัญสนใจแค่ตัวเองเพียงคนเดียว

"แม่งเอ่ย!" ภูผาหมดความอดทนซัดหมัดเข้าหน้าเมฆาสุดแรงจนเกิดรอยเลือดที่มุมปาก เมฆาไม่ได้สู้กลับปลายนิ้วแกร่งเพียงลูบคางตัวเองแล้วเพ่งมองเลือดบนนิ้ว

"…"

"อย่าให้กูเห็นอีกว่ามึงมายุ่งกับขวัญ ต่อให้มึงจะเป็นใครถ้ามาทำร้ายขวัญกูก็ไม่กลัวทั้งนั้น" ภูผาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็เตรียมจะหมุนตัวเดินออกจากบริเวณหลังอู่ซ่อมแต่เสียงของเมฆาก็เอ่ยเรียกเอาไว้ก่อน

"ปิดบังอะไรไว้กันแน่"

"เรื่องอะไร?"