CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 44

EP44

"พูดอะไร แฟนหนูยืนอยู่ตรงนี้ พี่มีแฟนอยู่แล้วก็กลับไปหาคนของตัวเองสิ มายุ่งวุ่นวายกับเราทำไม" แววตาของของขวัญบ่งบอกออกไปชัดเจนว่าเธอเหลืออดกับเมฆาแล้ว และสิ่งที่ได้ยินก็ทำเอาเขาหน้าชาไปหมด

"เธอตบฉัน เพราะมันหรอ?" เมฆาขบกรามแน่น ของขวัญไม่เคยกล้าทำอะไรแบบนี้ใส่เขามันเป็นครั้งแรก

"ถ้าหนูไม่ตบ แล้วพี่จะหยุดไหม ไปสักที อย่ามายุ่งกับหนู"

"ฉันคงไปไหนไม่ได้ ถ้าไม่ได้เอาเลือดหัวมันออก"

"ไอ้เชี่ยเมธ!" เมฆากำลังจะเข้าไปทำร้ายเบตองด้วยอาการคลุ้มคลั่งแต่เสียงของฟีฟ่าก็แทรกเข้ามาก่อน เขามาพร้อมกับภาคิณ สองหนุ่มรีบเข้ามาจับแขนเมฆาเอาไว้คนละข้างแล้วล็อกเอาไว้แน่น

"มึงหยุดบ้าดิ!" เอ็มเจตวาดเสียงดัง ในตอนที่เมฆากำลังดิ้นสุดแรงแล้วมองของขวัญด้วยสายตาเจ็บปวด ยิ่งเห็นเธอปกป้องเบตองเขาก็ยิ่งเหมือนคนบ้ามากขึ้นกว่าเดิม

"ปล่อยกู"

"แหกตาดูหน่อย คนมุงดูหมดแล้วมึงทำเหี้ยอะไร"

"กูบอกให้ปล่อยกู"

"มึงหยุดบ้าก่อน แล้วกลับไปสงบสติอารมณ์"

"…" สิ้นเสียงพูดเอ็มเจและฟีฟ่าก็ออกแรงลากร่างเมฆาออกมาจากใต้ตึกท่ามกลางสายตาของนักศึกษาหลายคนที่ยืนมุงดู ของขวัญถอนหายใจออกมาร่างกายทรุดลงบนพื้นอย่างคนหมดเรี่ยวแรง เบตองจึงพยุงคนตัวเล็กขึ้นแล้วประคองเธอเดินออกมาจากสถานที่ตรงนั้น ชายหนุ่มพาของขวัญมายังสนามบาสส่วนกลางของมหาลัยที่เคยมาด้วยกันบ่อยครั้ง

"เข้ามาห้ามทำไม เธอเลยเจ็บตัวเพราะฉัน" เบตองพยุงร่างกายของขวัญนั่งลงบนแสตนแล้วเอ่ยถามออกไป

"พี่ต่างหากที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะหนู"

"เป็นแผลเลยเห็นมั้ย ทีหลังไม่ต้องทำแบบนี้อีกแล้วนะ" มือหนายื่นมาแตะมุมปากของขวัญเบาๆด้วยสีหน้าเป็นห่วง

"หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ เจ็บนิดเดียว" เธอบอกให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าสบายใจ เจ็บภายนอกคงไม่เท่าไหร่แต่เธอเจ็บภายในใจมากกว่า

"เจ็บนิดเดียวอะไรเลือดไหลเยอะขนาดนี้" ว่าแล้วชายหนุ่มก็หยิบผ้าเช็ดหน้าส่วนตัวของตนเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขาค่อยๆเช็ดตามมุมปากให้ของขวัญด้วยความอ่อนโยน

"ทำไมเขายังคอยหาเรื่องหนูอยู่ตลอด หนูแค่อยากมีความสุขบ้างก็แค่นั้นเอง"

"ต่อไปนี้ถ้าเธอตัดขาดจากเขาได้ ก็อาจจะมีความสุขก็ได้นะ"

"หนูทำทุกวิถีทางแล้วค่ะ แต่พี่เมฆาไม่ยอมหยุดสักที"

"ที่ทำวันนี้ รู้ตัวไหมว่าเก่งมาก"

"ทำไมคะ"

"ของขวัญที่ฉันเคยรู้จักไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับมันแต่วันนี้เธอกล้าตบหน้า"

"หนูแค่หมดความอดทนกับเขาแล้วจริงๆ" เหมือนสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในอกมาตลอดถูกระบายออกมาด้วยการตบเมื่อกี้ เธอก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่ากล้าทำแบบนั้นไปได้ยังไงรู้เพียงแค่ว่าพอเห็นเบตองถูกทำร้ายร่างกายต่อหน้าแล้วมันทนมองแน่นิ่งอยู่ไม่ได้

"ฉันอยากให้เธอสู้ต่อไปนะ ทำให้มันรู้สึกถึงความเจ็บเหมือนที่มันเคยทำกับเธอหน่อย"

"หนูไม่มีอะไรต้องเสียแล้วค่ะ ต่อให้จะเป็นยังไงต่อไปหนูก็จะจบเรื่องนี้ให้ได้" ของขวัญบอกด้วยแววตาแน่วแน่ ทำให้เบตองแอบดีใจอยู่ภายในอกที่เห็นเธอเข้มแข็งมากขึ้นกว่าเดิม

•••

ชมรมนักศึกษาเกรด A

"มึงเสียสติไปแล้วรึไง ไปมีเรื่องใต้ตึกแบบนั้นพ่อมึงรู้ขึ้นมาจะทำยังไง?" ฟีฟ่าถามเมฆาที่กำลังนั่งหน้านิ่งสงบสติอารมณ์อยู่บนโซฟาภายในห้องชมรมโดยมีเอ็มเจคอยนั่งจ้องหน้า รวมถึงภาคิณที่กำลังยืนกอดอกเอนหลังพิงกับขอบโต๊ะฟังเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

"รู้ก็ช่างหัวดิ"

"แล้วมึงไปวอแวอะไรกับน้องเขา" เป็นเสียงเอ็มเจที่พูดขึ้น มีรุ่นน้องวิ่งมาบอกพวกเขาว่าเมฆากำลังมีเรื่องอยู่ใต้ตึกทั้งสองจึงรีบวิ่งเข้าไปห้ามเอาไว้ เพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องขึ้น

"…" เมฆาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาระบายความหงุดหงิดแล้วเสยผมหน้าขึ้น ในสมองของเขายังมีภาพของขวัญที่กำลังปกป้องเบตองวกวนอยู่ตลอด

"มึงเงียบแบบนี้ พวกกูก็ช่วยอะไรไม่ได้นะ"

"กูพูดแล้วพวกมึงจะช่วยอะไรได้"

"อย่างน้อยๆก็จะได้รู้ว่าอาการคลุ้มคลั่งที่มึงเป็นอยู่เพราะอะไร" เอ็มเจตอบ

"แค่ไม่ชอบหน้าไอ้เหี้ยนั้น"

"ที่มึงบอกไม่ชอบเนี่ยเพราะเหตุผลอะไร ไม่ชอบหรือหวงก้างวะ?" เป็นภาคิณที่ถามขึ้น การที่เมฆาแอบเฝ้ารอของขวัญตั้งแต่เช้าแล้วตามเขาอยู่ตลอด พอเห็นอยู่กับเบตองก็เกิดอาหารหมาหวงก้างเข้าไปหาเรื่องอย่างไม่คิดอะไร

"ปกติไม่เคยดิ้นเพราะเรื่องอะไรได้ง่ายขนาดนี้"

"…"

"สรุปมึงชอบของขวัญหรอวะ แล้วที่คบกับนิดาคืออะไร?" ฟีฟ่าพูดขึ้นมาก่อนและเช่นเดิมเมฆายังคงเงียบ เอ็มเจจึงตั้งคำถามต่อ ท่าทางของเพื่อนสนิทตนเองมันมองออกง่ายจะตายไปว่าหวงของขนาดไหน

"หยุดถามมากสักที"

"บอกมาได้แล้ว ดาตายเพราะอะไรกันแน่"

"เธอตายเพราะบังเอิญรู้ความลับระหว่างพ่อมึงกับพ่อนิดา เธอเลยถูกสั่งเก็บโดยจัดฉากว่าเป็นการฆ่าตัวตายและแพะรับบาปก็เป็นกู"

"แล้วมึงรู้ได้ยังไง" รู้ความลับระหว่างเดชาและกวี คงเป็นการทุจริตเบื้องหลังของทั้งสองที่ทำร่วมกัน

"กูรู้จักกับดาก่อนร่วมงานกันแค่สองวัน เธอถูกตามฆ่าเลยต้องการเงินที่จะหนีเลยตกลงรับงานนี้"

"เขาเล่าให้ฟังหมดเลยสินะ"

"เธอบอกกูว่าไม่รู้ว่าตนเองจะตายตอนไหน แต่ไม่อยากตายไปพร้อมกับความเลวของคนทั้งสองเลยตั้งใจบอกเรื่องนี้กับกู ขอแค่ใครก็ได้ที่กุมความลับนี้ไว้แล้วพร้อมจะเปิดโปง"

"…" เมฆานิ่งเงียบ มือหนากำหมัดเข้าหากันแน่นถึงความรู้สึกตอนนี้จะไม่ได้รักนิดาแล้วแต่ก็รับความโหดร้ายของทั้งสองคนไม่ได้

"มึงเก็บเป็นความลับด้วยล่ะ จัดการเรื่องทุกอย่างด้วย"

"อืม"

"แล้วข้อตกลงของกูกับมึง หวังว่ามึงจะมีความเป็นลูกผู้ชายพอ" ภูผาพูดแค่นั้นก็หยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้แต่เสียงของเมฆาก็พูดดักเอาไว้ก่อน

"ถามอะไรหน่อย"

"อะไร?"

"มึงรู้จักขวัญดีกว่าใครใช่ไหม"

"ใช่"

"น้องมึง…"

"…"

"ยังรักกูอยู่ไหม"

"คนที่เคยอยู่ในกรงที่มีแต่หนามแล้วเขาก้าวออกมาได้มึงคิดว่าเขาจะเอาตัวเองกลับไปทรมานอีกไหม คำตอบก็คงจะชัดเจนแล้วนะ ว่าขวัญเลือกทางไหน…" ใช่…เธอก็คงจะเลือกทางเดินที่ไร้ความเจ็บปวดนั้นก็คือการอยู่กับเบตองมากกว่า สิ่งที่ได้ยินจากปากภูผาทำให้เมฆาแน่นิ่ง อยู่ๆหัวใจของเขาก็คล้ายกับว่าจะแตกสลายออกมาเป็นชิ้น เธอไม่เหลือเยื่อใยอะไรให้เลยแบบนั้นหรอทั้งที่ในอารี่เธอเขียนถึงเขาเป็นร้อยหน้า มีรูปของเขาติดเป็นร้อยแผ่น ทุกความทรงจำของเธอมันก็มีแค่เขามาตลอดแต่มันก็คงจะจบลงแล้ว เพราะเขาเองก็เป็นคนสร้างความทรงจำอันแสนเจ็บปวดให้เธอเหมือนกัน…

•••

พี่เมธต้องทำใจ55555555555555555555