CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 45

EP45

คอนโดมิเนียม

กลางดึกในวันเดียวกันเมฆามาหยุดที่หน้าห้องฟีฟ่าหลังจากไปดื่มมา มือหนายกขึ้นเคาะจนเจ้าของห้องต้องออกมาเปิด

"มึงมาเคาะห้องกูกลางดึกนี้ว่างมาก?" ฟีฟ่าถามออกไปแล้วเพ่งสายตามองสภาพของเมฆาที่กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยคละคลุ้งทั่วตัวของเขา

"ขอเข้าไปหน่อย"

"เมาก็กลับไปนอนห้องตัวเอง ทำตัวเหมือนผีเร่ร่อนไปได้"

"กูเพื่อนไหม?" เมฆาถามออกไปแล้วมองหน้าฟีฟ่าด้วยสายตาเรียบนิ่ง ทำให้ชายหนุ่มต้องหลีกทางให้คนเมาเข้ามาในห้อง

"เป็นเหี้ยอะไรอีกล่ะ ถึงได้ดื่มหนักขนาดนี้" ถามเสร็จก็หย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาส่วนเมฆาก็ทิ้งตัวนอนลงตามแนวยาวของที่นั่ง แขนยกขึ้นก่ายหน้าผากตนเองอย่างคนคิดหนัก

"แค่อยากเมา"

"เรื่องเมื่อเช้ารึเปล่า" ฟีฟ่าอดที่จะถามออกไปไม่ได้

"อืม" เมฆาขานรับในลำคอในขณะที่เปลือกตายังคงปิดลงอยู่ ในสมองของเขามีแต่เรื่องของขวัญ ยิ่งยอมตอบตกลงยอมรับข้อเสนอของภูผาก็ดูเหมือนว่าจะทำอย่างที่รับปากไว้ไม่ได้

"เจ็บสิท่า เกิดมาพึ่งเคยโดนผู้หญิงตบสินะ"

"เธอไม่เคยทำแบบนี้"

"คนมันหมดความอดทนทำได้ทุกอย่างแหละ มึงเข้าไปต่อยแฟนน้องขนาดนั้นก็สมควรโดนแล้ว"

"แฟนแล้วยังไง กูเป็นมากกว่านั้น"

"แต่เขาไม่ได้รักมึงแล้ว มันต่างตรงนี้แหละ"

"…" เมฆานิ่งเงียบกับคำพูดของฟีฟ่า ไม่ได้รักแล้วแบบนั้นหรอ ถึงจะเคยได้ยินจากปากเธอมาบ้างแล้วแต่ก็ไม่อยากจะเชื่อหูตนเองและยอมรับความจริง

"ถามตัวเองก่อนมั้ย ว่าที่ทำอยู่ตอนนี้เพราะอะไร" นั้นหน่ะสิ เขาทำอยู่ตอนนี้เพราะอะไร ไม่อยากให้ของขวัญรักคนอื่น รั้งเธอเอาไว้ พอเธอเริ่มต้นกับคนใหม่ตัวเองก็คลั่งแทบตายเหมือนหมาบ้าแบบนี้มันเรียกว่าเพราะอะไร จากตอนแรกที่คิดว่าตัวเองแค่สนุกกับร่างกายของเธอมันไม่ใช่แบบนั้นหรอ ต่อให้ได้ร่างกายอยู่แต่รู้ว่าหัวใจของเธออยู่กับคนอื่นมันก็เจ็บอยู่ดี

"ไม่รู้…กูไม่รู้เหี้ยไรเลยแม่ง"

"มึงเจ็บที่เขาตบ มึงเจ็บที่เขาไม่ได้ยอมมึงเหมือนแต่ก่อน"

"นั้นดิ ทำไมกูต้องเจ็บขนาดนี้" แค่ปล่อยเธอไปมันจะไปยากอะไร ทำไมหัวใจถึงต้องเรียกร้องหาแต่ของขวัญ

"มึงควรหาคำตอบให้มันได้ก่อน ว่าที่อยากได้เขาคืนมาเพราะเหตุผลอะไร"

"…" แล้วเขาจะหาคำตอบด้วยวิธีไหนกันล่ะ ตอนนี้สมองมันเบลอไปหมดแล้ว ทำไมกับคนที่ไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับชีวิตถึงได้มีอิทธิพลต่อความรู้สึกมากขนาดนี้

"ถ้ายังหาคำตอบไม่ได้ แค่หน้าเขามึงก็ไม่มีโอกาสได้มอง" พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นฟีฟ่าก็เดินไปล้มตัวลงนอนที่เตียง ปล่อยให้เมฆานอนทบทวนกับตนเองเพียงลำพัง ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาแล้วลุกขึ้นนั่ง มือหนาคว้ากุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วรีบเดินออกไปจากห้องฟีฟ่า เขาเองก็สับสนกับตนเองเหมือนกันว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้มันคืออะไร ความรู้สึกที่มีต่อของขวัญมันคืออะไรกันแน่…

เมฆาเดินกลับมายังชั้นล่างแล้วหายเข้าไปในรถของตนเองก่อนจะขับออกมายังสถานที่แห่งหนึ่ง มันคือโรงเรียนสมัยมัธยมปลาย ร่างหนาเปิดประตูรถแล้วเดินไปยังสนามบาส คิดถึงเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน

เหตุการณ์ที่เธอคอยเอาขนมกับนํ้ามาให้หลังจากที่เขาซ้อมบาสเสร็จ…

เหตุการณ์ที่ของขวัญคอยแอบมองแล้วส่งยิ้มมาให้ ตอนนั้นมันไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแต่ตอนนี้เขาโหยหารอยยิ้มนั้นจากเธอเหลือเกิน

เมฆายืนคิดแล้วภาพของคนตัวเล็กก็สอดแทรกเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ เขาคอยกลั่นแกล้งเธอสารพัดมาถึงช่วงมหาลัยก็ยังทำให้ของขวัญเจ็บปวด

ผู้หญิงที่เคยอ่อนแอไม่เหลืออยู่แล้ว มีแค่ของขวัญคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา

"ฉัน…รักเธอเข้าแล้วใช่มั้ย" ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบไร้ซึ่งผู้คนมีเพียงเมฆาที่ยืนอยู่เพียงลำพัง ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงแผ่วเบา

ทำไมกับคนที่เขาเคยมองว่าจะไม่มีวันรัก ไม่มีความรู้สึกแบบนั้นถึงกลับกลายเป็นว่าตอนนี้เขาทำอย่างที่เคยพูดไม่ได้ว่าจะไม่มีวันรักเธอ…

เมฆาทรุดตัวนั่งลงบนพื้นอย่างคนไร้เรี่ยวแรงแล้วชันเข่าขึ้น ชายหนุ่มก้มหน้าลงหว่างขาแล้วปล่อยของเหลวที่เอ่อคลอเบ้าให้ไหลออกมาตามพวงแก้ม มันเจ็บปวดเหลือเกินที่มารู้หัวใจตัวเองที่หลังในวันที่เธอไปรักคนอื่นแล้ว

ชีวิตที่เคยมีเธอวนเวียนอยู่ตลอดหลายปี ตอนนี้มันไม่มีแล้ว…

•••

วันต่อมา...

"คุณ…คุณครับ ไหวรึเปล่า" ในเช้าของวันถัดมาร่างของเมฆาก็นอนหมดสติอยู่บนแสตนข้างสนามบาส พอช่วงสายของอีกวันของวันหยุดสุดสัปดาห์ยามที่มาทำหน้าที่จึงมาเห็นแล้วเข้ามาปลุก

"…"

"คุณครับ" ลุงยามใช้มือสะกิดที่ไหล่ ทำให้เมฆาตื่นขึ้นมาในที่สุด ชายหนุ่มเปิดเปลือกตาแล้วกวาดมองทั่วรอบบริเวณก็พบว่าตนเองนอนอยู่ข้างสนามบาสและข้างกายคือลุงยามที่มาปลุก

"…" เมฆาพยุงตนเองลุกขึ้นแล้วยกมือนวดคลึงขมับตนเองเบาๆเพื่อให้อาการปวดหัวคลายลงบ้าง

"ไหวมั้ยครับ?"

"…" ใบหน้าเรียบนิ่งพยักตอบแล้วพาร่างกายตัวเองลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะกลับมาที่รถแล้วสอดตัวเข้าไปนั่งข้างในทบทวนเรื่องราวเมื่อคืน พอนึกออกว่าตนเองเป็นอะไรจึงเริ่มสตาร์ทรถแล้วขับออกมาทันที ในตอนที่ขับรถอยู่นั้นก็มีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือ พอปลายตามองก็พบว่าเป็นนิดาที่โทรมา เมฆาจึงกดรับเพราะเขาเองก็มีเรื่องจะคุยกับนิดาเหมือนกัน

( เมธไม่อยู่ห้องหรอคะ )

"อืม มีอะไร"

( ดามีอะไรบางอย่างจะให้ค่ะ )

"ฉันก็มีอะไรบางอย่างจะบอกเธอเหมือนกัน"

( ตอนนี้เมธอยู่ไหนหรอคะ เดี๋ยวดาไปหา )

"ไม่ต้อง เจอกันที่ร้านกาแฟข้างคอนโดฉัน"

( โอเคค่ะ )

พอนิดาขานรับ เมฆาก็กดตัดสายแล้ววางโทรศัพท์เอาไว้ข้างเบาะเหมือนเดิม ชายหนุ่มขับรถมาที่ร้านกาแฟข้างคอนโดทันที พอเดินเข้ามาในร้านก็เห็นนิดานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

"ทางนี้ค่ะ"

"…" เมฆาปลายตามองแล้วหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวกันข้ามกับนิดา

"ญาติดากลับมาจากต่างประเทศเลยซื้อนํ้าหอมมาให้ดา ดาเลยเอามาฝากเมธค่ะ" นิดาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มแล้วยื่นถุงที่บรรจุนํ้าหอมยี่ห้อดังไปตรงหน้าเมฆา

"เก็บไว้ใช้เถอะ ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอต้องให้ฉัน"

"ทำไมละคะ" นิดาสีหน้าเจื่อนลงเมื่อถูกปฏิเสธการรับของ

"เพราะต่อไปนี้ เธอกับฉันเราจะไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันอีก"

"เมธหมายความว่ายังไง"

"เราเลิกกันเถอะ"

"ดาทำอะไรผิดคะ เมธกำลังล้อเล่นอยู่แน่ๆ"

"สีหน้าฉันเหมือนคนล้อเล่นงั้นสิ"

"ทำไมจู่ๆเมธถึงบอกเลิกดาละคะ หรือเป็นเพราะใคร"

"อย่าเรียกตัวเองว่าดาเพราะเธอไม่ใช่" เมฆาตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบนิ่งยิ่งทำให้นิดาสีหน้าซีดเผือดมากกว่าเดิม

"ดาก็คือดา…"

"ฉันรู้ความจริงหมดแล้ว เธอคือนิสาพี่สาวฝาแฝดของนิดา หรือจะปฏิเสธว่าไม่ใช่?"

"เมธ…"

"ต่อไปนี้อย่ายุ่งกับฉันอีก แล้วก็รอรับผลกรรมของการกระทำตัวเองด้วย" เมฆาพูดออกมาแค่นั้นก็หยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม่ปล่อยให้นิดาได้พูดอะไรต่อ นิดาได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้าง เธอกำลังจะอ้าปากเรียกเมฆาเอาไว้แต่ความจริงที่เมฆาได้รับรู้ก็ทำให้นิดาพูดอะไรไม่ออก เธอไม่รู้จะหาข้อแก้ตัวอะไรมาพูด เมฆารู้ความจริงแล้วและกำลังบอกเลิกเธอมันทำให้นิดาแทบเสียสติจนอดกลั้นเอาไว้ไม่ไหวต้องกรีดร้องออกมาสุดเสียง

ด้านเมฆาที่เดินออกมาจากร้านกาแฟก็รู้สึกเวียนหัว ชายหนุ่มตั้งสติแล้วขับรถออกมาทันที เขาตั้งใจขับออกมาเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายไม่รู้ว่าจะไปไหน ขืนกลับไปที่ห้องในสมองมันก็เอาแต่คิดเรื่องของขวัญ

แต่ก็ไม่รู้ว่าอะไรดนใจให้มาจอดอยู่หน้าหอพักของขวัญ เมฆาเฝ้ามองอยู่แบบนั้นจนกระทั่งเห็นคนตัวเล็กเดินออกมาหน้าหอพักพร้อมข้าวของเหมือนจะย้ายออก คำถามแรกที่สอดแทรกเข้ามาในหัวคือเธอจะย้ายไปไหน หรือว่าย้ายไปอยู่กับเบตองแบบนั้นหรอ…?

คิดยังไม่ทันไรร่างเบตองก็เดินมาใกล้ชิดกับเธอ ทั้งสองคุยกันด้วยรอยยิ้มเหมือนมีความสุขนักหนาโดยเฉพาะของขวัญที่ยิ้มให้เบตองด้วยท่าทางแสนน่ารัก รอยยิ้มนั้นที่เคยเป็นของเขาตอนนี้มันกลายเป็นของคนอื่นแล้ว

เมฆานึกสมเพชตัวเองอยากจะลงไปแล้วเข้าไปรั้งเธอเอาไว้แต่ขืนทำแบบนั้น เขาคงโดนเกลียดมากกว่าเดิม ชายหนุ่มจึงทำได้เพียงมองดูอยู่ตรงนี้ด้วยหัวใจที่เจ็บปวดทีละนิดคล้ายกับใครเอากรรไกรมาเฉือนมัน

"เหนื่อยไหมคะ มาช่วยหนูขนของแต่เช้าเลย"

"เหนื่อยฉันก็จะทน เพราะเป็นเธอ"

"ปากหวานจัง อยากได้อะไรตอบแทนดีคะ~" พอเปิดกระจกฟังบทสนทนานั้นก็ยิ่งเหมือนตอกย้ำตัวเองมากกว่าเดิม

"ทำตัวน่ารักๆให้มองบ่อยๆฉันก็ชื่นใจแล้ว" เบตองบอกแล้วยื่นมือไปยีผมของขวัญเล่น ทำให้เมฆาบีบพวงมาลัยแน่นแล้วสะบัดหน้าหนี เขาถอยรถออกมาด้วยการกระทำฉุนเฉียวก่อนจะเหยียบคันเร่งออกมาบนถนนเส้นใหญ่ ชายหนุ่มเหยียบมันมากขึ้นจนกระทั่งภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเบลอเห็นเงาของคนกำลังข้ามถนนอยู่อีกไม่ไกลจึงหักหลบแล้วเหยียบเบรกสุดแรงทำให้เสียงเบรกดังลั่นถนน รถดับกลางทางพร้อมกับใบหน้าของเขาที่กระแทกกับหน้ารถจนเลือดอาบ

เอี๊ยด!

โครม!

•••

มีคนรอซ้ำเติมนายเยอะเลยนะเมฆา55555555555555