CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 48

EP48

1 สัปดาห์ต่อมา

ตอนนี้เป็นเวลาช่วงสายของวันเจนนี่ได้รับมอบหมายให้ดูแลเมฆาและเฝ้าดูความปลอดภัยรวมถึงหน้าห้องของเขาก็ยังมีการ์ดยืนอยู่ ตั้งแต่เมฆาฟื้นเขาก็ไม่ยอมคุยอะไรกับเขาสีหน้ายิ่งคงเรียบนิ่งแววตาซ่อนไปด้วยความเศร้า

แกร๊ก!…

ในขณะที่เจนนี่กำลังนั่งมองหน้าเมฆาอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าท้อแท้เสียงประตูห้องก็ดังขึ้น เป็นเดชาที่มาเยี่ยมลูกชายพร้อมกับเลขาส่วนตัวอย่างดนุ

"ท่านมาทำไมไม่แจ้งก่อนละคะ" เจนนี่ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วก้มหัวเคารพ เมฆารับรู้ว่าเป็นใครที่เข้ามาชายหนุ่มยังนอนนิ่งเหมือนเดิมไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร

"ไม่เป็นไร" เดชาตอบแล้วเดินมาหยุดที่ข้างเตียง

"เหมือนเดิมเลยค่ะ ยังไม่ยอมคุยกับใคร"

"ออกไปคุยกันข้างนอกหน่อย ฝากทางนี้ด้วยนะ" เขาเห็นไปบอกให้ดนุดูเมฆาเอาไว้ก่อนที่ตัวเองจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเจนนี่ที่เดินตามไปติดๆ ทั้งสองเดินมาทางบันไดหนีไฟที่ไร้ผู้คนเพ่นพ่าน

"เมฆาเป็นยังไงบ้าง"

"ตามที่เห็นเลยค่ะท่าน ยังไม่ยอมคุยกับใคร พยาบาลต้องฉีดยานอนหลับให้ก่อนนอนเพราะเมฆาไม่ยอมหลับ ข้าวก็ไม่ยอมกินเลยค่ะ พยาบาลกับคุณหมอปวดหัวกันวุ่น" เจนนี่เอ่ยรายงานเธอไม่ได้บินมาหนึ่งอาทิตย์แล้วตั้งแต่เมฆาประสบอุบัติเหตุ ต้องคอยดูแลและคุ้มกันความปลอดภัยให้เขา

"รู้ใช่ไหมว่าก่อนจะเกิดอุบัติเหตุเมฆาไปหาใคร"

"ยังไม่ทราบค่ะ"

"เมฆาไปหอพักของผู้หญิงคนนึงที่เขาเคยรู้จักสมัยมัธยม"

"ใช่ผู้หญิงที่ชื่อของขวัญใช่ไหมคะ"

"อืม" เดชาขานรับในลำคอคนอย่างเขาอยากจะรู้อะไรไม่ใช่เรื่องยาก และก็ได้รู้มาว่าวันที่เกิดอุบัติเหตุเมฆามีเรื่องกับของขวัญที่มหาลัย ตกดึกเขาก็ดื่มจนเมาจนคุณหมอตรวจพบแอลกอฮอล์ในร่างกายที่มากกว่าปกติ แบบนี้มันเดาได้ไม่ยากเลยว่าสาเหตุมาจากของขวัญ "เธอรู้อะไรมากกว่านี้รึเปล่า"

"ถ้าฉันบอกท่านไปอาจจะเป็นผลเสียต่อเมฆามากกว่าเดิมได้ค่ะ" เจนนี่ไม่อยากบอกเดชาว่าเมฆารู้อะไรมาบ้างและเขากำลังชอบใคร

"ฉันเป็นพ่อของเขา คิดว่าฉันจะทำร้ายลูกตัวเองต่อทั้งที่เขานอนป่วยแบบนั้นหรอ?" เดชาหรี่ตาถาม

"ขอโทษค่ะท่าน" เจนนี่รีบก้มหน้าขอโทษ

"ที่ฉันเรียกเธอมาคุยเป็นการส่วนตัวและมอบหน้าที่ให้ดูแลเมฆาก็เพราะฉันไว้ใจ เธอช่วยทำตัวให้กับที่ฉันไว้ใจหน่อยสิ และที่ฉันต้องการจะรู้ก็เพราะว่าเราจะได้หาทางแก้ไข เมฆาเป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่มีอะไรดีขึ้น"

"เมฆารู้ความจริงหมดแล้วค่ะทุกเรื่องที่ท่านทำร่วมกับคุณกวี"

"แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ"

"เธอคือคนที่เมฆาชอบและทำให้เป็นแบบนี้ค่ะ"

"ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง ฝากดูเมฆาต่อด้วยนะ ตอนนี้เขาคงไม่อยากจะเจอฉัน"

"ได้ค่ะท่าน" เจนนี่ขานรับ แล้วเดชาก็เดินออกไปจากบริเวณนี้ เธอรอให้เดชาพ้นทางไปสักพักจึงเดินกลับไปที่ห้องพักฟื้น เมฆายังนอนอยู่ท่าเดิมหญิงสาวจึงเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง

"นายหายเศร้าได้แล้วนะ ทุกคนเป็นห่วงนายมาก ฟื้นมาตั้งหนึ่งสัปดาห์แล้วทำไมไม่ยอมพูดอะไรสักที"

"…" มีเพียงความเงียบตอบกลับมา เมฆายังนอนซึมเหมือนจิตใจไม่อยู่กับตนเอง แววตาของเขาคล้ายกับว่ามีหยาดน้ำสีใสเอ่อคลออยู่

"นายกำลังรอเธอมาเยี่ยมใช่ไหม เดี๋ยวเธอก็มา แต่นายต้องพูดอะไรสักคำหน่อยนะ"

"…" เจนนี่ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ เธอกำลังทำเพื่ออะไรอยู่กันแน่นะ ต่อให้ใครมาเยี่ยมเมฆาก็ไม่ตอบสักคำ

เขาเพียงปลายตามองที่ประตูทุกชั่วโมงเพื่อรอการมาของใครบางคนแต่ก็ไร้วี่แวว พอไม่ใช่ของขวัญก็กลับมานอนซึมเหมือนเดิม

"ถ้ายังเป็นแบบนี้มันจะมีประโยชน์อะไร เธออาจจะยังไม่รู้ก็ได้นะว่านายประสบอุบัติเหตุอย่าเศร้าไปเลย"

"…" หยาดน้ำตาไหลอาบพวงแก้มเนียนใส เมฆาไม่อาจอดกลั้นความเจ็บปวดนี้เอาไว้ได้แล้ว เขาเจ็บที่หัวใจมากกว่าร่างกายเสียอีก

ยิ่งได้ยินคำพูดของเจนนี่ก็ยิ่งเหมือนตอกย้ำตนเองว่ายังไงของขวัญก็ไม่มาหา เจนนี่กำลังโกหกเขาอยู่ชายหนุ่มรู้ดี ของขวัญไม่ใช่คนเดิม และความรู้สึกของเขาที่ไม่ต่อเธอก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปเหมือนกัน…

•••

20 : 30 AM.

คํ่าของวันเดียวกันของขวัญก็เดินทอดน่องตามริมถนนเพียงลำพังหลังจากเลิกเรียน เธอยังไม่อยากกลับอู่ เพราะอะไรก็ไม่รู้ร่างกายถึงยังคงเดินวกวนอยู่หน้าโรงพยาบาล ดวงตากลมโตเหม่อมองขึ้นไปบนตึกแล้วจ้องมองอยู่แบบนั้นก่อนจะตัดสินใจหมุนตัวเพื่อจะเดินกลับ