CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 49

EP49

ของขวัญได้แต่เกิดคำถามขึ้นมามากมายภายในหัว ก่อนจะละสายตาที่เอ่อคลอด้วยหยาดนํ้าสีใสมองเข้าไปในห้องพักฟื้นของเมฆาต่อ มันสายเกินไปแล้ว มันสายเกินไปที่จะมารู้ตอนนี้ ตอนที่เธอไม่อาจจะทิ้งอีกคนได้…

มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มแล้วตัดสินใจขย้ำกระดาษ เธอเดินออกมาจากบริเวณหน้าห้องแล้วโยนมันทิ้งขยะก่อนจะพาตัวเองกลับมาที่อู่ซ่อมแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงภายในห้องนอน

"เป็นอะไร?" ในขณะที่เธอนอนหันหลังให้ประตูอยู่นั้นเสียงของภูผาก็ถามขึ้น ชายหนุ่มเห็นน้องสาวตนเองเดินกลับมาที่อู่ด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

"หนูเปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร"

"โกหกสายตาตัวเองหรอกนะ" ว่าแล้วภูผาก็เดินมาหย่อนตัวนั่งลงข้างกายน้องสาวที่กำลังนอนแอบร้องไห้เพียงลำพัง ทั้งที่จับได้คาหนังคาเขาเธอยังจะโกหกว่าไม่ได้รู้สึกอะไร

"…"

"ไปเจอมันมาหรอ"

"ค่ะ แต่ไม่ได้เข้าไปเยี่ยม"

"ยังรักมันอยู่ใช่ไหม?" คำถามของพี่ชายทำให้ของขวัญพูดอะไรไม่ออก เธอค่อยๆละสายตามองใบหน้าอบอุ่นในขณะที่มือหนายื่นมาลูบผมเบาๆคล้ายกับกำลังปลอบใจ

"พี่ภูถามทำไมหรอคะ โชคดีแค่ไหนแล้วที่ตอนนี้เขาไม่ได้มายุ่ง เรื่องของเราจะได้จบสักที"

"ถึงเรื่องจะจบแต่ใจยังอยู่กับมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าอยากหลุดพ้นออกมาจริงๆเอาหัวใจตัวเองกลับมาให้ได้สิ"

"หนูกำลังทำค่ะ แต่ทำไมมันยากแบบนี้" ของขวัญบอกออกไปแล้วลุกขึ้นซบหน้าลงบนอกพี่ชาย

"พี่รู้นะว่าเรายังรักมันมาตลอด รักทั้งที่มันไม่เคยดีกับขวัญเลยสักครั้ง"

"…"

"คิดให้ดีนะ ตัวอยู่กับอีกคนแต่ใจอยู่กับอีกคนรู้สึกดีแล้วหรอ ขวัญมีอยู่สองทางเลือกคือปล่อยทั้งสองคนไปหรือจะลองคบกับเบตอง แล้วมั่นใจรึเปล่าถ้าคบกับเบตองต่อจะไม่ทำให้เบตองเจ็บมากกว่าเดิม"

"หนูจะคบกับพี่เบต่อค่ะ หนูอยากลืมเขาให้ได้"

"มั่นใจกับสิ่งที่ตัวเองเลือกให้ได้ เพราะความรู้สึกของคนไม่ใช่เรื่องล้อเล่น"

"ค่ะ" เสียงหวานขานรับในขณะที่ใบหน้ายังคงซบอยู่กับอกภูผา พอได้ร้องไห้กับพี่ชายมันก็ทำให้เธอหายเจ็บปวดไม่น้อย

•••

วันต่อมา

"เคลียร์ทางแล้วใช่ไหม" เสียงของเดชาเอ่ยถามดนุในขณะที่รถตู้คันหรูเคลื่อนมาจอดที่โรงพยาบาลซึ่งวันนี้เขาจะให้แถลงข่าวเรื่องอาการของเมฆาและรับเมฆากลับไปพักรักษาตัวที่บ้านต่อด้วย

"เรียบร้อยครับ แต่นักข่าวอาจจะรุมถ่ายรูปหน่อย ตอนออกมากับคุณเมธค่อยพูดในสิ่งที่เราเตรียมไว้"

"อืม" สิ้นเสียงขานรับ บอดี้การ์ดก็เดินมาเปิดประตูรถให้เดชา ชายวัยกลางคนในชุดสูทสีเทาเรียบหรูจึงเดินลงมาผ่านเหล่านักข่าวจากหลายสำนักที่มารอทำข่าว ทุกการเคลื่อนไหวของเขามีแสงแฟลชคอยสาดส่องรอบตัวมีบอดี้การ์ดคอยกันความปลอดภัยจนกระทั่งเดินเข้ามาถึงข้างใน และขึ้นลิฟต์มาบนชั้นที่เมฆาอยู่

"เชิญทางนี้ค่ะท่าน" หัวหน้าพยาบาลเอ่ยบอกแล้วเปิดประตูห้อง เมฆากำลังนั่งอยู่บนรถเข็นโดยมีเจนนี่คอยเข็นอยู่ข้างหลัง

"เดี๋ยวฉันจัดการเอง" เดชาเดินเข้าไปเข็นแทนเจนนี่

"ค่ะ"

"ข้างนอกมีนักข่าวจากหลายสำนัก พ่อจะแถลงข่าวเรื่องอาการของแก ถ้ายังไม่อยากพูดอะไรก็นั่งอยู่นิ่งๆก่อน เข้าใจที่พ่อพูดใช่ไหม"

"…" เมฆายังคงเงียบ สีหน้าของเขาเรียบนิ่งเหมือนเดิม เดชาจึงพอจะรู้แล้วว่าถึงจะบอกให้พูดอะไรตอนนี้เมฆาก็ไม่พูดอยู่ดี

"ไปกันเถอะ"

"ให้ดิฉันเข็นให้ดีกว่าค่ะท่าน เดี๋ยวท่านแถลงข่าวไม่สะดวก"

"…" เดชาพยักหน้าตอบเจนนี่ถึงเปลี่ยนมาเข็นเมฆาเหมือนเดิมแล้วก็พากันลงลิฟต์มาชั้นล่าง

พอเห็นร่างของเมฆาเดินมาแต่ไกลพร้อมบอดี้การ์ดล้อมรอบนักข่าวก็แตกตื่นและยกกล้องขึ้นมาถ่ายกันยกใหญ่ จนกระทั่งเดชาหยุดที่หน้าบันไดก่อนทางลง

"บอกอาการของน้องหน่อยค่ะท่าน แล้วเรื่องราวอุบัติเหตุครั้งนี้เกิดขึ้นจากอะไรคะ ใช่การก่อการร้ายรึเปล่า"

"บอกหน่อยครับท่านหรือเรื่องราวครั้งนี้เกิดจากการดื่มแอลกอฮอล์เกินขนาดจริงๆ"

"ช่วยเงียบให้ผมได้แถลงข่าวหน่อยนะครับ" เดชาพูดขึ้นเหล่านักข่าวจึงพากันเงียบแล้วรอฟังเดชาพูด

"…"

"เหตุการณ์ครั้งนี้ไม่ใช่การก่อการร้ายหรือเกี่ยวข้องกับใคร ลูกชายผมประสบอุบัติเหตุเพราะเครียดเรื่องส่วนตัวรวมถึงแอลกอฮอล์ที่พบมากในร่างกาย ส่วนเรื่องอาการตอนนี้เมฆาหายเป็นปกติแล้วครับระวังแค่เรื่องการกระทบกระเทือนของสมองคงต้องพักการเรียนไปสักหนึ่งถึงสองสัปดาห์ เอาเป็นว่าเราเข้าใจตรงกันนะครับ ผมต้องขอตัวพาลูกชายกลับไปพักผ่อนก่อน สวัสดีครับ" เดชาพูดจบก็ดูเหมือนว่านักข่าวจะมีคำถามต่อ แต่กลับถูกบอดี้การ์ดคอยกันจนกระทั่งเดชาและเมฆาขึ้นมาบนรถแล้วเคลื่อนออกมาจากบริเวณหน้าโรงพยาบาล ข้างหน้าคือคนขับและบอดี้การ์ดอีกคนแถวสองคือดนุและเจนนี่ถัดมาคือเมฆาและเดชา อีกคันตามหลังเป็นของบอดี้การ์ดที่คอยคุ้มกัน

"จะพาเมฆาไปพักรักษาตัวที่บ้านเลยใช่ไหมคะท่าน"

โครม! โครม!

ช่วงดึกของวันเดียวกันเสียงฟ้าร้องก็ดังลั่นพร้อมกับเม็ดฝนที่ไหลกระทบกับพื้น ของขวัญที่พึ่งกลับมาจากข้างนอกรีบวิ่งเข้าไปในซอยเพื่อจะกลับอู่ มือบางยกขึ้นบังเม็ดฝนไม่ให้ไหลเข้าตา ในขณะที่เธอกำลังวิ่งอยู่นั้นก็ดูเหมือนว่าเม็ดฝนจะหายไปร่างเล็กจึงหยุดแน่นิ่งแล้วหันกลับไปมอง เธอสบตาเข้ากับเมฆาที่ยืนอยู่ข้างหลังตนเองเขากำลังกางร่มให้

"พี่เมธ…" ของขวัญเอ่ยเรียกเบาๆเธอไม่ได้ตาฝาดตรงหน้าตนเองตอนนี้คือเมฆาจริงๆ

"…" เขาไม่ได้ตอบทั้งสองยืนอยู่ในร่มด้วยกัน

"มาทำไมคะ พี่พึ่งออกจากโรงพยาบาลนะ" ถามเสร็จ ขาเรียวก็จะก้าวเดินหนีแต่ทว่าร่างกายของเธอกลับถูกรั้งเข้ามากอดเอาไว้เสียก่อน

"อย่าพึ่งไป…" เมฆาซบหน้าลงบนบ่าเธอแล้วกอดรัดเอวขอดเอาไว้แน่น และนั้นก็เป็นประโยคแรกที่เขาพูดออกมา

"พี่มีอะไร"

"ฉัน…คิดถึงเธอ" เขาตอบปลายเสียงแทบจะไม่ได้ยิน

"…"

"เธอเลือกมัน จริงๆใช่ไหม" เมฆาถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา

"ค่ะ"

"ไม่ทิ้งได้มั้ย ฉันขอโทษ…"

"มันสายเกินไปเรื่องของเรามันจบแล้วค่ะ สิ่งที่พี่ทำกับหนูพี่จำได้รึเปล่าว่าตัวเองทำอะไรบ้าง กับผู้หญิงที่เขารักพี่มากแต่พี่ก็ผลักไสไล่ส่ง รังเกียจเธอและคอยกลั่นแกล้ง ตอนหนูขอให้พี่หยุด หนูขอให้พี่เห็นใจพี่เคยรับฟังไหม พี่ทำร้ายคนคนนึงให้ความรักของเธอมันแตกสลายลงเรื่อยๆ สิ่งที่พี่ทำมันเคยทำให้หนูเกือบตายไปแล้ว ถ้าวันนั้นไม่มีพี่เบก็คงไม่มีหนูที่ยืนอยู่ตอนนี้" ของขวัญพูดออกมาพลันนํ้าตาก็กลั้นไว้ไม่อยู่

"ขอโทษ ตอนนี้ ฉันรักเธอ…"

"กับคนที่เขาร้ายกับหนูมากสุดและคนที่เขาคอยฉุดหนูขึ้นมาจากขุมนรก พี่คิดว่าหนูควรเลือกใครหรอคะ ต่อให้รักมากแค่ไหนเรื่องของเรามันก็เป็นไปไม่ได้ พี่กลับไปเถอะนะคะ แล้วเราอย่ามาเจอกันอีกเลย" ของขวัญบอกออกไปแบบนั้นแล้วดึงมือหนาสะบัดออก เธอไม่อยากจะใจอ่อนและเลือกที่จะเดินออกมาดีกว่า ร่างเล็กเดินห่างออกมาพร้อมกับปล่อยโฮจนร่างกายสะอื้นเหมือนใจจะขาดลงตรงนี้

"…" เมฆาได้แต่มองตามแผ่นหลังบางด้วยสายตาพร่าเบลอ ร่างกายอ่อนแรงจนร่มร่วงหล่นบนพื้น ภาพตรงหน้าพร่าเบลอพร้อมหัวใจที่แตกสลาย ของขวัญเดินจากไปแล้วและเธอก็คงไม่หันหลังกลับมาอีก

"ฉันรักเธอ ได้ยินมั้ย…" ชายหนุ่มได้แต่พูดออกมาแล้วเงยหน้าขึ้นปล่อยให้เม็ดฝนกระทบกับใบหน้า ทำไมรู้สึกว่าโลกทั้งใบมันไม่น่าอยู่อีกแล้วเมื่อไม่มีเธอ…

•••

ง้อน้องให้ได้นะอิเมธ??