CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 50

EP50

ของขวัญเดินห่างออกมาด้วยร่างกายที่แทบจะทรุดลงบนพื้น เธอยังรักอยู่เมฆาอยู่ตลอดเพียงแต่ว่าเดินหันหลังกลับไปไม่ได้แล้ว เธอเลือกเบตองตั้งแต่แรกก็ต้องรับผิดชอบความรู้สึกของเขา แม้จะได้รับรู้ความรู้สึกของเมฆาแล้วแต่ตอนนี้มันสายไป การที่ดึงใครคนนึงเข้ามาในโลกของตัวเองยังไงก็ต้องรับผิดชอบเบตอง มือบางยกขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นพร้อมกับเม็ดฝนที่กระทบกับใบหน้า

ด้านเมฆาที่มองตามแผ่นหลังบางภาพความทรงจำตอนเธอรักเขาก็สอดแทรกเข้ามาในหัว ถ้ารู้แบบนี้เขาจะรักเธอตั้งนานแล้ว อยากกอดเอาไว้แทบขาดใจแต่ก็ทำได้แค่มอง

ภาพของทั้งสองคนอยู่ในการมองเห็นของเบตองเขาแอบมองทุกอย่างอยู่ห่างๆจนกระทั่งคนตัวเล็กหายเข้าไปในอู่ เบตองจึงเดินฝ่าเม็ดฝนเข้าไปหาเมฆาแล้วกระชากร่างหนาให้ลุกขึ้น

"ถ้ารักเขาก็ลุกขึ้นมาสู้ดิ นอนตายอยู่แบบนี้เขาจะรู้ไหมว่ามึงรักเขามากขนาดไหน" ร่างเมฆาลุกขึ้นตามแรงกระชากของเบตอง ดวงตาที่เอ่อคลอด้วยหยาดนํ้าสีใสเพ่งมองคนตรงหน้าก็พบว่าคือใคร

"กูทำอะไรได้…"

"มึงทำได้ทุกอย่าง ถ้ามึงจะทำ"

"เขารักมึง ไม่ใช่กู" เมฆาตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ร่างกายของเขาแทบจะยืนทรงตัวไม่อยู่แล้ว

"รักหรอ มึงแน่ใจใช่ไหมว่าเขารักกู" เบตองถามทวนให้เมฆาตอบคำถาม แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดไม่ต่างจากเมฆามากเท่าไหร่นัก การที่เห็นสองคนจากกันด้วยความเจ็บปวดแบบนี้มันทำให้ชายหนุ่มรู้แล้วว่ายังไงของขวัญก็ไม่มีทางรักเขา เธอรักใครตั้งแต่แรกคนนั้นก็ยังคือคนที่ของขวัญรัก

"แล้วถ้าขวัญไม่รักมึงแล้วเขาจะรักใครวะ!" เมฆาตะคอกถามออกไป ทั้งสองคนจ้องตากันด้วยความรู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างกัน

"รักมึงไง…"

"ไม่จริง…ตอนกูจะตายเขายังไม่มาเยี่ยม กูขอให้เขากลับมาเขาก็ทิ้งมึงไม่ได้ มึงจะให้กูเชื่อได้ยังไงว่าขวัญยังรักกูอยู่" เมฆาไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ให้หยุดไหลได้ มันไหลทะลักออกมาไม่ขาดสาย

"มึงไม่เห็นขวัญร้องไห้หรอ ถ้าเขาไม่รักมึงเขาจะร้องไห้ขนาดนั้นไหม?"

"มึงจะพูดทำเหี้ยไรอะไร เขาบอกกูเองว่าเขาเลือกมึง…"

ผลั๊วะ! ไม่ทันที่เมฆาจะได้พูดจบเบตองก็ซัดหมัดเข้าที่ใบหน้าของเขาอย่างแรงจนกระทั่งเกิดรอยเลือดขึ้นที่มุมปาก ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงต่อย ร่างกายเซถอยหลังมือหนายกขึ้นแตะรอยแผลตนเองเบาๆ

"มึงรักเธอมากใช่ไหม" เบตองตะคอกผ่านเสียงฝนที่กระทบกับพื้นออกไป

"อืืม"

"กูก็รักขวัญมากเหมือนกัน กูรักเขามาหลายปีเหมือนที่ขวัญรักมึง ทุกอย่างกูรู้มาตลอดว่าเขาพูดถึงมึงว่าอะไรบ้าง มึงรู้มั้ยว่ากูต้องเจ็บปวดมากขนาดไหนที่ต้องมาทนฟังเขาพูดถึงคนที่เขารัก ทั้งที่มึงแม่งเอาแต่ทำร้ายเขามาตลอดแต่ทำไมเขาต้องรักแค่มึงคนเดียวด้วยวะ กูเคยถามตัวเองอยู่ตลอดว่าทำไมที่ตรงนั้นไม่ใช่กู เพราะกูรู้ว่าเข้าหาเธอยังไงของขวัญก็ไม่มีวันรักกู กูถึงต้องเข้าหาเขาแบบไม่เปิดเผยตัวตน เพื่อให้ได้ใกล้ชิด กูขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆเขาก็พอ"

"…" เมฆายังคงร้องไห้ออกมาและฟังเรื่องราวของเบตองที่เล่าด้วยความทรมานผ่านแววตาคู่นั้น ถึงฝนจะตกลงมาอยู่ตลอดระยะแต่เมฆาก็มองออกว่าเบตองกำลังร้องไห้เหมือนกัน

"ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นอย่างที่กูหวังเลย ของขวัญยังรักมึงอยู่ตลอด ถึงจะเป็นคนที่คอยดึงเขาออกมาจากความเจ็บปวดได้แต่กูไม่เคยได้เป็นคนที่เขารักเลยว่ะ ตอนของขวัญถามกูว่ารู้สึกยังไงกูก็บอกว่ากูรักเขา มึงรู้มั้ยที่คบอยู่ด้วยกันอยู่ตอนนี้เขาไม่เคยลืมมึงเลย ตอนอยู่กับกูสายตาก็นึกถึงใครอีกคน เหมือนอยู่แค่ตัว ห้วใจอยู่กับมึง รอยยิ้มที่คอยส่งให้มันก็เต็มไปด้วยความฝืน ของของขวัญไม่เคยมีความสุขตอนคบกับกู แค่นี้พอไหมวะที่กูจะบอกว่าเขารักมึง ไม่ใช่กู…" เบตองเล่าออกมาก่อนจะก้มหน้ามองพื้นปล่อยให้หยาดนํ้าตาหยดแหมะลงบนพื้นพร้อมกับเม็ดฝน

"…" เมฆายังคงเงียบ เขายังอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน ชายหนุ่มนึกว่าตอนของขวัญอยู่กับเบตองเธอจะมีความสุขและลืมเขาแต่มันไม่ใช่แบบนั้นหรอ?

"ถึงจะรู้ว่าตัวเองจะเจ็บขนาดไหนแต่กูก็ยังยอมคบกับเธอ แม้จะรู้ว่าสักวันยังไงก็ต้องปล่อยมือของขวัญไปอยู่ดี กูมีสิทธิ์รักแต่แม่ง…ไม่มีสิทธิ์ครอบครอง ทำดีแทบตายก็เป็นได้แค่พี่ชาย…"

"มึงถอยให้กูได้มั้ย" เมฆาถามออกไป ชายหนุ่มรู้ดีว่ายังไงของขวัญก็ไม่มีวันทิ้งเบตองยกเว้นเสียแต่ว่าเบตองจะเป็นฝ่ายทิ้งเธอก่อน

"อืม…" เบตองขานรับในลำคอ การที่ต้องถอยออกมาทั้งที่ยังรักมันก็ไม่ต่างอะไรจากการตายทั้งเป็น แต่มันก็ไม่มีทางเลือกไหนแล้วในเมื่อรู้อยู่แก่ใจมาตลอดว่ายังไงก็ต้องมีวันนี้ก็ต้องยอมรับมันให้ได้ คบกันไปก็มีแต่แย่ลง ความสัมพันธ์ที่รู้สึกฝ่ายเดียวมันไม่มีวันมีความสุขเพราะงั้นการถอยออกมาให้เมฆาได้แก้ไขและรักกับของขวัญมันจะทำให้เธอมีความสุขมากกว่าถึงจะเจ็บขนาดไหนก็ต้องทำใจอยู่ให้ได้

"…"

"กูจะถอยให้ ความเหี้ยอะไรที่มึงเคยทำก็ชดใช้ให้มันสมกับที่เธอรักมึง สำหรับกูแสนดีขนาดไหนก็ต้องหยุดเอาไว้แค่นี้ อย่าลืมที่กูบอก รักเธอให้มากๆอย่าทำเธอเสียใจ ให้สมกับที่กูถอยให้ ฝากดูแลเธอด้วย…" สิ้นเสียงพูดเบตองก็หมุนตัวหันหลังแล้วเดินถอยห่างออกมา เมฆาเคยเลวขนาดไหนชายหนุ่มก็ได้แต่หวังว่าเขาจะกลับตัวได้หากรักของขวัญจริง สำหรับเบตองแค่ได้อยู่เคียงข้างเธอมาได้นานขนาดนี้ก็มีความสุขมากพอแล้ว ไม่ขออะไรมากขอให้ของขวัญมีความสุขสักครั้งในชีวิตส่วนตนเองจะทรมานมากขนาดไหนะแต่ก็เป็นผู้ยอมเสียสละเพื่อคนที่ตัวเองรัก…

•••

12 : 30 AM.

"พี่เบนัดหนูมาที่นี้ทำไมหรอคะ" ของขวัญถามออกไปเพราะวันนี้เบตองนัดเธอมาที่บ่อนํ้าหลังมหาลัยซึ่งเคยมาด้วยกันเมื่อเดือนที่แล้ว

"ฉันแค่อยากอยู่กับเธอให้นานๆ" เบตองบอกออกไปด้วยน้ำเสียงปกติ ทั้งที่สายตาของเขายังเจ่อความเศร้าอย่างเห็นได้ชัดเจน ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่มุมเดิมที่เดิม ในหัวของเบตองยังมีภาพเหตุการณ์ของวันนั้นสอดแทรกเข้ามาในหัว

"พี่เบพูดเหมือนมีรางอะไรเลย อย่าพูดแบบนี้สิคะ" ของขวัญเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มราวกับว่าเรื่องเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้นซึ่งเบตองก็รู้ดีว่ารอยยิ้มนั้นซ้อนไปด้วยความเศร้า เธอกำลังฝืนเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรมันเป็นแบบนี้อยู่ตลอด