CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 54

EP54

ประเทศไทย…

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนของวันแล้วเบตองขับมอไซด้วยความเร็วสูงบนท้องถนนเส้นใหญ่ เขาสวมหมวกกันน็อกเอาไว้แต่สิ่งนั้นก็ไม่อาจปิดกลั้นแววตาเจ็บปวดของชายหนุ่มเอาไว้ได้ เขากำลังอยู่ในห้วงอารมณ์ดำดิ่ง เสียใจ และทรมาน การเลือกที่จะเดินออกมาจากชีวิตเขาทั้งที่ตนเองยังรักอยู่หมดหัวใจมันไม่ได้เลย

เบตองขับรถจนมาถึงจุดมุ่งหมายก็จอดรถเอาไว้มันคือสะพานข้ามแม่น้ำที่เขาและของขวัญเคยมาด้วยกัน การจากลาครั้งนี้คงไม่มีโอกาสได้เจอเธออีกแล้วเพราะมันคือการเสียสละเพื่อให้ของขวัญได้อยู่กับคนที่ตนเองรัก ในเมื่อเลือกที่จะเปิดเผยตัวตนก็ต้องยอมรับมันต่อไปคอยมองเธอในที่ของตนเองก็พอ

ชายหนุ่มคิดอยู่ลำพังภายในใจภาพตรงหน้ามันเริ่มพร่าเบลอจากมวลนํ้าที่กำลังผุดขึ้นมา ในสมองของเขายังคงนึกถึงภาพของคนตัวเล็ก อดีตเคยแอบมองเธอยังไงปัจจุบันเขาก็คงทำได้แค่แอบมองสินะ เพราะต่อไปนี้ของขวัญคงได้สมหวังกับความรักแล้ว

"…" ใบหน้าหล่อเงยขึ้นเพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา แต่มันก็ไม่อาจจะกลั้นเอาไว้ได้หยาดนํ้าสีใสไหลอาบพวงแก้มลงมาพร้อมกับร่างหนาที่ทรุดตัวหมดเรี่ยวแรงลงบนพื้น ท่อนขาเหยียดตรงอีกข้างชันขึ้นแล้วฟุบหน้าลงกับเข่าปล่อยโฮออกมาอย่างไม่นึกอายตัวเอง

ตรงนี้ไม่มีใครเขาไม่จำเป็นต้องอดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ ร่างกายสะอื้นรํ่าไห้ภาพในอดีตก็แทรกเข้ามาในหัวอีกครั้ง มันเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บปวดแทบขาดใจ ชีวิตของเขาคงไม่มีเธออีกแล้ว

เบตองร้องไห้อยู่ใกล้กับมอไซคู่ใจที่จอดอยู่ไม่ไกลกันนักโดยที่เขาไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนแอบมองอยู่อีกมุม ร่างอรชรในชุดนักศึกษาเดินย่างกรายเข้ามาหาเบตอง เธอหยุดยืนมองอยู่ตรงหน้าก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้างกายเขา

"เสียใจใช่ไหมคะ"

"…" ไม่มีสัญญาณตอบกลับจากคนถูกถาม เบตองไม่ได้เงยหน้ามองโยเกิร์ต ชายหนุ่มรู้ดีว่าเจ้าของน้ำเสียงคือใคร

"ขวัญเล่าให้โยฟังหมดแล้ว"

"…" เบตองเงยใบหน้าที่เปื้อนคราบนํ้าตาขึ้นมาแล้วหันไปมองคนข้างกาย เขาไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็นเลยสักนิดหากแต่ตอนนี้มันไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้อีกแล้ว

"เก็บไว้เป็นความทรงจำนะคะ คนบางคนเกิดมาเพื่อรักก็พอแล้ว"

"เธอมาที่นี้ได้ยังไง" เบตองเบือนหน้ากลับแล้วยกมือขึ้นลูบหน้าปาดน้ำตาออก

"โยยังไม่ได้กลับห้องค่ะ ทำพาร์ทไทม์พึ่งเสร็จเดินมาแถวนี้เลยเห็นพี่พอดี"

"…"

"โยรู้นะว่าพี่รักมันแค่ไหน ความจริงโยก็แอบเชียร์พี่เหมือนกัน แต่ในเมื่อเราต่างก็หนีความจริงไม่ได้ก็คงต้องยอมรับมัน"

"อืม" ชายหนุ่มขานรับในลำคอ ถึงแม้ว่าการจะมีใครบางคนมาคอยรับฟังหรือพูดให้กำลังใจแต่ตอนนี้ความรู้สึกของเขามันก็ไม่ได้ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย

"พี่เป็นผู้ชายที่ดีมากเลยนะคะ ยอมเสียสละเพื่อคนที่ตนเองรักขนาดนี้ แถมยังมั่นคงกับความรักมากๆด้วย" โยเกิร์ตพูดแล้วส่งยิ้มให้คนข้างกายเพื่อให้เขามีกำลังใจมากกว่านี้

"เปล่าหรอก ฉันแค่เกิดมาไม่ใช่คนถูกรักแค่นั้นเอง"

"ผู้ชายดีๆอย่างพี่ สักวันก็คงมีผู้หญิงดีๆเข้ามา ทางเลือกชีวิตของคนเราไม่เหมือนกันนะคะแค่ตอนเกิดมาก็ต่างกันมากพอแล้ว เราถึงต้องอยู่กับความเป็นจริงให้มากที่สุด บางคนผ่านเข้ามาให้รักก็จริงแต่คนนั้นอาจจะไม่ได้ผ่านเข้ามาเพื่อให้ได้ใช้ชีวิตร่วมด้วย"

"ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ"

"โยไม่คิดจะรักใครอยู่แล้วค่ะ แค่ใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุดก็พอแล้ว" สำหรับเธอมันมีแค่นั้นจริงๆการรักใครสักคนมีแต่จะทำให้ตนเองเจ็บ การรักตนเองมันคงดีที่สุดแล้วไม่ใช่ว่าเห็นแก่ตัวหากแต่อดีตเธอเองก็เคยเจ็บปวดกับความรักมามากพอแล้วไม่ว่าจะความรักในรูปแบบหรือสถานะไหนก็ตาม ไม่มีใครรักเราจริงนอกซะจากตัวเราเอง

"…"

"รักตัวเองให้มากๆนะคะ พี่ทำถูกแล้ว สักวันพี่ก็คงจะลืมมันได้เอง ลองเปิดใจให้คนใหม่ๆเข้ามาโยเป็นกำลังใจให้ค่ะ" สิ้นเสียงพูดโยเกิร์ตก็ยื่นมือตบเข้าที่ไหล่เบตองเบาๆก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากบริเวณนั้น ทิ้งให้เบตองต้องนั่งทบทวนตนเองอยู่เพียงลำพังกับคำพูดของโยเกิร์ต

•••

วันต่อมา

ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลเดชามีรถตู้คันสีขาวเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าบ้านพร้อมกับร่างของชายวัยกลางคนที่เดินมาพร้อมลูกสาวของเขานั้นก็คือนิดา ทั้งสองเดินเข้ามาในตัวบ้านผ่านการ์ดจำนวนมาก จังหวะนั้นเองก็เป็นตอนเดียวกันกับที่เดชาเดินลงมาจากชั้นบนของบ้านพอดี

"วันนี้ไม่มีนัดคุยเรื่องธุรกิจ คุณกวีมีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ" ดนุที่ยืนรอเจ้านายเพื่อจะออกไปทำงานเอ่ยทักสองพ่อลูกก่อน