ดอกหญ้าสีคราม นิยาย บท 26

ดอกหญ้ารับปากกามาแล้วลุกขึ้น เดินไปหน้าราวระเบียง และใช้แท่นอิฐเซ็นชื่อจริงของเธอลงบนสัญญา

สีครามหยิบหมึกประทับมาให้เธอกดนิ้วประทับ

สัญญาสองฉบับที่เหมือนกัน สามีภรรยาทั้งคู่เก็บไว้คนละฉบับ

ดอกหญ้าพับสัญญาฉบับนั้นซ้อนไว้ตามอำเภอใจ แล้วยัดใส่ในกระเป๋ากางเกง

สีครามเห็นเธอทำตามอำเภอใจ ก็รู้สึกอึดอัดใจโดยฉับพลัน แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ ยังไงมันก็เป็นสัญญาที่เขาเขียน คำขอในสัญญาส่วนใหญ่พุ่งเป้าไปที่เธอ ป้องกันเธอ เธอไม่ได้เพิ่มเงื่อนไขในนั้นแม้แต่ข้อเดียว

“วันนี้นายก็เหนื่อยมาวันหนึ่งแล้ว รีบไปพักผ่อนเถอะ”

“เธอก็เหมือนกัน”

ดอกหญ้ายิ้มแล้วพูดขึ้น “ฉันจะนั่งที่นี่สักพัก ชมดอกไม้หน่อย ฉันฝันมาโดยตลอดว่าอยากมีระเบียงขนาดใหญ่เหมือนสวนดอกไม้เล็กๆ วันนี้ฝันเป็นจริงแล้ว ฉันมองยังไงก็ชอบ”

ไม่ได้เก็บเรื่องสัญญามาใส่ใจเลยสักนิด

เธอแต่งงานกับเขา ไม่เคยคิดวางแผนกลอุบายจริงเหรอ? ทุกอย่างคือเขาคิดมากเกินไปงั้นเหรอ?

ไม่อย่างนั้น เธอจะสบายใจแบบนี้ ยิ้มแย้มไม่โกรธไม่โวยวายแบบนี้ได้ยังไง

มองเธออย่างดุดันเงียบงันสักพักหนึ่ง ก็หันหลังเดินจากไป

เขาหยิบกุญแจรถเดินออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว

ดอกหญ้าอยู่ที่ระเบียงโพล่งถามออกมา “คุณสีคราม นายจะออกไปข้างนอกเหรอ?”

“อืม ไม่ต้องรอฉัน แค่เปิดประตูไว้ให้ฉัน”

ดอกหญ้ายิ้ม “ฉันไม่เคยรอคุณสีครามสักหน่อย”

สีครามเสียหน้าทันที

คำตอบเธอรู้สึกเหมือนตบหน้าเขา

โดนตบหน้าเสร็จ สีครามก็ออกไปแล้ว

เขาไปที่ตระกูลเลิศฎากีเพื่อดื่มเหล้ากับสุดเขตต์ โดนดอกหญ้าเล่นงานจดรู้สึกกลัดกลุ้มจริงๆ

จริงๆ ควรจะเป็นเธอที่รู้สึกลำบากใจสุดจะทน แต่เธอกลับไม่แยแส กลับกลายเป็นเขาที่มักรู้สึกอึดอัดใจ อาจจะเพราะเป็นครั้งแรกที่โดนดูถูกแบบนี้ล่ะมั้ง

ใช่ ดอกหญ้าไม่แคร์สักนิดว่าสัญญาที่เขาเขียนมันโหดเหี้ยมแค่ไหน คือไม่แยแสเขาเลย

เขาหล่อขนาดนี้ เธอไม่เคยคิดจะรักเขา

รูปร่างเขาสุดยอดมาก เธอไม่เคยคิดจะเข้าใกล้เขา นอนกับเขา

เอ่อ?

เขากำลังบ่นอะไรอยู่น่ะ

เธอรู้จักกาลเทศะแบบนั้น เขาควรดีใจสิ อย่างน้อยเธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอาย มายุ่งวุ่นวายไม่หยุดหย่อนประเภทนั้น

หลังจากที่โน้มน้าวตัวเองแล้ว สีครามก็ดื่มเหล้าที่บ้านสุดเขตต์ไปไม่น้อย ส่วนสำคัญเป็นเพราะสุดเขตต์เอาแต่หยิบเหล้ายอดเยี่ยมออกมา สุดท้ายสีครามก็ดื่มจนเมา

เขาคอแข็งมาก ยังสามารถดื่มจนเมาได้ เห็นได้ชัดว่าเขาดื่มเหล้าไปไม่น้อย ฤทธิ์ของเหล้ายอดเยี่ยมมีประสิทธิภาพเต็มร้อย

สุดเขตต์เมามากกว่าเขาเยอะเลย เขาก็ยังสามารถเดินเองได้ แต่สุดเขตต์เป็นประเภทที่นอนอยู่บนพื้น

สุดท้ายสีครามก็ถูกการ์ดรับกลับไป

ระหว่างทาง การ์ดถามคุณผู้ชายที่เมาแล้วแต่ยังไม่หลับว่า “คุณผู้ชาย กลับไหนครับ?”

“กุ กุสดีศิลป์แล้วกัน”

วันนี้เพิ่งเจอผู้ใหญ่มา จะค้างคืนนอกบ้านไม่ได้

ยังไงก็ต้องให้ความเคารพแก่ดอกหญ้าในสิ่งที่ภรรยาควรได้รับสักนิด

เหล่าการ์ดจึงไปส่งสีครามกลับกุสดีศิลป์

ถึงแม้สีครามยังเดินได้ แต่การ์ดไม่วางใจ จึงประคองเขาขึ้นไปข้างบน

“คุณผู้ชาย ต้องปลุกคุณผู้หญิงไหมครับ?”

ดึกดื่นมากแล้ว คุณผู้หญิงคงหลับไปแล้ว การ์ดจึงถามเช่นนี้