ดอกหญ้าสีคราม นิยาย บท 26

ดอกหญ้ารับปากกามาแล้วลุกขึ้น เดินไปหน้าราวระเบียง และใช้แท่นอิฐเซ็นชื่อจริงของเธอลงบนสัญญา

สีครามหยิบหมึกประทับมาให้เธอกดนิ้วประทับ

สัญญาสองฉบับที่เหมือนกัน สามีภรรยาทั้งคู่เก็บไว้คนละฉบับ

ดอกหญ้าพับสัญญาฉบับนั้นซ้อนไว้ตามอำเภอใจ แล้วยัดใส่ในกระเป๋ากางเกง

สีครามเห็นเธอทำตามอำเภอใจ ก็รู้สึกอึดอัดใจโดยฉับพลัน แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ ยังไงมันก็เป็นสัญญาที่เขาเขียน คำขอในสัญญาส่วนใหญ่พุ่งเป้าไปที่เธอ ป้องกันเธอ เธอไม่ได้เพิ่มเงื่อนไขในนั้นแม้แต่ข้อเดียว

“วันนี้นายก็เหนื่อยมาวันหนึ่งแล้ว รีบไปพักผ่อนเถอะ”

“เธอก็เหมือนกัน”

ดอกหญ้ายิ้มแล้วพูดขึ้น “ฉันจะนั่งที่นี่สักพัก ชมดอกไม้หน่อย ฉันฝันมาโดยตลอดว่าอยากมีระเบียงขนาดใหญ่เหมือนสวนดอกไม้เล็กๆ วันนี้ฝันเป็นจริงแล้ว ฉันมองยังไงก็ชอบ”

ไม่ได้เก็บเรื่องสัญญามาใส่ใจเลยสักนิด

เธอแต่งงานกับเขา ไม่เคยคิดวางแผนกลอุบายจริงเหรอ? ทุกอย่างคือเขาคิดมากเกินไปงั้นเหรอ?

ไม่อย่างนั้น เธอจะสบายใจแบบนี้ ยิ้มแย้มไม่โกรธไม่โวยวายแบบนี้ได้ยังไง

มองเธออย่างดุดันเงียบงันสักพักหนึ่ง ก็หันหลังเดินจากไป

เขาหยิบกุญแจรถเดินออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว

ดอกหญ้าอยู่ที่ระเบียงโพล่งถามออกมา “คุณสีคราม นายจะออกไปข้างนอกเหรอ?”

“อืม ไม่ต้องรอฉัน แค่เปิดประตูไว้ให้ฉัน”

ดอกหญ้ายิ้ม “ฉันไม่เคยรอคุณสีครามสักหน่อย”

สีครามเสียหน้าทันที

คำตอบเธอรู้สึกเหมือนตบหน้าเขา

โดนตบหน้าเสร็จ สีครามก็ออกไปแล้ว

เขาไปที่ตระกูลเลิศฎากีเพื่อดื่มเหล้ากับสุดเขตต์ โดนดอกหญ้าเล่นงานจดรู้สึกกลัดกลุ้มจริงๆ

จริงๆ ควรจะเป็นเธอที่รู้สึกลำบากใจสุดจะทน แต่เธอกลับไม่แยแส กลับกลายเป็นเขาที่มักรู้สึกอึดอัดใจ อาจจะเพราะเป็นครั้งแรกที่โดนดูถูกแบบนี้ล่ะมั้ง

ใช่ ดอกหญ้าไม่แคร์สักนิดว่าสัญญาที่เขาเขียนมันโหดเหี้ยมแค่ไหน คือไม่แยแสเขาเลย

เขาหล่อขนาดนี้ เธอไม่เคยคิดจะรักเขา

รูปร่างเขาสุดยอดมาก เธอไม่เคยคิดจะเข้าใกล้เขา นอนกับเขา

เอ่อ?

เขากำลังบ่นอะไรอยู่น่ะ

เธอรู้จักกาลเทศะแบบนั้น เขาควรดีใจสิ อย่างน้อยเธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอาย มายุ่งวุ่นวายไม่หยุดหย่อนประเภทนั้น

หลังจากที่โน้มน้าวตัวเองแล้ว สีครามก็ดื่มเหล้าที่บ้านสุดเขตต์ไปไม่น้อย ส่วนสำคัญเป็นเพราะสุดเขตต์เอาแต่หยิบเหล้ายอดเยี่ยมออกมา สุดท้ายสีครามก็ดื่มจนเมา

เขาคอแข็งมาก ยังสามารถดื่มจนเมาได้ เห็นได้ชัดว่าเขาดื่มเหล้าไปไม่น้อย ฤทธิ์ของเหล้ายอดเยี่ยมมีประสิทธิภาพเต็มร้อย

สุดเขตต์เมามากกว่าเขาเยอะเลย เขาก็ยังสามารถเดินเองได้ แต่สุดเขตต์เป็นประเภทที่นอนอยู่บนพื้น

สุดท้ายสีครามก็ถูกการ์ดรับกลับไป

ระหว่างทาง การ์ดถามคุณผู้ชายที่เมาแล้วแต่ยังไม่หลับว่า “คุณผู้ชาย กลับไหนครับ?”

“กุ กุสดีศิลป์แล้วกัน”

วันนี้เพิ่งเจอผู้ใหญ่มา จะค้างคืนนอกบ้านไม่ได้

ยังไงก็ต้องให้ความเคารพแก่ดอกหญ้าในสิ่งที่ภรรยาควรได้รับสักนิด

เหล่าการ์ดจึงไปส่งสีครามกลับกุสดีศิลป์

ถึงแม้สีครามยังเดินได้ แต่การ์ดไม่วางใจ จึงประคองเขาขึ้นไปข้างบน

“คุณผู้ชาย ต้องปลุกคุณผู้หญิงไหมครับ?”

ดึกดื่นมากแล้ว คุณผู้หญิงคงหลับไปแล้ว การ์ดจึงถามเช่นนี้

สีครามเปิดประตูห้องเอง จากนั้นก็เดินโซซัดโซเซเข้าไปด้านใน เดินได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดลงอีกครั้ง แล้วหันตัวมาอย่างเชื่องช้า แล้วว่าดอกหญ้า “……ไอ้คนเยือกเย็น ไม่รู้จักฤดูร้อน……ร้อนจะตายอยู่แล้ว เธอยังสวมเสื้อโค้ตหนาขนาดนี้อีก”

เขานึกว่าตัวเองเมาจนสายตาไม่ดีเสียอีก

“ฉันไม่ทันได้เปลี่ยนชุดต่างหาก ก็เลยหยิบเสื้อโค้ตมาสวมแล้วออกไปเปิดประตูให้นาย”

ดอกหญ้าอธิบายไปหนึ่งประโยค แล้วช่วยเขาปิดประตู

เกิดเสียง “ปัง” แยกสองสามีภรรยา

ดอกหญ้ากลับไปที่ห้องตัวเอง ก็ถอดเสื้อโค้ตออกอย่างทนไม่ไหว แล้วพึมพำ “ฉันร้อนจะตายอยู่แล้ว”

หลังจากเธอไป สีครามก็นิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเดินโซเซกลับไปที่ข้างเตียง เอาศีรษะฟุบบนเตียง พยายามมุ่งมั่นกลับไปยังอาณาบริเวณเล็กๆ ของเขา เขาถึงนอนหลับได้อย่างสบายใจ

แป๊บเดียวเขาก็หลับไป

วันต่อมา ตอนเขาตื่นก็เป็นเวลาเที่ยง

เมื่อวานเขาไม่ได้เปิดแอร์ นอนหลับไปแบบนี้ทั้งคืน หลังจากตื่นขึ้นก็รู้สึกทันทีว่าร่างกายตัวเองมีกลิ่นเหล้า และกลิ่นเหม็นเหงื่อ เขาที่เป็นพวกรักความสะอาด ก็พุ่งตัวเข้าไปอ้วกหนึ่งรอบในห้องน้ำอย่างทนไม่ไหว

จากนั้นก็รีบอาบน้ำ

ออกมาจากในห้องน้ำ เขารู้สึกสดชื่น กลับมาสู่สภาพปกติแล้ว

นึกถึงการดื่มจนเมาเมื่อคืน สีครามก็สาบานว่าต่อจากนี้ไปเขาจะไม่ให้ตัวเองดื่มจนเมาอีก

ยังดีที่ก่อนออกจากบ้านเซ็นสัญญากับดอกหญ้าแล้ว เธอไม่ได้ฉวยโอกาสเอาเปรียบเขาตอนเขาเมา ที่จริงเธอก็รักษาสัญญาเหมือนกัน

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสัญญาที่เขาเขียนแบบนั้น มันถูกหรือผิด?

แต่ในเมื่อเซ็นไปแล้ว ก็ทำตามนี้ไปก่อนแล้วกัน

สีครามที่อารมณ์กลับสู่สภาพสงบก็รู้สึกหิว

เขาเดินออกมาจากห้อง นึกว่าสิ่งที่รอคอยเขาคืออาหารทั่วไปร้อนๆ ใครจะไปรู้ว่าดอกหญ้าแค่ทิ้งกระดาษโน้ตหนึ่งใบไว้บนโต๊ะอาหารให้เขา บอกเขาว่าเธอกลับไปที่ร้าน ให้เขาหาอาหารสามมื้อด้วยตัวเอง

สีครามกำกระดาษโน้ตเอาไว้: ……