เธอรู้สึกถึงเม็ดเหงื่อที่ซึมออกมาจากหลังของตัวเอง
หลินเซียวดูมีอำนาจจริงๆ!
“แกจะฆ่าฉัน? มีปัญญาเหรอ?”
“มาสิ ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ แกลุกขึ้นมาฆ่าฉันสิ!”
หญิงสาวเท้าเอว หันไปมองรถเข็นอย่างดูถูก
“คุณหลิน คุณหลินอยู่บ้านไหมครับ?”
ในเวลานั้นก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านนอกพอดี
จากนั้น หลี่หงซินก็เดินเข้ามาในบ้าน
“หา? ประธานหลี่?”
“ประธานหลี่ คุณมาได้ยังไง?”
หญิงสาวเมื่อแห็นว่าเป็นหลี่หงซิน ก็ตื่นตะหนกขึ้นมาทันที
หลี่หงซินมีหุ้นอยู่ในบริษัทรับทำความสะอาดที่เธอทำงานอยู่ไม่น้อย พูดง่ายๆ คือเขาเป็นเจ้านายของเธอ!
หลี่หงซินโบกมือเล็กน้อย “นี่กำลังทำอะไรอยู่?”
“ท่านประธานคือว่าฉันกำลังจะให้เจ้าโง่นี่ช่วยซักเสื้อผ้าสักหน่อยน่ะค่ะ แต่ในเมื่อเขาไม่อยากทำฉันก็ไม่ได้บังคับอะไรเขา แต่เขากลับบอกว่าจะฆ่าฉัน”
“คุณว่ามันประสาทไหมคะ?”
หญิงสาวมองไปทางหลินเซียวและแบะปากให้เขา
“เธอให้เขาซักผ้างั้นเหรอ?”
หลี่หงซินมองอย่างอึ้งๆ เขาถามขึ้นราวกับไม่อยากจะเชื่อ
“ใช่ ใช่ค่ะ…”
ในตอนนั้นเองหญิงสาวรู้สึกได้ถึงลางไม่ดี
“เธอรู้หรือเปล่าว่ามือคู่นี้มีคุณค่ามากแค่ไหน?”
“นี่เธอให้มือของเขาซักผ้างั้นเหรอ?”
หลี่หงซินพูดอะไรไม่ออก
“…” หญิงสาวเงียบไป
“และถึงแม้มือของเขาจะธรรมดา แต่เขาก็เป็นลูกค้า”
“ใครให้อภิสิทธิ์เธอในการให้ลูกค้ามาทำงานแทน?”
“เธอไปคำนวณเงินเดือนมาได้เลย แล้วพรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงานอีก”
หลี่หงซินไม่อยากเสวนากับหญิงสาวแล้ว
“ประธานหลี่ ไม่ได้นะคะ!”
“ฉันยังต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้องคนที่บ้าน คุณสงสารฉันเถอะค่ะ!”
หญิงสาวตกใจมากจึงรีบขอร้องอ้อนวอนต่อหลี่หงซิน
“ทำตัวเองแท้ๆ!”
หลี่หงซินโบกมือเล็กน้อย จากนั้นก็มีบอดี้การ์ดชุดดำสองคนเข้ามาลากหญิงสาวออกไป
“ผมต้องขอโทษจริงๆ ครับคุณหลิน”
“เธอเป็นพนักงานในบริษัทขของผม เรื่องนี้ผมต้องรับผิดชอบ”
หลี่หงซินขอโทษต่อหลินเซียว
“ไม่เกี่ยวกับคุณหรอกครับ นั่งเถอะ”
หลินเซียวชี้ไปที่เก้าอี้เพื่อบอกให้หลี่หงซินนั่งลง
“ครับ พอดีผมได้ยินมาจากประธานหลี่ว่าคุณได้รับรถแล้ว”
หลี่หงซินนั่งลงและเริ่มเปิดประเด็นคุย
“คุณส่งมาเองเหรอ?”
หลินเซียวอึ้งไปสักพักก่อนจะสบายใจขึ้นมา
ทั้งเมืองเจียง ตอนนี้เขาได้มีปฏิสัมพันธ์กับตระกูลหลี่บ้างแล้ว
“เราไม่มีเจตนาอื่นนะครับคุณหลิน”
“พอดีนายท่านตระกูลเราต้องการส่งสิ่งอำนวยความสะดวกในการเดินทางแก่คุณ”
หลี่หงซินกลัวว่าหลินเซียวจะคิดมาก จึงรีบอธิบาย
“ขอบคุณครับ”
หลินเซียวพยักหน้า
การที่เขาช่วยเหลือนายท่านหลี่นับว่าเป็นบุญคุณอย่างมาก
รถแค่คันเดียว ไม่นับว่ามากมายอะไร
หากหลินเซียวไม่รับเอาไว้ พวกเขาคงอดที่จะคิดมากไม่ได้
“ความจริงผมอยากโทรมาแจ้งคุณหลิน แต่ผมเพิ่งรู้ว่าไม่มีเบอร์คุณ”
“ดังนั้นจึงมาแจ้งคุณหลินด้วยตัวเอง”
หลี่หงซินพูดไปด้วย และโบกมือให้แก่บอดี้การ์ดไปด้วย
ไม่นานนัก บอดี้การ์ดก็เดินเข้ามาพร้อมกล่องใบหนึ่ง
“พอดีว่าเพื่อนผมคนหนึ่ง ส่งโทรศัพท์มาให้ผม”
“มันวางอยู่บนรถมานาน ถ้าคุณหลินไม่รังเกียจก็นำไปใช้ได้เลยนะครับ”
“อยู่บนรถของผมก็เกะกะเปล่าๆ”
หลี่หงซินหยิบกล่องโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับยื่นไปให้หลินเซียว
หลินเซียวมองหลี่หงซินสักพัก



VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ดาบพิทักษ์แผ่นดิน
รบกวนอัพเดทเรื่องนี้ให้หน่อยครัย...