ดาบพิทักษ์แผ่นดิน นิยาย บท 2

“ไม่ถูกสิ”

หลินเซียวนิ่งเงียบไปหลายวินาทีก็ค่อยๆส่ายหน้า

เหมือนหยวนเจิงกำลังฝืนพูดอย่างแล้งน้ำใจ

เพราะเท่าที่เขารู้จักหยวนเจิง มันไม่ตรงกับนิสัยของเขา

“อุ๊ย! ไอ้ซื่อบื้อตื่นแล้วเหรอ?”

เวลานี้มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาทางประตู

หน้าตาชายหนุ่มคนนี้ไม่ธรรมดา มุมปากเผยรอยยิ้มอันโหดร้ายออกมา

ไม่เพียงเท่านี้ ชายหนุ่มยังสวมเครื่องแบบทหารสีดำเข้ม และถือกระบี่อันน่าเกรงขามด้วย

เครื่องแบบทหารของเขาดูดีมีระดับมาก มีการเย็บขอบเสื้อเป็นด้ายสีทองอร่าม แลดูมีชีวิตชีวาดุจดั่งมังกรเหาะบนเวหา

กระบี่เล่มนั้นหนักเอาการ ส่วนเรื่องความคมไม่ต้องพูดถึง แผ่ซ่านกลิ่นอายเย็นยะเยือกอันน่าสะพรึงกลัว

เมื่อมีเครื่องแบบทหารกับกระบี่เล่มใหญ่ส่งเสริมราศี ชายหนุ่มคนนี้จึงดูมีความองอาจและเกรียงไกรยิ่ง

เมื่อหลินเซียวเห็นชายหนุ่มคนนี้ก็ต้องหรี่ตาลง

ชายหนุ่มคนนี้มีชื่อว่าจ้าวเฉวียน เป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลจ้าวในเมืองเจียง

เขาหลงใหลในความงามของฉินหว่านชิวนานแล้ว ถึงจะรู้ว่าฉินหว่านชิวหมั้นหมายกับหลินเซียวแล้ว แต่เขาก็ยังไม่เลิกตามจีบสาวในดวงใจ

สองปีมานี้ จ้าวเฉวียนร่วมกันวางแผนร้ายกับหวางเฟิ่ง แม่ของฉินหว่านชิวตรงหน้าเขา เพื่อขับไล่เขาออกจากบ้านตระกูลฉิน

หากฉินหว่านชิวไม่ขัดขวาง คาดว่าพวกเขาคงสมหวังไปตั้งนาน

หลินเซียวเห็นเครื่องแบบของอีกฝ่ายแล้วก็มีประกายแสงเย็นยะเยือกออกมาอีกครั้ง

“เครื่องแบบเก้าดาว กระบี่เทพพิทักษ์...”

“ไม่รู้ว่าจ้าวเฉวียนอย่างนายจะมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะถือครองไหม?”

“นาย ไม่กลัวตายหรือ?”

เสียงตะคอกของหลินเซียวลอยวนเวียนในสมองจ้าวเฉวียน

ตาทึ่มคนนี้ไม่โง่แล้วหรือ?

ทว่าหลังจากที่จ้าวเฉวียนหายตะลึงก็เผยความดูหมิ่นในใจ

ได้ยินมาว่าหลินเซียวคนนี้มีอำนาจทางทหารมาก ไม่งั้นคงไม่ต้องตานายท่านฉินหรอก

แต่ก็เป็นเพียงเรื่องในอดีตเท่านั้น

ตอนนี้หลินเซียวกลายเป็นเศษสวะแล้ว ไม่มีทั้งอำนาจและชื่อเสียง

แต่เขาจ้าวเฉวียนคือคุณชายใหญ่จากตระกูลเศรษฐีในเมืองเจียง ทำไมต้องกลัวสวะด้วย?

“หลินเซียว ถึงนายจะไม่โง่แล้ว แต่จะทำอะไรได้อีก?”

“นายก็ยังคงเป็นคนพิการที่นั่งบนวีลแชร์อยู่ดี”

“ฉันไม่รู้หรอกว่าเมื่อก่อนนายเจ๋งแค่ไหน แต่ตอนนี้นายเป็นคนไร้ค่า คนที่พึ่งตระกูลฉินกินข้าว”

“ฉันใส่เสื้อนายแล้วจะทำไม? ฉันเอาสิ่งของของนายแล้วจะทำไม?”

“ต่อไปฉันยังจะกอดคู่หมั้นของนาย ฉันจะกอดฉินหว่านชิว แล้วนายจะทำอะไรได้?”

“คนพิการอย่างนายก็ได้แต่นั่งมองเท่านั้น...”

จ้าวเฉวียนถือกระบี่เทพพิทักษ์ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปเล็งคอของหลินเซียว

“นายดูสิ ตอนนี้นายก็เป็นแค่ลูกไก่ในกำมือ ฉันอยากทำอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น”

นัยน์ตาของจ้าวเฉวียนเปี่ยมไปด้วยความแดกดันและดูแคลน

กระบี่เทพพิทักษ์ที่เคยร่วมรบกับหลินเซียวนับครั้งไม่ถ้วน ตอนนี้กำลังจี้คอของเขาอยู่

ความภาคภูมิใจและเกียรติในวันวาน ตอนนี้กลายเป็นเรื่องตลกขบขันเสียแล้ว