ดาบพิทักษ์แผ่นดิน นิยาย บท 3

สองปีมานี้ บรรดาคนในตระกูลฉิน หวางเฟิ่งใจร้ายกับหลินเซียวที่สุด

เพราะยศของหลินเซียวในวงการทหารนั้นเป็นความลับสุดยอด

ดังนั้นต่อให้เป็นคนตระกูลฉินก็ไม่รู้ประวัติของหลินเซียวเลยสักนิด

ในสายตาหวางเฟิ่ง หลินเซียวก็เป็นแค่ทหารฝึกหัด ไม่ได้วิเศษวิโสอะไร

หลินเซียวนั่งขอบเตียงแล้วประชันสายตากับหวางเฟิ่ง

“น้าหวาง มันไม่โง่เหมือนเดิมแล้วครับ ยังตบหน้าผมด้วย...”

ถูกคนพิการตบหน้าแบบนี้ จ้าวเฉวียนทำใจยอมรับไม่ได้เลย

“อะไรน่ะ?”

หวางเฟิ่งได้ยินก็รู้สึกอึ้ง หันขวับไปมองหลินเซียว

ดังคาดท่าทางของหลินเซียวในตอนนี้ไม่เหมือนคนปัญญาอ่อนอีกต่อไป

“นายกล้าตบหน้าคุณชายจ้าวหรือ? นายรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?”

“เฉดหัวออกไปซะ ออกไปเดี่ยวนี้เลย”

หวางเฟิ่งกล่าวจบก็ก้าวเข้าไป หมายจะลากหลินเซียวออกไป

“หยุดนะ”

ขณะเดียวกันก็มีเสียงตะโกนมาจากด้านนอก

จ้าวเฉวียนหยุดเดิน หวางเฟิ่งก็ชะงักงัน หันหน้าไปมองด้านนอกประตู

จากนั้นก็เห็นสาวหุ่นเพรียวใส่กระโปรงทำงานสีดำ รวบผมไว้ด้านหลัง มีความสูงศักดิ์ยิ่ง

ใบหน้าขาวผุดผ่อง อ่อนนุ่ม ไม่มีที่ติสักจุด จมูกโด่ง ปากเล็ก ท่ามกลางความงดงามเจือความน่ารักร่วมด้วย

หน้าตาสะสวย รูปร่างได้สัดส่วน ถึงหลินเซียวจะเคยเจอผู้หญิงมาเยอะ แต่ก็อดหวั่นไหวต่อเธอผู้นี้ไม่ได้

คนนี้ก็คือลูกสาวตระกูลฉินที่หมั้นหมายกับหลินเซียวไว้ นามว่า ‘ฉินหว่านชิว’

จ้าวเฉวียนเห็นฉินหว่านชิวแล้วก็เผยตัณหาราคะในแววตา และได้เลียริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว

เดิมทีฉินหว่านชิวก็ดูเป็นคนหยิ่งอยู่แล้ว เวลานี้ยิ่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

เมื่อเธอเห็นจ้าวเฉวียนถือกระบี่แล้วชี้ไปยังหลินเซียวก็รู้สึกโมโห

“พวกคุณทำอะไรกัน?”

ฉินหว่านชิวเดินเข้าไปยืนบังหน้าหลินเซียว

นางยังไม่เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของหลินเซียว

“หว่านชิว หนูกลับมาได้จังหวะพอดี ตาซื่อบื้อคนนี้ตบหน้าคุณชายจ้าว”

หวางเฟิ่งเอามือเท้าเอว เหมือนเห็นคนช่วยชีวิตแล้ว

จ้าวเฉวียนเองก็ชักกระบี่กลับมา พูดผสมโรงว่า “หว่านชิว หลินเซียวหายดีแล้ว เขาน่าจะหายโง่มานานแล้ว แต่ยังแกล้งโง่เพราะต้องการหลอกคุณ”

“เขาต้องมีเป้าหมายลับแน่ อาจจะคิดไม่ซื่อกับคุณก็ได้”

จ้าวเฉวียนส่งเสียงฮึดฮัด ทว่าเขาไม่มีทางเล่าเรื่องที่โดนหลินเซียวตบหน้าเด็ดขาด

เขาเป็นถึงคุณชายใหญ่ตระกูลจ้าว หากแพร่งพรายเรื่องที่เขาถูกคนปัญญาอ่อนอย่างหลินเซียวตบหน้าออกไป คนอื่นจะต้องหัวเราะเยาะเขาจนฟันร่วงแน่