ดาบพิทักษ์แผ่นดิน นิยาย บท 34

“ซิงอวี่กับเฟยเฟยเก่งจริงๆ”

“ตระกูลหลี่นั่นหยิ่งจะตาย คาดไม่ถึงเลยว่าซิงอวี่จะเอาอยู่”

“เห็นไหม…นี่เขาเรียกว่าความสามารถ!”

คนตระกูลฉินบางคนก็ยกย่อง บางคนก็อิจฉาริษยา ทว่าภายนอกกลับล้วนชื่นชมทั้งสองไม่หยุดหย่อน

หากร่วมงานครั้งนี้ได้สำเร็จ เช่นนั้นพวกเขาทั้งสองก็จะเป็นฮีโร่ของตระกูลฉินกลายเป็นคนดังในสายตาของคุณหญิงฉิน!

ตอนนี้คนตระกูลฉินยังไม่รีบประจบสอพลออีก?

“ได้เห็นว่ารุ่นหลังของตระกูลฉินมีคนแบบนี้ ฉันดีใจมาก ซิงอวี่กับเฟยเฟยเก่งมาก ถ้าปล่อยตระกูลฉินไว้ในมือพวกเขาในอนาคต ฉันเองก็วางใจ” คุณหญิงฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้ สีหน้าภาคภูมิใจ

เมื่อคนอื่นๆ ได้ยินดังนั้นก็ตะลึงงันทันที ความหมายของคุณหญิงฉินนี้หมายความว่าจะเอาตระกูลฉินมอบให้กับฉินซิงอวี่กับฉินเฟยน่ะเหรอ!

ถึงตรงนี้ คนอื่นๆ ก็ยิ่งทำตัวเป็นมิตรต่อทั้งสองทันที

“คุณย่าคะ ความจริงหนูก็ไม่ได้ทำอะไรมากหรอกค่ะ หนูรู้สึกว่าในฐานะที่เป็นคนของตระกูลฉิน การที่คิดและช่วยตระกูลฉินเป็นเรื่องที่สมควรต้องทำอยู่แล้วค่ะ!”

“ชอบบอกว่าฉินเฟยเป็นแค่แจกันดอกไม้ แต่ความจริงแล้วหนูคิดเผื่อตระกูลฉินตลอด อย่างน้อยหนูก็ไม่อยากเป็นตัวถ่วงและทำให้ตระกูลฉินขายหน้าแน่”

สีหน้าของฉินเฟยดูจริงจังมาก แถมยังมีความน่าสงสารปนอยู่ด้วยราวกับว่าเธอถูกคนอื่นเข้าใจผิดอย่างไรอย่างนั้น

“เฟยเฟย อย่าพูดแบบนี้สิ เธอทำให้ตระกูลฉินขายหน้าที่ไหนกันล่ะ?”

“นั่นน่ะสิ เธอไม่ได้เป็นตัวถ่วงของตระกูลด้วย แต่มีบางคนที่เป็นแบบนั้นนะ แต่ไม่รู้ตัวเอาซะเลย”

“ฮึ! พูดแล้วก็ขึ้น ตอนนั้นที่ตระกูลฉินต้องเป็นแบบนั้นก็เพราะคนบางคนกลายเป็นตัวตลกของคนอื่นน่ะสิ”

เป็นไปตามคาด การที่ฉินเฟยจงใจว่าให้ตัวเองแบบนั้น ทำให้หัวข้อสนทนาเปลี่ยนมาที่หลินเซียวกับฉินหว่านชิวในทันที

นี่เป็นจุดประสงค์ของเธอ

ฉินหว่านชิวหมดคำจะพูด ส่วนหลินเซียวกลับหลับตาพักสายตาราวกับไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอย่างไรอย่างนั้น

“ฮึ! ฉินเฟยมันเสแสร้ง!” หวางเฟิ่งพึมพำเบาๆ อย่างไม่พอใจ

คนตระกูลฉินว่าโทษให้ฉินหว่านชิวไม่หยุด

คุณหญิงฉินขมวดคิ้วเบาๆ แล้วมองไปยังฉินหว่านชิว

ถึงฉินหว่านชิวจะไม่ทำอะไร แต่ทุกคนต่างก็โทษเธอ เข่นนั้นธอย่อมต้องเป็นคนผิดอยู่แล้วเหมือนสุภาษิตที่ว่า ชายสามคนสร้างเสือ

“หว่านชิว เธอรู้สึกไม่พอใจใช่ไหม?” คุณหญิงฉินวางมือทั้งสองข้างไว้บนโต๊ะแล้วมองฉินหว่านชิว

“คุณย่าคะ หนู….หว่านชิวไม่ได้รู้สึกแบบนั้นค่ะ” ฉินหว่านชิวก้มศีรษะหลับตาแล้วเงยหน้าขึ้นมาตอบ

“ไม่ก็ดี เรื่องบางเรื่องถูกกำหนดให้เป็นเรื่องผิดตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ทำผิดก็แก้ได้ แต่ทำไมเธอถึงยังเลือกเส้นทางผิดๆ อยู่อีกล่ะ?” คุณหญิงฉินพูดแบบนี้ดูแล้วคิดจะฉุดดึงหลานสาวคนนี้กลับมา

ฉินหว่านชิวไม่ได้พูดอะไร

“เส้นทางผิดๆ ที่ท่านว่าอาจจะไม่ได้ผิดเหมือนที่คิดก็ได้ หรือเส้นทางที่ถูกต้องที่คุณคิด ก็อาจจะไม่ดีอย่างที่คิดก็ได้” จู่ๆ หลินเซียวก็เงยหน้าขึ้นมองคุณหญิงฉิน

ในห้องอาหารเงียบลงชั่วขณะ

“หลินเซียว ที่นี่มีโอกาสให้นายได้ออกความเห็นด้วยเหรอ?”

“นายพูดแบบนี้กับคุณหญิงฉินได้ยังไง? ดูสีหน้าอารมณ์ของนายซิ?”

“ฉันว่านายไม่รู้จักคำว่าเคารพคนแก่เอ็นดูเด็กน้อยด้วยซ้ำ! ยิ่งไม่มีความกตัญญู”

ห้องอาหารชุลมุนวุ่นวายขึ้นมาทันที

ตอนที่หลินเซียวไม่พูด ทุกคนต่างก็มองเขาเป็นมนุษย์ล่องหน แต่พอเขาพูด คนตระกูลฉินก็โจมตีเขาทันที

“มาหลอกกินก็หลอกกินดีๆ ให้นายกินข้าวสักคำไม่กระทบอะไรมากหรอก แต่นายต้องรู้ฐานะของตัวเอง”

“นายลองบอกฉันมาซิว่าสองปีมานี้นายกับฉินหว่านชิวเคยทำอะไรให้กับตระกูลฉินบ้าง?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน