ดาบพิทักษ์แผ่นดิน นิยาย บท 33

คนตระกูลฉินสีหน้าอ้ำอึ้งขึ้นมาทันที

“หลินเซียว เดี๋ยวฉันพยุงคุณ” ฉินหว่านชิวไม่แม้แต่จะมองผู้คนรอบๆ เธอกางรถเข็นออกแล้วเข้าไปพยุงหลินเซียวไปนั่ง

“ให้ตายเถอะ! หลินเซียวขับเฟอร์รารี่?”

“เขาที่เป็นคนพิการเนี่ยนะจะขับรถได้? ตลกละ”

“ตอนนี้เขาจะพิการหรือไม่พิการไม่สำคัญ ประเด็นคือฉันอยากรู้ว่าเขาไปเอารถนี้มาจากไหน?”

สีหน้าคนตระกูลฉินตะลึงพรึงเพลิดต่างกำลังวิจารณ์กันวุ่น ทว่าฉินเฟยและฉินซิงอวี่กลับดูไม่ดีเอาเสียเลย

“คงจะเช่ามาแสร้งทำเป็นหน้าใหญ่ใจโตน่ะสิ” ฉินซิงอวี่แค่นเสียงฮึกล่าวอย่างไม่พอใจ

“อ้อ!” คนตระกูลฉินเข้าใจในทันที

“หลินเซียว หลังผ่านคืนนี้ไป เดี๋ยวตระกูลฉินจะไล่นายออกจากบ้าน นายเชื่อไหม?” ฉินซิงอวี่เดินเข้าไปแล้วมองหลินเซียวจากมุมสูง

หลินเซียวช้อนมองฉินซิงอวี่ แต่ไม่ได้พูดอะไร

“เหอะๆ…”

ฉินซิงอวี่ก้มตัวลงเล็กน้อยพร้อมยืดตัวเข้าไปมองหลินเซียว

“นาย…เชื่อไหม?” ระยะห่างเท่านี้ ทำให้กลิ่นบุหรี่ในปากฉินซิงอวี่แทบจะกระทบเข้าหน้าของหลินเซียว

คนตระกูลฉินพากันหัวเราะชอบใจ แกมันไอ้พิการหลินเซียวก็ต้องยอมให้คนจูงจมูกอยู่แล้ว

“ฉันกำลังถามนายอยู่” ฉินซิงอวี่ขยับหน้าเข้าไปใกล้อีกแล้วปั้นหน้าภาคภูมิใจ

“เพี๊ยะ!” วินาทีต่อมา เสียงตบก็ดังขึ้นอย่างชัดเจน

ทุกคนต่างตะลึงงัน

ทุกคนในตระกูลฉินต่างเบิกตากว้างมองดูฉากตรงหน้านี้

เห็นเพียงร่างกายของฉินซิงอวี่โซซัดโซเซไปด้านข้าง มือของเขาจับหน้าเอาไว้แล้วเซถอยหลังไปติดๆ

ส่วนหลินเซียวค่อยๆ เก็บมือด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“พ่อแม่นายไม่สั่งสอนเหรอว่าการที่น้ำลายกระเด็นใส่หน้าคนอื่นเขามันไร้มารยาท” หลินเซียวนั่งมองฉินซิงอวี่อย่างเรียบนิ่งอยู่บนรถเข็น

ฉินหว่านชิวตกใจ ส่วนหวางเฟิ่งและฉินเค่อสิงต่างเบิกตากว้างเช่นกัน ทุกคนในสมาชิกตระกูลฉินเงียบสงบไร้เสียงใดๆ

ไอ้คนไร้ประโยชน์! ไอ้พิการ! ไอ้มอดปรสิตของตระกูลฉิน!!

เขา…เขากล้าตบหน้าฉินซิงอวี่นั้นเหรอ?

ฉินซิงอวี่เป็นหลานรักของคุณหญิงฉิน แต่ตอนนี้กลับถูกหลินเซียวตบหน้า?

“หลินเซียว นายกล้าตบฉัน? นายกล้าตบฉันนั้นเหรอ?” สีหน้าของฉินซิงอวี่กรุ่นโกรธ เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันในใจร้อนเป็นฟืนเป็นไฟ

“นายกล้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ แล้วทำไมฉันถึงจะไม่กล้าตบล่ะ? หรือไม่ลองยื่นหน้าเข้ามาลองดูอีกทีก็ได้นะ” สีหน้าอารมณ์ของหลินเซียวเรียบนิ่ง

“มารดามันเถอะ!” ฉินซิงอวี่สูญเสียสติ เขาพุ่งเข้าไปหาหลินเซียวทันที

“ซิงอวี่ หยุดนะ!” พ่อของฉินซิงอวี่ตะโกนขึ้น

ไม่ว่าอย่างไรหลินเซียวก็เป็นคนพิการคนหนึ่ง หากฉินซิงอวี่ไปรังแกคนพิการตามใจชอบเช่นนี้จะตกเป็นขี้ปากของคนอื่นเขาได้

การที่เขาห้ามฉินซิงอวี่ไม่ใช่เพราะต้องการจะปกป้องหลินเซียวแต่อย่างใด

ทว่าตอนนี้ฉินซิงอวี่โกรธขึ้นสมอง จะไปเชื่อฟังเขาได้อย่างไร?

เขาเดินเขาไปหาหลินเซียวภายในไม่กี่ก้าวแล้วต่อยลงไปแรงๆ หมัดหนึ่ง

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

ฉินหว่านชิวสะท้าน คิดจะเข้าไปปกป้องโดยสัญชาตญาณ เธอดูแลปกป้องหลินเซียวมาสองปี มันจึงกลายเป็นนิสัยธรรมชาติไปแล้ว

“เชอะ!” หลินเซียวแค่นเสียงเชอะออกมาแล้วยื่นมือดึงฉินหว่านชิวไว้ข้างหลัง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน