จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 723

เจียงชื่อยกยิ้มเล็กน้อย ไม่พูดอะไร แล้วเดินออกจากหอบรรพบุรุษไปเลยตรงๆ

ตอนที่เขาเดินไปถึงหน้าประตู ติงจ้งเกิดความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ อดใจไม่ไหวจึงตะโกนออกไปว่า "เจียงชื่อ!"

คนที่กำลังเปิดประตู ฝีเท้าหยุดชะงักไปชั่วขณะ

"ขอบคุณ ขอบคุณมาก!"

เจียงชื่อยิ้มพลางส่ายหน้า สาวเท้าก้าวยาวๆ เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงเงาแผ่นหลังที่ประทับอยู่ในความทรงจำลึกๆ ของติงจ้งเท่านั้น

นี่ต่างหาก คือรูปลักษณ์ของลูกผู้ชายตัวจริงที่พึงมี

ติงเฟิงเฉิงตกตะลึงจนตาค้างไปแล้ว เขาแตะๆ ที่หน้าผากตัวเองก่อน แล้วค่อยไปแตะๆ ที่หน้าผากของติงจ้ง

"ทำอะไรของแก? " ติงจ้งใช้มือข้างหนึ่งปัดมือของติงเฟิงเฉิงให้ร่วงลงไป

"เป็นเพราะผมเป็นไข้ ? หรือเป็นเพราะคุณปู่เป็นไข้กันแน่เนี่ย ? ทำไมถึงพูดอะไรเพ้อเจ้อออกมาแล้วล่ะ?"

"ฉันพูดเพ้อเจ้ออะไร?"

"ไม่สิ ผมฟังผิดไปหรือเปล่า? เมื่อกี้ปู่พูดขอบคุณเจียงชื่อชัดๆ เลยนะ คุณปู่ นี่ปู่กินยาอะไรผิดหรือเปล่าเนี่ย? แล้วยังมีเจ้าเจียงชื่อนั่น อยู่ดีๆ มันมาช่วยผมแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำไมเนี่ย? ไม่ใช่ว่าจะแอบหาทางลอบทำร้ายผมอย่างลับๆ หรอกใช่มั้ย ? เห็นสถานการณ์ของพวกเราแบบนี้ ไม่ใช่ว่าต้องได้ทีขี่แพะไล่หรอกเหรอ? "

"ถุย!" ติงจ้งเขกหัวของติงเฟิงเฉิงหนักๆ ไปครั้งหนึ่ง "เจียงชื่อจิตใจโอบอ้อมอารี เก่งกาจทั้งบุ๋นบู๊ แกมีสิทธิ์อะไรไปว่าร้ายเขาลับหลังแบบนี้หา?"

หา?

จิตใจโอบอ้อมอารี เก่งกาจทั้งบุ๋นบู๊?

ติงเฟิงเฉิงรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไป นี่มันบ้าบอไปถึงไหนต่อไหนแล้ว?

"คุณปู่ นี่ปู่เป็นบ้าไปแล้วเหรอครับ?"

ติงจ้งหัวเราะฮ่าๆ ดังลั่น "ฉันมันบ้า! ฉันมันเป็นบ้าไปแล้ว! ถ้าฉันเป็นบ้าให้เร็วกว่านี้อีกสักหน่อย ไม่แน่ว่าบางที ตระกูลติงอาจจะกลายเป็นตระกูลระดับหนึ่งไปแล้วก็ได้!"

เขามองไปที่ประตูแล้วพูดด้วยท่าทางที่แฝงนัยลึกซึ้ง: "เฟิงเฉิงเอ๊ย แกจำไว้ให้ดีนะ นับจากนี้ไป แกอย่าได้ทำตัวไร้มารยาทกับเจียงชื่อเป็นอันขาด เขาเป็นดาวผู้มากอบกู้ตระกูลติงของพวกเรา"

"หลังจากนี้ เขาจะเป็นคนที่คอยอบรมสั่งสอนแกแทนฉัน ให้แกได้เรียนรู้จนมีคุณสมบัติที่เหมาะสมในการเป็นเจ้าบ้านที่น่าภาคภูมิ"

ติงเฟิงเฉิงสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด "นี่ปู่เพ้อเจ้อไปถึงไหนต่อไหนแล้วเนี่ย ? ให้เจียงชื่อเป็นคนอบรมสั่งสอนผมเนี่ยนะ? นี่ไม่เท่ากับโยนผมไปให้มันทรมานจนตายรึไง?"

"อย่ามาพูดจาไร้สาระกับชั้น! คุกเข่าลงซะ!"

"คุกเข่า?"

"คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!"