จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 724

ผู้ดูแลยิ้มหยัน

"เฮอะ ยังมีหน้ามาให้เวลาอีก 10 วิงั้นเหรอ? ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างแก ดูจะสำคัญตัวเองผิดไปหน่อยมั้ยวะ?"

"อัดมันให้ยับ!"

หลังสิ้นคำสั่ง เหล่าชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นก็วิ่งกรูเข้ามาพร้อมกัน

เดิมที การใช้ชายฉกรรจ์ตัวใหญ่ยักษ์สี่ห้าคนมาจัดการคนคนหนึ่ง คิดว่าก็เป็นอะไรที่มากเกินพอแล้ว แต่ใครจะไปคาดคิดล่ะว่า ผลลัพธ์กลับแตกต่างไปจากที่คิดอย่างสิ้นเชิง

เจียงชื่อยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อน แทบจะมองไม่เห็นด้วยซ้ำว่าเขาออกหมัดอย่างไร ได้ยินแค่เสียงกระแทกหนักๆ ในอากาศ กับทันเห็นแค่เงาที่เคลื่อนไหวรวดเร็ววูบวาบเป็นภาพติดตาจำนวนนับไม่ถ้วนกลางอากาศเท่านั้น

ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง!

กำปั้นถูกชกออกไปต่อเนื่องติดๆ กัน

ภาพเงาติดตาทุกภาพ ต่างกระแทกเข้าใส่กลางหน้าของพวกชายฉกรรจ์ เพียงชั่วพริบตา ชายฉกรรจ์ทั้งหมดก็ล้มลงไปกับพื้นเกือบจะพร้อมกัน หลับค้างกลางอากาศตามๆ กันไป

"นี่......"

ผู้ดูแลตกตะลึงจนตาค้าง แค่พริบตาเดียวก็สอยกลุ่มชายฉกรรจ์จนร่วงลงไปกองได้ นี่มันเป็นเรื่องที่คนธรรมดาทำได้จริงๆ เหรอวะเนี่ย?

แม้แต่นักฆ่ามืออาชีพก็ยังทำไม่ได้เลยมั้ง?

ไม่ทันรอให้เขามีปฏิกิริยาโต้ตอบ เจียงชื่อก็ยื่นมือข้างหนึ่งออกไป แล้วคว้าหมับเข้าที่ลำคอของผู้ดูแลร้าน ออกแรงบีบเล็กน้อย สีหน้าของผู้ดูแลก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขาหายใจไม่ออก พยายามตบที่แขนของเจียงชื่ออย่างสุดชีวิต

"ปล่อย ปล่อยฉัน... ฉัน ...หายใจไม่ออก ... จะตายอยู่แล้ว"

ผู้ดูแลมีสภาพไม่ต่างจากเด็กน้อยคนหนึ่ง จนใจไร้เรี่ยวแรง ไม่อาจช่วยเหลือตัวเองได้

"หยุดนะ!"

เสียงทรงอำนาจเสียงหนึ่งดังขึ้น

เจียงชื่อเงยหน้าขึ้นมอง พี่ไห่เจ้านายของร้านนี้ยืนอยู่ที่ส่วนท้ายของชั้นสอง

"ในที่สุดก็ยอมออกมาได้ซะที"

เขาสะบัดมือด้วยท่าทางไม่ยี่หระ โยนผู้ดูแลร้านออกไปตรงๆ ร่างเขาลอยไปกระแทกลงบนโต๊ะตัวหนึ่งอย่างจัง ทำให้คนที่กำลังเล่นไพ่หลายคนตกใจ จนต้องรีบหาที่หลบกันจ้าละหวั่น

เจียงชื่อเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าพี่ไห่ ทั้งสองยืนประจันหน้า ดวงตาสองคู่สี่ข้างจ้องมองกันเขม็ง

ผ่านไปครู่ใหญ่

พี่ไห่เป็นฝ่ายถามขึ้นว่า: "เจียงชื่อ ระหว่างเราเหมือนจะไม่ได้มีบุญคุณความแค้นอะไรต่อกันสินะ? แกมาก่อความวุ่นวายที่ร้านฉัน กะคิดไม่ซื่อจะหาเรื่องกันใช่มั้ยวะ"

เจียงชื่อตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ : "เป็นเพราะคนของฝ่ายแกลงมือก่อนเองนะ"