จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 725

ว่ากันว่าบัณฑิตเจอทหาร มีเหตุผลก็ใช้ไม่ได้ ต่อให้มีฝีมือต่อยตีแค่ไหน แต่คนคนเดียวต้องมาเผชิญหน้ากับปืนมากมายมหาศาลขนาดนี้ ต่อให้เป็นฮีโร่ก็ยากจะแสดงฝีมือแน่แล้ว

ถ้าแค่ยิงปืนขึ้นมาพร้อมกันจริงๆ ในพื้นที่เล็กๆ แบบนี้ ก็เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีทางหนีรอดออกไปได้เลย

การยิงมาจากทุกทิศทาง ย่อมไม่มีช่องโหว่ตรงไหนให้หลบหนีได้

ต่อให้เป็นเจียงชื่อ ก็น่ากลัวว่ายังยากจะรอดพ้นจากห่ากระสุนที่ยิงมาดั่งสายฝนแบบนั้นได้

พี่ไห่เงยหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง ปรายตามองเจียงชื่อทั้งๆ แบบนั้น สีหน้าลำพองใจเต็มที่

"เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าแกยังหยิ่งผยองอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?"

"ทำไมตอนนี้ถึงไม่พูดอะไรซะแล้วล่ะ?"

"มาสิ หยิ่งผยองให้ฉันดูต่ออีกสักหน่อยเป็นไง"

พี่ไห่ไม่เห็นเจียงชื่อในสายตาเลยสักนิด ต่อหน้าปืนจำนวนมากมายมหาศาล เขาย่อมมีคุณสมบัติที่จะไม่ต้องเห็นใครในสายตาได้ทั้งนั้นอยู่แล้ว

อันตรายอยู่ใกล้แค่เอื้อม

แต่ถึงกระนั้น พี่ไห่ก็เหมือนจะลืมเรื่องสำคัญไปอย่างหนึ่งว่า ตัวเขาเองก็อยู่ใน ' ห้องเล็กๆ ' ห้องนี้ด้วยเหมือนกัน

ในความเห็นของเขา ระหว่างเขากับเจียงชื่อยังมีระยะห่างกันอยู่ราวๆ เจ็ดแปดเมตร ต่อให้เจียงชื่อคิดจะลงมือจริงๆ ก็ไม่มีทางทันแน่

แต่นั่นเป็นแค่เงื่อนไขของคนธรรมดาทั่วๆ ไปเท่านั้น ถ้าเอามาใช้กับเจียงชื่อ ก็ไม่สามารถใช้เกณฑ์ดังกล่าวมาคำนวณฝีมือของเขาได้

ในขณะที่พี่ไห่ยังพูดไม่ทันจบดี เจียงชื่อก็เคลื่อนตัวออกจากจุดเดิมที่ยืนอยู่ด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ วิ่งตรงไปยังตำแหน่งที่พี่ไห่ยืนอยู่

ในเวลานี้เอง พี่ไห่ถึงค่อยตระหนักได้ว่าสถานการณ์ชักไม่ถูกต้อง

เขาคิดจะอ้าปากสั่งให้ลูกน้องรีบยิงปืน แต่ผลคือยังไม่ทันจะได้อ้าปาก ตัวเองก็กลายเป็น 'นักโทษ' ไปแล้วเรียบร้อย

ในตอนที่ทุกคนยังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนอง เจียงชื่อก็มาถึงด้านหลังของพี่ไห่ แล้ววางมือลงบนไหล่ของเขา ใช้พี่ไห่เป็นโล่กำบังได้อย่างสมบูรณ์แบบ

"อย่ายิงนะโว้ย!" พี่ไห่รีบร้องสั่งคนของตัวเองอย่างไว เพราะกลัวว่าถ้ามีอะไรผิดพลาดขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว เขาเองนี่แหละที่จะเป็นคนมอดม้วยไปซะก่อน

ความเร็วของเจียงชื่อนั้นดูเหลือเชื่อราวปาฏิหาริย์ เมื่อเห็นพลังอันน่าทึ่งของเจียงชื่อ ก็เชื่อได้เลยว่า ก่อนที่ลูกน้องของเขาจะยิงปืนมา เจียงชื่อก็สามารถกำจัดพี่ไห่ทิ้งได้ก่อนแน่แล้ว