เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 310

บทที่ 309 คุณชายเย่กลับไปแล้ว

แต่พอมองซ้ายมองขวา กลับไม่เห็นร่างของเย่โม่เซินอยู่บนเวที เสิ่นเฉียวรู้สึกสับสนอยู่ภายในใจ

เซียวซู่อยู่ที่นี่ แต่เย่โม่เซินกลับไม่อยู่ นี่หมายความว่าอย่างไร?

หรือจะบอกว่า เซียวซู่พาเธอไปหาเย่โม่เซิน?

“เซียวซู่ นายจะพาฉันไปไหน เย่โม่เซินล่ะ?”

เซียวซู่ไม่พูด ได้แต่ดึงเธอไปด้านหลังเวทีที่ไม่มีคน

“คุณนายน้อย? ทำไมคุณถึงเพิ่งมา?”

เสิ่นเฉียวจะเอ่ยปาก แต่สุดท้ายกลับพูดได้เพียงประโยคเดียว: “พอดีเกิดเรื่องขั้น เลยทำให้มาสายนิดหน่อย เขา...”

“คุณนายน้อย แบบคุณนี่ไม่เรียกว่าสายนิดหน่อย แต่คุณชายรอคุณมาทั้งคืนแล้ว!”

เขา...รอตัวเองทั้งคืนเลยเหรอ? ในหน้าของเสิ่นเฉียวขาวซีด ในใจยังรู้สึกเสียใจอย่างมาก: “ขอโทษ ฉันไม่รู้...”

พอเห็นท่าทางเสียใจในตอนนี้ของเธอ เซียวซู่ก็อดพูดไม่ได้: “ถึงแม้ว่าตอนนี้คุณจะมาแล้ว แต่ว่า...ทั้งหมดนี้สายเกินไปแล้ว”

“ทั้งหมดนี้สายเกินไปแล้ว? นี่หมายความว่าอะไร?” เสิ่นเฉียวไม่เข้าใจความหมายที่เขาพูดจึงถาม ทางที่ดีคือสอบถามจากปากด้วยตนเอง

เซียวซู่ตอบแค่เพียง: “คุณชายเย่เพิ่งจะออกไปเมื่อห้านาทีก่อน”

อะไรกัน? เธอมาแล้ว แต่เขากลับไปแล้ว? สีหน้าของเสิ่นเฉียวดูไม่ได้ขึ้นมา: “ห้านาทีก่อนฉันถูกขวางอยู่ที่ประตูข้างนอก ฉันไม่มีบัตรเชิญ ฉันเข้ามาไม่ได้...”

“ก็เพราะคิดทบทวนอย่างรอบคอบแล้วว่าคุณนายน้อยคงไม่มีบัตรเชิญดังนั้นผมถึงไปเฝ้ารออยู่ที่นอกประตูตลอด แต่ใครจะรู้ว่าพองานเลี้ยงใกล้จะจบแล้วคุณนายน้อยก็ยังไม่มา ผมเลยคิดว่าคุณนายน้อยคงไม่มาแล้ว ดังนั้นเลยไม่ได้รออีก ตอนนี้...คุณชายเย่กลับได้แล้ว”

ชั่วพริบตานั้นเสิ่นเฉียวไม่รู้จะพูดอะไร จริง ๆ แล้วมันเป็นเพราะตัวเธอเอง เห็นชัด ๆ ว่ารับปากไว้แล้วแต่เธอกลับไม่มาที่งาน เธอจะโทษใครได้?

“ถ้าเขาออกจากงานเลี้ยง ตอนนี้ก็ไม่แน่ว่าเขาจะออกจากตรงนี้แล้ว นายช่วยพาฉันไปหาเขา ได้ไหม?”

เซียวซู่คิดแล้วคิดอีก แต่ก็พยักหน้า: “ถ้าอย่างนั้นคุณตามผมมา”

ดังนั้นเซียวซู่จึงพาเธอเดินไปเดินมาผ่านทางเดินที่โล่งกว้าง เสิ่นเฉียวอดทนต่อความรู้สึกที่ไม่สบายและตามหลังเขาไปด้วยใจที่ร้อนดั่งไฟ เธอแทบจะรอเจอเย่โม่เซินตอนนี้ไม่ไหว

เซียวซู่พาเธอเลี้ยวไปที่มุมหนึ่ง หลังจากนั้นเปิดห้องหนึ่ง ปรากฏว่าภายในห้องนั้นว่างเปล่าและไม่มีใครอยู่เลย

“ดูท่าคุณชายเย่จะออกไปแล้ว!”

เสิ่นเฉียวมองห้องที่ว่างเปล่า แล้วกัดริมฝีปากตัวเอง: “เขาจะไปที่ลานจอดรถแล้วหรือเปล่า? พาฉันไปลานจอดรถที?”

“ได้ รีบไป!”

เซียวซู่รีบพาเสิ่นเฉียวไปที่ลานจอดรถ อย่างไรเสียขอเพียงแค่ยังมีโอกาส เขาก็จะพยายามพาเสิ่นเฉียวไปอยู่ตรงหน้าเย่โม่เซิน คืนนี้สีหน้าและอารมณ์ของเย่โม่เซินดูไม่ค่อยปกติเลย ถ้าคุณนายน้อยสองไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเขา เขาก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี

แต่ในตอนที่ทั้งคู่รีบมาถึงลานจอดรถ ก็เห็นรถคันหนึ่งกำลังออกไปพอดี ตอนนี้เซียวซู่ยังคงตกตะลึงอยู่ แต่ก็เห็นเสิ่นเฉียวที่อยู่ทางด้านหลังเขาวิ่งตามรถคันนั้นทันที

“คุณนายน้อย ทำอะไรน่ะ?”

หลังจากเซียวซู่พูดจบถึงเพิ่งสังเกตว่ารถคันนั้นเป็นของเย่โม่เซิน หน้าเค้าเปลี่ยนสีแล้วรีบตามไปพร้อมตะโกนเสียงดัง: “คุณชายเย่!”

แต่ว่ารถคันนั้นขับไวมาก แถมระยะทางก็ค่อนข้างไกล พวกเขาสองคนวิ่งขาแทบขาดก็ตามไม่ทัน

เสิ่นเฉียวรู้สึกเหมือนมีมดนับพันตัวกัดกินหัวใจ ดังนั้นเธอจึงวิ่งไปข้างหน้าอย่างสุดชีวิต หวังว่าจะตามรถของเย่โม่เซินให้ทัน ในใจก็คาดหวังว่ารถของเย่โม่เซินจะจอดให้