เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 309

บทที่ 308 เย่โม่เซินเป็นสามีของฉัน

“คุณชายใหญ่พูดตลกแล้ว คุณเอ่ยปากแล้ว มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ให้เธอเข้าไป คุณผู้หญิงท่านนี้ ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ พวกเราไม่รู้จักคุณและไม่รู้ฐานะของคุณ ถ้ารู้เร็วกว่านี้อีกสักนิดจะต้องให้คุณเข้าไปแน่นอนเชิญทางนี้”

เสิ่นเฉียวยืนอยู่กับที่ แล้วมองเงาด้านหลังของเย่หลิ่นหานด้วยความเป็นห่วง เธอไม่ยอมก้าวเท้าอยู่พักหนึ่ง

เย่หลิ่นหานหันกลับมาด้วยใบหน้าที่ซีดขาวอ่อนแรง แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนมองเธอ

“ยังไม่รีบเข้าไป? ถ้ายังยืนบื้ออยู่ งานเลี้ยงคงก็จะจบแล้วนะ?”

“แล้วคุณ...” เสิ่นเฉียวยังคงไม่วางใจเรื่องเขาเล็กน้อย “หลังจากที่เธอเดินเข้าไปแล้ว ฉันก็จะไป”

“งั้น...คุณต้องพูดคำไหนคำนั้นแน่นะ!” เสิ่นเฉียวกัดฟัน แล้วก้าวเดินไปข้างหน้า พอเธอเดินไปถึงประตูก็หันกลับมามองเย่หลิ่นหานแวบหนึ่ง

ยังคงเป็นสายตาที่อบอุ่นและอ่อนโยน เขามองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนแล้วยิ้มให้บาง ๆ พอเห็นเธอหันกลับมา เขาก็ยังพูดเบา ๆ: “ไปเถอะ อย่าหันกลับมา”

เสิ่นเฉียวรู้สึกเสียใจอย่างสุดชีวิต แต่ก็ยังหักใจแล้วหันหน้าเดินเข้าไปข้างใน

เย่หลิ่นหานมองเงาของเธออยู่อย่างนี้ พอเธอหายลับไปจากสายตาของตนเอง เขาก็ฝืนตัวเองไว้ไม่อยู่แล้วไอออกมาอย่างหนัก หลังจากนั้นร่างกายก็เซล้มลงไปข้างหน้า

คนที่เห็นเหตุการณ์อยู่ด้านข้างรีบเข้ามาพยุงเขาไว้: “คุณชายใหญ่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? คุณพระช่วย ทำไมคุณถึงได้บาดเจ็บอย่างนี้?”

“ไม่ได้มีอะไรหนักหนา” เย่หลิ่นหานไอเบา ๆ แล้วยื่นมือออกไปผลักคนนั้นออกเบา ๆ

เขาไม่ชอบให้คนพวกนี้เข้ามาใกล้ชิด

“คุณดูบาดเจ็บสาหัสมาก ให้ฉันหาคนไปส่งคุณชายใหญ่ที่โรงพยาบาลเถอะ”

“ไม่จำเป็น” เย่หลิ่นหานส่ายหัวเบา ๆ คิดแค่ว่าคนข้างในนั้นอาจจะพบเจอปัญหา ดังนั้น...เขาคงหันหลังกลับไปไม่ได้ ถ้าคืนนี้ไม่ได้เห็นเธอกับเย่โม่เซินออกจากที่นี่อย่างสงบ เขาก็คงไม่สบายใจ

หลังจากที่เข้าไปในงานเลี้ยง ก็พบว่ามีคนจำนวนมาก แถมยังมีบันไดสูง ชุดกระโปรงที่เธอสวมยาวเล็กน้อย จึงทำได้เพียงยกกระโปรงไปด้วย มองดูบันไดไปด้วย แล้วก้าวขึ้นไปอย่างช้า ๆ

แต่ฝูงชนที่แออัดและยังมีโต๊ะอาหารมากมาย ทำให้เสิ่นเฉียวหาร่างของเย่โม่เซินไม่พบเลย

เธอจะไปหาเขาได้จากที่ไหน?

หลังจากคิดสักพัก ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็นึกบางอย่างได้

ด้วยตำแหน่งของเย่โม่เซินในเมืองเป่ย ถ้าเขาอยู่ในงานเลี้ยงในคืนนี้ล่ะก็ มันควรจะเป็นจุดสนใจของงานเลี้ยง ดังนั้นเธอจึงต้องหาเขาในสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านที่สุดเท่านั้น

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เสิ่นเฉียวก็มีความสุขมากจนแทบจะร้องไห้ เธอเหลือบมองไปที่งานเลี้ยงและรีบเดินไปยังจุดที่มีคนมากที่สุด

สภาพเธอแย่เกินไปแล้ว มีคนจำนวนมากที่เห็นเธอเป็นแบบนี้ แต่ก็หลบด้วยความรังเกียจ จากนั้นก็จ้องมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ

“นี่ใครน่ะ? ทำไมสภาพเป็นแบบนั้น? เธอปะปนเข้ามาได้อย่างไร?”

“ไม่เคยเห็น ไม่คุ้นหน้าเลย คุณหนูตระกูลไหนกัน หน้าตาไม่เลว”

“หึหึ ไปดูกันเถอะ”

เสิ่นเฉียวกำลังคิดจะเดินไปข้างหน้า แต่กลับถูกผู้ชายสองคนขวางไว้อย่างกะทันหัน ทั้งสองคนถือแก้วค็อกเทลอยู่ในมือแล้วยิ้มเหมือนพวกอันธพาล: “คนสวย ไม่รู้ว่าพวกเราจะได้รับเกียรติเชิญคุณมาเต้นรำไหม?”

“ขอโทษค่ะ ฉันกำลังตามหาคน” เสิ่นเฉียวมองไปทางพวกเขาแล้วพยักหน้าก่อนจะเดินไป ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะยังตามพัวพันเหมือนวิญญาณ: “คนสวยกำลังหาคนแบบไหนอยู่เหรอ? บอกมาสิพวกเราช่วยเธอได้นะ”

“นั่นสิถ้าไม่มีเวลาเต้นรำก็ไม่เป็นไรขอเพิ่มเพื่อนใน WeChat เพื่อทำความรู้จักสักหน่อย จะได้มีเพื่อนเพิ่มขึ้นดีไหมล่ะ?”

เสิ่นเฉียว: “...ขอโทษด้วยฉันรีบจริงๆ”

หนึ่งในผู้ชายหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา: “รู้แล้ว รู้แล้ว มามามา พิมพ์เลข WeChat ของเธอเข้าไป พิมพ์เสร็จแล้วเธอก็ไปได้”