เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 310
สรุปบท บทที่ 309 คุณชายเย่กลับไปแล้ว: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่
สรุปเนื้อหา บทที่ 309 คุณชายเย่กลับไปแล้ว – เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ โดย สือหวู
บท บทที่ 309 คุณชายเย่กลับไปแล้ว ของ เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ ในหมวดนิยายนิยาย จีน เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย สือหวู อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
บทที่ 309 คุณชายเย่กลับไปแล้ว
แต่พอมองซ้ายมองขวา กลับไม่เห็นร่างของเย่โม่เซินอยู่บนเวที เสิ่นเฉียวรู้สึกสับสนอยู่ภายในใจ
เซียวซู่อยู่ที่นี่ แต่เย่โม่เซินกลับไม่อยู่ นี่หมายความว่าอย่างไร?
หรือจะบอกว่า เซียวซู่พาเธอไปหาเย่โม่เซิน?
“เซียวซู่ นายจะพาฉันไปไหน เย่โม่เซินล่ะ?”
เซียวซู่ไม่พูด ได้แต่ดึงเธอไปด้านหลังเวทีที่ไม่มีคน
“คุณนายน้อย? ทำไมคุณถึงเพิ่งมา?”
เสิ่นเฉียวจะเอ่ยปาก แต่สุดท้ายกลับพูดได้เพียงประโยคเดียว: “พอดีเกิดเรื่องขั้น เลยทำให้มาสายนิดหน่อย เขา...”
“คุณนายน้อย แบบคุณนี่ไม่เรียกว่าสายนิดหน่อย แต่คุณชายรอคุณมาทั้งคืนแล้ว!”
เขา...รอตัวเองทั้งคืนเลยเหรอ? ในหน้าของเสิ่นเฉียวขาวซีด ในใจยังรู้สึกเสียใจอย่างมาก: “ขอโทษ ฉันไม่รู้...”
พอเห็นท่าทางเสียใจในตอนนี้ของเธอ เซียวซู่ก็อดพูดไม่ได้: “ถึงแม้ว่าตอนนี้คุณจะมาแล้ว แต่ว่า...ทั้งหมดนี้สายเกินไปแล้ว”
“ทั้งหมดนี้สายเกินไปแล้ว? นี่หมายความว่าอะไร?” เสิ่นเฉียวไม่เข้าใจความหมายที่เขาพูดจึงถาม ทางที่ดีคือสอบถามจากปากด้วยตนเอง
เซียวซู่ตอบแค่เพียง: “คุณชายเย่เพิ่งจะออกไปเมื่อห้านาทีก่อน”
อะไรกัน? เธอมาแล้ว แต่เขากลับไปแล้ว? สีหน้าของเสิ่นเฉียวดูไม่ได้ขึ้นมา: “ห้านาทีก่อนฉันถูกขวางอยู่ที่ประตูข้างนอก ฉันไม่มีบัตรเชิญ ฉันเข้ามาไม่ได้...”
“ก็เพราะคิดทบทวนอย่างรอบคอบแล้วว่าคุณนายน้อยคงไม่มีบัตรเชิญดังนั้นผมถึงไปเฝ้ารออยู่ที่นอกประตูตลอด แต่ใครจะรู้ว่าพองานเลี้ยงใกล้จะจบแล้วคุณนายน้อยก็ยังไม่มา ผมเลยคิดว่าคุณนายน้อยคงไม่มาแล้ว ดังนั้นเลยไม่ได้รออีก ตอนนี้...คุณชายเย่กลับได้แล้ว”
ชั่วพริบตานั้นเสิ่นเฉียวไม่รู้จะพูดอะไร จริง ๆ แล้วมันเป็นเพราะตัวเธอเอง เห็นชัด ๆ ว่ารับปากไว้แล้วแต่เธอกลับไม่มาที่งาน เธอจะโทษใครได้?
“ถ้าเขาออกจากงานเลี้ยง ตอนนี้ก็ไม่แน่ว่าเขาจะออกจากตรงนี้แล้ว นายช่วยพาฉันไปหาเขา ได้ไหม?”
เซียวซู่คิดแล้วคิดอีก แต่ก็พยักหน้า: “ถ้าอย่างนั้นคุณตามผมมา”
ดังนั้นเซียวซู่จึงพาเธอเดินไปเดินมาผ่านทางเดินที่โล่งกว้าง เสิ่นเฉียวอดทนต่อความรู้สึกที่ไม่สบายและตามหลังเขาไปด้วยใจที่ร้อนดั่งไฟ เธอแทบจะรอเจอเย่โม่เซินตอนนี้ไม่ไหว
เซียวซู่พาเธอเลี้ยวไปที่มุมหนึ่ง หลังจากนั้นเปิดห้องหนึ่ง ปรากฏว่าภายในห้องนั้นว่างเปล่าและไม่มีใครอยู่เลย
“ดูท่าคุณชายเย่จะออกไปแล้ว!”
เสิ่นเฉียวมองห้องที่ว่างเปล่า แล้วกัดริมฝีปากตัวเอง: “เขาจะไปที่ลานจอดรถแล้วหรือเปล่า? พาฉันไปลานจอดรถที?”
“ได้ รีบไป!”
เซียวซู่รีบพาเสิ่นเฉียวไปที่ลานจอดรถ อย่างไรเสียขอเพียงแค่ยังมีโอกาส เขาก็จะพยายามพาเสิ่นเฉียวไปอยู่ตรงหน้าเย่โม่เซิน คืนนี้สีหน้าและอารมณ์ของเย่โม่เซินดูไม่ค่อยปกติเลย ถ้าคุณนายน้อยสองไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเขา เขาก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี
แต่ในตอนที่ทั้งคู่รีบมาถึงลานจอดรถ ก็เห็นรถคันหนึ่งกำลังออกไปพอดี ตอนนี้เซียวซู่ยังคงตกตะลึงอยู่ แต่ก็เห็นเสิ่นเฉียวที่อยู่ทางด้านหลังเขาวิ่งตามรถคันนั้นทันที
“คุณนายน้อย ทำอะไรน่ะ?”
หลังจากเซียวซู่พูดจบถึงเพิ่งสังเกตว่ารถคันนั้นเป็นของเย่โม่เซิน หน้าเค้าเปลี่ยนสีแล้วรีบตามไปพร้อมตะโกนเสียงดัง: “คุณชายเย่!”
แต่ว่ารถคันนั้นขับไวมาก แถมระยะทางก็ค่อนข้างไกล พวกเขาสองคนวิ่งขาแทบขาดก็ตามไม่ทัน
เสิ่นเฉียวรู้สึกเหมือนมีมดนับพันตัวกัดกินหัวใจ ดังนั้นเธอจึงวิ่งไปข้างหน้าอย่างสุดชีวิต หวังว่าจะตามรถของเย่โม่เซินให้ทัน ในใจก็คาดหวังว่ารถของเย่โม่เซินจะจอดให้
ตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ก็มองไม่เห็นรถคันนั้นแล้ว “คุณชายเย่คงจะกลับวิลล่าไปแล้ว”
“อืม ตามไม่ทันก็แล้วไป พวกเราตามกลับไปกันเถอะ”
เสิ่นเฉียวเงยหน้าอย่างอ่อนแรงแล้วมองเซียวซู่: “รบกวนนายช่วยส่งฉันกลับไปอีกรอบได้ไหม?”
เซียวซู่อึ้งไปสักพัก หลังจากนั้นพยักหน้า: “นี่เป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้ว ผมจะส่งคุณนายน้อยกลับไปเดี๋ยวนี้”
เซียวซู่พยุงเธอขึ้นมา แล้วลังเลเล็กน้อย: “แต่ว่าร่างกายของคุณนายน้อยมีบาดแผลขนาดนี้...จะลองไปตรวจที่โรงพยาบาลสักหน่อยไหมครับ? แล้วค่อยกลับไปที่วิลล่าไห่เจียง”
“ไม่!” เสิ่นเฉียวส่ายหน้า เธอกัดริมฝีปากตัวเองอย่างแรง “ยังไม่ต้องสนใจเรื่องนี้ พวกเรากลับวิลล่าไห่เจียงก่อน ฉันจะตามไปอธิบายให้เขาฟังเสร็จค่อยคิดเรื่องอาการบาดเจ็บ”
“อย่างนั้น...ก็ได้ครับ”
หลังจากขึ้นรถ เสิ่นเฉียวก็พบว่าหัวเข่าของตัวเองมีเลือดไหลและกระโปรงสีเงินก็เปื้อนไปด้วยเลือด คล้ายภาพลวงตาของดอกเหมยที่กำลังเบ่งบานบนหิมะ เธอก้มลงมองบาดแผลเงียบ ๆ ไม่พูดอยู่นาน ก่อนที่จะเอื้อมมือไปเช็ดคราบเลือดที่บาดแผล
พอเซียวซู่เห็น ก็รีบหยิบกระดาษทิชชู่ที่พกติดตัวยื่นให้เธอ
“คุณนายน้อยอย่าใช้มือนะครับ อาจจะมีเชื้อโรคอยู่ คุณใช้แค่กระดาษทิชชู่เช็ดไปก่อน พอไปถึงวิลล่าผมจะตามหมอมาให้คุณ”
เสิ่นเฉียวรับกระดาษทิชชู่ แล้วหยิบออกมาเช็ดรอยเลือด เซียวซู่มีเรื่องมากมายที่อยากถามเสิ่นเฉียว ว่าทำไมร่างกายของเธอจึงมีบาดแผลมากมายขนาดนั้น? เกิดอะไรขึ้นกับเธอและทำไมเธอถึงมีบาดแผลมากมาย? ทำไมเธอถึงทำให้ตัวเองลำบากขนาดนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
แต่พอคำพูดติดอยู่ที่ริมฝีปากของเขาก็ถามไม่ออก
ดูเหมือนว่าหลังจากที่ถาม ราวกับจะเป็นการสะกิดบาดแผลของเธอ
เฮ้อ หวังว่าหลังจากที่คุณชายเย่เห็นบาดแผลนี้จะให้อภัยกับสิ่งที่เธอทำทั้งหมดในคืนนี้
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่