นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 50

วันธรรมดาแบบนี้ นางอารมณ์ดีขึ้นมากตอนทำอาหาร ครั้งนี้นางเปลี่ยนวิธีการทำ แต่เครื่องในหมูก็ยังอร่อยเหมือนเดิม ทำเอาพวกเขาดีใจมากไม่ไหว

พอตกเย็น นางก็เอาอาหารที่กินไม่หมดให้คนที่มาช่วยงานห่อกลับบ้านไปกิน

เจ้าก้อนน้อยนอนคั่นกลางพ่อแม่เหมือนเดิม คอยระวังป้องกันพ่อตลอดทั้งคืน กลัวว่าพ่อจะรังแกแม่

สวีฉางหลินรู้สึกลูกชายตัวเองเก่งเป็นครั้งแรก แค่ขยับเล็กน้อยเขาก็ลุกขึ้นมาแล้ว

นี่เป็นลูก……หรือเป็นศัตรูกับเขากันนะ

ไม่ได้ ต้องสร้างบ้านใหม่ให้เสร็จเร็วๆ จะต้องให้ลูกชายนอนในห้องของตัวเองคนเดียว!

พอตัดสินใจได้แล้ว หลังจากฟ้าสว่าง เขาก็ปรับเปลี่ยนโครงสร้างของบ้านใหม่ ขยายพื้นที่ของห้องเก็บของให้กว้างขึ้น

พวกเขารีบช่วยกันปรับเปลี่ยน ได้ยินว่าจะใช้เป็นเรือนหอในอนาคตของลูกชาย อยู่ที่นี่จนแต่งงาน ทุกคนยกนิ้วโป้งให้สวีฉางหลิน

มีความคิดที่ก้าวไกลจริงๆ!

ชีวิตสุขสบายแบบนี้ผ่านไปได้สามวัน เงียบสงบไม่มีคนมาวุ่นวาย มันดีมากจริงๆ

คนในหมู่บ้านคนอื่นๆก็รู้เรื่องของบ้านโจวกุ้ยหลาน ข้างบ่อน้ำ ตอนทุกคนซักเสื้อผ้าก็พูดกันขึ้นมา

“ได้ยินมาว่าพวกเขาจ้างคนงานจากหมู่บ้านอื่นและจ่ายเงินสิบอีแปะต่อวัน!”

สิบอีแปะไม่น้อยเลยนะ ถึงจะไปเป็นคนงานในตำบล วันหนึ่งก็ได้แค่นั้น สิบอีเปะหาคนงานได้ง่ายเลย

“มีเงินทำไมถึงไม่จ้างคนในหมู่บ้านเราล่ะ! ไปจ้างหมู่บ้านอื่นทำไมกัน จริงๆเลย!”

ไป๋เย่จื่อได้ยินพวกนางพูดแบบนี้ ก็รู้สึกเสียดหูมาก อดไม่ได้พูดว่า: “ก็เพราะคนในหมู่บ้านเราไม่ไปช่วยไงล่ะ พวกเขาไม่มีทางอื่นเลยต้องไปขอคนนอกมาช่วย?”

“จะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ ตอนนั้นพวกเขาไม่ได้บอกว่าจะให้เงินค่าจ้างสามีพวกเรานะ!”

“นั่นสิ! ถ้าให้เงิน ข้าก็ให้สามีข้าไปทำอยู่แล้ว จะอยู่บ้านว่างๆทำไม!”

ไป๋เย่จื่อขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับพวกนาง คนพวกนี้ ตอนไม่มีเงินไม่มีใครไป พอรู้ว่ามีเงินให้ ก็บอกว่าคนอื่นไม่เรียกพวกเขา หมดคำจะพูดจริงๆ

“ข้ายังได้ยินมาว่า พวกเขาให้กินเนื้อทุกวัน กินไม่หมดก็ให้พวกคนงานเอากลับไปกินกันที่บ้านด้วย!”

เนื้อ! ชาวนาอย่างพวกเขาปีหนึ่งได้กินเนื้อแค่ไม่กี่ชิ้น ไปช่วยงานบ้านไหนก็ไม่เคยเห็นเนื้อเลย!

“ก็ไม่แปลก สามีของโจวกุ้ยหลานเป็นนายพรานนี่? ที่บ้านจะไม่มีเนื้อกินได้ยังไง? เห้อ ทำไมเรื่องดีๆแบบนี้ พวกเราไม่เจอบ้างนะ!”

“ข้าได้ยินมาว่าอาหารของนางใส่น้ำมันทั้งหมด มีทั้งรสและสีด้วยนะ!”

พวกผู้หญิงพูดกันคนละคำสองคน ทำอย่างกับไปเห็นมากับตา

ก่อนหน้านี้กลัวว่าเงินของสวีฉางหลินมาจากการฆ่าคน ตอนนี้ก็ไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย ยังพูดคุยเรื่องเนื้อกันอยู่

หลายบ้านในหมู่บ้านต้าสือตอนแรกตอบตกลงแล้ว ต่อมาก็ไม่มีใครไปเลย ตอนนี้คิดเสียใจทีหลังงั้นเหรอ

ไป๋เย่จื่อซักเสื้อผ้าเสร็จ ก็ขี้เกียจสนใจคนพวกนี้ ยกกะละมังกลับบ้านตัวเองไป

กุ้ยหลานสร้างบ้านไม่รู้ว่าใช้เงินไปเยอะเท่าไหร่ ไม่มีบ้านไหนที่ไม่ลำบากหรอก ยังไงก็ต้องไปช่วยสักครั้ง

คิดได้ดังนี้ พอกลับไปแล้วก็บอกเรื่องนี้กับแม่ตัวเอง เด็ดบวบหอมที่หลังบ้านตัวเองมาหนึ่งตะกร้า แล้วถือตะกร้าขึ้นเขาไป

รอนางขึ้นไปแล้ว ก็เห็นทุกคนกำลังทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง

นางเดินเข้าไป ก็เห็นโจวกุ้ยหลานกำลังให้อาหารไก่อยู่ ก็ถึงเห็นว่าโจวกุ้ยหลานเลี้ยงไก่เยอะขนาดนี้เชียว