นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 51

พูดเสร็จ สายตาก็อดไม่ได้ที่จะหันเหลือบไปมองทางด้านสวีชางหลิน

หากพี่ชางหลินรู้ว่าตนเองทำกับข้าวไม่เป็น ยังจะชอบนางไหม? พี่สะใภ้รองคนนี้ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องเลย

หวังหยู่ชุนพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “เจ้าอยู่บ้านเป็นถึงคุณหนูใหญ่ เคยทำกับข้าวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“เจ้า”

โจวชิวเซียงโกรธโมโหจนจะพุ่งไปหาหวังหยู่ชุน แต่ถูกหลี่ซิ่วยิงที่อยู่ด้านข้างดึงไว้

“พวกเจ้าสองคนพูดน้อยหน่อย” ถึงแม้จะเป็นสองคน แต่สายตานั่นกลับจ้องมองไปที่หวังหยู่ชุน

ลูกสาวของนางหน้าตาดี รอที่จะแต่งงานไปกับคนในตำบล หากทำงานจนมือหยาบกระด้าง ใครจะยังสนใจ? ลูกสะใภ้สองคนนี้พูดมากจริงๆ ทำลายชื่อเสียงของลูกสาวนาง

หวังหยู่ชุนไม่พอใจ แต่ยังไงก็ไม่กล้าพูดมาก

“กุ้ยหลานก็พูดแล้ว พรุ่งนี้ให้ชิวเซียงไปช่วยเจ้า” หลี่ซิ่วยิงยิ้มตอบรับ

สามารถได้อยู่ที่นี่ ถือเป็นเรื่องที่ดี ยังไงลูกสาวของตนก็จะได้กินอาหารดีๆ ถึงตอนนั้นก็จะได้เอาสิ่งของอร่อยๆมาให้นางที่เป็นแม่ไม่ใช่หรอ?

โจวชิวเซียงก็ตอบตกลงอย่างดีใจ สายตาอดไม่ได้ที่จะเหลือบหันไปมองสวีชางหลิน

เสียดาย สวีชางหลินสนใจกินแต่ของตนเอง

โจวกุ้ยหลานหัวเราะเย้ย แอบโลภผู้ชายของนาง ดูสิว่านางจะไม่แกล้งผู้หญิงคนนี้ให้หลาบจำ

ในขณะที่พวกนางกำลังคุยกันอยู่ เด็กหลายคนกำลังตั้งหน้าตั้งตากิน

ทานอาหารมื้อหนึ่งกันอย่างวุ่นวาย รอเมื่อพวกคนงานรับค่าแรงไปแล้ว หลี่ซิ่วยิงอาศัยตอนที่ล้างจานมาหาโจวกุ้ยหลาน พร้อมถามโจวกุ้ยหลานว่า “เจ้าให้คนละสิบอีแปะหรือ?”

เรื่องนี้นางอดทนมาหลายวันแล้ว แต่กลัวลูกชายกับสามีโกรธ จึงไม่กล้าถาม

โจวกุ้ยหลานลงมือทำงานอยู่อย่างปกติ พร้อมพูดขึ้นมาอย่างไม่คิดอะไรว่า “นั่นล้วนเป็นคนหมู่บ้านอื่น จะช่วยข้าเหมือนอย่างลุงใหญ่ไม่ได้ จึงต้องให้เงิน”

คำพูดประโยคนี้ ทำให้สิ่งที่หลี่ซิ่วยิงอยากจะพูดจำต้องกลืนกลับไป

โจวเหล่าไท่ไท่ช่วยวางถ้วยตะเกียบอยู่ด้านข้าง อย่างไม่พูดไม่จา

พี่สะใภ้ใหญ่ของนางคนนี้คิดอะไรอยู่นางจะไม่รู้หรือ? แต่การช่วยงานในหมู่ญาติพี่น้อง ไม่ใช่เป็นเรื่องปกติหรือ? มีใครจ่ายเงินกันบ้าง หากเรื่องนี้เป็นที่พูดออกไป คนอื่นจะหัวเราะเยาะตระกูลโจวของเราได้

“แต่ก็ไม่ควรที่จะแบ่งกันแบบนี้ไม่ใช่หรือ? คนอื่นรู้เข้าจะเอาไปนินทา” หลี่ซิ่วยิงเงียบไปสักพัก แล้วค่อยพูดประโยคนี้ออกมา

ต่างก็ทำงานเหมือนกัน ทำไมคนอื่นได้เงินแล้วบ้านของนางต้องทำงานฟรี?

บ้านของนางมีคนช่วยทำงานตั้งสามคน หากได้เงิน วันหนึ่งก็จะได้สามสิบเหวิน ไม่น้อยเลยนะ

โจวกุ้ยหลานเก็บถ้วยชามเสร็จเรียบร้อยแล้วหันไปมองดูหลี่ซิ่วยิง พร้อมถามตรงๆ ว่า “ป้าใหญ่ เจ้าหมายความว่ายังไง?”

หลี่ซิ่วยิงเห็นว่าตนเองพูดเยอะขนาดนี้แล้ว โจวกุ้ยหลานก็ยังไม่เข้าใจ นางก็โมโหอย่างมาก

เรื่องนี้จะต้องให้โจวกุ้ยหลานเป็นคนพูดออกมาเอง นางเป็นคนให้เองถือเป็นการดีต่อทั้งสองฝ่าย

ไม่รู้ว่านังเด็กคนนี้ไม่เข้าใจจริงๆ หรือทำเป็นไม่เข้าใจ

แต่ยังไงก็เป็นเรื่องเงินภายในบ้านของนาง จึงจำต้องพูดขึ้นมาว่า “หากจ่ายเงิน พวกลุงใหญ่ของเจ้าเห็นแล้วก็จะไม่ค่อยดี หรือไม่เจ้าก็ให้พวกเขาหน่อย อาจจะให้น้อยหน่อย ถือเป็นการช่วยเหลือครอบครัวเจ้า”

เป็นไปเหมือนอย่างที่นางคิดอยู่ในใจจริงๆ

โจวกุ้ยหลานแกล้งทำเป็นตกใจ พร้อมพูดขึ้นมาว่า “ลุงใหญ่ขอเงินจากข้าหรือ? เดี๋ยวข้าไปถาม”

พูดพร้อมกับจะวางถ้วยชามในมือที่ล้างเสร็จแล้วไว้ด้านข้าง แล้วก็กำลังจะเดินไปหาทางด้านที่โจวต้าซานกำลังนั่งพักอยู่ หลี่ซิ่วยิงกลัวจะเป็นเรื่อง จึงรีบดึงนางไว้

“กุ้ยหลานทำไมเจ้าไม่รู้เรื่องแบบนี้? ไปถามเรื่องนี้กับลุงใหญ่ของเจ้าต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ ไม่ถือเป็นการทำให้เขาเสียหน้าหรือ?”

โจวกุ้ยหลานหัวเราะในใจ นางตั้งใจที่จะให้เงินตั้งแต่แรกแล้ว แต่เงินนี้จะต้องให้ลุงใหญ่ของนาง ไม่ใช่ให้ป้าใหญ่

จึงพูดขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจว่า “ป้าใหญ่ เรื่องนี้ข้าจะต้องคุยกับสามีของข้าก่อน…..”