นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 52

“ชิวเซียง ข้ายุ่งมากจนทำไม่ทันแล้ว เจ้ารีบมาช่วยหน่อย”

โจวกุ้ยหลานร้องเรียกหาชิวเซียง

โจวชิวเซียงทำเป็นไม่ได้ยิน อยากที่จะอยู่ปัดฝุ่นให้กับสวีชางหลิน

เพิ่งยกมือขึ้นมา โจวต้าซานที่อยู่ด้านข้างก็เงยหน้าขึ้นมาพูดขึ้นว่า “พี่สาวเจ้าเรียกหาเจ้าไม่ได้ยินหรือ?”

ต่อให้ไม่พอใจ โจวชิวเซียงก็ไม่กล้าเถียงพ่อของตนเอง ทำได้เพียงเดินไปหาโจวกุ้ยหลานอย่างไม่พอใจ

โจวกุ้ยหลานเอาอ่างใส่ไส้ใหญ่ ยื่นไปตรงหน้านาง พร้อมพูดขึ้นว่า “รบกวนเจ้าล้างไส้ใหญ่พวกนี้ให้สะอาดนะ”

“เจ้าจะให้ข้าล้างสิ่งของสกปรกนี้หรือ?”

โจวชิวเซียงแทบไม่อยากเชื่อ

นางอยู่บ้านไม่เคยได้ทำงานอะไรเลย มาอยู่ที่นี่ โจวกุ้ยหลานจะให้นางล้างไส้ใหญ่?

“ทำไม เจ้ามาเพื่อช่วยข้าไม่ใช่หรือ? เที่ยงนี้ก็ต้องทำเป็นกับข้าวแล้ว ไม่รีบล้างตอนนี้ก็จะไม่ทันแล้ว รีบไปล้างเถอะ” โจวกุ้ยหลานพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

พูดเสร็จ นางก็ก้มหน้าเด็ดผักต่อ

“ข้าไม่ทำอันนี้ ทำไมเจ้าไม่ทำคนเดียว?” โจวชิวเซียงโยนไส้ใหญ่ลงบนพื้น กระทบกะละมังดังปัง

นางจะไม่ทำงานแบบนี้ นี่ล้วนเป็นงานพวกคนชั้นต่ำ

เห็นนางเผยธาตุแท้ความเป็นคุณหนูใหญ่ออกมา โจวกุ้ยหลานพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังว่า “หากไม่ทำงั้นเจ้าก็กลับไป ถึงตอนนั้นคนอื่นจะได้ไม่ต้องคิดมาก”

โจวกุ้ยหลานก็ไม่หันไปมองโจวชิวเซียงอีก รีบทำงานในมือของตนเองต่อ

หลี่ซิ่วยิงพูดออกมาเองว่า ต้องการให้โจวชิวเซียงมาช่วย ในเมื่อนางจะทานข้าว งั้นยังไงก็ต้องทำงาน หรือจะให้นางอยู่ว่างๆ แล้วไปวุ่นวายกับสามีตนเอง ยังแตะเนื้อต้องตัวกันอย่างใกล้ชิด?

โจวชิวเซียงโกรธโมโหโจวกุ้ยหลาน แต่หากกลับไป นางก็จะไม่ได้เจอพี่ชางหลินอีก? หากกลับไป แม่ของนางต้องด่านางตายแน่

เมื่อคิดได้เช่นนี้ นางจึงไปยกอ่างไม้บนพื้นขึ้นมา แล้วเดินออกไป

เพิ่งเดินไปได้สองก้าว ก็ได้ยินเสียงโจวกุ้ยหลานพูดขึ้นมาว่า “ไปล้างในลำธารหลังบ้านนะ มันเหม็น ไปล้างข้างบ่อเดี๋ยวคนอื่นด่า"

โจวชิวเซียงกัดริมฝีปาก สีหน้าเต็มไปด้วยความน่าสงสาร

เมื่อเดินไปอีกก้าว โจวกุ้ยหลานก็พูดขึ้นมาอีกว่า “ไส้ใหญ่นี้จะเอามาทำเป็นอาหารกินลงท้อง ต้องล้างให้สะอาด ในอ่างใส่แป้งไว้ เอามาถูให้สะอาด หากล้างไม่สะอาด ข้าจะต้องให้เจ้าล้างต่อไป”

นางโกรธโมโหจะตายอยู่แล้ว จึงรีบเร่งฝีเท้า ไม่อย่างนั้นนางกลัวจะอดทนไม่ไหวต่อสู้กับโจวกุ้ยหลาน

โจวกุ้ยหลานเม้นริมฝีปาก พร้อมมองดูเงาหลังของนาง กล้าแย่งสามีของนาง ยังอ่อนหัดไป

คิดอยู่เช่นนี้ แล้วสายตาก็หันไปมองสวีชางหลิน

สวีชางหลินเหมือนสัมผัสได้ หันกลับไปมอง แล้วก็สบกับสายตาอมยิ้มคู่นั้นของภรรยา

แต่หลังจากที่เห็นเขามองไป ก็หันมองไปทางอื่นแล้ว เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

โจวกุ้ยหลานรีบเตรียมวัสดุเครื่องปรุงทำอาหาร รอเมื่อโจวชิวเซียงหอบอ่างไม้กลับมาอย่างโกรธโมโห โจวกุ้ยหลานพลิกดูไส้ใหญ่ ชี้ไปตรงที่ไม่สะอาด พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ายังต้องไปล้างให้สะอาด”

โจวชิวเซียงโกรธนางจนจะร้องไห้แล้ว โยนอ่างทิ้งไป พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่ทำแล้ว”

พูดเสร็จก็เอามือกุมหน้าแล้วก็วิ่งออกไป

โจวกุ้ยหลานอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ อารมณ์รุนแรงไม่น้อย

แต่ไส้พวกนี้ล้างยังไม่สะอาดจริงๆ นางจึงยกอ่างไม้ขึ้นมา เอาแป้งเทลงไป แล้วไปล้างที่ข้างลำธารอีกครั้ง

อืม จะกินของอร่อยต้องยอมแลกเปลี่ยน

ในคืนนั้น โจวต้าซานกลับบ้าน หลี่ซิ่วยิงก็พาโจวชิวเซียงไปฟ้องโจวต้าซานว่า “เจ้าดูหลานสาวคนดีของเจ้าสิ รังแกชิวเซียงของเราขนาดไหน”

นางอดทนมาตั้งครึ่งวัน ก็เพื่อรอฟ้องโจวต้าซาน

หากนางไปหาโจวกุ้ยหลานต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้น จะเป็นการทำให้โจวกุ้ยหลานเสียหน้า ถึงตอนนั้นนางก็จะถูกโจวต้าซานตำหนิ