ดวงใจอันธพาล NC25+ นิยาย บท 1

บทที่ 1 ไม่ขอเจออีก=ได้เจอ

พริกแกงทำหน้าเลิ่กลั่กกับคำพูดหยาบคายที่เพิ่งเคยได้ยินเพื่อนพูดออกมาครั้งแรก ก่อนจะรั้งแขนแป้งปั้นเดินออกมาจากตรงนั้น

"เจ็บมากไหมเนี่ย ดูสิตรงนี้เขียวหมดแล้ว" พริกแกงปัดเสื้อผ้าแป้งปั้นเบาๆ ก่อนจะดูรอยแผลถลอกจากการล้มให้ "ถ้าพ่อแกรู้จะเป็นยังไงเนี่ย เราสองคนจะไม่ถูกกระทืบใช่ไหม" คนถูกถามถอนหายใจยาวๆอย่างเบื่อหน่าย แค่คิดว่าพ่อจะส่งคนมาคอยติดตามหลังจากนี้ก็รู้สึกหมดสนุกแล้ว

"เดี๋ยวแป้งคุยกับพ่อเอง พ่อคงไม่ใจร้ายหรอก"

"แต่พ่อแกเป็นมาเฟียนะ ไหนจะลุงๆ ทุกคนอีกน่ากลัวกันทั้งนั้นเลย" เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มทำท่าสยดสยองเมื่อนึกถึงบรรดาคุณลุงหน้าหล่อแต่โหดเพื่อนพ่อแป้งปั้น ต่างจากแป้งปั้นที่เอาแต่ก้มหน้าแล้วพ่นลมหายใจออกเบาๆ

"แป้งจะไม่ขอเจอคนปากไม่ดีอีก สาธุนะคะอย่าให้ได้เจอเขาอีกเลย" 'ใจร้ายมาก แถมยังปากไม่ดีอีกด้วย!' แป้งปั้นขมวดคิ้วยุ่งเมื่อภาพใบหน้าของบดินทร์ฉายเข้ามาในหัว เธอรีบส่ายหน้าไปมาเบาๆ เพื่อไล่ความคิดบ้าบอนี้ออกจากหัวแล้วรีบพากันกลับไปที่โรงเรียนเหมือนเดิม ไม่นานรถยนต์คันหรูก็เคลื่อนตัวมาจอดเทียบริมฟุตปาธหน้าโรงเรียน

"ไปไหนมา" เบิร์ดคือเจ้าของคำถามนั้น เขาถอดแว่นกันแดดสีดำออกมองลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะสะดุดตากับบาดแผลที่หัวเข่าทำเอาหัวใจผู้เป็นพ่อหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาเฝ้าทะนุถนอมลูกราวกับไข่ในหิน แม้จะให้หกล้มยังไม่เคยเลยสักครั้ง แต่วันนี้กลับเห็นร่างกายลูกสาวมีบาดแผล หัวใจพ่อรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที

"พ่อ..แป้งแค่ประสบอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ ไม่เป็นไรเลย"

"ลูก พ่อยังดูแลหนูไม่ดีพอใช่ไหม" น้ำเสียงของพ่อเจือด้วยความเป็นห่วงลูกสาวมากๆ เบิร์ดย่อเข่านั่งลงตรงหน้าลูกแล้วยื่นมือไปจับขาลูกสาว ดูบาดแผลอย่างพิจารณา "ไปล้างแผลที่คลินิกลุงเทพกันนะลูก" แป้งปั้นพยักหน้าให้พ่อเป็นอันตกลง หากเธอปฏิเสธยังไงก็ต้องได้ไปอยู่ดีแล้วจึงหันมาโบกมือลาเพื่อนรัก

"สวัสดีค่ะคุณพ่อ" พริกแกงยกมือไหว้เบิร์ดแล้วโบกมือให้เพื่อนรัก ทั้งสองแยกย้ายกันกลับบ้าน ส่วนแป้งปั้นถูกพ่อพยุงมาที่รถพร้อมกับถูกอุ้มขึ้นมานั่งบนเบาะข้างคนขับ

"พ่อไม่น่าปล่อยหนูคลาดสายตาเลย"

"คุณพ่ออย่ารู้สึกผิดเลยนะคะ"

"แต่พ่อมีอะไรจะถามหนู"

"คะ?" เด็กสาวกัดปากแน่นกับสีหน้าที่เย็นชาลงภายในเสี้ยววินาทีของพ่อ ก่อนที่คำถามนั้นจะหลุดออกจากปากผู้เป็นพ่อ

"ได้ข่าวมาว่าหนูชอบแอบไปกินนมปั่นข้างมหาวิทยาลัยบ่อยๆและไม่ยอมรับสายลูกน้องพ่อเวลามารับ ลูก…ดื้อใช่ไหม"

"เปล่านะคะ ไม่ได้ดื้อเยย~" แป้งปั้นทำตาแป๋วแล้วตะกายมานั่งบนหน้าตักพ่อ ออดอ้อนพ่อด้วยการเอนตัวไปพิงอกแกร่ง ริมฝีปากจิ้มลิ้มยื่นออกมาน้อยๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมากะพริบตาปริบๆ ขอความเห็นใจจากพ่อ "ไม่ได้ดื้อเลยนะคะ"

"ลูก..หนูจะมาอ้อนพ่อตอนทำความผิดไม่ได้นะครับ ทำแบบนี้จะให้พ่อทำไงเนี่ย" ผู้เป็นพ่อตั้งท่าจะยอมแพ้ตั้งแต่เห็นลูกอ้อนลูกสาวตัวน้อย แต่ก็ต้องอดทนไว้แล้วมองลูกด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ครั้งนี้น้องแป้งผิดนะลูก หนูหนีเที่ยวแถมยังบาดเจ็บอีก พ่อไม่พูดไม่ใช่พ่อไม่รู้ว่าลูกทำอะไรอยู่ที่ไหน พ่อแค่รอให้ลูกบอกพ่อเองต่างหาก" เมื่อถูกพ่อจับได้ใบหน้าจิ้มลิ้มก็เรียบเฉย รู้สึกผิดไม่น้อยจนต้องกลับมานั่งที่เดิม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน