ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 734

ญาธิดาจับมือหนาของภวินท์เอาไว้แน่น หลังจากเดินออกมาจากที่นั่นเธอถึงได้กล้าถอนหายใจออกมาหนักๆ

“คุณต้องเข้าใจ เมื่อไหร่ก็ตามที่เข้ามาในองค์กร คนที่คุณต้องเจอมีร้ายกาจกว่าชยินกับสิงโตอีก” เขาเอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่ง

ญาธิดาไม่ตอบกลับคำพูดเขา แต่เลือกที่จะกระชับมือของเขาให้แน่นขึ้น จากนั้นก็หันไปมองพายุ “ไปที่ozoneกันเถอะ “

ระหว่างทางบรรยากาศภายในรถอึมครึมผิดปกติ ทั้งสองคนต่างคิดอะไรอยู่ในใจแต่กลับไม่เปิดปากคุยกัน จนกระทั่งรถมาจอดที่หน้าประตูozone ทั้งสองคนถึงได้จูงมือกันเดินเข้าไปในห้องโถง

จรณ์กำลังลิ้มลองรสชาติชาหอมๆ ดูท่าจะอารมณ์ดีไม่หยอก เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามา ปลายนิ้วของเขาก็แตะลงที่โต๊ะชาเบาๆ บ่งบอกให้พวกเขาเข้ามานั่ง

บนโต๊ะไม้เนื้อสลักชั้นดีที่สั่งทำโดยเฉพาะมีถ้วยชาสีเขียวคราม ส่งกลิ่นหอมกรุ่นไปทั่วอากาศ ซึ่งชากำลังร้อนได้ที่

สายตาของภวินท์ลึกล้ำสุดจะหยั่ง เอ่ยถามเสียงเย็นชาว่า “รอพวกฉันนานแล้ว?”

“นี่เป็นชาชั้นดีที่เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของฉันส่งมาให้เลยนะ มีราคาแถมหาซื้อยาก กำลังร้อนได้ที่เลย” ในสายตาของจรณ์มีแต่น้ำชาใสๆ ยื่นมือดันถ้วยชาไปข้างหน้า เหมือนตอบกลับคำถามของเขา ละเหมือนกำลังคุยกับตัวเอง

ญาธิดากับภวินท์มองตากัน จากนั้นก็นั่งลงบนพรมตรงข้ามเขาอย่างพร้อมเพรียง เอ่ยพูดตรงประเด็นว่า “คุณจรณ์คิดยังไงที่ภารกิจในครั้งนี้สำเร็จ?”

“เหมือนได้รับชัยชนะอันยิ่งใหญ่” จรณ์จิบชาเบาๆ แล้วเอ่ยพูดอย่างเฉยชา “เบื้องบนชื่นชมความกล้าหาญของคุณ แถมยังเตรียมรางวัลชิ้นใหญ่ไว้ให้คุณด้วย”

ญาธิดาได้ยินแบบนั้น ความประหม่าบนหน้าก็ค่อยๆหดหายไป แต่ไอเยือกเย็นที่แผ่ซ่านบริเวณรอบตัวของภวินท์กลับเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ

ตอนนั้นเขาได้ “กระดุม” ก่อน ถึงจะสามารถเข้ามาอยู่ในองค์กรได้อย่างเป็นทางการ ซึ่งการที่จรณ์พูดออกมาแบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับการยื่นโอกาสให้ธิดา

“คุณจรณ์ ฉันอยากอยู่ที่ozoneกับพวกคุณ” เมื่อได้รับการตอบรับจากจรณ์ ญาธิดาก็ไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป พูดเข้าประเด็นทันที “ถ้าจะพูดให้ถูก น่าจะเป็นอยากร่วมทุกข์ร่วมสุขกับภวินท์มากกว่า”

จรณ์ที่กำลังยกถ้วยชาพลันหยุดชะงัก มองมาที่เธอด้วยสายตารู้ทันและเจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่มิด “เวลาพวกเราปฏิบัติภารกิจ ห้ามนำความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาปนกับงาน อีกอย่างozoneไม่ใช่สถานที่ที่คุณคิดจะมาอยู่ก็สามารถอยู่ได้ คุณสมบัติของคุณ…..ยังไม่ถึงเกณฑ์นะ”

นิ้วทั้งสิบของญาธิดาหดเข้าหากัน สายตาจดจ้องมาที่เขาอย่างแน่วแน่ “ฉันสามารถเริ่มเรียนตั้งแต่ต้นได้ ถ้าเกิดฉันเห็นแก่ตัวขณะปฏิบัติภารกิจ คุณสามารถปลดฉันออกได้ตลอดเวลา”

จรณ์พยักหน้าออกมาอย่างพึงพอใจ แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจแล้วเอ่ยถามว่า “วินล่ะ?”

ประกายเยือกเย็นในดวงตาของภวินท์ยังไม่จางหายไปไหน แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของญาธิดาตอนอยู่ที่โรงพยาบาล เขาก็เอ่ยพูดเสียงหนักแน่นว่า “ฉันเคารพการตัดสินใจของธิดา”

เมื่อได้ยินเขาพูดอย่างนี้ มุมปากของจรณ์ก็กระตุกเป็นมุมโค้งเล็กน้อย จากนั้นก็หยิบซองจดหมายจากตู้หนังสือข้างหลังออกมาสองซอง เป็นซองจดหมายที่มีสีแดงเข้มให้ความรู้สึกหนักแน่น

เขายื่นซองหนึ่งให้ญาธิดา อีกซองหนึ่งวางลงบนโต๊ะ จากนั้นก็นำอุปกรณ์ชงชาใหม่เอี่ยมออกมา แล้วค่อยๆชงชาช้าๆ

“นานๆทีozoneจะมีช่วงเวลาที่ครึกครื้นแบบนี้”

ญาธิดาได้ยินที่เขาพึมพำขึ้นมาคนเดียว เธอนิ่งไปเล็กน้อย ในใจอดสงสัยไม่ได้ ว่ากำลังจะมีแขกคนอื่นมาที่นี่หรือเปล่า?

ยังไม่ทันที่เธอจะได้ดื่มชาที่วางอยู่ข้างๆจนหมด บริเวณหน้าประตูก็มีเสียงเถียงกันของคนสองคนดังขึ้นมา แถมยังใกล้เข้ามาเรื่อยๆอีกด้วย

“หลุยส์ ปล่อยฉันนะ อย่าให้ฉันต้องลงไม้ลงมือกับนายนะ” น้ำเสียงโมโหโทโสของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาตรงหน้าประตู ตามมาด้วยเสียงของหลุยส์ “แล้วเธอจะตามมาสร้างความวุ่นวายทำไม ทำงานเป็นหมอช่วยคนอื่นไปก็พอแล้วเธอน่ะ”

“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน นายยุ่งอะไรด้วย！” ขณะที่พูดอลิสาก็ก้าวยาวๆเข้ามาในห้องโถง ข้างหลังมีหลุยส์ตามมาด้วยสีหน้าร้อนใจ