ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 735

ไฟในห้องใต้ดินozoneสว่างจ้า อุปกรณ์ฝึกมากมายหลายอย่างตั้งเรียงรายให้เห็นเต็มตา ทั้งยังมีเสียงดังขึ้นมาเป็นระยะๆ

คนส่วนหนึ่งที่อยู่ในชุดสีดำรัดรูปกำลังประลองฝีมือกันเป็นคู่ๆ อีกส่วนกำลังเล็งศูนย์หน้าปืนเขม็ง

หลุยส์ไร้ซึ่งท่าทีขี้เล่นรักสนุกอย่างที่เคยเป็น สายตาทอแววกระหายเลือดและดุดัน จดจ้องหญิงสาวสองคนตรงหน้า “เข้ามา”

ญาธิดากับอลิสาสบตากัน จากนั้นก็ออกหมัดโจมตีเขาพร้อมกันอีกครั้ง สองนาทีต่อมา ร่างกายผอมบางของทั้งสองคนก็ร่วงลงบนพรมข้างๆ

“ฝีมืออย่างนี้ยังคิดว่าตัวเองจะสามารถ “จบหลักสูตร” จากozoneอย่างราบรื่นเหรอ? กลับไปดูแลสวนที่บ้านดีๆเถอะไป” หลุยส์สะบัดข้อมือ พร้อมพูดแขวะออกมาอย่างไม่เกรงใจ

อลิสากับญาธิดาไม่ได้ตอบอะไร บนตัวของทั้งสองคนมีแต่รอยแดงและรอยฟกช้ำ แต่กระนั้นก็ยังฝืนค้ำยันร่างกายยืดตัวตรงเผชิญหน้ากับเขา

เสียงหวานใสของทั้งสองคนดังขึ้นมา อลิสาก้าวยาวๆเข้าไปหาเขา และพุ่งกำปั้นใส่บริเวณท้องของเขา หลุยส์ยกมือข้างหนึ่งตั้งรับ อีกมือหเตรียมจะสกัดจับข้อมือของเธอ แต่ไม่คาดคิดเลยว่าเธอจะเบี่ยงข้อมือหลบ แล้วแบมือสับคอเขา

ญาธิดาผสมโรงด้วยการจิกแขนทั้งสองข้างของเขาเอาไว้ ตอนที่เขากำลังจะยกเท้าจู่โจมเธอก็ชิงถีบก่อน

ข้อเท้าของทั้งสองสัมผัสกัน ดวงตาของญาธิดาฉายแววสนุก จากนั้นก็โน้มตัวลงไปจับข้อเท้าของเขาเอาไว้ สายตาของหญิงสาวทั้งสองสอดประสาน หลังจากนั้นก็ออกแรงผลักร่างของเขาไปข้างหลังอย่างพร้อมเพรียง

หลุยส์ล้มลงบนพื้นจนเกิดเสียงตุบอย่างหมดสภาพ

“ลูกไม้เดิมๆ ฝึกไม่กี่ครั้งก็จับทางได้แล้ว” ญาธิดาปัดมือ เหลือบภวินท์ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลอย่างตื่นเต้น

ภวินท์พยักหน้าให้อย่างพึงพอใจ ก้าวเดินช้าๆมาหยุดอยู่ข้างทั้งสองคน “สองวันมานี้ทำได้ดีมาก จะถือว่าพวกคุณจบหลักสูตรของบทเรียนแรกแล้วกัน”

“จะถือว่า?” เธอขมวดคิ้วเบาๆ

“หลุยส์ไม่ใช่คนที่เก่งที่สุดในทีม วันต่อๆไปพวกคุณจะได้เจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่านี้อีก” ภวินท์ตอบกลับอย่างขรึมๆ

ครั้งนี้หลุยส์ล้มแรงพอสมควร เขาแยกเขี้ยวเดินมาอยู่ข้างภวินท์ “ฝีมือผู้หญิงสองคนนี้โหดจริงๆ ไม่แปลกใจที่จรณ์จะถูกใจพวกเธอ”

อลิสามองแผลเล็กแผลใหญ่บนตัวของตัวเองและญาธิดา จากนั้นก็แขวะหลุยส์ออกมาว่า “นายทารุณพวกฉันจนมีสภาพแบบนี้ จะไม่ให้โหดได้ยังไงไหว”

“นั่นก็เพราะสภาพร่างกายของพวกเธอไม่ถึงเกณฑ์ยังไงล่ะ”

ภวินท์กวาดตามองเขาอย่างคาดโทษ จากนั้นก็เอ่ยพูดว่า “นี่แค่เริ่มต้น ถ้ารับไม่ไหวถอนตัวตอนนี้ยังทัน”

“ไม่มีทาง” อลิสากับญาธิดาตอบกลับพร้อมกัน “วิน โอกาสนี้ฉันได้มาเพราะความสามารถของฉันเอง จรณ์ให้โอกาสฉันมาขนาดนี้แล้ว ฉันไม่มีทางถอยกลับเด็ดขาด”

“งั้นก็พักผ่อนให้เพียงพอ พรุ่งนี้จะได้เริ่มการฝึกบทเรียนที่สอง” ภวินท์พูดจบ ก็หันหลังเดินออกไปจากห้องใต้ดิน

อลิสาเห็นอย่างนั้นก็อดที่จะเอาศอกทุ้งแขนญาธิดาไม่ได้ กระซิบเสียงเบาว่า “ช่วงนี้วินท์ของแกดุจังเลย กินยาผิดมาเหรอ?”

“ดุ?” หลุยส์ได้ยินก็อดที่จะยิ้มเยาะออกมาไม่ได้ “วินท์ไม่อยากให้ญาธิดาเข้ามาในozoneยังไงล่ะ ที่ให้เธออยู่ที่นี่ก็เพราะเคารพการตัดสินใจของเธอทั้งนั้น แล้วจะมาปั้นหน้ายิ้มให้เธอได้ยังไงกัน”

อลิสาถลึงตาใส่เขา พร้อมหยิกเข้าที่เอวของเขาอย่างแรง กัดฟันพูดว่า “ไม่พูดก็ไม่มีใครว่านายเป็นใบ้หรอกนะ ทำไมปากพล่อยแบบนี้”

ในตอนนี้เองหลุยส์เพิ่งได้เห็นว่าญาธิดามีสีหน้าไม่ดีแค่ไหน เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วหยิบกล่องเล็กๆออกมาจากกระเป๋าสองกล่องแล้วยัดใส่มือเธอกล่องหนึ่ง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยาหรือแผลของเธอสาหัสเกินไป มันเจ็บจนเธอต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และกัดริมฝีปากไว้แน่น

ภวินท์พยายามเบามือให้ได้มากที่สุด เอ่ยพูดขึ้นมาว่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องดูแลตัวเองให้ดี”

ญาธิดามองเขานิ่งๆ สายตาเต็มไปด้วยความดีใจอย่างปิดไม่มิด “คุณไม่โกรธฉันแล้วเหรอ?”

“ผมคิดมาแล้ว” เขาเอ่ยพูดเสียงนิ่ง “แม้ว่าเป้าหมายในการเข้ามาในองค์กรของเราจะแตกต่างกัน แต่การตัดสินใจเหมือนกัน พอคิดแบบเอาใจเขามาใส่ใจเราเลยเข้าใจได้ง่ายขึ้น”

เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ ญาธิดาก็รู้สึกใจเหลว เธอจึงโถมตัวเข้าสู้อ้อมกอดของเขาอย่างไม่ลังเล เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงดีใจว่า “ขอบคุณนะ ภวินท์”

ภวินท์ไม่ทันได้ตั้งตัว ทั้งสองจึงล้มลงบนเตียงพร้อมกัน มือหนาวางแหมะอยู่บนเอวบางของเธอ ลมหายใจของเขาค่อยๆหนักหน่วงและถี่กระชั้นขึ้น เสียงทุ้มแหบพร่าดังขึ้นมาว่า “คุณมีแผล อย่าเล่นกับความอดทนของผมในเวลานี้”

ญาธิดามองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ และในตอนนี้เองเธอก็ได้เห็นความปรารถนาที่กำลังเริ่มก่อตัวในดวงตาของเขา

บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนกรุ้มกริ่มขึ้นเรื่อยๆ ในห้องเงียบจนได้ยินแต่เสียงลมหายใจของกันและกัน

แก้มของเธอค่อยๆแย้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ จงใจไม่ทรงตัวเอาไว้ จนทั้งร่างแนบซบอยู่กับแผ่นอกของเขา เมื่อได้ยินเสียงใจที่กำลังเต้นรัวเร็ว ก็เอ่ยถามทั้งๆที่รู้ว่า “แผล? แผลตรงไหน?”

มือที่วางอยู่บนเอวของเธอกระชับแน่น สำรวจมองตามเสื้อผ้าของเธออย่างกระสับกระส่าย ลมหายใจหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ

“เป็นพระอิฐพระปูนหรือไง?”

เธอเอียงคอมองเขาพร้อมเอ่ยแซวออกมา จากนั้นก็ยื่นแขนทั้งสองข้างออกไปคล้องคออีกฝ่ายเอาไว้อย่างรู้ตัวว่ากำลังทำอะไร พร้อมกับส่งสัมผัสร้อนๆจากริมฝีปากให้แก่เขา