ดวงใจภวินท์ บทที่ 736 เอาชนะความกลัว

วันรุ่งขึ้น ญาธิดาลากขาที่เจ็บของเธอเดินออกมา และทันทีที่เธอเข้ามาในสนามฝึกใต้ดิน เธอก็เห็นอลิสามองมาด้วยท่าทางแซวๆ

ญาธิดารู้สึกอึดอัดที่อีกฝ่ายเธอจ้องมองมาอย่างนี้ จึงถามด้วยความเขินอายเล็กน้อย “วันนี้ฉันดูแปลกๆ เหรอ”

"ธิดา สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลยนะ" น้ำเสียงของเธอชวนให้อยากรู้อยากเห็นมากกว่าการแสดงออกบนใบหน้าเสียอีก

ญาธิดาเอาหลังมือแตะแก้มแล้วพูดพึมพำอย่างสงสัย "ฉันว่าก็ไม่เห็นเป็นไรนะ"

อลิสาเดินวนรอบตัวเธอ ประกายในดวงตาของอลิสาสว่างขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดก็แตะหลังเธอด้วยข้อศอกพูดด้วยเสียงต่ำว่า "ทำไม? เมื่อคืนน้องสาวได้รับน้ำหล่อเลี้ยงมาเหรอ?"

เมื่อญาธิดาได้ยินแบบนั้น แก้มของเธอก็แดงทันที เธอรีบหันไปปิดปากของอลิสา และกลอกตามองอีกฝ่าอย่างหมดคำจะพูด

ภวินท์และหลุยส์ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าที่จะใส่วันนี้แล้ว ทั้งคู่อยู่ในชุดทหารสีเขียว ยิ่งขับให้ร่างกายล่ำสันกำยำของพวกเขาสูงขึ้น

“เธอสองคนยังมีอารมณ์มาเล่นตลกกันที่นี่อีหเหรอ วันนี้ถึงเวลาที่พวกเธอจะร้องไห้แล้ว” หลุยส์บ่นด้วยเสียงต่ำ จากนั้นก็คว้าข้อมือของอลิสาแล้วดึงเธอออกไป

ประกายแดงระเรื่อบนหน้าของญาธิดายังไม่จางหายไป เมื่อเห็นภวินท์ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ แก้มของเธอก็ยิ่งแดงขึ้นกว่าเดิม เธอก้มหน้าลงแล้วถามเสียงเบาว่า “วันนี้คุณหมอไม่ต้องฝึกกับฉันเหรอ? "

“อืม หลุยส์จะสอนเธอเอง” ภวินท์จับมือเล็กๆของเธอและกระซิบเบาๆ “หวังว่าคุณจะรับการฝึกในวันนี้ได้”

ขณะที่ทั้งสองพูด พวกเขาก็เดินไปที่ห้องปิดสนิทข้างๆ ทันทีที่ประตูเหล็กหนักๆเปิดออกด้วยสัญญาณอัตโนมัติ อาการหน้าแดงของญาธิดาก็จางหายไปทันที ถูกแทนที่ด้วยสีขาวซีด

แขนของภวินท์เลื่อนไปข้างหลังเธอ ปรับตำแหน่งของปืนให้พอดีสำหรับเธอ และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “แขนกับมือของคุณต้องไม่สั่น ถ้าอยากเรียนรู้ก็ต้องเอาชนะความกลัวในใจให้ได้"

เธอได้ยินแบบนั้นก็หายใจเข้าลึก ๆ ปรับท่าทางตามคำแนะนำของภวินท์ และจ้องไปที่เป้าสีแดงในระยะไกลผ่านกากบาท

ลูกกระสุนพุ่งก็พุ่งออกมาจากกระบอก ตัดผ่านอากาศพุ่งตรงไปข้างหน้า แรงกระแทกมหาศาลจากแรงลูกกระสุน ทำให้ญาธิดาก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ

ทั้งสองมองไปที่เป้าที่อยู่ไกลๆพร้อมกัน กระสุนสีเงินที่เพิ่งยิงออกไปถูกฝังไว้บนเป้าอย่างแน่นหนา แม้ว่ามันจะไม่ได้อยู่ตรงกลาง แต่ก็ไม่ได้เบี่ยงเบนไปไกลมากนัก

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความดีใจ เธอหันหลังโถมตัวเข้าไปในอ้อมแขนของ ภวินท์ อุทานอย่างตื่นเต้น

ริมฝีปากของภวินท์ยกโค้งขึ้นโดยไม่รู้ตัว และพูดเบา ๆ ว่า "ก็ไม่เลว ถือว่ามีพรสวรรค์"

“คำชมลวกๆแบบนี้ เพิ่งเคยได้ยินจากคุณเป็นคนแรกเนี่ยแหละ ฉันยิงครั้งแรกแต่โดนเป้าก็ถือว่าเก่งมากๆแล้วไม่ใช่หรือไง?” เธอแสร้งทำเป็นไม่พอใจ และทำหน้าบึ้งถาม

"เก่งก็เก่งครับ"

ได้ยินแบบนี้ญาธิดาถึงพอใจ จากนั้นก็ถามด้วยความสงสัย "ว่าแต่คุณเถอะ ผลงานครั้งแรกเป็นยังไงบ้าง"

ภวินท์ตอบอย่างเรียบนิ่ง "โดนเป้าเต็มๆ"