ดวงใจภวินท์ บทที่ 736 เอาชนะความกลัว

sprite

วันรุ่งขึ้น ญาธิดาลากขาที่เจ็บของเธอเดินออกมา และทันทีที่เธอเข้ามาในสนามฝึกใต้ดิน เธอก็เห็นอลิสามองมาด้วยท่าทางแซวๆ

ญาธิดารู้สึกอึดอัดที่อีกฝ่ายเธอจ้องมองมาอย่างนี้ จึงถามด้วยความเขินอายเล็กน้อย “วันนี้ฉันดูแปลกๆ เหรอ”

"ธิดา สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลยนะ" น้ำเสียงของเธอชวนให้อยากรู้อยากเห็นมากกว่าการแสดงออกบนใบหน้าเสียอีก

ญาธิดาเอาหลังมือแตะแก้มแล้วพูดพึมพำอย่างสงสัย "ฉันว่าก็ไม่เห็นเป็นไรนะ"

อลิสาเดินวนรอบตัวเธอ ประกายในดวงตาของอลิสาสว่างขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดก็แตะหลังเธอด้วยข้อศอกพูดด้วยเสียงต่ำว่า "ทำไม? เมื่อคืนน้องสาวได้รับน้ำหล่อเลี้ยงมาเหรอ?"

เมื่อญาธิดาได้ยินแบบนั้น แก้มของเธอก็แดงทันที เธอรีบหันไปปิดปากของอลิสา และกลอกตามองอีกฝ่าอย่างหมดคำจะพูด

ภวินท์และหลุยส์ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าที่จะใส่วันนี้แล้ว ทั้งคู่อยู่ในชุดทหารสีเขียว ยิ่งขับให้ร่างกายล่ำสันกำยำของพวกเขาสูงขึ้น

“เธอสองคนยังมีอารมณ์มาเล่นตลกกันที่นี่อีหเหรอ วันนี้ถึงเวลาที่พวกเธอจะร้องไห้แล้ว” หลุยส์บ่นด้วยเสียงต่ำ จากนั้นก็คว้าข้อมือของอลิสาแล้วดึงเธอออกไป

ประกายแดงระเรื่อบนหน้าของญาธิดายังไม่จางหายไป เมื่อเห็นภวินท์ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ แก้มของเธอก็ยิ่งแดงขึ้นกว่าเดิม เธอก้มหน้าลงแล้วถามเสียงเบาว่า “วันนี้คุณหมอไม่ต้องฝึกกับฉันเหรอ? "

“อืม หลุยส์จะสอนเธอเอง” ภวินท์จับมือเล็กๆของเธอและกระซิบเบาๆ “หวังว่าคุณจะรับการฝึกในวันนี้ได้”

ขณะที่ทั้งสองพูด พวกเขาก็เดินไปที่ห้องปิดสนิทข้างๆ ทันทีที่ประตูเหล็กหนักๆเปิดออกด้วยสัญญาณอัตโนมัติ อาการหน้าแดงของญาธิดาก็จางหายไปทันที ถูกแทนที่ด้วยสีขาวซีด

ขนาดของห้องนั้นใหญ่มาก ขนาดแค่หายใจก็ยังมีเสียงสะท้อน

เมื่อเดินเข้ามาในประตูจะเห็นแท่นสีแดงขนาดใหญ่สะดุดตาอยู่ตรงกลางห้อง ตรงจุดที่สูงที่สุดของแท่นสีแดงมีเป้าวงกลมสีแดงสลับขาวหลายอันตั้งอยู่ แถมยังมีอาวุธต่างๆ แขวนอยู่สองข้างของกำแพงสีเขียวเข้ม แค่เห็นก็ให้ความรู้สึกเยือกเย็นแล้ว

ญาธิดาอดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลังไปสองก้าว ร่างกายที่ผอมเพรียวของเธอหยุดสั่นเทาอย่างไม่อาจห้ามได้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัวที่ถูกครอบงำด้วยความทรงจำ

เธอนั่งยองๆ บนพื้น จับศีรษะด้วยความเจ็บปวด และภาพตอนที่เธอเล็งปืนไปที่ภวินท์ก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของเธออีกครั้ง

“ธิดา มันผ่านมาแล้ว” ภวินท์รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อโอบเธอไว้ในอ้อมแขน และปลอบเธอเบาๆ “ใจเย็นๆ ไม่มีใครทำร้ายคุณได้…”

ญาธิดาฟังหูซ้ายทะลุออกหูขวา หลับตาและพึมพำกับตัวเอง: "ฉันไม่อยากทำ ฉันทำไม่ได้จริงๆ"

“ธิดา!” หัวใจของภวินท์กระตุก ความรู้สึกเจ็บปวดพลันเอ่อล้นออกมาอย่างเงียบ ๆ แต่ก็ถูกเขาระงับเอาไว้ได้

เขาไม่อยากใจอ่อน เขาอยากให้เธอเผชิญสิ่งนี้ แม้ว่าความทรงจำที่บ้านพักจะถูกเธอเก็บซ่อนเอาไว้ในส่วนลึกของหัวใจ แต่ก็ต้องมีระเบิดออกมาสักวัน และธิดาก็ไม่ควรต้องมาติดอยู่ภายใต้เงาของเหตุการณ์นี้ตลอดไป

เขาขมวดคิ้ว ขึ้นเสียงโดยไม่รู้ตัว ดึงไหล่ของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม: “มองมาที่ผม! ถ้าคุณอยากอยู่ที่ozone คุณก็ต้องผ่านสิ่งนี้ไปให้ได้ คุณหนีมันไปตลอดไม่ได้หรอก!”

“วิน ได้โปรด…” เธอพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา พร้อมสะอื้นเสียงร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

เธอกำแขนเสื้อของเขาแน่นราวกับว่ากำลังถือฟางช่วยชีวิตสุดท้ายเอาไว้

เมื่อเห็นท่าทางอ่อนแอของเธอ ดวงตาของภวินท์ก็ทอแววใจอ่อน เอนตัวแนบกับหูของเธอและกระซิบ: "ยอมแพ้เถอะ ทางสายนี้ไม่เหมาะกับคุณหรอก"

ญาธิดาเงยหน้าขึ้นอย่างลังเล ขนตาหนาเป็นแพรของเธอก็เปียกเล็กน้อย ดวงตาที่มัวหมองมีแต่ความลังเล

ยอมแพ้?

กว่าเธอจะได้โอกาสนี้มาก็ไม่ใช่ง่ายๆ เธอไม่อยากยอมแพ้ง่ายๆ และเธอไม่อยากเสียโอกาสที่จะได้อยู่เคียงข้างภวินท์ไป แต่ว่าของพวกนี้...

ผ่านไปนานพอสมควร เธอก็ดิ้นออกจากอ้อมแขนของภวินท์ ค่อยๆพยุงขาสั่นๆลุกขึ้นยืน พร้อมเช็ดน้ำตาออกจากดวงตาเบาๆ และพูดอย่างหนักแน่นว่า "ถ้าสถานการณ์เดิมเกิดขึ้นอีกครั้ง ฉันจะไม่ทำอะไรตามอำเภอใจอีกแล้ว

หลังจากพูด เธอก็พยักหน้าให้ภวินท์อย่างขึงขัง

"อืม"

ภวินท์ตอบเบา ๆ ดึงเธอไปที่ขอบของแท่นสีแดง หยิบปืนที่ค่อนข้างใช้งานง่ายจากผนังข้างๆ มาวางมันไว้ข้างหน้าเธอ

สำหรับญาธิดาที่ได้สัมผัสกับมันเป็นครั้งแรก มันไม่ถือว่าเบาพอมาอยู่ในมือเธอ แต่เธอยังคงกัดฟันและยืนกราน ถือปืนให้อยู่ในตำแหน่งขนานกับขากรรไกรล่างของเธอ

แขนของภวินท์เลื่อนไปข้างหลังเธอ ปรับตำแหน่งของปืนให้พอดีสำหรับเธอ และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “แขนกับมือของคุณต้องไม่สั่น ถ้าอยากเรียนรู้ก็ต้องเอาชนะความกลัวในใจให้ได้"

เธอได้ยินแบบนั้นก็หายใจเข้าลึก ๆ ปรับท่าทางตามคำแนะนำของภวินท์ และจ้องไปที่เป้าสีแดงในระยะไกลผ่านกากบาท

ลูกกระสุนพุ่งก็พุ่งออกมาจากกระบอก ตัดผ่านอากาศพุ่งตรงไปข้างหน้า แรงกระแทกมหาศาลจากแรงลูกกระสุน ทำให้ญาธิดาก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ

ทั้งสองมองไปที่เป้าที่อยู่ไกลๆพร้อมกัน กระสุนสีเงินที่เพิ่งยิงออกไปถูกฝังไว้บนเป้าอย่างแน่นหนา แม้ว่ามันจะไม่ได้อยู่ตรงกลาง แต่ก็ไม่ได้เบี่ยงเบนไปไกลมากนัก

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความดีใจ เธอหันหลังโถมตัวเข้าไปในอ้อมแขนของ ภวินท์ อุทานอย่างตื่นเต้น

ริมฝีปากของภวินท์ยกโค้งขึ้นโดยไม่รู้ตัว และพูดเบา ๆ ว่า "ก็ไม่เลว ถือว่ามีพรสวรรค์"

“คำชมลวกๆแบบนี้ เพิ่งเคยได้ยินจากคุณเป็นคนแรกเนี่ยแหละ ฉันยิงครั้งแรกแต่โดนเป้าก็ถือว่าเก่งมากๆแล้วไม่ใช่หรือไง?” เธอแสร้งทำเป็นไม่พอใจ และทำหน้าบึ้งถาม

"เก่งก็เก่งครับ"

ได้ยินแบบนี้ญาธิดาถึงพอใจ จากนั้นก็ถามด้วยความสงสัย "ว่าแต่คุณเถอะ ผลงานครั้งแรกเป็นยังไงบ้าง"

ภวินท์ตอบอย่างเรียบนิ่ง "โดนเป้าเต็มๆ"

[ใหม่] อ่านนิยาย ดวงใจภวินท์ บทที่ 736 เอาชนะความกลัว ออนไลน์

คุณกำลังอ่าน บทที่ 736 เอาชนะความกลัว ของนิยาย ดวงใจภวินท์ เยี่ยมชมเว็บไซต์ novelones.com เพื่ออ่านซีรี่ส์ ดวงใจภวินท์ ฉบับเต็มโดยผู้แต่ง สายฝน ทันที คุณสามารถอ่าน บทที่ 736 เอาชนะความกลัว ออนไลน์ได้ฟรีหรือดาวน์โหลด PDF ฟรีลงในอุปกรณ์ของคุณ

การค้นหาที่เกี่ยวข้อง บทที่ 736 เอาชนะความกลัว:

ดวงใจภวินท์ บทที่ 736 เอาชนะความกลัว

ดวงใจภวินท์ บทที่ 736 เอาชนะความกลัว โดย สายฝน