ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 118

ในใจญาธิดาเข้าใจดี ทุกวันนี้ไม่ว่าเธอจะเดินไปที่ไหน เสียงนินทาของทุกคนก็จะตามไปถึงที่นั่น เธอเองก็ไม่ต้องการจะทำให้ชมพู่พลอยลำบากไปด้วย จะทำให้เธอไม่มีเพื่อนคบด้วย

เธอยื่นมือไปตบที่ไหล่เธอ “ฉันมีเหตุผลของฉัน รอให้เรื่องนี้จบลงแล้วเราค่อยมากินข้าวด้วยกันอีก”

เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ชมพู่รู้ว่าไม่ควรจะถามมากไปกว่านี้ จึงทำได้เพียงพยักหน้าตอบตกลงอย่างลังเล

ทันทีที่ได้เวลาเลิกงานตอนเที่ยง พนักงานแต่ละแผนกต่างพากันไปกินข้าว ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่โรงอาหารพนักงานกับในบริษัทกำลังมีผู้คนเดินเคลื่อนไหวมากที่สุด ญาธิดาตั้งใจหลีกเลี่ยงช่วงเวลากินข้าว รอให้คนน้อยลงหน่อยค่อยออกไป

ผ่านไปครู่หนึ่ง ฟังเสียงข้างนอกดังน้อยลง ญาธิดาจึงลุกออกจากห้องทำงาน

เดินไปถึงประตูใหญ่ของบริษัท เธอคิดว่าจะไปร้านอาหารแถวนี้ซื้อกลับมากินที่ห้องทำงาน อย่างนี้ทั้งสะดวกและรวดเร็ว และยังสามารถหลีกเลี่ยงการพบเจอกับเพื่อนร่วมงานได้ด้วย

เธอลงมาจากขั้นบันได เดินก้มหน้า เห็นรองเท้าหนังแวววาวคู่หนึ่ง ยังไม่ทันตั้งตัว บนศีรษะก็มีเสียงเอื่อยๆ ของผู้ชายแว่วมา “รอคุณอยู่หน้าประตูครึ่งค่อนวันแล้ว ถ้าคุณยังไม่ลงมาอีกผมกะว่าจะขึ้นไปหาแล้ว”

ญาธิดาตกตะลึง เมื่อเงยหน้า ก็เห็นคณินที่กำลังส่งยิ้มที่มุมปากให้เธออยู่

“คุณ…คุณมาได้อย่างไร？”

รอยยิ้มที่มุมปากของคณินดูกว้างขึ้น ก้าวเท้าเดินเข้าไปชิดเธอ “ทำไมผมจะมาไม่ได้ ？”

“คุณ……”

ญาธิดาตะกุกตะกักพูดไม่ออก เธอเพียงแค่แปลกใจมาก ไม่ว่าอย่างไร ไม่ได้เจอเขามาสักพักแล้ว

เมื่อเห็นสีหน้าของญาธิดาแล้ว รอยยิ้มของคณินก็กว้างขึ้น “คิดถึงผมทุกวันทุกคืน ตอนนี้ดีใจมากที่เจอผมใช่ไหม？”

“ไม่ใช่สักหน่อย” ญาธิดาเหลือบตาใส่เขา แล้วก้าวเท้าเดินอ้อมตัวเขาไป

“นี่คุณไปไหน ” คณินรีบตามขึ้นมา “ผมมาหาคุณโดยเฉพาะเลยนะ ”

เวลานี้ญาธิดาก็ไม่มีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงกับเขา “มีเรื่องอะไร？”

คณินไม่รีบร้อนและไม่โกรธ วิ่งตามเธอแล้วกล่าวว่า “ช่วงนี้ผมไปทำงานนอกพื้นที่ เมื่อกลับมาแล้วก็รีบมาหาคุณเลย คุณญาธิดาก็ไม่ให้เกียรติกินข้าวด้วยกันสักมื้อ？”

ญาธิดาปฏิเสธอย่างเย็นชา “ฉันไม่มีเวลา ”

เธอกับคณินไม่ใช่คนในโลกเดียวกัน ก็ไม่จำเป็นจะต้องเสียเวลากับเขา

คณินเดินไปตรงหน้าเธอ แล้วหันหน้ากลับมาเดินถอยหลังไปด้วยพร้อมกับส่งยิ้มให้เธอไปด้วย “ตอนนี้คุณจะไปกินข้าวไม่ใช่หรือ ”

ญาธิดาพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง “ฉัน…”

เห็นเธอลังเล คณินหัวเราะคิกๆ ยื่นมือมาจับข้อมือเธอไว้ จูงเธอเดินไปทางข้างๆ “ในเมื่อคุณจะกินข้าว ผมก็จะกินข้าว ถ้าอย่างนั้นเราไปกินด้วยกันดีกว่า”

ญาธิดาขมวดคิ้ว เอ่ยปากพูดว่า “ กินข้าวก็ได้ แต่คุณต้องปล่อยฉันก่อน”

แม้ว่ารู้จักกับคณินได้ไม่นาน แต่เธอรู้จักนิสัยของเขาดี ขอเพียงเป็นเรื่องที่เขาตั้งใจแล้ว ก็จะไม่เปลี่ยนแปลงอย่างง่ายๆ

เวลานี้แทนที่จะเสียเวลาต่อปากต่อคำทะเลาะกับเขา ตอบตกลงยังจะดีกว่า กินข้าวมื้อเดียวแล้วรีบจบๆ ไป

คณินเห็นว่าเธอตอบตกลงแล้ว ก็ไม่พูดอะไรมากอีก พาเธอเดินเข้าไปในร้านอาหารร้านหนึ่งที่อยู่ข้างๆ

หลังจากนั่งลงแล้ว พนักงานบริการได้มาเสิร์ฟน้ำชากับเมนูอาหาร คณินส่งสัญญาณให้ญาธิดาสั่งอาหารโดยตรง

ญาธิดาพลิกดูเมนูอาหาร หลังจากสั่งอาหารสองอย่างแล้ว ก็ยื่นเมนูอาหารให้คณิน

ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ สีหน้าคณินขรึมไปเล็กน้อย อาการดึ้อรั้นบนใบหน้าได้สลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย ดวงตาคู่งามวนเวียนอยู่บนมือของญาธิดาอยู่ตลอดเวลา

ญาธิดาไม่ได้สังเกตเห็น หลังจากยื่นเมนูอาหารไปแล้ว ก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

คณินสั่งอาหารไปสองสามอย่าง เพื่อให้พนักงานจากไป แล้วมองไปทางญาธิดาทันที อยากจะพูดอะไร แต่จะพูดแล้วก็หยุดไป

“ทำไมหรือ？” ญาธิดาเห็นสีหน้าแบบนี้ของคณิน แล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

ในเวลาปกติท่าทางของคณินง่ายๆ ไม่ยึดติด แต่วันนี้จ้องมองดูเธอด้วยแววตาหม่นหมอง ทันใดนั้นในใจเธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วกล่าวว่า “ทำไมคุณต้องมองฉันแบบนี้ด้วย ”