ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 135

ญาธิดาสะดุ้งเล็กน้อย ในสายตาของเธอ ธีรธัตเป็นผู้ชายที่ดีเลิศในทุกๆ ด้าน อ่อนโยน มีน้ำใจ และใจดีต่อเธอ

เธอยังเคยคิดว่าจะพัฒนาต่อกับธีทัตดีไหม แต่ตอนนี้ภวินท์ถามเธอ ไม่รู้จะตอบอย่างไร

เมื่อจับความลังเลใจของหญิงสาวได้ ไม่นาน ภวินท์ก็หรี่ตาลงใบหน้าก็เย็นชา

เขารู้ว่าเมื่อญาธิดาลังเล แสดงว่าเธอมีเรื่องให้ต้องคิด แสดงว่าเธอไม่ใช่ไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อธีทัต

มีความหงุดหงิดอยู่ในใจ ก่อนที่ญาธิดาจะพูดได้อะไร เขาก็พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ผมเข้าใจแล้ว”

ญาธิดาหันหน้ามา พูดอย่างรีบร้อน “ฉัน...ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย”

ทันทีที่เธอพูดจบ ข้างหน้าก็มืด การมองเห็นของเธอถูกหน้าอกสูงของชายหนุ่มบดบังไว้ เธอมองขึ้นมาอย่างรวดเร็วก็เห็นนัยน์ตาอันมืดมิดของภวินท์ “แล้วยังไง”

คำตอบของเธอคืออะไร

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดเบาๆ “เขากับฉันเป็นแค่เพื่อนกัน”

พูดจบก็แปลกใจเล็กน้อย ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับภวินท์ตอนนี้ เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายให้เขาฟัง แต่ดันพูดไปซะงั้น

ได้ยินดังนั้น ภวินท์ริมฝีปากที่กัดแน่นก็คลายลง นัยน์ตาเย็นชาลงเล็กน้อย ใบหน้ายังคงสงบเช่นเคย เหลือบมองเธอแล้วพูดเบาๆ “แบบนี้แหละดีสุดแล้ว”

เขาพูดแล้วหันหลังเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง

ญาธิดายืนอยู่กับที่ด้วยความมึนงงเล็กน้อย แต่เมื่อนึกขึ้นได้ ก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ เมื่อเห็นภวินท์นั่งอยู่บนโซฟา เธอคิดว่าวันนี้เขาจะไม่กลับไปแล้ว ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว...

"แค่ก...." ญาธิดากระแอมกระแอม เหลือบมองนาฬิกา "ฉัน...จะไปนอนแล้วล่ะ"

ภวินท์ตอบเบาๆ "อื้ม"

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขาแบบนี้ ญาธิดาก็รวบรวมความกล้าถามอีกครั้ง “คุณไม่กลับไปเหรอ”

อย่าบอกนะว่าเขาจะอยู่กับเธอที่นี่

ภวินท์เหลือบมองผ้าก๊อซที่พันรอบมือ นัยน์ตาเป็นประกายเล็กน้อย แต่ใบหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง

“คุณติดค้างผมอยู่ คุณยังไม่ได้ชดใช้เลย”

ญาธิดาพูดออกไปแบบไม่ได้คิดอะไร “ฉันติดค้างอะไรคุณ”

เมื่อเธอพูดจบ เธอถึงจะนึกเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ แต่ได้พูดไปแล้ว สายไปที่จะถอนคำพูด

และแล้ว ภวินท์ลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเธอ ในแววตาของเขามีความพิศวาสที่อธิบายไม่ได้

เธอคิดว่าเธอจะหนีได้เหรอ ไม่มีทาง

หลังจากเข้าใกล้ เขาเลิกคิ้วขึ้นมองเธอ ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วถามว่า “คุณพูดสิ คุณติดค้างอะไรผม”

ญาธิดากัดฟันแน่น ใบหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มือทั้งสองประสานกัน

ในเวลานี้ ต่อให้เธอรู้อยู่ในใจ ก็พูดไม่ได้ เธอทำได้เพียงแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย

เธอเอื้อมมือผลักภวินท์ "ฉัน...ไม่รู้ ค่ำแล้ว คุณกลับไปเถอะ ไปเร็ว..."

เอื้อมมือขาวซีดทั้งสองของเธอผลักออกไป แตะหน้าอกของภวินท์ ไม่คิดเลย กล้ามเนื้อหน้าอกของเขาจะมีสัมผัสที่แน่นและแข็งแบบนี้ กล้ามเนื้อทุกส่วนเหมือนมีแรงระเบิดยังไงอย่างนั้น

ญาธิดาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง สองมือที่อยู่บนร่างของภวินท์ ก็ค่อยๆผ่อนแรงลงอย่างไม่รู้ตัว

ความรู้สึกแบบนี้นี่เอง...

ก่อนที่เธอจะได้สติ ใบหน้าของภวินท์ก็ขรึมลง

ไม่เคยมีผู้หญิงแตะต้องเขาแบบนี้มาก่อน ปากพูดให้เขากลับไป แต่พฤติกรรมของเธอกลับตรงกันข้าม หรือนี่จะเป็น “ปากบอกว่าไม่ ในร่างกายกลับซื่อสัตย์กว่า” ที่เขาพูดกัน

เป็นไปได้ไหมว่าเธอก็กระตือรือร้นกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้

ริมฝีปากบางและเย็นเฉียบกัดกัน ดวงตาของเขามีร่องรอยของความอดกลั้น เขาเอื้อมมือไปจับมือญาธิดา

“ญาธิดา คุณจะทำอะไร”